Σπίθας !

Ο Σπίθας είναι χαρακτήρας του ελληνικού περιπετειώδους αναγνώσματος Μικρός Ήρως (κάποτε και Κόμικς), ο οποίος επινοήθηκε από τον εκδότη και σεναριογράφο Στέλιο Ανεμοδουρά και μεταφέρθηκε στο χαρτί από τον εικονογράφο Βύρωνα Απτόσογλου, στα 1953. Πρόκειται για έναν έφηβο με μικρή διανοητική καθυστέρηση, τον απόλυτα αφοσιωμένο φίλο του Γιώργου Θαλάσση στον αγώνα τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εναντίον των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών. Μαζί με την Κατερίνα, συνιστούν μια ακαταμάχητη τριάδα ηρώων.

Περιοδικό "ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ"

Το περιοδικό "Περιπέτεια" ήταν μια εβδομαδιαία εικονογραφημένη έκδοση του εκδοτικού οίκου "Περιοδικός Τύπος" που διήρκεσε από το 1983 έως το 2010, γνωρίζοντας αλλεπάλληλες ανατυπώσεις. Το πρώτο του τεύχος εμφανίσθηκε στα περίπτερα στις 16 Ιουνίου του 1983, με κεντρικό ήρωα το "Λοχαγό ΜΑΡΚ" του οποίου η ιστορία "Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας" ήταν η πρώτη της πρωτότυπης Ιταλικής σειράς (1966-1990). Ουσιαστικά η "Περιπέτεια" ήταν επανέκδοση του περιοδικού "Όμπραξ" (1971 - 1975) αφού κάθε εβδομάδα εναλλάσσονταν οι πρωταγωνιστικοί του χαρακτήρες ("Μαρκ" - "Όμπραξ").

17 χρόνια δίχως τον Καρλ Μπαρκς

Ο Καρλ Μπαρκς (Carl Barks, 27 Μαρτίου 1901 - 25 Αυγούστου 2000) ήταν σεναριογράφος και σχεδιαστής κόμικς, από το 1920 μέχρι το 1966. Μέχρι σήμερα θεωρείται ο κορυφαίος δημιουργός ιστοριών ηρώων του Ντίσνεϋ, κυρίως του Σκρουτζ Μακ Ντακ, του Ντόναλντ Ντακ και των Χιούη, Λιούη και Ντιούη Ντακ. Γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1901 και πέθανε σε ηλικία 99 ετών, στις 25 Αυγούστου 2000.

Ο Αετός της Νύχτας (Tex Willer)

Ο Τεξ Γουΐλερ (Tex Willer) ή «Αετός της Νύχτας» είναι ήρωας εικονογραφημένων ιστοριών (κόμικς) με «Ουέστερν» θεματολογία (από τη λεγόμενη «Άγρια Δύση») Ιταλικής προέλευσης, εμπνευσμένος από παρόμοιους χαρακτήρες κινηματογραφικών ταινιών του είδους. Αποτελεί δημιουργία του σεναριογράφου Gian (Giovanni) Luigi Bonelli (1908 - 2001) και του εικονογράφου Aurelio Galleppini  (1917 - 1994).

Ο «Νέος ΜΠΛΕΚ» 45άρισε !!!

Ο "ξανθός γίγας" σε πλήρη δράση !

Εξαιρετικό είναι από κάθε άποψη το νέο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού "Νέος ΜΠΛΕΚ", που ήδη βρίσκεται στην κυκλοφορία. Συμπληρώνοντας 45 εκδόσεις, εκ των οποίων οι πρώτες έξι είχαν φιλοξενηθεί στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής» (2014), το έντυπο-ναυαρχίδα του Λεωκράτη Ανεμοδουρά γίνεται όλο και καλύτερο, σαν το ... παλιό κρασί, που όσο κυλάει ο χρόνος τόσο αποκτά μεγαλύτερη αξία! 

Η έκπληξη πάντως, σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα του εκδότη, είναι ότι σύντομα (μάλλον με το νέο έτος) στο περιοδικό θα περιέχονται εκτός των ήδη υπαρχόντων και νέες περιπέτειες των «Ταρζάν» και «Παιδιού Πάνθηρα», ήρωες τους οποίους απολαμβάνουμε στα έκτακτα καλοκαιρινά τεύχη.

Τζόννυ Λόγκαν: ο αδιάφθορος κυνηγός απατεώνων!

Ο Τζόννυ Λόγκαν ήταν ο κεντρικός ήρωας ενός Ιταλικού εικονογραφημένου περιοδικού που σατίριζε με καυστικό τρόπο όλα τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας της δεκαετίας του ‘70. Πρωτοεκδόθηκε στη χώρα μας από τον οίκο του Στέλιου Ανεμοδουρά το Μάιο του 1975 (σε μηνιαία συχνότητα) με έναν τίτλο που παρέπεμπε στην πρόσφατη δικτατορία («Η Χούντα κάνει Κίνημα») αλλά η αυθεντική ονομασία της ιστορίας ήταν «Il Dittatore», απ’ το Ιταλικό τεύχος του Ιανουαρίου 1974 των εκδόσεων ‘Dardo’.

'ΚΟΚΟΜΠΙΛ': Η ανατομία ενός σουρεαλιστικού κόμικ!

Το 1ο τεύχος της ελληνικής σειράς

Δεν είναι περίεργο ότι ο μηνιαίος «ΚΟΚΟΜΠΙΛ» που για πρώτη φορά κυκλοφόρησε στη χώρα μας από το Στέλιο Ανεμοδουρά την «ευαίσθητη» χρονικά περίοδο Ιουλίου 1974 – Απριλίου 1975 (10 τεύχη) ακριβώς με τη λήξη μιας 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας η οποία είχε επιβάλλει, μεταξύ πολλών άλλων, έναν σχεδόν πουριτανικό συντηρητισμό, δεν κατάφερε να μακροημερεύσει.

Προερχόμενος από ένα κράτος με τεράστια παράδοση εικονογραφημένων εκδόσεων αλλά και εκατοντάδες δημιουργούς κόμικς όπως το Ιταλικό, ο ήρωας του Benito Jacovitti ήταν φύσει αδύνατο να συναντήσει εδώ ένα ανάλογης παιδείας και κουλτούρας κοινό. Καθώς μάλιστα δεν ήταν μια κλασική δημιουργία του είδους, αλλά αποτελούσε παρωδία σουρεαλιστικής μορφής της «Άγριας Δύσης», ελάχιστα συγκίνησε τις μεγαλύτερες ηλικίες, που, μέσω κυρίως του κινηματογράφου και δευτερευόντως της τηλεόρασης, ήταν συνηθισμένες σε τυποποιημένα «ουέστερν» σενάρια, με σχετικά προβλέψιμη πλοκή και βέβαια το επαναλαμβανόμενο, όσο και κουραστικά μονότονο, «χάπι-εντ».