Για το Μιχάλη...

 

Μπλεκ #1 (Τετάρτη 25 Ιουνίου 1969)

Στο άκουσμα του ονόματος «Μπλεκ» οι λάτρεις των εικονογραφημένων εντύπων ανακαλούν από τη μνήμη τους τη γεροδεμένη φιγούρα ενός πανύψηλου και κατάξανθου νεαρού  άνδρα, ντυμένου με μία γούνινη ζακέτα, που με τις "ατσάλινες" γροθιές του σκορπούσε τον πανικό στους Βρετανούς αποικιοκράτες κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής επανάστασης (1775 – 1783). Αντιθέτως, εγώ πρώτα θυμάμαι το Μιχάλη. Το συχωρεμένο φίλο μου, που με μύησε στη μαγεία του «ξανθού γίγα» την άνοιξη του 1973, δείχνοντάς μου το αγαπημένο του περιοδικό. 

Ξαπλωμένος τα μεσημέρια στο κρεβάτι του φτωχικού του σπιτιού, απολάμβανε να διαβάζει τις γεμάτες ανθρωπισμό και γενναιότητα περιπέτειες του ανίκητου αρχηγού των κυνηγών και να τις συζητάει μαζί μου. Ήμουν δεν ήμουν εννέα χρονών τότε, σε μία τρυφερή ηλικία, με χαρακτήρα ακόμη αδιαμόρφωτο και ως εκ τούτου ευάλωτος σε κάθε λογής επιρροή. Είναι ευχής έργο λοιπόν, ότι οι ιστορίες που έγραψαν για το σπουδαίο Αμερικανό πατριώτη οι αείμνηστοι Ιταλοί δημιουργοί του («eSseGeSse») διαπνέονταν από υψηλές αξίες και σπάνια ιδανικά. Επιπλέον οι τρεις καλλιτέχνες (P. Sartoris, Darrio Guzzon, Giovanni Sinchetto) που αποτελούσαν τη συνεργατική ομάδα, διέθεταν την ικανότητα να συνθέτουν υπέροχες εικόνες  που επηρέαζαν σε αφάνταστο βαθμό τους μικρούς αναγνώστες. Αρετές όπως ο αλτρουισμός, η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη, η μετριοφροσύνη, η αξιοπρέπεια και η μεγαλοψυχία ξεπηδούσαν από τις σελίδες μίας ανεκτίμητης για μας έκδοσης, η οποία αισίως συμπλήρωσε 70 έτη από την πρώτη εμφάνισή της στη γειτονική χώρα. 

Αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε εκείνο το παιδί που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω και να αγαπήσω  τον ηγέτη των Αμερικανών στον αγώνα τους για ελευθερία, έστω και αν κανείς δεν τον αντίκρισε στα πεδία των μαχών, αλλά υπήρχε μόνο στη φαντασία των τριών εμπνευστών του!