«Welcome to the club, Roy! – Η σύγκρουση» (τελευταίο μέρος)

(Διασκευή του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη, από το έργο των Tom Tully - David Sque)

"... Την Τετάρτη παίζαμε με τη Σέλμπριτζ και είχαμε την ευκαιρία να διασκεδάσουμε λίγο τις εντυπώσεις απ' την άθλια παρουσία μας στο πρωτάθλημα, όπου είχαμε υποστεί τέσσερις συνεχόμενες ήττες. Είχα φροντίσει να γράψω και λίγα λόγια στο πρόγραμμα της αναμέτρησης, ένα καλωσόρισμα στο Μακέι και την υπόσχεση προς τους φιλάθλους μας, ότι η τύχη αυτή τη φορά δεν θα μας γυρνούσε την πλάτη.

Με την έναρξη, όλοι ήθελαν από μια μπάλα στα πόδια. Υπήρχε τρομερή διάθεση στα παιδιά να κερδίσουμε, κάτι που γρήγορα αντιλήφθηκε ο κόσμος στις κερκίδες. Προσπάθησα να οργανώσω σωστά μιαν επίθεση, αφού όλοι τους έκαναν σαν ερασιτέχνες, και έστειλα μια γωνιακή μπαλιά προς τον Μέρβυν Ουάλας, που έμπαινε από τα αριστερά. Όμως, σαν βέλος πετάχθηκε ο ...Μακέι και πήρε την πάσα μου ορμώντας στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας, εκεί όπου πολλοί παίκτες της Σέλμπριτζ είχαν δημιουργήσει φραγμό. Τελικά, σούταρε με δύναμη πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, σπαταλώντας τη σπουδαία ευκαιρία.

"Welcome to the club, Roy! - Ένας πονοκέφαλος παραπάνω" (Μέρος ΣΤ΄)

(Διασκευή από το κόμικ: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Στην πρώτη προπόνηση της εβδομάδας υποδεχθήκαμε με θέρμη το νέο μας μεταγραφικό απόκτημα. Ο Ντάνκαν Μακέι δεν ήταν από τους ανθρώπους που περνούσαν απαρατήρητοι. Γεροδεμένος, μελαχρινός, με φαρδύ θώρακα και ανοιχτές πλάτες, με μια προσεγμένη γενειάδα και μια πλατιά, κόκκινη κορδέλα στα πλούσια μαλλιά του, έδειχνε αγέρωχος και επιβλητικός. Τον παρουσίασα στα υπόλοιπα παιδιά, που έσπευσαν αμέσως να τον καλωσορίσουν. Εκείνος έδειχνε να απολαμβάνει τις πρώτες του στιγμές στην ομάδα μας, ενώ στο εσωτερικό διπλό που παίξαμε, κυνηγούσε με πάθος όλες τις μπαλιές και μάλιστα σκόραρε με κεφαλιά.

"Welcome to the club, Roy! - Σκωτσέζικο ντους" (Μέρος Ε)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Όταν πήραμε θέση στα επίσημα θεωρεία του σταδίου, διαπιστώσαμε πως δεν είμαστε οι μόνοι που ενδιαφέρονταν. Δίπλα μας κάθονταν παράγοντες και προπονητές και άλλων συλλόγων. ο Μακέι είχε γίνει το "μήλον της έριδας" για πολλούς. Βγήκε στον αγωνιστικό χώρο περιχαρής, χαιρετώντας τον κόσμο και η αυτοπεποίθηση ήταν σίγουρα ένα από τα χαρακτηριστικά του. Μέσα στο ματς παρουσίασε πολλές αρετές, ενώ δεν παράλειπε να κινείται και να φέρεται σαν αρχηγός. Προς τα μέσα του β΄ημιχρόνου μάλιστα, ήταν και ο σκόρερ του μοναδικού γκολ, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του.

Δυο μέρες αργότερα, εμφανιστήκαμε στο συμβούλιο, μαζί με το Μπεν. Μόλις ήρθε η στιγμή να πω την άποψή μου, τόνισα ότι ναι μεν ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής, αλλά δεν φάνηκε να τον συμπαθούν οι συμπαίκτες του, λόγω του αλαζονικού του χαρακτήρα. "Το στιλ του, ίσως να μην ταιριάζει με μας" κατέληξα. Τους παρακάλεσα να με αφήσουν να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στο Φέιν, το επόμενο Σάββατο, που θα αντιμετωπίζαμε στην έδρα μας τη Μπέρντιν. Ο πρόεδρος συμφώνησε μαζί μου.

"Welcome to the club, Roy! – Σε αναζήτηση αντικαταστάτη" (Μέρος Δ)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Την επόμενη του άτυχου αγώνα με την Ουέστον, βρεθήκαμε μαζικά στο νοσοκομείο για να συμπαρασταθούμε στο συμπαίκτη μας Ραλφ Ντέρι που είχε χειρουργηθεί στο πόδι. Ο καημένος ήλπιζε γρήγορα να επανέλθει στην ενεργό δράση και αστειευόταν συνεχώς, καθώς τα παιδιά υπέγραφαν πάνω στον τεράστιο γύψο που του είχαν τοποθετήσει οι γιατροί. "Θα τον χρυσοπουλήσω με τις υπογραφές σας πάνω" είπε με κέφι, πριν τον αποχαιρετήσουμε όλοι μας.

