Το 10ο Ζαγκόρ έφτασε λοιπόν στα χέρια μας και πρέπει να πω ένα μεγάλο μπράβο στον εκδότη για την εξαιρετική αυτή έκδοση κόμικς. Προσωπικά είναι το καλύτερο ελληνικό κόμικ, καθώς έχει α) 3 αγαπητούς ήρωες, β) και οι 3 έχουν εξαιρετικές ιστορίες και γ) απλά αγαπάω τις 160 σελίδες, καθώς κάθε ανάγνωση είναι χορταστική! Πρέπει να υποστηριχτεί ακόμα πιο πολύ και για αυτό πρέπει να δια δώσουμε την έκδοση αυτή πιο πολύ από ποτέ. Κάθε τεύχος είναι καλύτερο από το άλλο και τέτοια έκδοση δεν πρέπει να χαθεί!
Στο νέο τεύχος τώρα, μας δίνει τις συνέχειες 2 ιστοριών («Ο Ζαγκόρ Διηγείται…» και «Ένας Νεαρός Αμερικανός») και την αυτοτελή περιπέτεια του Τεξ «Πυροβολήστε τον Πιανίστα». Όπως καταλάβατε και αυτό το τεύχος είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Ας περάσουμε όμως στις λεπτομέρειες:
«Ο Ζαγκόρ Διηγείται»
Η ιστορία μας μιλάει για το παρελθόν του Ζαγκόρ, για την παιδική του ηλικία, μία ιστορία εκδίκησης αλλά και πω κατέληξε να ονομάζεται Ζαγκόρ όπως και να επονομαστεί «Ο Βασιλιάς Του Ντάρκγουντ», και όλα αυτά τα διηγείται ο Ζαγκόρ στον Τσίκο.
Η συγκεκριμένη ιστορία δημοσιεύθηκε στην έκδοση μη ολοκληρωμένη, καθώς υπάρχουν άλλες 3 σελίδες που λείπουν (ήταν οι 3 πρώτες, δηλαδή η ελληνική 1η σελίδα στα αλήθεια είναι η 4η). Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα
εδώ. Πέρα από αυτό, μου άρεσε που ο Ζαγκόρ πήρε πολλές σελίδες και στα δύο τεύχη (80+79). Θα μπορούσα να το συνηθίσω. Ας πάμε τώρα σε πιο βαθιά νερά. Ο τρόπος που απεικονίζεται ο Ζαγκόρ είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, πιο ανθρώπινος. Ο G. Nollita (ψευδώνυμο του Sergio Bonelli) μας δίνει μία ιστορία, με πολύ καλή ροή, και κυρίως δημιουργώντας μας ερωτήσεις για το παρελθόν του Ζαγκόρ που ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε. Για παράδειγμα γιατί να ονομάζετε Ζαγκόρ; Ή πως έμαθε τόσο καλά να χρησιμοποιεί το τσεκούρι; Τι είναι αυτή η στολή που φοράει; Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάνει την ιστορία μία από τις τοπ του ήρωα. Η αρχή της ιστορίας, που μας δείχνει έναν εξαγριωμένο Ζαγκόρ, μας δείχνει πόσο ψυχολογικά αδύναμος είναι. Δεν θα ξεχάσω την σκηνή που ο ήρωας μας ορκίζεται στον τάφο των γονιών του πώς θα πάρει εκδίκηση. Η συναισθηματική φόρτιση της σκηνής είναι συγκλονιστική και μας δείχνει για άλλη μία φόρα έναν ανθρώπινο χαρακτήρα. Ο Φίτζυ με προβλημάτισε παρ’ όλα αυτά. Είναι ένας περιπλανώμενος (ζει μοναχός του, τρέφεται από τη φύση, σαν ινδιάνος χωρίς φυλή) αλλά δέχεται να πάρει τον Πάτρικ (το αληθινό όνομα του Ζαγκόρ) χωρίς πολλά-πολλά. Δεν έχει λογική αυτό. Είναι μόνος του τόσα χρόνια και τώρα θέλει παρέα; Επίσης, μαθαίνει σε ένα μικρό παιδί να χειρίζεται το τσεκούρι; Ο θάνατός του όμως είναι τόσο συγκινητικός που νομίζω πως μαζί με μερικές άλλες στιγμές της ιστορίας θα μείνουν αξέχαστες. Έπειτα οι άνθρωποι από το τσίρκο ήταν πολύ διασκεδαστικοί και με χαλάρωσαν λίγο μετά από όλα αυτά τα σκοτεινά γεγονότα της ιστορίας. Ένα πράγμα που διαφωνώ όμως με την ιστορία είναι στο τέλος της, όπου ο Ζαγκόρ σκοτώνει ένας από τους Ινδιάνους – Αρχηγούς. Νομίζω πως δεν κολλάει με το μήνυμα της ιστορίας και με χάλασε λίγο. Χορταστική, ωραία σχέδια και γενικά, μία ιστορία που θα μείνει αξέχαστη! Τέλος, να προσθέσω ένα μήνυμα προς τον εκδότη, να μας δώσει και την ιστορία του Τσίκο στο μέλλον!
