Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
ΟΙ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΜΑΡΚ Μπορεί η τελευταία έκδοση Μαρκ να ήταν πριν λίγους μήνες, και συγκεκριμένα στις 20 Αυγούσ...
-
Όταν ακόμα τα γήπεδα δεν είχαν χόρτο, οι μπάλες ήταν πέτσινες με σαμπρέλα και κορδονάκι που τις έλεγαν τρίφυλλες (ή δίφυλλες, τις μικρότερες...
-
Καλημερα παιδια, Χθες ελαβα τα Μπλεκ περοδικα μεσω ταχυδρομικης υπερεσιας απο το Κ.Λεωκρατη Ανεμοδουρα. Θα ηθελα να τον ευχαρι...
-
Ο Captain Mark γεννήθηκε στην Ιταλία το 1966 και δημιουργήθηκε από μια ομάδα σκιτσογράφων στο Τορίνο που ονομάστηκε “ Esse G. Esse ” α...
-
Γεννημένος στις 10 Δεκεμβρίου του 1930 στο Sermide της Λομβαρδίας , ο Ιταλός ζωγράφος Severino Baraldi ( φωτό ) είναι ένας από τους ...
-
Με ενθουσίασε από το πρώτο ανάγνωσμα. Το ανακάλυψα πρόσφατα και πραγματικά με μάγεψε. Το κορυφαίο εικονογραφημένο γουέστερν που είδαμε στην...
-
3 ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ BLOG Στο τεύχος 162 με τίτλο "Η επιστολή ενός πατέρα", ένας πατέρας που οι ινδιάνοι εχουν απ...
-
Το περιοδικό « Γκολ » (φέροντας υπότιτλο « Εικονογραφημένες ποδοσφαιρικές περιπέτειες ») εκδόθηκε σε δύο περιόδους, με την πρώτη από αυτές (...
-
Σίγουρα όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί πού έχουν εξαφανιστεί τα αγαπημένα μας περιοδικά το τελευταίο διάστημα. Ενώ, πρώτα, μία βόλτα το Σαββατοκ...
-
( γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης ) "Γεύση από ‘90ς και πάλι", αυτή τη φορά στα τέλη του πρώτου έτους (1990) της δεκαετίας,...
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Η αγαπημένη «Μανίνα»
Την Παρασκευή 30 Ιουνίου του 1972 ένα νέο κοριτσίστικο περιοδικό μεγάλου μεγέθους (διαστάσεων 20,5 Χ 28 εκατοστών), πήρε τη θέση του στα περίπτερα της χώρας. Το εξέδιδαν οι -γνωστές ήδη από την έκδοση του «Γκολ»- «Εκδόσεις 2001-Νίκος Δεληγιώργης & ΣΙΑ ΟΕ» και ονομαζόταν «Μανίνα», με υπότιτλο «το μοναδικό περιοδικό για κορίτσια». Η έδρα του βρισκόταν στην οδό Μενάνδρου 68, ήταν 20σέλιδο και κόστιζε δραχμές 3. Το Copyright ανήκε στο διεθνές πρακτορείο Τύπου I.P.C. London, Syndication International.
Διευθύντριά του περιοδικού ήταν η σύζυγος του εκδότη κα Λίνα Δεληγιώργη, με διευθυντή σύνταξης τον Κ. Μπαζαίο. Ο τίτλος που επελέγη είχε να κάνει είτε με την συνονόματη πρωταγωνίστρια της βασικής του εικονογραφημένης ιστορίας που ήταν «Η ζωντανή κούκλα της Λίνας», είτε με την Μανίνα Μπαζαίου, που συμμετείχε στην ομάδα των συντελεστών της έκδοσης.
Οι σελίδες εναλλάσσονταν από ασπρόμαυρες σε διχρωμία και οι αρχικές ιστορίες ήταν τέσσερις: πλην της προαναφερομένης υπήρχαν “The Cat Girl”, “Jackie and the Wild Boys” (του Alberto Giolliti από το “Princess-Tina” comic) και το πολύ συγκινητικό “No tears for Molly”.
Από το δεύτερο τεύχος (εβδομάδα 7-14 Ιουλίου) στις περιεχόμενες σειρές προστέθηκε και η «Σκανδαλιάρα».
