Κόρτο Μαλτέζε - Το Μυστικό του Τρίσταν Μπαντάμ & Ραντεβού στη Μπαΐα [Παρουσίαση/Κριτική]

Γράφει ο Ίωνας Αγγελής

Την Κυριακή 29 Απριλίου, το Έθνος Της Κυριακής μας έκανε τη χάρη να βγει και το τρίτο άλμπουμ, και το λέω αυτό διότι στη περιοχή που βρισκόμουν χθες έφαγα τον τόπο να το αγοράσω. Ελπίζω σε ένα μέλλον που όλα τα περίπτερα έχουν τουλάχιστον εφημερίδες για να αγοράσουμε.

Το νέο, λοιπόν, άλμπουμ ξεκινά τις παλιές καλές δημιουργίες του Hugo Pratt (όχι από την αρχή, το "Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας", αλλά ούτε από την απαρχή, "Τα Νεανικά Χρόνια"), με τις 2 πρώτες περιπέτειες του άλμπουμ "Στον Αστερισμό του Αιγόκερο", με τους τίτλους "Το μυστικό του Τρίσταν Μπάνταμ" και "Ραντεβού στη Μπαΐα".

Τελικά, τα νέα άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε θα αριθμούνται, καθώς στη ράχη του "Το Μυστικό Του Τρίσταν Μπαντάμ", υπάρχει το νούμερο 3. Προσωπικά διαφωνώ, αφού με αυτό το τρόπο γίνεται λίγο - πολύ μία mainstream έκδοση περιπτέρου και ξεφεύγει από τη θέση του βιβλιοπωλείου. Διαφωνώ ως προς αυτή την απόφαση, επειδή είμαι της γνώμης κάθε άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε είναι ξεχωριστό, μόνο του από τα άλλα. Αλλά ως πρώτη ματιά το άλμπουμ αυτό είναι εξαιρετικό.

Επιπλέον, όπως θέτει η διαφήμιση του Έθνους, η βασική διαφορά των νέων από των παλαιών εκδόσεων, θα είναι πως οι ιστορίες αυτές εκδίδονται στην Ελλάδα για πρώτη φορά έγχρωμες, και με νέα μετάφραση, lettering, και τέλος με νέα εκπληκτικά εξώφυλλα (προσωπικά αυτή η τεχνική εξώφυλλο δεν είναι και πολύ του γούστου μου, θα προτιμούσα κάτι πιο συντηρητικό, τουλάχιστον στη παρούσα έκδοση).

Η γνώμη μου για το νέο αυτό άλμπουμ είναι κάθε τι άλλο από αρνητική. Όσο συνεχίζω να διαβάζω αυτόν τον συγκλονιστικό ήρωα, τόσο πιο πολύ βυθίζομαι στην ιστορία. Είναι ένα αίσθημα που μόνο ο Κόρτο μου το μεταδίδει! Η αγάπη μου έχει γίνει έρωτας όσο πιο πολύ τον διαβάζω. Το μαγευτικό γράψιμο του Hugo Pratt είναι απίστευτο, με κάθε λέξη να δίνει μία νότα ακόμα πιο δυνατή στον αναγνώστη. Το σχέδιο λειτουργεί άψογα με το σενάριο, και είναι από τις λίγες, αλλά πετυχημένες φορές, που ένας χαρακτήρας είναι τόσο καλά συνειδητοποιημένος. Ο αντι-ηρωισμός του, η όπως μας κάνει να πιστεύουμε καλοήθεια του, είναι μόνο δύο από τα άπειρα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που παρουσιάζει ο ναυτικός μας. Οι συζητήσεις είναι πολύ δυνατά κομμάτια, που τον χαρακτηρίζουν πιστεύω απόλυτα. 

Θα ήθελα να επικεντρωθώ λίγο στην σκηνοθετική αφήγηση του Pratt. Πολλές σκηνές με άφησαν άναυδο και η δράση κορυφώνονταν με την απολαυστική (ω ναι, είναι) αυτή αμηχανία. Πολλές σκηνές θα χαραχτούν μέσα μου παντοτινά! Το χιούμορ πολύ καλό, και σωστά πλαισιωμένο. 

Ο χρωματισμός εξαιρετικός (αν και θα τον ήθελα ένα τόνο παραπάνω) και δουλεύει εξαιρετικά με την ιστορία. Η μετάφραση βελτιώθηκε τρομερά με τον Λευτέρη Ταρλαντέζο στο τιμόνι! Πολύ καλό άρθρο για άλλη μία φορά επίσης! Αν και πιστεύω θα έπρεπε να περιέχει ένα ιστορικό της έκδοσης (αν και θα μου πείτε εμάς ποια είναι η δουλειά μας;). 

Πολύ καλό άλμπουμ, και μακάρι να συνεχίσει έτσι δυναμικά. Ακολουθούν πληροφορίες πάνω σε κάθε ιστορία ξεχωριστά...

1. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΙΣΤΑΝ ΜΠΑΝΤΑΜ

Σελίδες: 19
Σενάριο - Σχέδια: Hugo Pratt
Χρώμα: Patrizia Zanotti
Ελληνική έκδοση: Κόρτο Μαλτέζε: Στον Αστερισμό Του Αιγόκερω (1989, Μαμούθ Κόμιξ)
Γαλλική Έκδοση: Pif Gadget #58 (Ασπρόμαυρη Έκδοση, 3/04/1970), Sous le Signe du Capricorne (Αυτόνομη ασπρόμαυρη έκδοση,  03/1979, Casterman), Hugo Pratt: Corto Poche Tome 3 - La Secret de Tristan Bantam (Έγχρωμη Έκδοση, 30/06/2006, Casterman)
Σύνοψη: Παραμαρίμπο - Ολλανδική Γουιάνα... Ο Κόρτο Μαλτέζε "υιοθετεί" τον τσακισμένο από τη ζωή Τσέχο καθηγητή Στάινερ και συναντά τον νεαρό Άγγλο κληρονόμο, Τρίσταν Μπάνταμ. Ο Τρίσταν, που έχει στη κατοχή του κάποια σημαντικά έγγραφα και χάρτες σχετικά με τη χαμένη ήπειρο του "Μου", έρχεται στη Νότια Αμερική για να συναντήσει την Βραζιλιάνα ετεροθαλή αδελφή του, Μοργκάνα...

2. ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΜΠΑΪΑ

Σελίδες: 20
Σενάριο - Σχέδια: Hugo Pratt
Χρώμα: Patrizia Zanotti
Ελληνική έκδοση: Κόρτο Μαλτέζε: Στον Αστερισμό Του Αιγόκερω (1989, Μαμούθ Κόμιξ)
Γαλλική Έκδοση: Pif Gadget #59 (Ασπρόμαυρη Έκδοση, 10/04/1970), Sous le Signe du Capricorne (Αυτόνομη ασπρόμαυρη έκδοση, 03/1979, Casterman), Hugo Pratt: Corto Maltese Poche Tome 4 - Rendez-Vous à Bahia (Έγχρωμη Έκδοση, 22/09/2006, Casterman)
Σύνοψη: Οι Κόρτο, Στάινερ και Τρίσταν ξεκινούν με το καράβι τους για το Σαν Σαλβαδόρ, της Μπαΐα. Κάνουν μία σύντομη στάση σε ένα νησί της Γαλλικής Γουιάνας, όπου και συναντούν τον δραπέτη Καγιένα και μία ειρηνική φυλή Ινδιάνων. Εκεί, από τον αρχηγό του νησιού, ο Τρίσταν μαθαίνει πολλά για το πεπρωμένο του...

για τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως Ε.Ε.
Συντελεστές: Λεωκράτης Ανεμοδουράς (Υπεύθυνος), Λευτέρης Ταρλαντέζος (Μετάφραση-Επιμέλεια), Μαρίνα Πάνου (Lettering - Graphic Design - Layout)

Μην το χάσει κανείς!

MARVELS των Busiek&Ross

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Η δεκαετία του '90(και ειδικά στα μέσα της) ήταν στα αλήθεια μία "παράξενη" δεκαετία για τα mainstream comics και ειδικά για τη Marvel...Απο τη μία δεν γράφονταν καλές ιστορίες,πολλές άστοχες κινήσεις και απο τους big two(clone saga,Heroes reborn fiasco,Η αντικατάσταση τόσο του Bat Man όσο και του Superman,η ισοπέδωση του Dr.Fate,o Hal Jordan γίνεται villain-το ίδιο και ο Tony Stark που επιστρέφει αργότερα ώς teenager κ.τ.λ.)Προσθέστε σε όλα αυτά το κακό(τις περισσότερες φορές)art που ακολουθούσε συγκεκριμένες σχολές(Jim Lee,Rob Liefield....)ή που ακόμα χειρότερα προσπαθούσε να ενσωματώσει το στύλ των manga/anime που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή εκείνη την εποχή και καταλαβαίνουμε ότι οι επιλογές για να διαβάσει κανείς κάτι πραγματικά καλό ήταν περιορισμένες(μία Vertigo δεν μπορούσε να φέρει την άνοιξη,και όσο για την Image τότε αποτελούσε έναν κάκιστο κλώνο των big two...)και οι εταιρείες προσπαθούσαν με κολπάκια τύπου chromium covers & variants να κάνουν πώλήσεις.....

