Το ρίσκο μιας επιλογής.
Το επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος ήταν με την Κίνγκσταουν. Δεν ξεχνιέται εύκολα ένα τέτοιο ματς, αφού ήταν η απαρχή για μια σειρά καταστάσεων που συντάραξαν τη Ρόβερς. Δεν είχε προλάβει καν να συμπληρωθεί ένα τέταρτο αγώνα, όταν ελίχθηκα από τα δεξιά και έστειλα μια χαμηλή σέντρα στο κέντρο της άμυνάς τους, εκεί που βρισκόταν ο «Τζάμπο» Τράνζον. Ο μέσα αριστερά μας με ένα πολύ ριψοκίνδυνο «ψαράκι» την έσπρωξε στα δίκτυα, αλλά ο φουκαράς δέχτηκε μια σκαριά στο κεφάλι από τον σέντερ μπακ της αντιπάλου μας. Ξαφνικά, παγώσαμε όλοι μας αλλά χειρότερα έδειχνε ο Μπράϊαν Ρότζερς, ο «δράστης», που «διερρήγνυε τα ιμάτιά του» πως δεν έφταιγε, κάτι για το οποίο δεν είχα καμία αμφιβολία. Ευτυχώς, ο Τζάμπο σηκώθηκε γρήγορα, ήταν όμως τόσο ζαλισμένος που ο Τόνυ τον αντικατάστησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Στον αγωνιστικό χώρο πέρασε ο Γκράχαμ Σώου, ο μόνιμος αναπληρωματικός μας εκείνα τα χρόνια.
Δεν μπορώ να πω ότι επρόκειτο για άσχημο παίκτη, κάθε άλλο, όμως για τα δεδομένα της Ρόβερς ήταν αυτό που λέμε «χρυσή μετριότητα». Όπως κι ο ίδιος παραδέχτηκε, του ήταν πολύ δύσκολο να ακολουθήσει το ρυθμό μας, κάτι που συχνά τον εξέθετε στα μάτια των φιλάθλων. Ωστόσο, ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε κανείς να κατηγορήσει. Τελικά, εκείνο το γκολ του Τράνζον μας χάρισε τη νίκη, αλλά ήταν φανερό πως θα έπρεπε σύντομα να βρούμε έναν αξιόπιστο αντικαταστάτη του, με το δεδομένο πως μέχρι να ξαναπαίξει θα περνούσε τουλάχιστον ένας μήνας.
Ο Στορμ σκέφθηκε να απευθυνθεί στον Άρτσι Μίλερ, που στα σίγουρα θα είχε κάποιο απ’ τα πολλά ταλέντα που παρακολουθούσε, να μας προτείνει. Πράγματι, δυο μέρες αργότερα οι δυο τους και εγώ βρισκόμαστε στο αμάξι μου, καθ’ οδό για κάποια επαρχιακή πόλη. Ενώ μπαίναμε στα περίχωρα, μπροστά μας ξεπρόβαλλε η πολύχρωμη τέντα ενός ...τσίρκο. Ο Μίλερ μας οδήγησε μέσα, ακριβώς τη στιγμή που η παράσταση ξεκινούσε. Δεν πίστευα στα μάτια μου, μας είχε πάει να δούμε έναν ζογκλέρ; Ωστόσο, το νούμερο εκείνου του σγουρομάλλη μελαχρινού νεαρού καλλιτέχνη ήταν εντυπωσιακό. Κατόρθωνε να στέκεται με ευχέρεια πάνω σε μια ρόδα, ενώ στο κεφάλι του ισορροπούσε όχι μια, αλλά πέντε μπάλες ποδοσφαίρου. Εκείνο όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ικανότητά του να σουτάρει και να περνάει το τόπι μέσα από την κυκλική οπή ενός εκκρεμούς που κινούνταν πέρα-δώθε! Ο κόσμος τον αποθέωνε γύρω μας και στο τέλος σπεύσαμε να τον συναντήσουμε στο καμαρίνι του, με την ελπίδα πως, αν προσαρμοζόταν στο χώρο του ποδοσφαίρου, θα άφηνε εποχή!
