Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018

Mister NO - Μία Νέα Ζωή

Εξώφυλλο του Ιταλικού Mister NO #379,
του τελευταίου τεύχους της σειράς.
Με αυτή την «τελευταία» περιπέτεια του Mister NO που εξελίσσεται σε 16 τεύχη που κυκλοφόρησαν από τον Σεπτέμβριο του 2005 έως τον Δεκέμβριο του 2006 κλείνει η τακτική μηνιαία σειρά του Mister NO, 31,5 χρόνια μετά το ντεμπούτο στα Ιταλικά περίπτερα (Ιούνιος 1975). Από τον Μάιο του 2007, σε εξαμηνιαία και όχι πλέον ετήσια βάση, ξεκίνησαν ειδικές εκδόσεις του ήρωα (Mister NO Speciale), που είχαν σταματήσει απότομα το 2001 με το #15: Una Storia Di Un Eroe. Τον Μάιο του 2009, όμως μετά από 5 νέους τόμους, η έκδοση αυτή διακόπτεται ξανά και με αυτήν όλες οι αδημοσίευτες ιστορίες του Μίστερ Νο.

Όμως δεν θα μιλήσουμε εδώ για εκείνη την έκδοση, αλλά θα εστιάσουμε στην ιστορία που έληξε τον μύθο του Μίστερ Νο, βάζοντάς τον σε νέα τροχιά και, ελπίζουμε, ένα καλύτερο μέλλον... Για την περίσταση, μετά από την απουσία του πάνω από μια δεκαετία, επέστρεψε για να γράψει το, κυριολεκτικά, τελευταίο του σενάριο, ο ένας και μοναδικός πατέρα του χαρακτήρα, Sergio Bonelli (ψευδώνυμο Guido Nollita). Ο Sergio έγραψε τελευταία φορά σενάριο του πιλότου στο Mister NO Speciale #7: Avventura A Manaus (στην Ελλάδα «Περιπέτεια στο Μανάους») που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1992 (βέβαια αυτό ισχύει αν εξαιρέσουμε μερικές σπάνιες και σύντομες ιστορίες εκτός οίκου Bonelli εκδόσεις)...

Οι 1508 σελίδες που συνθέτουν την τελευταία πτήση του “Κυρίου Όχι” των 14 τευχών αποτελούν μία πραγματική μίνι-σειρά. Πάντα σε σενάριο Bonelli, τα σχέδια δόθηκαν στους Stefano & Domenico De Vitto (802 σελίδες), Roberto Diso (357 σελίδες), Marco Bianchinni και Marco Staunocci (171 σελίδες), Fabrizio Beastani & Luana Peasani (150 σελίδες) και Fabio Civitelli (28 σελίδες).


Ο Mister NO και ο Έσε-Έσε στο Μανάους
το Millenium. Mister NO #295. Σχέδια Roberto Diso.

Η ιστορία λαμβάνει τόπο χρονολογικά στο σύμπαν  του Μίστερ Νο μεταξύ Δεκεμβρίου 1969 και Δεκεμβρίου 1971. Με αυτή την χρονολογία αποτελεί την δεύτερη “γηραιότερη” χρονολογικά ιστορία του ήρωα, μετά το “L’ Ultima Frontiera” (#295) καθώς μας δείχνει τον Μίστερ Νο και τον Έσε-Έσε να γιορτάζουν το Μιλένιουμ του 2000! Οι περισσότερες από τις περιπέτειες του πιλότου πραγματοποιήθηκαν γενικά στη δεκαετία του '50. Μόνο μετά την επιστροφή από τη Νέα Υόρκη (#273) η σειρά γλίστρησε ήσυχα στη δεκαετία του 1960 (#357). Σύμφωνα με τη χρονολόγησή του, ο Jerry Drake με αυτό το έπος πρέπει να είναι σχεδόν 50 ετών!


Η ιστορία αποτελείται από πολλές ιστορίες ως επί το πλείστων άσχετες μεταξύ τους, αλλά ενωμένες από βαθιές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές στις αρχές της δεκαετίας του '70, που θα οδηγήσουν στην εκβιομηχάνιση του Μανάους και στην εντατική εκμετάλλευση των πόρων του Δάσος του Αμαζονίου από την κυβέρνηση της Βραζιλίας και από τις ξένες πολυεθνικές εταιρείες..

Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος της ιστορίας, ο Guido Nolitta αρχικά περιμένει με υπομονή κάποια θέματα που στη συνέχεια θα αναπτυχθούν λίγους μήνες αργότερα. Με την πρόοδο των γεγονότων ο μηχανισμός μπλοκάρεται και μερικά νέα οικόπεδα (η εμφάνιση του Moreno Galindez, νέος προϊστάμενος της Κολομβιανής μάλης, ή τις εκδικητικές προθέσεις του Mestre Raimundo, του ιερέα Ayahuasca), που ακόμα παραμένουν ατελείς και ανοικτές εξελίξεις που θα συνεχιστούν στις ειδικές εκδόσεις του πιλότου...