Βγαίνοντας, ο Μπλάκι με πληροφόρησε ότι το ιατρικό δελτίο έκανε λόγο για απουσία του από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα τουλάχιστον για τους επόμενους 7-8 μήνες. Πραγματικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα περί του ποιος θα τον αντικαθιστούσε. 

Welcome to the club, Roy! – Ενός κακού μύρια έπονται... [Μέρος Γ]

(διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Συνεχίσαμε με τον ίδιο «οργιώδη» ρυθμό του πρώτου 45λέπτου, αλλά η ατυχία μας χτυπούσε τώρα ακόμη πιο έντονα την πόρτα. Με τα πολλά, έφτασε η στιγμή που κερδίσαμε επιτέλους μια φάση και ο «Μπλάκι» ανατράπηκε μέσα στην περιοχή. Ήταν πέναλτι. Η μεγάλη ευκαιρία να ξαναπάρουμε το πάνω χέρι στον αγώνα. Έστησα τη μπάλα στα 9 μέτρα αποφασισμένος να σκοράρω, ειδεμή θα ξεκινούσαμε πολύ άσχημα τη χρονιά... Πήρα λίγα μέτρα φόρα για να εκτελέσω το πέναλτι που είχαμε κερδίσει μέσα στην έδρα της Ουέστον, αποφασισμένος να αποδείξω σε όλους πως είμαστε η καλύτερη ομάδα. Σούταρα με πολύ δύναμη στα αριστερά του γκολκίπερ όμως αυτός, κινούμενος πρόωρα (και παράνομα) στην τροχιά της μπάλας -λες και είχε μαντέψει που σημάδεψα- με "ψάρεψε". Τα δάκτυλά του την ακούμπησαν όσο ελάχιστα χρειαζόταν, για να την πετάξουν κόρνερ. Μα, επρόκειτο για κραυγαλέα παράβαση!

Welcome to the club, Roy! - Το Θύμα και ο Θύτης [Μέρος Β]

(Διασκευή από το κόμικ: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Καθώς το πρώτο επίσημο ματς πλησίαζε, η δημοφιλία των παιδιών αυξανόταν κατακόρυφα. Ο Τζίμυ, ο Τζεφ, ο Μέρβιν και οι υπόλοιποι δεν προλάβαιναν να υπογράφουν αυτόγραφα, σε κάθε επίσημη εμφάνισή μας. Διείδα τον κίνδυνο («να πάρουν τα μυαλά τους αέρα») και σκλήρυνα τη στάση μου μέσα στα αποδυτήρια, προειδοποιώντας τους πως, αν συνέχιζαν αυτή τη ναρκισιστική συμπεριφορά, θα τους τιμωρούσα! Έπρεπε να είμαι όσο το δυνατό πιο απαιτητικός μαζί τους, διότι οι κίνδυνοι πάραμόνευαν. Δεν ήθελε πολύ να έρθεί η πρώτη αποτυχία και τότε ήμουν βέβαιος ότι όλοι θα περίμεναν να επωφεληθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. "Όλες οι ομάδες θα παίξουν αφηνιασμένα για να μας κερδίσουν" θυμάμαι να τους λέω κάποια στιγμή, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς απορούσαν για τον έντονο ρυθμό που είχα επιβάλει.

Welcome to the Club, Roy! - Η Επιστροφή Της Βολίδας [Μέρος Α]

Duncan Mc Kay (Pordean)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Η νέα αγωνιστική χρονιά ξεκινούσε, στα μέσα του καλοκαιριού του 1975 και με έβρισκε με διπλά καθήκοντα, αυτά του παίκτη-προπονητή. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης είχε δημιουργήσει τεράστιες ευθύνες σε μένα και τα υπόλοιπα παιδιά, όσο και μεγάλες προσδοκίες στο φίλαθλο κόσμο του συλλόγου.

Είχα αποφασίσει να εφαρμόσω ένα νέο, πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή αγωνιστικό σύστημα, που πίστευα ότι θα ταίριαζε καλύτερα στο στυλ της Μέλτσεστερ. Στην πρώτη μας προπόνηση στο «Μελ Παρκ» ανέλυσα την τακτική του «4-2-4», όπως την είχα σκεφτεί. "Έχω τραβήξει τον Τζάμπο στο κέντρο, για να παίζει δίπλα στον Σλέηντ" θυμάμαι ότι είπα, ελπίζοντας ότι η ταχύτητα του Τράνζον θα βοηθούσε την επίθεσή μας και πάντα σε συνδυασμό με την πληθωρικότητα του Τζάϊλς, ο οποίος θα κάλυπτε το κενό του πρώτου, όταν εκείνος θα έβγαινε μπροστά.

Ήταν αυτό που κάποιοι ανόμασαν αργότερα "ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο" και είχα την τιμή να το δοκιμάσω πρώτος σε όλη την Ευρώπη, έναν καιρό που οι Ιταλοί έπαιζαν «κατενάτσιο», ενώ οι Γερμανοί περιορίζονταν σε... πασίτσες ανταλάσσοντας τη μπάλα με έναν εκνευριστικό, επαναλαμβανόμενο τρόπο, οι Ισπανοί δοκίμαζαν την αντοχή των αντιπάλων τους στα σκληρά τζαρτζ και όχι μόνο, ενώ οι Γάλλοι προτιμούσαν ακόμη το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '60...