Ο μικρός ονομαζόταν Σάμυ Σπάνγκλερ και μας υποδέχτηκε μαζί με τον πατέρα του, τον ιδιοκτήτη του τσίρκο. Ο γερό Σπάνγκλερ, ένας μυστακοφόρος ευτραφής κύριος, δε φαινόταν και πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα ότι ο γιος του θα χρειαζόταν να εγκαταλείψει την οικογενειακή επιχείρηση για να υπογράψει δελτίο στη Μέλτσεστερ. «Εκεί θα πάει χαμένο το ταλέντο σου, βαράνε κλωτσιές αγόρι μου» του είπε. Τότε ήταν που μπήκα «σφήνα» στη συζήτηση, «πατώντας του τον κάλο»: «Αυτά είναι δικαιολογίες. Απλά φοβάστε να τον αφήσετε, μήπως και δεν αξίζει για ποδοσφαιριστής». «Έτσι λες;» μου απάντησε. «Μπορεί να σας αποδείξει την αξία του».
Σε λίγες μέρες ο Σπάνγκλερ ήταν στην προπόνησή μας για μια δοκιμή. Οι περισσότεροι παίκτες, που είχαν πληροφορηθεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τον γνωρίσαμε, αντιμετώπιζαν την περίπτωσή του σαν ανέκδοτο. Ξεκινώντας, ο Τόνυ τον συμβούλευσε να είναι ομαδικός και να συνεργάζεται με τους υπόλοιπους. Ο Τζεφ Τζάϊλς, που τον είχε πει κοροϊδευτικά «παλιάτσο» κατάπιε γρήγορα τη γλώσσα του, όπως και ο Λόφτυ Πηκ που προσπάθησε να τον μαρκάρει και δεν κατάλαβε για πότε ο νεαρός του πέρασε τη μπάλα κάτω από τα πόδια. Όσο για την ακρίβειά του στις σέντρες, ήταν το κάτι άλλο. Απ’ τη μια ο πατέρας Σπάνγκλερ καμάρωνε σαν παγώνι για το βλαστάρι του φουσκώνοντας από υπερηφάνεια και απ’ την άλλη ο Μίλερ μας προέτρεπε εμένα και τον Τόνυ να μην αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί. Ο Σπάνγκλερ συνέχιζε την επίδειξη υψηλής τεχνικής ισορροπώντας τη μπάλα στο κεφάλι και γλιστρώντας σαν χέλι ανάμεσα στους παίκτες μας, έφθασε μπροστά στον Τσάρλυ Κάρτερ. Με ένα σουτ που φαινόταν άψυχο, όλοι μας σκεφθήκαμε μήπως αυτό ήταν το μοναδικό του αδύνατο σημείο. Κι όμως, μας εξέπληξε και εκεί, αφού τα φάλτσα που είχε βάλει έκαναν τον Κάρτερ να μην μπορέσει ν αντιδράσει. Είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε πως είχαμε μπροστά μας ένα νέο «αστέρι».
Το βάρος της απόφασης έπεφτε στις πλάτες του Τόνυ και τον καταλάβαινα απόλυτα. Φοβόταν μήπως κάνει καμιά τρέλα εντάσσοντας αυτόν τον απίθανο τύπο στην ομάδα, τη στιγμή που οι υποχρεώσεις μας σε Αγγλία και Ευρώπη έτρεχαν. «Ίσως να είναι τρέλα να μη τον πάρουμε» θυμάμαι να του λέω. Ο πατέρας του νεαρού δεν είχε πια κανέναν ενδοιασμό να επιτρέψει στο γιόκα του να φορέσει τη φανέλα ενός τόσο φημισμένου συλλόγου όπως ο δικός μας και τελικά, οι υπογραφές έπεσαν. Ο μικρός ανυπομονούσε να ξεκινήσει προπονήσεις, ωστόσο προτεραιότητα είχαν τα Χριστούγεννα, αφού βρισκόμασταν ήδη στις παραμονές.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