Έτσι φανταστείτε την μεγάλη μας έκπληξη όταν η Marvel των χιλίων δύο προβλημάτων(μέχρι και σε χρεωκοπία οδηγήθηκε)μπόρεσε να παρουσιάσει αριστουργήματα όπως το Daredevil:Man without fear και ειδικά το Marvels που για εμένα προσωπικά όχι μόνο είναι ότι καλύτερο έβγαλε η εταιρεία εκείνη την δεκαετία αλλά και ένα απο τα πιό κλασσικά της δημιουργήματα των τελευταίων 30 χρόνων....

Το Μarvels ήταν ένα limited series 4 τευχών που κυκλοφόρησε από τον Γενάρη μέχρι τον Απρίλιο του 1994.Γραμμένο από τον Kurt Busiek και ζωγραφισμένο από τον Alex Ross που πραγματικά δημιούργησε τη δική του σχολή.Έιχε προηγηθεί και ένα τεύχος #0 που έδειχνε τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια,με το origin του πρώτου χαρακτήρα και ήρωα της Marvel(σαν Timely τότε)Human Torch ο οποίος ήταν και στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Marvel comics τον Οκτώβριο του 1939.
Στη σειρά αυτή ουσιαστικά έχουμε την ιστορία ολόκληρου του Marvel universe απο το 1939 που ο εφευρέτης Phineas Horton παρουσιάζει στο κοινό την δημιουργία του το ανδροειδές Human Torch μέχρι και το 1974 και τον θάνατο της Gwen Stacey,όλα μέσα απο τα μάτια ενός φωτογράφου εφημερίδας του Phil Sheldon.

Μαζί με τον νεαρό τότε συντάκτη και συνάδελφο στην εφημερίδα Daily Bugle ,J.Jonah Jameson παρακολουθούν την εμφάνιση των πρώτων "Marvels"από τον Human Torch και τον Sub Mariner μέχρι την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και τον ερχομό του Captain America που εμψυχώνει τον κόσμο και βοηθά τους συμμάχους εναντίων των δυνάμεων του άξονα...Και πάντα στην πρώτη γραμμή ο Phil να αποτυπώνει κάθε στιγμή αυτού του universe(σαν φωτορεπόρτερ και πολεμικός ανταποκριτής) που μόλις γεννιέται(ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του τις περισσότερες φορές)..

Μετά απο μία περίοδο που μοιάζει να αποτελεί λήθαργο στη γέννηση νέων ηρώων,νέων Marvels στην οποία ο φωτογράφος μας έχει παντρευτεί και έχει δημιουργήσει οικογένεια,ακολουθεί ένα ακόμα ωστικό κύμα εμφάνισης νέων(αλλά και ξεχασμένων παλαιότερων)"θαυμάτων"στη δεκαετία του '60 όπως είχε γίνει 20 χρόνια πριν.Με τις εμφανίσεις των Fantastic Four,Avengers,Spider Man,Hulk,Thor αλλά και με το φόβο που επικρατεί με την εμφάνιση των μεταλλαγμένων και το ανελέητο κυνηγητό τους(ο φωτογράφος παίρνει μάλιστα υπό την προστασία του ένα μικρό μεταλλαγμένο κοριτσάκι και το μεγαλώνει σαν δικό του)..Και πάλι ο Phil τα ζει όλα απο πρώτο πλάνο από το γάμο του Reed&Sue Richards μέχρι τη Judgemt day με την εμφάνιση του Galactus και την απειλή να αφανιστεί όλη η ανθρωπότητα στο πλανήτη....Ο Phil θέλει να περάσει αυτές τις τελευταίες ώρες με τα πρόσωπα που είναι πιο σημαντικά για αυτόν,την οικογένειά του μέχρι που η ελπίδα ξαναγυρνά στα πρόσωπα των ανθρώπων όπως είχε γίνει και με την εμφάνιση στον πόλεμο του Captain America,όταν οι Fantastic Four απωθούν την απειλή του Galactus με τη βοήθεια του Silver Surfer...O Sheldon αποφασίζει να περνάει περισσότερες ώρες με την οικογένειά του,ετοιμάζοντας το βιβλίο του Marvels(περιγράφοντας τις εντυπώσεις του από τα χρόνια που ακολουθεί τους ήρωες και όταν κυκλοφορεί γίνεται ανάρπαστο)αλλά σαν καταραμένος ξαναγυρίζει στους ήρωες όταν μία εφημερίδα γράφει ότι η ιστορία με τον Galactus ήταν ψεύτικη,ο κόσμος αρχίζει να ξαναχάνει στην εμπιστοσύνη στους ήρωες καθώς και η αντι-μεταλλαγμένη υστερία φτάνει στο αποκορύφωμά της....Έρχεται σε σύγκρουση με τον παλιό φίλο του και συνάδελφο Jameson όταν εκείνος κατηγορεί τον Spider Man για τον φόνο του Captain Stacey(πατέρα της Gwen)ενώ ο Phil που πάντα πιστεύει στην αθωότητα του με τη βοήθεια της Gwen Stacey αποδεικνύουν πώς ο αληθινός ένοχος ήταν ο Doctor Octopus στη μάχη του με τον Spider man....Κάνει όμως και μία σοκαριστική αποκάλυψη...Τόσο ο αρνητισμός του Jameson όσο και η υποψία του κόσμου απέναντι στους ήρωες οφείλεται σε έναν συνδυασμό "ζήλειας" και "ανασφάλειας"του κόσμου απέναντι στη δύναμη και τα ιδανικά που υπηρετούν οι Marvels...O ίδιος όμως σοκαρισμένος με τον θάνατο της φίλης του Gwen Stacey στα χέρια του Green Goblin αποφασίζει να σταματήσει το ταξίδι του στον κόσμο των Marvels και δίνει συμβολικά στη μεγάλη του κόρη την κάμερα να συνεχίζει εκείνη...Μία εποχή φτάνει στο τέλος της,όχι όμως και στο τέλος των Marvels...

H σειρά γνώρισε τρομαχτική επιτυχία και εκτόξευσε τη φήμη και την καριέρα τόσο του Κurt Busiek όσο και του Alex Ross που από τότε θεωρείται από τους πιό hot artists και εικονογράφους στη βιομηχανία των κόμικς.Πραγματικά η εικονογράφηση είναι τέτοια που κυριολεκτικά βλέπεις τους ήρωες και τα γεγονότα να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου...Ο Busiek ωστόσο πέτυχε με αυτό το κόμικ και κάτι άλλο.Mέχρι τότε τα κόμικς πηγαίναν πάντα μπροστά με fast forward διαδικασίες,αδιαφορώντας τις περισσότερες φορές(ή αγνοώντας)για την ιστορία των χαρακτήρων όταν το έργο του Busiek με σαφή νοσταλγικό χαρακτήρα υπενθύμισε στην εταιρεία την ιστορία και καταγωγή της...

Το κόμικ κέρδισε πολλά βραβεία Eisner(καλύτερη σειρά,καλύτερος artist για τον Ross,καλύτερος cover artist πάλι για τον Ross,καλύτερο τεύχος το #2 της σειράς)ενώ μερικά χρόνια αργότερα το 2008 κυκλοφόρησε και ένα sequel 6 τευχών της σειράς το Marvels:eye of the camera xωρίς τον Ross σαν artist(με εικονογράφηση του Jay Anacleto)αλλά με συγγραφέα πάλι τον Busiek με τη βοήθεια του Roger Stern.

Η σειρά έχει εκδοθεί πολλές φορές σε trade και hardcover editions(10th anniversary)ενώ στα ελληνικά κυκλοφόρησε σε τεύχη από τη Modern Times και σε trade από τη Anubis ως Marvels: Η Εποχή των Θαυμάτων.Κλασσικό και εικονογραφημένο,απλά δεν γίνεται να λείπει από τη βιβλιοθήκη κανενός Marvelmaniac και όχι μόνο...

Roy of the Rovers #7: "Έναντια Στη Βία"

Γράφει ο Ίωνας Αγγελής

Το 7ο και τελευταίο τεύχος των καλύτερων ιστοριών από τα '70ς έφτασε, σήμερα 28 Απριλίου, με τα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο. Ως το τελευταίο τεύχος λοιπόν, το νέο άλμπουμ περιείχε παραπάνω υλικό, με μία short ιστορία, το κόμικς "Ιστορικά Ματς" και αφιέρωμα σε μία φημισμένη περιπέτεια του Ρέης, στην Εθνική Αγγλίας!

Πιστεύω πως το #7 είναι ίσως και το καλύτερο άλμπουμ της έκδοσης, όχι επειδή περιέχει την καλύτερη ιστορία του Ρέης, αλλά επειδή περιλαμβάνει και άλλα αφιερώματα και ιστορίες, κάνοντας το τεύχος λίγο πιο εορταστικό! Λοιπόν, στις 48 σελίδες του, περιλαμβάνει 36 σελίδες από τη συνέχεια της σεζόν 1976-1977, μία τρισέλιδη περιπέτεια "Το Όνειρο Του Ρόϋ", μία εξασέλιδη ιστορία "Ιστορικά Ματς", και ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην ένταξη του Ρόυ, στην Εθνική Αγγλίας, μία από τις μεγαλύτερες ιστορικά στιγμές του ήρωα, από τον Λευτέρη Ταρλαντέζο (ο οποίος όχι δεν σταμάτησε το καθιερωμένο δισέλιδο για τους δημιουργούς).