Έτσι λοιπόν οι Ελληνίδες κοπέλες αποκτούσαν πλέον το δικό τους «Μοντέρνο εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης για όλα τα κορίτσια» όπως χαρακτηριζόταν στο εσωτερικό του, όπου εκτός των εικονογραφημένων περιέχονταν και μερικά άλλα στοιχεία:
Μίνι αφιερώματα (συνήθως στη δεύτερη σελίδα, όπισθεν του εξωφύλλου) για κάποιους «σταρ» της εποχής (π.χ. τεύχος 2, Βίκυ Λέανδρος), ή -στο κάτω μέρος αρκετών σελίδων- κάποια ρητά ή αποφθέγματα σπουδαίων ανδρών (τα «διαμαντάκια»), σύντομες συμβουλές αστρολογικού χαρακτήρα, αλλά και αυτό- έπαινοι της σύνταξης για τα περιοδικά της εταιρίας.
Στο οπισθόφυλλο υπήρχε αρχικά η «σελίδα των ιδεών» με την «γκαρνταρόμπα της Μανίνας», μια χαρτοκοπτική που εισήγαγε τα κοριτσάκια στον κόσμο του γυναικείου ενδύματος!
Πριν ακόμη συμπληρωθεί χρόνος από την ημερομηνία κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους, είχαν ήδη προστεθεί οι στήλες «Μεταξύ μας» (που περιελάμβανε απαντήσεις της εκδότριας σε επιστολές), «Τα άστρα μιλούν σ’ εσάς» (εβδομαδιαίος ωροσκόπος), «Είναι δικό μου» (με ανέκδοτα αλλά και σκιτσάκια που έστελναν οι αναγνώστριες) και οι ιστορίες «Τουϊνγκυ Περλ, το κορίτσι λάστιχο» (κόμικς strip που δημοσιευόταν σε μικρά καρέ) και «Ένα κορίτσι χωρίς όνομα».
Ακόμη, στο τεύχος 43 προσφέρθηκε ένα εικονογραφημένο «Σήριαλ» 24 σελίδων, που χαρακτηριζόταν ως «το Λεύκωμα του δημοφιλούς καλλιτέχνη» David Cassidy.
Ήταν η απαρχή των ένθετων αφιερωμάτων που –κατά την επόμενη δεκαετία- θα έπαιρναν τη μορφή πλημμυρίδας στην ύλη του περιοδικού!
Ας μην ξεχνάμε βέβαια σε ποια εποχή βρισκόμαστε. Εκείνο το καλοκαίρι -όταν πρώτο-εμφανίσθηκε η «Μανίνα», ήταν το έκτο κατά σειρά που οι Έλληνες βίωναν την αγκύλωση του δικτατορικού καθεστώτος. Ήταν μια παρατεταμένη περίοδος καταπίεσης και περιορισμών, τόσο για τη νεολαία που ασφυκτιούσε στα πανεπιστήμια και στο στρατό, όσο και για τους μεγαλύτερους που αναζητούσαν τρόπους πολιτικής έκφρασης ή –οι λιγότερο συνειδητοποιημένοι- την εκτόνωση στους «άρτους και τα θεάματα» που απλόχερα πρόσφεραν οι στρατοκράτες.
Ωστόσο, η λογοκρισία είχε, σχετικά, χαλαρώσει και οι συνταγματάρχες σχεδίαζαν μία σταδιακή μετάβαση σε μία πιο ήπιας μορφής διακυβέρνηση (για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα).
Άλλωστε τρία χρόνια νωρίτερα, οι λογοκριτές της χούντας είχαν επιτρέψει την έκδοση του δημοφιλούς «Μπλεκ», ενός Αμερικανού μεν ήρωα, που όμως αγωνιζόταν για ελευθερία και δικαιοσύνη. Η «Μανίνα» δεν επεδίωκε να επιφέρει τέτοιου είδους ανατροπές. Ήταν ένα καθαρά κοριτσίστικο έντυπο, το οποίο σύντομα θα συσπείρωνε γύρω του νεαρές κοπέλες (και ήταν πολλές) που δεν είχαν παρά ελάχιστες ευκαιρίες για διασκέδαση. Σε αντίθεση με τα αγόρια στα οποία η κοινωνία ήταν τότε πιο ανεκτική (πλην βεβαίως-βεβαίως των περιπτώσεων «τεντιμποϊσμού»), τα κορίτσια (κυρίως της επαρχίας) βίωναν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική.