«Ένας Νεαρός Αμερικανός»
Το καλύτερο μέρος του τεύχους ήταν, προσωπικά, ο Μίστερ Νο, για άλλη μία φορά. Το «Ένας Νεαρός Αμερικανός» είναι μία ιδιαίτερη ιστορία Μίστερ Νο, όπου η παιδική ηλικία του ήρωα αποκαλύπτεται. Βέβαια η ιστορία είναι μέχρι στιγμής σαν να μας δείχνει μία ιστορία της παιδικής του ηλικίας και να μην είναι τόσο ενημερωτική όσο το «Ο Ζαγκόρ Διηγείται…».
Το να βλέπεις την Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή τόσο καλά αποτυπωμένη σε ένα φύλλο χαρτί είναι απλά τεράστιο! Ιδιαίτερο σχέδιο, που δουλεύει άριστα με την ιστορία, σκηνοθεσία άριστη και καλογραμμένο σενάριο. Διαβάζοντας την ιστορία ένιωσα σαν να βλέπω αμερικάνικη ταινία ή ακόμα και διαβάζοντας νουβέλα, αίσθημα που σπάνια νιώθεις σε Ιταλική ιστορία! Ο αφηγηματικός χαρακτήρας σε πρώτο πρόσωπο (από τον Μίστερ Νο) δίνει μία μοναδική αισθητική. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που ο Masiero χειρήστηκε τον Μίστερ Νο στην παιδική του ηλικία. Η σκηνή στη σελίδα 90 (στο Ζαγκόρ #9) θα μου μείνει αξέχαστη, και η ανταπόδοση στην επόμενη σελίδα ήταν ξεκαρδιστική! Επίσης, το χιούμορ είναι βασικός παράγοντας στην διάκριση της ιστορίας ως μία από τις καλύτερες του ήρωα. Το ρομάντζο του Τζέρυ με την είναι πολύ όμορφα διατυπωμένο. Το 2ο μέρος στο σύνολό του είναι απλό δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Αλλά φαίνεται πως το σενάριο είναι επηρεασμένο από ταινίες ψυχολογικά θρίλερ και μπορεί να έχω μαντέψει την κατάληξή της. Τρομέρη πάντως. Βέβαια θέλω να δω κιόλας πως θα κυλήσει η ιστορία στο 3ο μέρος για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά δείχνει ιδιαίτερα ελπιδοφόρο.
«Πυροβολήστε τον Πιανίστα»
Στην νέα αυτοτελή ιστορία του Τεξ, ο ήρωάς μας αντιμετωπίζει έναν αδίστακτο πιανίστα!
Δεν έχω λόγια πλέον για τον Τεξ. Είναι από τους λίγους ήρωες που σε κάθε νέα ιστορία γίνεται ανάτυξη του χαρακτήρα του. Σε κάθε τεύχος θα παίρνουμε μία ιστορία καλύτερη από την προηγούμενη. Στην συγκεκριμένη ιστορία παίρνουμε μία από τις πιο καλογραμμένες του ήρωα. Ο Τεξ δείχνει την εξυπνάδα του και πως είναι ένας άξιος ρέηντζερ. Είναι πολύ badass και όσο πάει και μου αρέσει όλο και περισσότερο! Επίσης πρέπει να πω πως όλες οι color ιστορίες του όπως και του Ντύλαν Ντογκ είναι όλες τους εξαιρετικές και αξίζουν να μπαίνουν στο τεύχος. Μπορώ να πω πως είναι μάλλον η καλύτερη περιπέτεια του ήρωα μέχρι στιγμής και ανυπομονώ για τις επόμενες color (όπως και τις Cartonato που θα βάλουν από το #11).
Πολύ καλό τεύχος και είναι από τα λίγα που θες να διαβάσεις ξανά και ξανά. Είμαι ενθουσιασμένος με την πορεία του Ζαγκόρ και είναι, μπορώ να το πω πλέον αδιαμφισβήτιτα, η καλύτερη ελληνική έκδοση κόμικ σε σχέση περιεχομένου και η 2η σε σχέση με την μορφή της (μετά το Μίκυ Μάους). Το κάθε τεύχος είναι καλύτερο από το προηγούμενο και πρέπει όλοι μας να το στηρίξουμε ώστε να μείνει στα περίπτερα (θυμηθείτε πως κατέληξε το «Μίστερ Νο και οι… άλλοι»). Συγχαρητήρια και πάλι συγχαρητήρια!
Ίωνας Αγγελής
.jpg)