Αρχικά, η βασική ιστορία του άλμπουμ "Ενάντια Στη Βία" είναι σίγουρα όχι ολοκληρωμένο. Κλείνοντας σε σημαντικό σημείο, αφήνει τον αναγνώστη πικραμένο, θέλοντας περισσότερα. Πολύ καλό μεν, ατελείωτο δε. Γενικά, θα ήθελα να συνεχιστεί...

Έπειτα, το 14-σέλίδων ένθετο του τεύχους, ξεκινά με την 3 σελίδων ιστορία "Το Όνειρο Του Ρόϋ", σε σενάριο Tom Tully και σχέδια David Sque. Πάρα πολύ διασκεδαστική, και πολύ όμορφο χρώμα. Αυτό που χρειάζεται ο ήρωας! Το 6 σελίδων "Η Ιστορία Ενός Ματς" μου φάνηκε λίγο εκτός χρόνου και εντελώς άσχετο. Παρόλα αυτά όμως, μου άρεσε το ασπρόμαυρο, αλλά και ήταν και διασκεδαστική προσθήκη!

Τέλος, σχετικά με τα νέα αφιερώματα του Λευτέρη Ταρλαντέζου, το τελευταίο μέρος στους "Δημιουργούς" του Ρέης ήταν ενδιαφέρον τελικά, μόνο επειδή μίλαγε για τις τελευταίες περιπέτειες του ήρωα, μετά τη συντριβή του ελικοπτέρου. 

Το αφιέρωμα σχετικά με την "Εθνική Αγγλίας" ήταν υπέροχο, είναι η συνέχεια των '70ς (θα είχε μπει αν συνεχίζοταν η σειρά κατά ένα άλμπουμ) και νομίζω πως άξιζε να εκδοθεί στην Ελλάδα και όχι να μπει απλά σε αφιέρωμα. Το βρίσκω χαμένη ευκαιρία! Κατά τα άλλα ήταν εξαιρετικό το αφιέρωμα όπως πάντα.

Το κόμικς-άλμπουμ "Ενάντια στη Βία", σε σενάριο Tom Tully και σχέδια David Sque, στις 36 σελίδες του, αποτελείται από 18 επεισόδια, τα οποία εκδόθηκαν στα εβδομαδιαία Roy of the Rovers, που εκδόθηκαν από τις 20 Αυγούστου 1977 μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, φτάνοντας στη μέση την σεζόν 1977-1978. Η ιστορία αυτή ήταν μέρος του άλμπουμ "Best of Roy of the Rovers: The 1970s". Η 3 σελίδων ιστορία "Το Όνειρο του Ρόϋ" εκδόθηκε στο άλμπουμ "Roy of the Rovers: World Cup Special" το 2010 σε σενάριο Tom Tully και σχέδια David Sque. Η "Ιστορία Ενός Ματς" είναι από το ίδιο άλμπουμ και δημιουργούς.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σελίδες: 52 (48+4 εξωφύλλου)
Σχήμα: 21×28
Χρώμα: Έγχρωμο
Σενάριο: Tom Tully
Σχέδια: David Sque
Υπεύθυνος Έκδοσης: Λεωκράτης Ανεμοδουράς
Μετάφραση: Κωνσταντίνα Φατούρου
Επιμέλεια: Λευτέρης Ταρλαντέζος
Graphic Design – Lettering: Μαρίνα Πάνου
Συγγραφέας Αφιερωμάτων: Λευτέρης Ταρλαντέζος
Περιεχόμενη Ιστορία: "Ενάντια στη Βία” (48 σελίδες)
Πρωτότυπη Έκδοση: Roy of the Rovers [1976-1977], Best of Roy of the Rovers: The 1970s [6/2009] – Egmont UK / Titan Comics
Πνευματικά Δικαιώματα: Rebellion Publishing Ltd
Εκδόσεις Μικρός Ήρως Ε.Ε., 2018

Η παρουσίαση της σειράς εδώ
Το επίσημο ελληνικό fanclub του ήρωα εδώ

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

Νέος Μπλεκ #53 - Ο Αγριόγατος [Κριτική]

Του Ίωνα Αγγελή...

4 χρόνια Νέος Μπλεκ έρχεται να γιορτάσει το νέο τεύχος του αγαπημένου μας ήρωα τον παιδικών μας χρόνων, με πολλές εκπλήξεις! Όταν έκλεισε ένα χρόνο έκδοσης, το 2015, το περιοδικό ανανέωσε την ύλη του και έγινε ολόκληρο έγχρωμο, στα 2 χρόνια κυκλοφόρησε ως "έξτρα τεύχος", καθώς μπορούσες να το αγοράσεις το επετειακό τεύχος μαζί με το graphic novel "Ο Τετρακοσάρης", και στα 3 χρόνια πέρα από την ανανέωση ύλης, περιείχε δώρο αφίσα! Στο 4ο λοιπόν έτος, που γιορτάζει το Μπλεκ, έχουμε δώρο επιπλέον 32 σελίδες, και με συνολικά από 7 ήρωες να αποτελείται το τεύχος! Συγκεκριμένα, ο Ρίνγκο και η κόμικ-βιογραφία του Μπρους Λι, μία νέα 18-σέλιδη ιστορία Ταρζάν και την συνέχεια του Παιδιού Πάνθηρας, αλλά και 2 short περιπέτειες των Μάρτιν Μίστερι και Νάθαν Νέβερ, είναι τα περιεχόμενα του τεύχους.

Το Μπλεκ #53 είναι, λοιπόν, ένα από τα καλύτερα τεύχη του Νέου Μπλεκ, και όχι επειδή περιέχει πολύ υλικό, αλλά επειδή όλες οι ιστορίες είναι απλά υπέροχες. Επιπλέον, με το #53 σπάει η "κατάρα" των άσχημων ιστοριών Μπλεκ (#48-52), με τον "Αγριόγατο" να αποδεικνύεται ως έκαστη στο είδος της. Οι επετειακές προσθήκες ήταν επίσης πιστεύω πολύ πετυχημένες, και ελπίζω να δούμε και άλλες κόμικ-βιογραφίες στο μέλλον από άλλους σταρ του χώρου! Το εξώφυλλο, να μην το ξεχάσω, είναι απλά τρομερό.

Μπλεκ: Ο Αγριόγατος (σενάριο S. Obradovic & Bane Kerac, σχέδια: Bane Kerac)

Σύνοψη: Στην νέα περιπέτεια του Μπλεκ, ο ήρωάς μας κατηγορείται για τον φόνο ενός Αμερικανού αξιωματικού. Ο Καθηγητής και ο Ρόντυ τον βοηθούν να δραπετεύσει, και μαζί προσπαθούν να ξεδιαλύνουν την πλεκτάνη που έχει στηθεί...

Η ιστορία που έσπασε τη "κατάρα" λοιπόν είναι η επώνυμη, με στοιχεία που την κάνουν άξια του τίτλου της. Αρχικά, το σενάριο είναι αρκετά εύστροφο και ευανάγνωστο. Έχει πολύ γερή πλοκή, μελετημένη, χωρίς ψεγάδια. Πολύ δράση (ίσως από τις καλύτερες που έχω διαβάσει στο Μπλεκ) και μυστήριο. Το γεγονός της μεταφοράς του αναγνώστη από κατάσταση σε κατάσταση ήταν φαινομενική! Ο Αγριόγατος τελικά αποδείχθηκε ως άξιος αντίπαλος του Μπλεκ. Τα "πονηρά" καρεδάκια ήταν μία ακόμα αξιοπερίεργη προσθήκη της ιστορίας, που έκανε τον ήρωά μας λίγο πιο ενήλικο. Μετά από 59 σελίδες, ο συγγραφέας σε έχει βυθίσει στο κόσμο του Μπλεκ, και τότε έρχεται η 60η και τελευταία σελίδα, που κάνει την δουλειά μέχρι και 60 ακόμα σελίδων! Πιο απότομο φινάλε νομίζω δεν έχω ξαναδεί. Μπορεί να τελείωσε με μία παροιμία αλλά αν έδιναν λίγες ακόμα σελίδες, ίσως να είχε ολοκληρωθεί η ιστορία ομαλά! Το σχέδιο ήταν απίστευτο και προσωπικά το λάτρεψα, με μόνη ένσταση στο σχέδιο του Ρόντυ. Το χρώμα πολύ κλασσικό, θα ήθελα να δούμε κάτι πιο μοντέρνο στο άμεσο μέλλον...
Βαθμολογία: 8/10

Tarzan: Οι Αποστάτες (σενάριο J. Kubert, σχέδια F. Thorne)

Σύνοψη: Στη νέα περιπέτεια του ήρωα, μία ομάδα ιθαγενών λεηλατούν μία νοσοκομειακή μονάδα, και ο Ταρζάν καλείται να τους βρει!