Τις περισσότερες φορές δε μορφώνονταν, ενώ νωρίς-νωρίς μάθαιναν να επωμίζονται ή να μοιράζονται με τη μητέρα τους τα βάρη της πατρικής οικογένειας και –σύντομα- και της δικής τους. Ελάχιστες επίσης θα εργάζονταν στη συνέχεια ώστε να διαθέτουν οικονομική αυτοτέλεια. Ήταν απλά, εξαρτώμενες από τους άνδρες, ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Με εξαίρεση λίγα Σαββατιάτικα «πάρτι» και κάποιες εξόδους σε θερινά σινεμά (συχνά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός αυστηρού αδελφού ή εξαδέλφου) ελάχιστες άλλες διέξοδοι υπήρχαν για αυτές. Η «Μανίνα» λοιπόν, όσο κι αν φανεί υπερβολικό, τους πρόσφερε μια πιθανότητα να ταξιδέψουν έστω νοερά σε άλλους κόσμους, να ταυτισθούν με τις «χάρτινες» ηρωίδες και να αισθανθούν κι εκείνες, ξεχωριστές!
Φυσικά οι ξενόφερτες ιστορίες που δημοσίευε το περιοδικό διαπνέονταν από άλλα χαρακτηριστικά. Το πνεύμα τους ήταν πιο φιλελεύθερο και το «στόρι» δυναμικό και πρωτοποριακό. Ωστόσο, η επιλογή τους έδειχνε να έχει γίνει με γνώμονα (ή βάσει και με...) το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα. Διδακτικά-ηθικοπλαστικά μηνύματα, όπως η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια των «καλών» ηρωίδων ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Σταδιακά εντούτοις, η εκδότρια στόχευσε και κατάφερε να αποκτήσει μια πιο άμεση επαφή με τις μικρές αναγνώστριες, επενδύοντας στο χτίσιμο μιας προσωπικής σχέσης. Αυτό ήταν ένα σημαντικό κέρδος για την εξέλιξη του περιοδικού και ίσως σε αυτόν τον παράγοντα να οφείλεται η μακροβιότητα την οποία γνώρισε.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα περιοδικά που αγαπήσαμε" (Copyright: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης-Γιώργος Πολ. Παπαδάκης)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πρέπει να ομολογήσω ότι το ξεφύλλιζα. Βλέπετε στο σπίτι υπήρχε και η μικρή αδελφή. Ειδικά τα νέα για ηθοποιούς και τραγουδιστές τα διάβαζα μανιωδώς. Πολλές αφίσες του περιοδικού υπήρχαν στο δωμάτιο της αδελφής μου. Μεγάλο σουξέ είχε και η Κατερίνα. Το αντίπαλο δέος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή παρουσίαση, Νικο. Πραγματικά αγωνιώ να δω το επόμενο βιβλίο σας να εκδίδεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με τον Νικο. Το ξεφυλλιζα και εγω τα καλοκαιρια οταν τα αγοραζε η ξαδερφη μου.Θεωρω οτι ηταν παρα πολυ αθωο το περιεχομενο τους συγκριτικα με τα αντιστοιχα σημερινα περιοδικα. Ειδα την ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΤΕΡΙΝΑ που αγορασε η κορη μου και εφριξα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση προς τους αγαπητούς φίλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιόι από σας διάβαζαν ποπάυ; Εχει σημασία για να προχωρήσω στην επόμενη ερώτηση.
Φίλε Γιώργο, καλημέρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον ελληνικό Ποπάϋ των εκδόσεων Δραγούνη δεν τον διάβαζα, επειδή την ιταλική εκδοχή του, που δημοσιευόταν στην Ελλάδα τη θεωρούσα πολύ δεύτερη σε σχέση με τις κλασικές ιστορίες, του αμερικάνικου κόμικ. Τον αυθεντικό Ποπάυ (στριπς εφημερίδων) τον γνώρισα το 1963 στην εφημερίδα Μεσημβρινή. Αργότερα (1996), δημοσίευσα κι εγώ αρκετά χρωματιστά αμερικάνικα"Sunday stories" στο περιοδικό "Junior". Μπορώ, να σε βοηθήσω σε κάτι; Έχω αρκετά ιστορικά στοιχεία για τον αμερικάνικο, πάντα, Ποπάυ...
Γιώργος