Ο Mister NO αφήνει το μπαρ του Μανάους
 για τελευταία φορά

Στο τέλος της ιστορίας, ο Mister NO αφήνει το Manaus (αλλά από τα προαναφερθέντα στο  τεύχος 295 γνωρίζουμε ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει) για να μετακομίσει, μαζί με τον Έσε-Έσε, στο Rurrenabaque, στη Βολιβία.


Η σειρά τελειώνει σε ένα «callback» (ανάκληση από το παρελθόν): Οι Mister No και Esse-Esse ακούν μία ανακοίνωση από ένα ταξιδιωτικό γραφείο της Νότιας Αμερικής στη Νέα Υόρκη, το ταξιδιωτικό γραφείο Coen & Bros. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, όμως, ο Coen από το ταξιδιωτικό του γραφείο πρότεινε σε τουρίστες ένα φανταστικό ταξίδι στο Manaus, εισάγοντας τον Mister No με αυτό τον τρόπο για πρώτη φορά στους αναγνώστες του.

Πολλά ιστορικά, γεωγραφικά και κοινωνιολογικά στοιχεία παρέχονται σε αυτά τα τεύχη για να κατανοηθούν καλύτερα οι μεγάλες αλλαγές στον Αμαζόνιο εκείνη την περίοδο. Η φωνητική αφήγηση είναι μπιστεμένη σε ένα όμορφο και ομιλητικό τουκάν που, ωστόσο, στα δύο τελευταία τεύχη της σειράς, θα έχει κακό τέλος...

Οι τελευταίες 84 σελίδες της σειράς, σχεδιασμένες από τον θρυλικό Roberto Diso, αποτελούν και την τελευταία ιστορία του Μίστερ ΝΟ “ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ” (“Una Nuova Vitta”, 12/2006). Πραγματοποιούνται κυρίως κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύχτας του Mister No στο Manaus (30 Νοεμβρίου 1971). Ένα φινάλε στο οποίο απουσιάζει κάθε περιπετειώδης πλοκή και που αφηγείται τον αργό αποχωρισμό του Τζέρι από την πόλη του Μανάους, που συνδέθηκαν μεταξύ τους όσο ποτέ άλλοτε...


Η πρώτη συνάντηση του Mister NO με τον μαύρο τραγουδιστή τζαζ Dana Winter

Για την περίσταση εμφανίζεται ο Dana Winter, ο χαριτωμένος μαύρος τραγουδιστή τζαζ κάνοντας την τρίτη του εμφάνιση στο σύμπαν του Mister No ("Rio Negro", #12-15 & "Musica maestro!" #196-198).  Με την μελωδία του "When The Saints Go Marchin' In", ο Τζέρυ τους αποχαιρετά όλους και φεύγει.


Ο Τζέρυ δωρίζει στην Jacira ένα ρολόι που λέει ότι της το είχε αγοράσει προσωπικά στη Γενεύη, ένα μέρος στο οποίο δεν το έχουμε δει ποτέ σε δράση αλλά στο οποίο μπορεί να έχει περάσει στις περιόδους της "χρονικής" τρύπας της βιογραφίας του.


Η τελευταία πτήση του Mister NO
πάνω από τον Αμαζόνιο

O Mister  No δεν φαίνεται να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά στο τελευταίο τεύχος: ο Mister No κάνει λάθος την ημέρα του αποχαιρετιστήριου πάρτι του (έρχεται μία ημέρα νωρίτερα), και κάνει λάθος κάθε φορά (πιθανότατα επίτηδες) το όνομα των φίλων του και κοιμάται στο Πάιπερ χωρίς να μπορεί να δει την ανατολή του ηλίου την ημέρα της αναχώρησής του από το Μανάους.


Μετά την αναχώρηση από το Μανάους, ο Jerry κάνει μια μυστηριώδη στάση μέσα στο Porto Velho για τη διευθέτηση μιας απροσδιόριστης ύλης. Ο Τζέρι αποκοιμιέται στο δρόμο προς το Rurrenabaque, στη Βολιβία, όπως είχε ήδη ανακοινώσει στο #374. Εκεί βρίσκει να τον καλωσορίζει ο Esse-Esse, ήδη κουρασμένος από το ξενοδοχείο "Ο όμορφος γαλάζιος Δούναβις" , του οποίου έδωσε όλο το μερίδιό του μόλις έμαθε για την αναχώρηση του φίλου του...

To tουκάν, αφηγητής αυτού του έπους και διερμηνέας του πνεύματος του Αμαζονίου, στις δύο τελευταίες σελίδες τρώγεται από έναν καϊμάν. Πρόκειται για ένα από τα πιο βίαια και συμβολικά φινάλε ολόκληρης της έκδοσης...