Μία πιο mainstream ιστορία έρχεται να συνεχίσει το τεύχος, η οποία αυτή τη φορά έχει ένα αξιοπρεπές τέλος. Πέρα από αυτό όμως, η ιστορία εξελίσσεται με αργό και κανονικό ρυθμό, με μία πολύ καλά εδραιωμένη περιπέτεια, που κυμαίνεται κατάλληλα στις 18 σελίδες του, και με κινηματογραφική πλοκή. Το σχέδιο ήταν πάρα πολύ καλό, και παρόλο που δεν είχε την υπογραφή του Kubert, ο Thorne είναι άξιος κληρονόμος! Χρώμα ίδια γνώμη με τα προηγούμενα τεύχη. Πραγματικά εξαιρετική προσθήκη στο Μπλεκ, και ανυπομονώ και για τις επόμενες (όπως και έκδοση πολυτελείας για να μην ξεχνιόμαστε)! Ο λόγος που δεν βάζω μεγαλύτερη βαθμολογία, είναι λόγω της απλής πλοκής, χωρίς ανατροπές ή κάτι το ιδιαίτερα ενθουσιαστικό.
Βαθμολογία: 9/10

Ρίνγκο: Οι Άνδρες Των Βουνών (σενάριο D. Ganzio, σχέδια F. Bignotti & L. Buffolente)

Σύνοψη: Στην ιστορία, ο Ρίνγκο και ο Ιμπραχίμ στον δρόμο τους προς το φρούριο, αποκλείονται λόγω κακοκαιρίας και παράλληλα σώζουν τη ζωή του Τζέιμς Ούεμπ, ενός αυθεντικού κυνηγού των βουνών. 

Ο μικρός ρέηντζερ επιστρέφει, λοιπόν, μετά από σχεδόν 30 χρόνια (αν εξαιρέσεις την 32-σελίδων "Μυστικό Έγγραφο" στο Ζαγκόρ #2), με νέα περιπέτεια από το φανταστικό καλλιτεχνικό δίδυμο Bignotti (Ζαγκόρ, Μίστερ Νο) και Buffolente (Λοχαγός Μαρκ). Ο βασικός λόγος που ανυπομονούσα για την συγκεκριμένη ιστορία ήταν το δίδυμο αυτό, αφού έχουν εξίσου δυνατό background. Τέλοσπαντων, ένα απολαυστικό πρώτο μέρος, με αρκετό διάλογο και πολλή εικόνα. Πολύ χαλαρωτικό και χορταστικό α' μέρος, όπου έχει από λίγο έως μηδενική δράση, καθώς ακόμα στρώνεται η πλοκή. Ως πρώτη ματιά πάντως, μου άρεσε. Το χρώμα θα το ήθελα λίγο πιο σκοτεινό ως προς τα γούστα μου, και το σχέδιο εξαιρετικό. Μου θύμισε ολίγον τι Essegesse. Αναμένομε το β' μέρος...
Βαθμολογία: 9/10

Το Παιδί Πάνθηρας Επεισόδια 37-40 (σενάριο Tom Tully, σχέδια M. Western & E. Bradbury)

Σύνοψη: Στη συνέχεια της ιστορίας λοιπόν, οι απαγωγείς του Φίνσυ κλείνουν ραντεβού με τον ήρωά μας, και τον εξαναγκάζουν σε μία δύσκολη αποστολή!

Συνεχίζει το Παιδί Πάνθηρας, με μία ολοκληρωμένη περιπέτεια αυτή τη φορά περιέργως! Σίγουρα θα ήταν απλά σύμπτωση, αλλά το φινάλε της ιστορίας είναι το τέλος του βασικού στόρυ των επεισοδίων αυτών. Πολύ όμορφο το στόρυ λοιπόν στο νέο τεύχος, και ανυπομονώ για την συνέχεια. Έχω την εντύπωση πως στο Παιδί-Πάνθηρας όσο πάει, με κερδίζει όλο και περισσότερο!
Βαθμολογία: 8/10

Κόμικς - Βιογραφία: Bruce Lee (σενάριο C. Canibano, σχέδια J. Han)

Όταν ανακοινώθηκε πως θα υπάρχει η βιογραφία του Μπρους Λι στο Μπλεκ #53, το κοίταξα με μισό μάτι. Πλέον όμως δηλώνω συναρπασμένος μετά από αυτή την ιστορία! Μετά από μία φουτουριστική αρχή, μας πάει χρόνια πίσω, ξεκινώντας με την ιστορία των γονιών του και φτάνοντας στον άτυχο θάνατό του. Ξαφνιάστηκα από τις λεπτομέρειες και πρέπει να ομολογήσω πως δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Έμαθα και κάτι με αυτό το τεύχος. Πολύ καλή αφήγηση και, γενικά, πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς την! Το χρώμα μου φάνηκε πολύ σκοτεινό και θα διαφωνήσω ως προς την απόφαση αυτή. Το σχέδιο πολύ ρεαλιστικό και ταίριαζε με την ιστορία, αλλά δεν είναι των γούστων μου.
Βαθμολογία: 8,5/10

Μάρτιν Μίστερι: Ουρανός Από Μολύβι (σενάριο A. Castelli, σχέδια G. Allessandrini)

Σύνοψη: Στην short περιπέτειά του, ο Μίστερι αλλά και ο Ιάβα έχουν ένα μυστηριώδες ραντεβού...

Νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι λέγοντας πόσο πολύ λατρεύω τον οίκο Bonelli. Πάντα εξαιρετικό υλικό μας δίνουν, και η νέα περιπέτεια του Μίστερι δεν αποτελεί εξαίρεση. Με μία κυριολεκτικά μαύρη περιπέτεια, σε 6 σελίδες σου δίνει ένα ακόμα υπέροχο σενάριο. Την λάτρεψα. Το είδος των ιστοριών, όπου ο αναγνώστης προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, είναι των γούστων μου. Ανατρεπτικό φινάλε, με κορύφωση του μυστηρίου. Σχέδιο και χρώμα δεν έχω να πω πολλά, καθώς η ιστορία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της μαύρη!
Βαθμολογία: 9,5/10

Νάθαν Νέβερ: Κοιτώντας Πίσω Σου (σενάριο & σχέδια M. Alberti)

Σύνοψη: Ο ήρωάς μας να αποδεικνύει τις δυσκολίες της ζωής ενός πράκτορα! 

Μονοσέλιδη μεν, πολύ διασκεδαστική δε. Η ιστορία δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία (από 1 σελίδα τι περιμένεις) αλλά σίγουρα κλείνει το τεύχος με πολύ γέλιο. Σχέδια και χρώμα δεν μου άρεσαν και με απογοήτευσαν.
Βαθμολογία: 8/10

Κατά τα υπόλοιπα του τεύχους, το αφιέρωμα του Λευτέρη Ταρλαντέζου στον Frank Miller ήταν πάρα πολύ όμορφο, και ότι πρέπει για το The Comic Con της Θεσσαλονίκης τον Μάιο. Η νέα μονοσέλιδη περιπέτεια σε σενάριο-σχέδιο Γιώργου Βαΐτη, "Η Ενέδρα", είναι υπέροχη, και ίσως η καλύτερη μέχρι στιγμής. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλες, αν και πλέον το νιώθω καθιερωμένο...

Τελικά, το Μπλεκ με αυτό το τεύχος κέρδισε πιστεύω ξανά το κοινό του. Με πολύ καλές προσθήκες στην ύλη του, τόσο σεναριακά και σχεδιαστικά αλλά και άλλο τόσο από τη μεριά των αναγνωστών, το έκαναν ένα από τα πιο ευανάγνωστα τεύχη! Οι 164 σελίδες ήταν νομίζω το κερασάκι στην τούρτα του "Αγριόγατου", και μετά από αυτό πιστεύω πως το περιοδικό πρέπει να γίνει επίσημα 164 σελίδες, ώστε να παρέχει πολύ περισσότερο υλικό. Να προσθέσω μερικές ακόμα ελπίδες για το μέλλον, ότι θα ήθελα και άλλες βιογραφίες στο μέλλον, αλλά και περισσότερο Μάρτιν Μίστερι!

Τελική Βαθμολογία: 8,5/10

"Bend it like... Roy!: Ένας σκληροτράχηλος αντίπαλος" (10/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Επέστρεψα σκεπτικός στο σπίτι μου, όπου με περίμενε κι άλλη έκπληξη! Καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι είχαν καταλάβει την είσοδο και μου ζητούσαν δηλώσεις. Αρνήθηκα ευγενικά αλλά εκείνοι επέμεναν καθώς όπως είπαν τους το είχε επιτρέψει η διοίκηση. Περάσαμε μέσα και το σαλόνι μου μετατράπηκε σε μίνι-στούντιο. Άρχισαν τα δύσκολα ερωτήματα όπως «Αν γίνεις μάνατζερ Ρόϋ, ίσως βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να βγάλεις από την ενδεκάδα φίλους σου. Πως αισθάνεσαι γι’ αυτό;» Τινάχτηκα πάνω αστραπιαία και πλησίασα την κάμερα που είχαν στήσει. Ήθελα να απευθύνω μια απελπισμένη έκκληση και βρήκα την ευκαιρία, αφού χιλιάδες τηλεθεατές παρακολουθούσαν την εκπομπή: «Γύρνα πίσω στην ομάδα Τόνυ. Μην αφήνεις να χειροτερεύσει η κατάσταση!»

Το επόμενο Σάββατο, με ξύπνησε η οικονόμος μου: «Σήκω Ρόϋ. Δεν ξέρω τι να κάνω με τόσα γράμματα!» Κοίταξα από την κορυφή της σκάλας και αντίκρισα έναν ταχυδρόμο να μεταφέρει μέσα στο σπίτι τσουβάλια γεμάτα από επιστολές οπαδών μας! Χρειάσθηκαν πάνω από τρεις ώρες για να τις τακτοποιήσω με τη βοήθεια της Πέννυ και του Τζίμυ Σλέϊντ. Όλοι μου ζητούσαν να απαντήσω θετικά στην πρόταση του συλλόγου, για χάρη του Τόνυ Στορμ. Αισθανόμουν στριμωγμένος, ειδικά όταν μετά από λίγο εμφανίσθηκαν στην αυλή διάφοροι πιτσιρικάδες φίλαθλοι της Ρόβερς και κρατώντας ακόμη και πανό, σχεδόν με παρακαλούσαν «να σώσω την ομάδα».

Όταν έφθασα στο γήπεδό μας για το επόμενο παιχνίδι, φρόντισα να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα. Οι συμπαίκτες μου αισθάνονταν μεγάλη ανασφάλεια από τις εξελίξεις σε σημείο που δεν ήμουν καθόλου βέβαιος αν θα μπορούσαν καν να παίξουν ποδόσφαιρο.

«Βάλτε τα δυνατά σας» φώναξα, «…γιατί ο νέος σας κόουτς δε σηκώνει πολλά!» Έπεσαν όλοι τους πάνω μου να με αγκαλιάσουν και να με συγχαρούν. Ήταν σίγουρο πως είχα πάρει την απόφαση που επιθυμούσαν! Βγήκαμε στο γήπεδο με διάθεση να ξεσπάσουμε πάνω στην Κάστλντιν, που ήταν ο αντίπαλός μας εκείνη τη μέρα. Στην προθέρμανση δέχθηκα μια μπαλιά από το Μπλάκυ και σούταρα με μεγάλη δύναμη, στέλνοντάς την ψηλά στην εξέδρα.

Οι περισσότεροι θεώρησαν ότι το έκανα από εκνευρισμό, όμως η αλήθεια ήταν άλλη. Είχα σαστίσει, παρατηρώντας ένα φίλαθλο τυλιγμένο με ένα κασκόλ που του κάλυπτε σχεδόν το πρόσωπο, να στέκεται στην πρώτη κάτω σειρά. Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι επρόκειτο για τον Τόνυ!  Το παιχνίδι ξεκίνησε ωστόσο αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου, προσπαθώντας να μαντέψω το λόγο της παρουσίας του Τόνυ που μάλλον είχε έρθει για να δει πως θα τα πήγαινα στη θέση του.

Αφηρημένος καθώς ήμουν, «πούλησα» τη μπάλα στο χώρο του κέντρου και η Κάστλντιν αντεπετέθηκε. Γύρισα ευτυχώς ταχύτατα πίσω στην περιοχή μας και πήδηξα ψηλά για να διώξω μια επικίνδυνη σέντρα από την εστία του Τσάρλι, αλλά πάνω στη φούρια που με είχε πιάσει, τράκαρα με τον γκολκίπερ μας στον αέρα!

Προσπαθούσα να τα κάνω όλα μαζί. Έδινα εντολές στην άμυνα, έτρεχα άσκοπα εδώ κι εκεί και το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης σύγχυση. Στο κόρνερ που εκτέλεσαν οι αντίπαλοι, ένας κυνηγός τους απόλυτα ξεχασμένος μέσα στην περιοχή άνοιξε το σκορ, ενώ οι φίλαθλοί μας ήταν το ίδιο μπερδεμένοι στην εξέδρα. Με έβλεπαν να παίζω πολύ πίσω, για να βοηθώ την οπισθοφυλακή μας, κάτι όμως που δε συνήθιζα παλιότερα, κάτι που επέτεινε την αναστάτωση στην ομάδα.

Πριν κλείσει το ημίχρονο χάναμε ήδη με 2-0 και σίγουρα οι παράγοντες της Ρόβερς θα έτρωγαν τα νύχια τους από την αγωνία. Μέσα στα αποδυτήρια, τα παιδιά προσπάθησαν να μου δείξουν ότι έσφαλα, όμως ήμουν τόσο συγχυσμένος και αγχωμένος που δεν άκουγα λέξη. Ξάφνου, εκεί που στεκόμουν στη μέση της αίθουσας ένας απρόσμενος επισκέπτης σφύριξε πλάϊ στο κεφάλι μου. Κάποιος άγνωστος είχε πετάξει μια πέτρα απ’ το παράθυρο που έβλεπε στο διάδρομο, με τυλιγμένο πάνω της ένα χαρτάκι. Το σημείωμα έγραφε «Σταμάτα να κάνεις σαν κότα και παίξε το παιχνίδι σου!».

Μονομιάς αντιλήφθηκα το λάθος μου και χωρίς να πω κάτι στους υπόλοιπους, βγήκα σχεδόν τρέχοντας στον αγωνιστικό χώρο. Πίσω μου, οι άλλοι φώναζαν να τους δώσω εντολές για το δεύτερο μέρος και το έκανα στα πεταχτά, στρίβοντας το κεφάλι μου «Να βάλετε πολλά γκολ!» Είχα αποφασίσει να αφήσω στην άκρη τις ανοησίες και να αγωνισθώ στην κλασσική μου θέση. Η αλήθεια ήταν πως ο συμβουλάτοράς μου πέτυχε διάνα! Από την άμυνα ξεκίνησα πάλι, αυτή τη φορά όμως για να κάνω αυτό που γνώριζα καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Ξεχύθηκα μπροστά, ενώ στα άκρα οι συμπαίκτες μου ανοίγονταν για την πάσα, κάτι που αιφνιδίασε τους αντιπάλους μας. Σούταρα απευθείας χωρίς άλλη σκέψη και η μπάλα σπαρτάρισε στα δίχτυα. Είχα επιστρέψει! Ζήτημα χρόνου ήταν να σκοράρω ακόμη δυο φορές μέχρι τη λήξη του ματς, εκμεταλλευόμενος τα λάθη των μπακ της Κάστλντιν και τα γεμίσματα των παικτών μας. Στο τέλος με αποθέωσαν όλοι, καθώς είχαμε πάρει τη νίκη με σκορ 3-2.

Συζητώντας με τους άλλους αμέσως μετά το παιχνίδι, αντιλήφθηκα γιατί ο Τόνυ έπαιζε αυτό το κρυφτούλι μαζί μας. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι η ομάδα τον ενδιέφερε πάνω από όλα και γι’ αυτό προσπαθούσε να μας βοηθήσει χωρίς όμως να φαίνεται, αφού όσα προηγήθηκαν είχαν ολοφάνερα πληγώσει τον εγωισμό του. Στην περίπτωσή μας, με υποχρεώσεις σε δύο μέτωπα (Πρωτάθλημα Αγγλίας και Κύπελλο Κυπελλούχων) το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν απόλυτη ηρεμία και «κρύο αίμα». Ειδικά όταν ο Μπλάκυ μου ανέφερε την επόμενη αντίπαλο στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, που ήταν η φημισμένη για το πολύ σκληρό της παιχνίδι Διναμό Ζάρνοφ από την απομονωμένη Βλάτνια του πρώην ανατολικού μπλοκ. Θα μας έκαναν στα σίγουρα δύσκολη τη ζωή!

Στο περιθώριο εκείνων των μεγάλων υποχρεώσεων που είχα αναλάβει, θεωρούσα απαραίτητο να αφιερώσω και λίγο χρόνο στον εαυτό μου, που γεγονός ήταν πως τον παραμελούσα συστηματικά. Μπορεί να ήμουν ο προπονητής της Μέλτσεστερ, αλλά δεν έπαυα να ζω και στην κοινωνία των ανθρώπων που ντύνονταν, χτενίζονταν, περιποιούνταν την εμφάνισή τους και γενικά έπαιρναν μέρος σε όλες τις δραστηριότητες, που ευτυχώς δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο… Έραψα λοιπόν ένα καινούργιο κοστούμι και άλλαξα λίγο το χτένισμά μου, αφού τα μαλλιά μου είχαν κοντέψει να γίνουν αληθινή αλογοουρά! Όλα αυτά δεν πέρασαν απαρατήρητα από τους νεαρούς οπαδούς μας αλλά και τους παίκτες μου, που με πήραν στο ψιλό και με το δίκιο τους. Έως τότε με έβλεπαν μόνο με σορτσάκια, φόρμες και αντιανεμικά σπορ μπουφάν. Ε, καιρός ήταν να σουλουπωθώ λιγάκι, δε βρίσκετε;

Ήταν ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για τη Διναμό, την πιο σκληροτράχηλη ομάδα της διοργάνωσης! Το πρώτο παιχνίδι θα γινόταν στην έδρα μας και περιμέναμε ότι θα έκαναν το παν για να εξουδετερώσουν τα ατού μας. Μαζί τους, είχαν ταξιδέψει χιλιάδες οπαδοί τους απ’ την κεντρική Ευρώπη που θα δημιουργούσαν πολλά προβλήματα, καθώς ήταν διαβόητοι για την κάθε άλλο παρά κόσμια συμπεριφορά τους. Κάτι σαν τους δικούς μας hooligans που τότε ήταν φόβητρο για κάθε πόλη. Απλά, η Ρόβερς δε διέθετε ευτυχώς τέτοιους, διότι φανταστείτε τι θα γινόταν!

Την ημέρα του αγώνα, οι φιλοξενούμενοι οπαδοί είχαν καταφέρει από νωρίς να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στο Mel Park. Από ότι έλεγαν, είχαν τρομερά παράπονα για τον τρόπο που τους υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο η βρετανική αστυνομία και σκόπευαν να εκδικηθούν. Θεέ και Κύριε! Τα μπουκάλια και οι προκλήσεις έπεφταν από νωρίς προς τη μεριά των δικών μας φιλάθλων, μαζί με κραυγές του τύπου «Θα σας γδάρουμε», «γουρούνια» και άλλα τέτοια …γοητευτικά! Ήταν φανερό πως επεδίωκαν επεισόδια, ενόψει της ρεβάνς στη Βλάτνια.

Καθώς μπήκαμε στο γήπεδο, θυμάμαι την έκπληξή μας όταν αντικρίσαμε τους αντιπάλους ποδοσφαιριστές. Ήταν σχεδόν όλοι υψηλόσωμοι και σωματώδεις σε σημείο που ακόμη και ο Λόφτυ Πηκ να δείχνει κοντός! Ο αρχηγός τους, ένας γεροδεμένος κεντρικός αμυντικός γύρω στο 1,90 μ. στάθηκε μπροστά μου και μου έτεινε το χέρι. «Τιμή μας που θα παίξουμε στο γήπεδό σας. Ας νικήσει ο καλύτερος» μου είπε και πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου ότι επρόκειτο για εντάξει τύπο, το σφίξιμό του μου έκοψε την ανάσα. Είχε περάσει το μήνυμά του μ’ αυτό τον ύπουλο τρόπο και όλοι μας καταλάβαμε τι θα ακολουθούσε. Ξεκίνησαν παίζοντας πολύ αντιαθλητικά, αλλά ο διαιτητής ήταν προσεκτικός, υποδεικνύοντας τα φάουλ. Θυμάμαι πως έφτασα πολύ κοντά να σκοράρω απ’ την αρχή, όμως την ώρα που επιχειρούσα το σουτ μόνος μου με τον αντίπαλο γκολκίπερ, ένας οπαδός της Ζάρνοβ  πετάχτηκε ξαφνικά απ’ το πουθενά κόβοντάς μου το δρόμο, με αποτέλεσμα να σαστίσω και το γκολ να χαθεί!  Ήταν φανερό πως θα μεταχειρίζονταν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να εξασφαλίσουν ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα…

Τα σπρωξίματα και οι αγκωνιές έπεφταν βροχή, ενώ στις εναέριες μονομαχίες οι παίκτες μας υστερούσαν χαρακτηριστικά. Εκεί που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, πρόσεξα κάτι στην εξέδρα που μου τράβηξε την προσοχή. Κάποιος είχε υψώσει μια μικρή πινακίδα και το μυαλό μου πήγε αστραπιαία στον Τόνυ Στορμ. Δεν πρόσεξα το πρόσωπο του, αφού το παιχνίδι κυλούσε και είχα  ξεχασθεί μπροστά σε θέση οφ-σάϊντ. Τουλάχιστον όμως, πριν εξαφανισθεί, είχα καταφέρει να διαβάσω τις λίγες λέξεις που έγραφε: «Κοίτα να τον παίξεις από μακριά Ρόϋ». Εννοούσε βέβαια το θηριώδη Τσέρνικ, που μου είχε περιορίσει έως τότε τη δράση στο ελάχιστο. Φώναξα κοντά μου το νεαρό Σλέϊντ και τον συμβούλεψα για την επόμενη επίθεση. Όταν ο Τζίμι πήρε τη μπάλα από τα δεξιά, όλοι περίμενα ένα βαθύ γέμισμα προς το κεφάλι μου που ωστόσο θα έδιωχνε εύκολα ο προσωπικός μου φρουρός. Όμως η εντολή μου ήταν άλλη. Ο σέντερ χαφ μας, μου πέρασε μια συρτή χαμηλή πάσα που έκοψε στη μέση τη γραμμή αμύνης των παικτών της Βλάτνια. Πριν προλάβουν να πέσουν πάνω μου είχα πιάσει έναν κεραυνό ο οποίος έστειλε τη μπάλα στον ουρανό των διχτύων τους. Επιτέλους είχαμε ανοίξει το σκορ!

Με το γκολ αυτό πήγαμε για την ανάπαυλα, όπου είχαμε το χρόνο να σχεδιάσουμε την τακτική του δευτέρου ημιχρόνου. Στόχος μας ήταν ένα ακόμη τέρμα, το οποίο θα μας διασφάλιζε για τον επαναληπτικό. Εξάλλου, πέρα από τη δύναμη, η Ζάρνοβ δεν είχε δείξει κάτι αξιόλογο. Πάντως, το β’ 45λεπτο πέρασε στο ίδιο μοτίβο. Εμείς στην επίθεση, εκείνοι στην άμυνα, με ένα συμπαγές τοίχος από καλοφτιαγμένα αθλητικά κορμιά να απλώνεται μπροστά μας. Προς το τέλος επιχείρησα μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά που θα με έβγαζε μόνο μου, αλλά ο στόπερ τους άπλωσε τα μακριά του χέρια και σταμάτησε τη μπάλα. Τι να την κάνουμε την κίτρινη κάρτα που πήρε, εκείνο που μετρούσε ήταν ότι γλύτωσαν την παραβίαση της εστίας τους, με μια ενέργεια που ένας άγγλος ποδοσφαιριστής δύσκολα θα έκανε σε παρόμοια φάση…

Ο χρόνος περνούσε και ο κίνδυνος να μέναμε στο «φτωχό» 1-0 ήταν πια ορατός. Προς το τέλος, ένας παίκτης της Δυναμό έπεσε κάτω και προσποιούμενος τον τραυματία προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο. Τότε ήταν που ο ευέξαπτος Λόφτυ έκανε την κουτουράδα να τον σηκώσει στα χέρια για να τον μεταφέρει εκτός αγωνιστικού χώρου. Όπως ήταν φυσικό, οι αναπληρωματικοί και οι παράγοντες της Ζάρνοβ έγιναν «πυρ και μανία» βρίζοντας και χειρονομώντας εναντίον του Πηκ, τη στιγμή που μπήκα στη μέση για να αποτρέψω το διαφαινόμενο καυγά. Ένα ελαφρύ μου σπρώξιμο (σχεδόν άγγιγμα) στον πιο εκδηλωτικό από αυτούς ο οποίος είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής, είχε σαν αποτέλεσμα εκείνος να σωριαστεί στο χορτάρι ουρλιάζοντας ότι δήθεν τον είχα χτυπήσει! Ήταν το απόλυτο μπλέξιμο! Όσο κι να τους έλεγα πως δεν τον είχα πειράξει, η κατάσταση χειροτέρευε.

Τραβήχτηκα από το κέντρο της συμπλοκής, τη στιγμή που το ματς έληγε κακήν κακώς, αλλά τότε συνέβη το αναπάντεχο. Οπαδοί των φιλοξενουμένων εισήλθαν στο γήπεδο απειλώντας θεούς και δαίμονες και εκσφενδονίζοντας εναντίον μας ότι μπορείς να φανταστείς. Οι ιαχές και οι βρισιές τους μας τρύπαγαν τ’ αυτιά, ενώ τρέχαμε πανικόβλητοι να μπούμε στα αποδυτήρια. Αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην έδρα μας, τότε τι θα γινόταν στη ρεβάνς; Θα μας έτρωγαν ζωντανούς!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

"Bend it like... Roy!: Ένας απίστευτος αποκλεισμός" (9/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Ιδιαίτερες όμως ήταν και οι συνθήκες που επικρατούσαν στην έδρα της αντιπάλου μας. Φθάνοντας στο Σλίφορντ, όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Όσο για το γήπεδο, θύμιζε ...κοτέτσι! Τα αποδυτήρια ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, ενώ χάλια έδειχνε και ο πολύ στενός αγωνιστικός χώρος. Ντυθήκαμε στα γρήγορα και βγήκαμε με ανάμικτα συναισθήματα. Οι φίλαθλοι κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφυλιού πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ ήταν φανερό πως όλη η περιοχή είχε έρθει να δει εκείνο το ματς. Με τη σέντρα έβγαλα μια προωθημένη μπαλιά για τον Σπάνγκλερ, που ξεχύθηκε με ταχύτητα από τα αριστερά. Σύμφωνα με τις εντολές που είχαμε πάρει από τον Τόνυ, ο νέος μας άσσος θα ήταν η αιχμή του δόρατος, ώστε να διασπάσουμε την άμυνα της Σλίφορντ. Ενώ όμως ο Σάμυ κατέβαινε προς την αντίπαλη περιοχή, έγινε το απρόοπτο! Η παραφορτωμένη από τόσο κόσμο ξύλινη εξέδρα που βρισκόταν προς το μέρος του κατέρρευσε και φίλαθλοι κατρακύλησαν «σωρό-κουβάρι» μέσα στο γήπεδο μπροστά του, με αποτέλεσμα εκείνος να πανικοβληθεί. Σούταρε σαστισμένος και όπως-όπως τη μπάλα με όλη του τη δύναμη προς τα πίσω αντί για εμπρός και ο σέντερ φορ της Σλίφορντ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πήρε μια κεφαλιά μέσα στην περιοχή μας και τροφοδότησε έναν ακάλυπτο συμπαίκτη του που βρισκόταν σε θέση βολής. Ανενόχλητος αυτός, σούταρε και αφού η μπάλα χτύπησε στο κάθετο δοκάρι, κατέληξε στα δίχτυα μας, παρά την εκτίναξη του Κάρτερ. Είχε γίνει το απίστευτο. Αντί να την αιφνιδιάσουμε, η Σλίφορντ είχε καταφέρει να προηγείται σε βάρος μας με 1-0!

Συμπληρώθηκε η ... 12άδα της διαχείρισης του μπλογκ!

Καλωσορίζουμε στο team της διαχείρισης του ιστολογίου μας και τον εξαίρετο εκδότη και συγγραφέα Τζίμμυ Κορίνη, στον οποίο ευχόμαστε ολόθερμα καλές συνεισφορές. Ας φορέσει λοιπόν τη "Μάσκα" του και ας ξεκινήσει!!!

Πλέον οι διαχειριστές μας, δώδεκα συνολικά, κατεβαίνουνε άνετα και σε αγώνα μπάσκετ !!!

Κόρτο Μαλτέζε - Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου [Κριτική]

Του Ίωνα Αγγελή...

Η 30η περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε έρχεται για να ξεκινήσει την νέα αυτή εκδοτική προσπάθεια των εκδόσεων Μικρός Ήρως, με τίτλο "Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου". Ο Κόρτο Μαλτέζε είναι από τους σημαντικότερους κόμικ ήρωες, που πέρασαν διεθνώς, οπότε είναι μεγάλη τιμή που μετά την πολυετή έκδοση της Μαμούθ Κόμιξ, ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς παίρνει τη σκυτάλη και τον επανεκδίδει (τον Δεκέμβριο του 2017 έκανε το πρώτο βήμα με το "Εκουατόρια"). Η νέα αυτή προσθήκη στον μύθο του Μαλτέζε, εκδόθηκε σε 2 μέρη, ως προσφορά από το Έθνος Της Κυριακής στις 15 Απριλίου και 22 Απριλίου 2018!

Να υπενθυμίσω πως το "Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου" είναι αδημοσίευτη περιπέτεια, και ότι είναι σε σενάριο J. D. Canales και σε σχέδια P. Pellejero και όχι του δημιουργού Hugo Pratt και πως εκδόθηκε ταυτόχρονα στη Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία στις 30 Σεπτεμβρίου 2015. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Η ιστορία ξεκινάει αρκετά ομαλά και ήρεμα με πολύ δυνατό το αίσθημα μίας Pratt δημιουργίας. Όσο συνεχίζει όμως και μας εισάγει στο βασικό story του τεύχους , τα πράγματα "ολίγον τι" μπλέκονται... Καταρχήν, μας μπλέκει στο ρου της περιπέτειας διάφορους χαρακτήρες, αλλά και καταστάσεις, που πολλές φορές αποσπάνε τον αναγνώστη από τον σκοπό. Σε σχέση με τους χαρακτήρες, ο Ρασπούτιν (μεγάλος γνώριμος χαρακτήρας στον κόσμο του Κόρτο Μαλτέζε) είναι ένα παράδειγμα. Εμφανίζεται για τις 5 πρώτες σελίδες και μετά μας αφήνει. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι 5 σελίδες δεν θα υπήρχε πρόβλημα, καθώς από την 6η σελίδα ξεκινά η βασική ιστορία. Τέλος, σχετικά με τις επιπλέον καταστάσεις η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αυτό συμβαίνει σε κόμικ, αλλά μερικές φορές φάνηκε σαν απλά να "φούσκωνε" η ιστορία. Πολλοί χαρακτήρες επιπλέον, δημιουργούν μία μικρή σύγχυση στην ιστορία, που στους περισσότερους αποτυγχάνει το σενάριο να σε κάνει να . Πολλά μηνύματα κοινωνικά επίσης περνάνε μέσα από τις σελίδες του τεύχους, που είναι αρκετά εύστοχα. Τρομερό φινάλε για την περιπέτεια επίσης!

Το "Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου" νιώθει σαν ένα επετειακό άλμπουμ, με πολλή ταξίδι, πολλούς χαρακτήρες και πράγματα που απλά αγαπάμε στον ονειροπόλο μας Κόρτο! Το οποίο ευτυχώς στο μεγαλύτερο μέρος του το πετυχαίνει. Θέλω να μιλήσω επίσης σχετικά με το χιούμορ, που δουλεύει εξαιρετικά στην περιπέτεια και είναι και λίγο ξεκουραστική, καθώς οι ιδιοτροπίες του Μαλτέζε διατυπώνονται ακόμα και στις σελίδες της κάθε ιστορίας του!

Επιπροσθέτως, οι δημιουργοί του "Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου" καταλαβαίνουν τον ήρωα απίστευτα και αυτό φαίνεται σε πολλά σημεία της ιστορίας, με την ειρωνική και σαρκαστική διάθεση του Κόρτο Μαλτέζε να κυριαρχεί για άλλη μία φορά! Το γράψιμο του αγαπημένου μου Juan Diáz Canales είναι ακόμα απίθανο, και τον κάνει την σωστή επιλογή κληρονόμου της δημιουργίας του Hugo Pratt. Πετυχαίνοντας την ποιητική ατμόσφαιρα και την όλη την φιλοσοφία του ήρωα. Ο P. Pellejero κάνει υπέροχη δουλειά στο σχέδιο δίνοντας και μία δικιά του πινελιά στην περιπέτεια. Κάτι που διαφωνώ σχεδιαστικά, είναι τα μακριά πόδια του Μαλτέζε. Το χρώμα είναι επίσης κάτι μαγικό, και μόνο δίνει παραπάνω μπόνους στην ιστορία.

Το βασικό που με ενόχλησε στην ιστορία είναι η "έλλειψη ρίσκου", καθώς είναι μία περιπέτεια γραμμένη στα μέτρα του Pratt. Αν ήταν να τοποθετήσω βαθμολογικά θα την έβαζα μετά τις κακές του Pratt και πριν τις καλύτερες.

Τώρα ας περάσουμε στην Ελληνική πλευρά, που μας δίνουν μία πολύ καλή σε επιμέλεια έκδοση. Μερικά μικρο-λαθάκια υπάρχουν, αλλά είναι ίσως η καλύτερη επιμέλειά της εκδοτικής σε έκδοση μέχρι στιγμής. Η μετάφραση όμως με απογοήτευσε, καθώς έχει κοπεί αρκετό κείμενο, ώστε να χωρέσουν στα μπαλονάκια, κάτι που διαφωνώ (το ίδιο έγινε και στο Roy of the Rovers) και νομίζω πως θα έπρεπε να μπει απλά άλλη γραμματοσειρά. Προσωπικά, θεωρώ "έγκλημα" αυτή τη πράξη. Ελπίζω να διορθωθεί στα επόμενα άλμπουμ.

Σύνοψη κριτικής: Μία αξιοπρεπείς συνέχεια της δημιουργίας του Hugo Pratt, με απλό και ατμοσφαιρικό σχέδιο και χρώμα. Σενάριο γεμάτο μηνύματα, αλλά και μία ιστορία που σχεδόν πετυχαίνει τον βασικό σκοπό του. Συνειδητοποιημένος ο κεντρικός ήρωας, Κόρτο Μαλτέζε, αλλά δυστυχώς συνοδεύεται με χαρακτήρες που δεν φέρνουν τίποτα νέο στο τραπέζι. Η ιστορία εκεί που σε χάνει σε ξανακερδίζει, με ένα τρομερό φινάλε που είναι και το δυνατότερο σημείο του. Το πιο αδύνατο σημείο είναι η μη δημιουργικότητα της περιπέτειας, καθώς είναι σε τόνο Hugo Pratt, με πολλές αντιγραφές να γίνονται από τις προηγούμενες περιπέτειες του ήρωα.
Βαθμολογία: 7/10

Καλωσορίζουμε στο μπλογκ το συγγραφέα Γιώργο Βλάχο!

Ο έγκριτος συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Βλάχος, ανήκει από σήμερα στην ομάδα των διαχειριστών του γκρουπ μας!

Τον καλωσορίζουμε στην... 11άδα (ένδεκα είμαστε ... ζωή να έχουμε) και του ευχόμαστε καλές συνεισφορές!!!

Blacksad από Juan Díaz Canales και Juanjo Guarnido

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Θα ξεκινήσω σήμερα αυτό το άρθρο κάνοντας μία δήλωση..(Επίσημο ύφος,καθάρισμα λαιμού)..Λατρεύω τα κόμικ με ζωόμορφους χαρακτήρες!!Από τα Disney και τα Looney Tunes που διάβαζα μικρότερος μέχρι τα πιο "ενήλικα"ή σοβαρά που ανακάλυψα αργότερα  Albedo,Critters,Maus,Pogo και Usagi Yojimbo,τα κόμικ με πρωταγωνιστές ζώα πάντα είχαν μία ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.Μέχρι και πολλές δικές μου δουλειές έχουν ζωόμορφους χαρακτήρες...Γενικά υπάρχει τις περισσότερες φορές(ίσως γιατί έχουμε συνδυάσει τα κόμικ με ζώα περισσότερο με Disney,Looney Tunes και άλλα cartoon όπως Barney,Ton&Jerry κτλ.)μια προκατάληψη ότι τα κόμικ αυτά είναι ίσως πιο παιδικά....Ευτυχώς υπάρχουν δουλειές που αναιρούν αυτή τη προκατάληψη και μία από αυτές είναι το θαυμάσιο και εκπληκτικό Blacksad.

Το Blacksad είναι δημιούργημα δύο Ισπανών καλλιτεχνών των Juan Díaz Canales (σενάριο)και Juanjo Guarnido(σχέδιο) το οποίο όμως εκδίδεται πρώτα στη Γαλλία από τις εκδόσεις Dargaud(αν και οι δημιουργοί του είναι Ισπανοί)αφού σε αυτή τη χώρα έχει και τις μεγαλύτερες πωλήσεις και ακολουθεί η Ισπανία ένα μήνα αργότερα.Ο πρωταγωνιστής του είναι ένας μαύρος γάτος, ιδιωτικός ντετέκτιβ που ζει στην Αμερική της δεκαετίας του '50 και αναλαμβάνει διάφορες υποθέσεις εξιχνίασις κάποιου εγκλήματος,ή σαν σωματοφύλακας αφού η υπηρεσία του τόσο στο στρατό(στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου)όσο το επάγγελμά του και τα δύσκολα παιδικά του χρόνια,τον έχουν εξοπλίσει με δύναμη και μαχητικές ικανότητες...Οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι είναι αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας του και τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα...
Σε ολόκληρο το κόμικ όλοι οι πρωταγωνιστές και μη είναι ανθρωπόμορφα ζώα,και οι δημιουργοί δίνουν τη μορφή τους ανάλογα με το ρόλο που προορίζονται το καθένα...Οι αστυνομικοί είναι συνήθως σκύλοι και αλεπούδες,οι μοιραίες γυναίκες(οι οποίες έχουν περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε σχέση με τους αρσενικούς χαρακτήρες)είναι κυρίως γάτες,οι κακοποιοί προέρχονται τις περισσότερες φορές από το βασίλειο των ερπετών(φίδια,σαύρες,κροκόδειλοι),οι μπράβοι είναι δυνατά ζώα όπως ταύροι,αρκούδες κ.τ.λ.

Όσο για το ίδιο το κόμικ θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες και πάλι δεν θα έφταναν για να περιγράψουμε αυτό το αριστουργηματικό εικονογράφηγημα..Ο Dashiell Hammet και ο Raymond Chadler(ή ο Walter Mosley άν προτιμάτε) συναντούν μία ενήλικη εκδοχή των ηρώων του Disney&Warner bros.Ατμόσφαιρα noir χρωματισμένη με τις πιό hard boiled πινελιές των παλαιών ταινιών του Hollywoοd(με πρωταγωνιστές τον Hamfrey Bogart&Robert Mitcham)τέλεια απεικόνιση της Αμερικάνικης κοινωνίας της δεκαετίας του '50,του εγκλήματος,του ρατσισμού,της Μακαρθικής τρέλας/αντικομουνισμού και της οικονομικής ύφεσης μέσα στη ζούγκλα της γκρίζας μεγαλουπόλεως που ποτέ δεν κοιμάται...Καλογραμμένο έξυπνο σενάριο και σφιχτοδεμένη πλοκή με συνεχείς ανατροπές,αγωνία,περιπέτεια και μυστήριο.Συνδυασμός αστυνομικού noir και κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού. Ο Juan Díaz Canales πιστοποιεί σε κάθε τόμο της σειράς και σε κάθε άλλη δουλειά του(όπως και στο Corto Maltesse στη μετά Hugo Pratt εποχή του χαρακτήρα)πόσο ποιοτικός και οξυδερκής σεναριογράφος είναι.

Σχεδιαστικά ο Juanjo Guarnido κυριολεκτικά μεγαλουργεί και βελτιώνεται αισθητά από άλμπουμ σε άλμπουμ..Κάθε λεπτομερέστατο panel είναι από μόνο του ένα μικρό έργο τέχνης.Με τη ρεαλιστικότητα να κυριαρχεί τόσο στους χαρακτήρες(που μολονότι ζωόμορφοι είναι τόσο ανθρώπινοι στις κινήσεις τους και γενικότερα σε όλο το στήσιμο τους)όσο και στο σχεδιασμό των τοπίων,το τρόπο που απεικονίζεται η πόλη,καθώς και τα διάφορα αληθινά μέρη όλα σε ένα καταιγισμό από έντονα,λαμπρά νεροχρώματα τα οποία αλλάζουν ανάλογα με τις καταστάσεις ή τη διάθεση που περνάει ο πρωταγωνιστής δίνοντας ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα κάθε φορά που διαβάζεις και μία ιστορία.Πραγματικά ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που έχει να δώσει πολλά ακόμη στο χώρο της 9ης τέχνης!!

Πολλά ιστορικά πρόσωπα εμφανίζονται στη σειρά το καθένα με τη μορφή που θα του ταίριαζε σαν ζώο.Ο πρόεδρος της Αμερικής είναι αετός,σε κάποια ιστορία ο Hitler εμφανίζεται με τη μορφή γάτου(ίσως ένα hommage στο κόμικ του Art Spiegelman "Maus" για το οποίο θα μιλήσουμε σε μελλοντικό μας άρθρο)ενώ ο Γερουσιαστής Joseph McCarthy που χαρακτήρισε ολόκληρη τη δεκαετία του '50 παίρνει τη μορφή κόκορα!!
Το κόμικ έχει αποσπάσει βραβεία(μεταξύ αυτών 2 Eisner awards,βραβείο στο διεθνές φεστιβάλ κόμικ της Angoulême)ενώ όλη η σειρά κυκλοφορεί σε παραπάνω από 20 χώρες(μεταξύ των οποίων η Ελλάδα,η Ιαπωνία,η Ιταλία,η Κίνα,η Ρωσία,η Γερμανία,η Τουρκία κ.τ.λ.)Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 5 τόμοι της σειράς μέχρι στιγμής(ενώ ετοιμάζεται ο έκτος και ο έβδομος)ενώ το ενδιαφέρων τους για να γίνει η σειρά ταινία έχουν εκφράσει σκηνοθέτες όπως ο Louis Leterrier(the Transporter)όσο και ο Alexandre Aja (Τhe Hills have eyes).

Oι 3 πρώτοι τόμοι έχουν κυκλοφορήσει στην Αμερική σε μία έκδοση από τη Dark Horse(καθώς και το 4ο και 5ο τόμο με βοήθεια στη μετάφραση από τον Neal Adams παρακαλώ!!)ενώ στη χώρα μας η σειρά δημοσιεύονταν στο εβδομαδιαίο ένθετο της Ελευθεροτυπίας για τα κόμικς το θρυλικό "9" ενώ αργότερα βγήκαν σαν αυτόνομοι οι 3 πρώτοι τόμοι.Σας το προτείνω ανεπιφύλαχτα!!!!
Οι τόμοι της σειράς είναι οι εξής:
1 Quelque part entre les ombres Nοέμβριος 2000(Κάπου ανάμεσα στις σκιές 2003)
2 Arctic-Nation, Μάρτιος 2003(Αρκτικό Έθνος 2007)
3 Âme Rouge, Νοέμβριος 2005(Κόκκινη ψυχή 2009)
4 L'Enfer, le silence,Σεπτέμβριος 2010
5 Amarillo,Νοέμβριος 2013

Alberto Underzo - Ένας από τους σημαντικότερους "πατέρες" των κόμικς!

(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)

Ο Αλμπέρτο Αλεάντρο Ουντέρζο, περισσότερο γνωστός ως Αλμπέρ Ουντερζό, είναι Γάλλος σχεδιαστής και σεναριογράφος κόμικς. Είναι διάσημος ως ο συνδημιουργός, μαζί με τον σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί, της δημοφιλούς σειράς «Αστερίξ». Επίσης έχει συμμετάσχει στην παραγωγή των χαρακτήρων «Ούμπα-πα», «Τανγκί & Λαβεντίρ» κ.α. Θεωρείται ευρέως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς κόμικς της λεγόμενης «Γαλλοβελγικής Σχολής» με μεγάλη επίδραση στις επόμενες γενεές. Σύμφωνα με δεδομένα της «UNESCO» ο Ουντερζό περιλαμβάνεται στην πρώτη 10άδα των πλέον πολύ-μεταφρασμένων γαλλόφωνων συγγραφέων και είναι ο τρίτος πιο πολύ-μεταφρασμένος δημιουργός κόμικς, μετά τον Γκοσινί και τον Herge.

Ο Ουντερζό γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα, στις 25 Απριλίου του 1927 στο χωριό Φιμ του νομού Μαρν της Γαλλίας, από μια οικογένεια που είχε ακόμη άλλα τρία παιδιά. Οι γονείς του ήταν Ιταλοί μετανάστες και ο ίδιος έλαβε τη γαλλική υπηκοότητα το 1934. Στις 5 Νοεμβρίου του 1977 ο Γκοσινί πέθανε από καρδιακή προσβολή και τότε ο Ουντερζό αποφάσισε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου τη σειρά των Γαλατών, γράφοντας και σχεδιάζοντας εννέα καινούρια άλμπουμ. Τον Σεπτέμβριο του 2011 αποσύρθηκε οριστικά από το χώρο των κόμικς.

Έχει τιμηθεί με πολλαπλές διακρίσεις, όπως π.χ. το «Μεγάλο Βραβείο», το οποίο του απονεμήθηκε το 1999 κατά τη διάρκεια του διεθνούς φεστιβάλ κόμικς της Ανγκουλέμ κ.α. Είναι επίσης, μέλος του «Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής» (1985), ενώ από το 2005 το όνομά του έχει ενταχθεί στο «Will Eisner Hall of Fame».