Ο Mister NO αποχαιρετά τους αναγνώστες.
Artwork Roberto Diso.
«Με θλίψη και νοσταλγία αφήνω μαζί σας αυτή την πόλη που με είχε προδώσει με όλες τις ελπίδες με τις οποίες μου υποσχέθηκε, πριν από είκοσι χρόνια! Προσπαθούσα να ξεφύγω από τη φρίκη του πολέμου, όπου αγωνίστηκα σε πολλά μέρη του κόσμου... αλλά και τράπηκα σε φυγή από τα πλοκάμια μιας νέας εταιρείας που είχε αντικαταστήσει τη βία της ένοπλης σύγκρουσης με δηλητήρια, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνα. Ο εγωισμός, η επιθυμία να αναδειχθεί ο άνθρωπος με κάθε κόστος και με όλα τα μέσα... η λατρεία της επιτυχίας και του πλούτου... η έξαρση των τιμών των υλικών καταναλωτισμού και της δουλείας! Το Μανάους ήταν η μόνη θέση να βρει κάποιος το ιδανικό καταφύγιο αντί αυτού. Αδιάφοροι περνώντας τον χρόνο τους, που φαινόταν σαν να προορίζονται να παραμείνουν αιωνίως ακίνητοι στην εμφάνιση της φευγαλέας δόξας της κρίσης των πενήντα πριν από... και σε πλήρη απομόνωση που καθορίστηκε από ένα τεράστιο δάσος στο οποίο τα ποτάμια ήταν οι μόνοι δρόμοι που καθιστούσαν την ομιλία ενός άδειου και άχρηστου ανταγωνισμού. Ήταν μία κοινή πόλη καθημερινής επιβίωσης, η οποία, εντελώς στερημένη από ένα μέλλον, δεν θα μπορούσε να ανταμείψει τον πιο πονηρό ή να τιμωρήσει τον πιο αφελή... η πόλη της συνταξιοδότησης, στη συνέχεια, αλλά και της ηρεμίας και της τεμπελιάς... η γλυκιά τεμπελιά που σας επιτρέπει να αφιερώσετε χρόνο και προσοχή στους φίλους σας, στα προβλήματα των απλών ανθρώπων και, γιατί όχι, ακόμη και στις πιο κρυμμένες πλευρές της δικής σας προσωπικότητας. [...] Σήμερα, έξω από αυτή την πόρτα, υπάρχει μια πόλη που έχει γύρω στους 80.000 - 800.000 κατοίκους... που κρέμεται με την ελπίδα μιας εργασίας και ένα νέο πρότυπο ζωής, χωρίς, δυστυχώς, να είναι σε θέση να τηρήσει τις υποσχέσεις του... Κτίρια τόσο μεγάλα σαν εργοστάσια, αλλά και αηδιαστικοί κοιτώνες, μοντέρνα άσυλα για τους φτωχούς που έχουν έρθει εδώ από όλη τη Βορειοανατολική Λατινική Αμερική. Αυτή είναι η πατρίδα μου, η γλυκιά μου συνταξιοδότηση, που έχει γίνει η πόλη της αιώνιας ελπίδας, της εύκολης ψευδαίσθησης, αλλά και της αναπόφευκτης απογοήτευσης... πόλεις του κινδύνου, του έντονου ανταγωνισμού που, όπως δυστυχώς συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο, στο τέλος ανταμείβει τους ισχυρούς και τους έξυπνους. Μπορεί να είναι αυτός ο νέος τρόπος ζωής, που τελικά, κάνει καλό στους ανθρώπους που έχουν περάσει εδώ στον Αμαζόνιο, και δείχνει ολόκληρο το ακόμα καλό πρόσωπο της Βραζιλίας... Αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό το νέο κλίμα δεν είναι καλό για μένα! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ήθελα να σας αποχαιρετήσω όλους απόψε...»*

Ο αποχαιρετιστήριος λόγος του Μίστερ No, #379, σελίδες 32-37. Διάλογος από τον Guido Nollita.
*Η μετάφραση από το πρωτότυπο Ιταλικό κείμενο είναι του Ίωνα Αγγελή.

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

4 σχόλια:

  1. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ.ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 70 ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΑ ΜΠΛΕΚ ΚΑΙ ΑΓΟΡΙ ΣΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ, ΤΟΤΕ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 90 ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 30. ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΑΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ.. ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΥΧΗ Ο ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΤΙΣ ΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΟΠΩΣ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ..
    ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΙΩΑΝΑ ΑΓΓΕΛΗ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΕΠΟΧΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΙΩΝΑ ΑΓΓΕΛΗ..ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚ ΠΑΡΑΔΡΟΜΗΣ...ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ.ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 70 ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΑ ΜΠΛΕΚ ΚΑΙ ΑΓΟΡΙ ΣΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ, ΤΟΤΕ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 90 ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 30. ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΑΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ.. ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΥΧΗ Ο ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΤΙΣ ΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΟΠΩΣ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ..
    ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΙΩΑΝΑ ΑΓΓΕΛΗ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΕΠΟΧΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή