Ξεκινούν από 15 Ιουλίου οι "Μεγάλες Ιστορίες Disney - Τα Άπαντα Του Ρομάνο Σκάρπα"!

Πέρσι ήταν μία αποικοδομητική χρονιά για τα Ελληνικά Disney κόμικς, καθώς ήρθαν στα Ελληνικά “Τα Άπαντα Του Ρομάνο Σκάρπα”, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς Ιταλικών Disney κόμικς. Η Καθημερινή, λοιπόν, έφερε με τα Κυριακάτικα φύλλα της, 7 τόμους, οι οποίοι κυκλοφόρησαν από τις 30 Ιουλίου μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου. Και οι 7 τόμοι των 180 σελίδων που αντιστοιχούν στους Ιταλικούς τόμους #1-4 (κάθε Ιταλικός τόμος αντιστοιχεί σε 2 Ελληνικούς). Και οι 7 είχαν μεγάλη επιτυχία, και πήραν κυρίως θετικές κριτικές. Πολλοί βέβαια έκριναν την ποιότητα και την έλλειψη αφιερωμάτων, αν και εγώ προσωπικά είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος!

Αρκετά όμως με το παρελθόν! Ώρα να κοιτάξουμε το μέλλον. Ή μάλλον το άμεσο μέλλον. Ή ακόμα καλύτερα το αύριο. Κυριολεκτικά! Αύριο, 8 Ιουλίου, κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος της συνέχειας της έκδοσης, δηλαδή ο 8ος τόμος του “Μεγάλες Ιστορίες Disney – Τα Άπαντα Του Ρομάνο Σκάρπα”! Από τις 15 Ιουλίου για τις επόμενες 10 Κυριακές θα πάρουμε ακόμα 24-30 ιστορίες! Βέβαια, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τα περιεχόμενα κάθε Ελληνικού τόμου, καθώς άμα κρίνουμε από την προηγούμενη χρονιά οι ιστορίες θα μπουν ανακατεμένες, με κάθε αντίστοιχο Ιταλικό τόμο χωρισμένο στα 2. 

Με βάση την υπάρχουσα διαφήμιση και τις καταχωρήσεις στο ISBN μπορούμε να κάνουμε μερικές ενδιαφέρουσες προβλέψεις. Μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου (που είναι πιθανό, αν σκεφτούμαι τις περσινές ημερομηνίες) θα πάρουμε 10 ακόμη τόμους, τους #8-17! 

Ας περάσουμε στις πληροφορίες κάθε ανακοινωθέν Ελληνικού τόμους #8-17, με δίπλα από κάθε καταχώρηση το αντίστοιχο Ιταλικό εξώφυλλο, με κάθε επιφύλαξη για αλλαγή σειράς (καθώς όλα τα περιμένεις από την Καθημερινή:

■ Νο8 – Ο Ντόναλντ Πράκτωρας Του FBI
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 15 Ιουλίου
Κύρια Ιστορία: Ο Ντόναλντ Πράκτωρας Του FBI (31 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 5

■ Νο9 – Ο Αυτοκράτορας Του Μίκυ Σίτι
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 22 Ιουλίου
Κύρια Ιστορία: Ο Αυτοκράτορας Της Καλισότα (69 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 5

■ Νο10 – Η Πεταλούδα Του Κολομβού
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 29 Ιουλίου
Κύρια Ιστορία: Η Πεταλούδα Του Κολομβού (61 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 6

■ Νο11 – Η Αιώνια Φλόγα Της Καλχόα
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 5 Αυγούστου
Κύρια Ιστορία: Η Αιώνια Φλόγα Της Καλχόα (63 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 6

■ Νο12 – Τα Έλατα Των Ιμαλαίων
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 12 Αυγούστου
Κύρια Ιστορία: Τα Έλατα Των Ιμαλαίων (31 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 8

■ Νο13 – Το Κυνήγι Της Γραφομηχανής
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 19 Αυγούστου
Κύρια Ιστορία: Το Κυνήγι Της Γραφομηχανής (31 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 8

■ Νο14 – Ο Μαθηματικός Παπαγάλος
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 26 Αυγούστου
Κύρια Ιστορία: Ο Μαθηματικός Παπαγάλος (29 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 7

■ Νο15 – Το Καρναβάλι Του Ντόναλντ Μακ Ντακ
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 2 Σεπτεμβρίου
Κύρια Ιστορία: (31 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 1

■ Νο16 – Ο Δραπέτης Του Αλκατράζ
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 9 Σεπτεμβρίου
Κύρια Ιστορία: Ο Δραπέτης Του Αλκατράζ (66 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 9

■ Νο17 – Το Κοραλλένιο Καγκουρώ
Σελίδες: 176
Ημερ/νία: 16 Σεπτεμβρίου
Κύρια Ιστορία: Το Κοραλλένιο Καγκουρώ (66 σελ.)
Ιταλικός Τόμος: Numero 9

Ένα ακόμα Καλοκαίρι της Disney! Μην χάσετε τον 8ο τόμο αύριο, 8 Ιουλίου, με την “Καθημερινή Της Κυριακής”!

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

Αντίο, Steve Ditko [1927-2018]

Ο καλλιτέχνης Steve Ditko (1927-2018), ο οποίος συν-δημιούργησε τον Spider-Man και τον Doctor Strange με τον Stan Lee, δυστυχώς απεβίωσε στην ηλικία των 90 ετών.

Το Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης επιβεβαίωσε το θάνατό του στο The Hollywood Reporter, σήμερα στις 7 Ιουλίου.  Δεν αναφέρθηκε αιτία θανάτου. Ο Ditko βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στις 29 Ιουνίου και πιστεύεται ότι πέθανε περίπου δύο ημέρες νωρίτερα.
Το 1961, οι Ditko και Lee δημιούργησαν το Spider-Man. Ο Lee, ο αρχισυντάκτης στη Marvel Comics, έδωσε στον Ditko την αποστολή, αφού δεν ήταν ικανοποιημένος με τη δουλειά του Jack Kirby για την ιδέα ενός εφηβικού υπερήρωα με δυνάμεις αράχνης. Η εμφάνιση του Spider-Man - η ενδυμασία, οι εκτοξευτές ιστού, το κόκκινο και το μπλε χρώμα - όλα προέρχονταν από τον Ditko. Ο Spider-Man εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Amazing Fantasy No. 15. Το κόμικ ήταν μία απροσδόκητο επιτυχία και ο χαρακτήρας εκτινάχθηκε σε δική του έκδοση, το The Amazing Spider-Man. Ο Ditko βοήθησε να δημιουργηθούν τέτοιοι κλασικοί χαρακτήρες Spider-Man όπως οι Doctor Octopus, Sandman, Lizard και Green Goblin. Το run του Ditko ολοκληρώθηκε με το τεύχος 38.

Το 1963, ο Ditko δημιούργησε τον σουρεαλιστικό και ψυχεδελικό ήρωα, Doctor Strange. Ο χαρακτήρας έκανε το ντεμπούτο του στο Strange Tales No. 110 και ο Ditko συνέχισε το comic από το τεύχος 146, που καλύπτει τον Ιούλιο του 1966.

Μετά από αυτό, ο Ditko άφησε τη Marvel Comics έπειτα από μία σύγκρουση με τον Lee, οι αιτίες του οποίου παραμένουν μέχρι και σήμερα άγνωστες. Οι 2 συνάδελφοι δεν είχαν μιλήσει για αρκετά χρόνια. Ο Ντίκο δεν εξήγησε ποτέ την πλευρά του και ο Λι δήλωσε ότι δεν ξέρει πραγματικά ποιο ήταν το κίνητρο για την έξοδο του Ditko. Η καλύτερη εξήγηση δείχνει ότι ο Ditko ήταν απογοητευμένος από την επίβλεψη του Lee και την αποτυχία του να μοιραστεί σωστά τα κέρδη για τις συνεισφορές του Ditko στον Spider-Man και τον Doctor Strange. Ο χαρισματικός Lee ήταν πάντα το πρώτο πρόσωπο του Marvel Comics, αλλά ο Ditko (και ο Jack Kirby) σκέφτηκαν ότι ο Lee ενδιαφέρεται περισσότερο για την αυτοπροβολή του από το να πουλάει κόμικς για την εταιρεία και, συνεπώς, υπονοούσε ότι άξιζε το μερίδιο του λέοντος στα κέρδη για τη δημιουργία χαρακτήρων στο σύμπαν της Marvel.

Ο Ditko συνέχισε να εργάζεται για τους Charlton, DC Comics και άλλους μικρούς ανεξάρτητους εκδότες. Επέστρεψε στη Marvel το 1979, όπου εργάστηκε στο Machine Man και στους Micronauts, και συνέχισε να εργάζεται για αυτούς ως freelancer στη δεκαετία του 1990. Μεταξύ των τελευταίων του δημιουργιών ήταν το Squirrel Girl το 1992, το οποίο έχει γίνει φαβορί τα τελευταία χρόνια.
Μετά τη δουλειά του στο Marvel, ο Ditko είναι ίσως ο πιό γνωστός για τη δημιουργία του Mister Α το 1967. Ο χαρακτήρας ενέπνευσε την αντικειμενική φιλοσοφία του Ayn Rand, την οποία ο Ditko ήταν καυτός πιστός από τα μέσα της δεκαετίας του '60. Άλλοι εμπνευσμένοι από χαρακτήρες που ο Ditko δημιούργησε περιλάμβαναν το The Question για τη DC Comics.

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

Η Νέα Γενιά του Roy Race Έρχεται από τη Rebellion Comics!

Τα τελευταία χρόνια, η εκδοτική Rebellion Comics μας έλεγε πως θα εκδοθεί νέα έκδοση του Roy Race, η οποία θα λειτουργεί ως remake του ήρωα (δηλαδή μία ολοκαίνουρια αρχή, χωρίς να έχει έμμεση σχέση με τα προηγούμενα κόμικ του ήρωα). Ανακοινώθηκε λοιπόν, σήμερα, 23 Απριλίου, ότι 3 νέες εκδόσεις του ήρωα (για την ακρίβεια 6, καθώς θα εκδοθούν και 3 spinoff) θα ξεκινήσουν να εκδίδονται από τον Σεπτέμβριο του 2018.

Η ιστορία μιλάει για τον νεαρό 16-χρονο Roy Race, που μπαίνει στη βρετανική ομάδα της Melchester, την Melchester Rovers! Και από εκεί η περιπέτεια ξεκινά...

Τα νέα λοιπόν graphic novels θα κυκλοφορούν τρεις φορές το χρόνο κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής σεζον με τρία μυθιστορήματα 56 σελίδων ανά σεζόν, που ξεκινούν τον Σεπτέμβριο του 2018, και συνεχίζουν τον Ιανουάριο του 2019 και τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Τα γραφικά μυθιστορήματα θα γραφτούν από τον Rob Williams (Judge Dredd, Suicide Squad, Amazing Spider-Man)  και θα σχεδιαστούν από τον Ben Willsher (2000 AD, Doctor Who Magazine) και όλα ξεκινούν στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 με το Roy of the Rovers: Kick-Off.

Η νέα Άγια Τριάδα του Ρόυ Ρέης!

Παράλληλα με τα γραφικά μυθιστορήματα, η Rebellion έχει προσλάβει τον Tom Palmer (Foul Play) για να γράψει 3 βιβλία μυθοπλασίας μέσης ποιότητας μαζί με τα graphic novels που ξεκινούν τον Οκτώβριο του 2018 και συνεχίζονται τον Φεβρουάριο του 2019 και τον Μάιο του 2019. Το πρώτο από τα spinoff άλμπουμ, «Roy of the Rovers: Scouted» , θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου 2018.

Η Rebellion επιπλέον ανακοίνωσε την έκδοση της εβδομαδιαίας έκδοσης, στο ιστορικό Match Of The Day από τις 5 Ιουνίου, μέχρι και τις 21 Αυγούστου. Δηλαδή, για 12 εβδομάδες θα παίρνουμε νέες ιστορίες Ρέης, σε εβδομαδιαία έκδοση, μετά από 17 χρόνια! Οι δημιουργοί που θα αναλάβουν την εβδομαδιαία έκδοση είναι στο σενάριο οι Rob Power & Keith Richardson και στα σχέδια η Lisa Henke!

"Το Roy Of The Rovers είναι μία από τις σημαντικότερες σειρές κόμικς. Μεγάλωσα διαβάζοντας ποδοσφαιρικές περιπέτειες του Roy Race, γι 'αυτό είμαι απολύτως ενθουσιασμένος που είμαι μέλος της ομάδας που φέρνει τον Roy πίσω για μια νέα γενιά! Όλοι φαινόταν να μεγαλώνουν λίγο πιο γρήγορα και ήθελαν ιστορίες πιο ρεαλιστικές."
- Rob Williams

Το εξώφυλλο της μηνιαίας
έκδοσης του Roy of the Rovers
το 1994.

Ας θυμίσουμε λίγο το χρονικό του ήρωα. Το κόμικς Roy of the Rovers έκανε το ντεμπούτο του στο Tiger, στις 11 Σεπτεμβρίου 1954. Μετά από 22 χρόνια, με τον φαινομενικά αιώνιο πάντα νεαρό Ρόυ Ρέης να διευθύνει την ομάδα του Melchester Rovers, αντιμετωπίζοντας διάφορες δυσκολίες με τη πορεία του χρόνου. Το 1976, ο Roy αποφοίτησε στο δικό του πλέον εβδομαδιαίο κόμικ «Roy Of The Rovers», το οποίο έτρεξε για 851 τεύχη, μέχρι το 1993. Η επιτυχία ήταν απίστευτη, με το κόμικ που πουλάει τακτικά 450.000+ αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Δυστυχώς, καθώς τα χρόνια συνεχίστηκαν και οι πωλήσεις μειώθηκαν, ο παλιός Roy αποσύρθηκε από το παιχνίδι, με τραγικό τρόπο, με μία συντριβή ελικοπτέρου στο τελευταίο τεύχος του εβδομαδιαίου κόμικ… Ο Roy Race επέστρεψε στο πλέον μηνιαίο Roy Of The Rovers το 1993. Αλλά το ατύχημα με το ελικόπτερο του είχε κοστίσει το περίφημο αριστερό του πόδι, ακρωτηριασμένο μετά το ατύχημα. Οι δημιουργοί πέρασαν στον γιο του Roy, με ένα νέο, πιο πικρό σύνολο παραμυθιών που στόχευαν περισσότερο σε μια εφηβική αγορά. Διάφορες επαναλήψεις του Roy Of The Rovers έχουν τρέξει από τότε, είτε ως "best of" συλλογές, είτε σε μικρότερες λωρίδες σε ποδοσφαιρικά περιοδικά όπως Match of the Day και Shoot! Διάφοροι δημιουργοί του ήρωα είναι οι Tom Tully, Ian Rimmer, Yvonne Hutton, David Sque, Mike White, Barrie Mitchell, Rob Davis, David Jukes, Sean Longcroft και Garry Marshall.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ο ήρωας που πολυαγαπήσαμε μέσα από το Ζαγκόρ, το Δυναμικό Αγόρι, και πρόσφατα σε 7 αυτόνομα άλμπουμ, θα επιστρέψει, δίνοντας μία νέα πνοή στον Βρετανικό θρύλο του ποδοσφαίρου! Σεπτέμβριε δεν μπορούσες να ήσουν πιο κοντά;

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

Ο Ρόυ που αγαπήσαμε και η αυγή της νέας εποχής…

"Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ "
(περιοδικό "Αγόρι")

(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)

Γνώρισα τον ξανθομάλλη σέντερ-φορ που ηγούνταν μιας Αγγλικής ομάδας μέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού τσέπης, μια εποχή που δείχνει πια μακρινή, τόσο μακρινή… ήμουν δεν ήμουν 8 ετών, όταν, ξεφυλλίζοντας το θρυλικό «Ζαγκοράκι» (1970-1975) του Στέλιου Ανεμοδουρά, αντίκρισα έκθαμβος τα σχέδια μιας ποδοσφαιρικής ιστορίας που αληθινά με σημάδεψαν. Έως τότε δεν είχα ακόμη πατήσει το πόδι μου σε γήπεδο, με εξαίρεση, ίσως, κάποιες λίγες φορές που ο πατέρας μου με είχε πάρει παρέα, σε παιχνίδι του αγαπημένου του (στην πορεία και «μου») Αιγάλεω, αλλά για μένα μάλλον… πέρα έβρεχε. Απ’ τα ελάχιστα που θυμάμαι είναι ότι μου είχε κάνει εντύπωση το μαλλί (η «κορφή» που λέμε) του Φράγκου Μαρτίνου, ενός από τους πιστότερους παίκτες της ομάδας.

EsseGesse - Η Θρυλική Τριάδα

Άραγε υπάρχει το μυστικό της επιτυχίας; Γνωρίζει κανείς τον σίγουρο δρόμο προς αυτή;; Μήπως το βασικό συστατικό της είναι η σκληρή δουλειά κι η απόλυτη αφοσίωση, όπως θα έλεγαν κάποιοι;; Μήπως το σταλμένο από το Θεό, εξαιρετικό ταλέντο; Ή ίσως το μαγικό άγγιγμα της ανένταχτης Θεάς Τύχης, όπως λένε κάποιοι άλλοι… Στην περίπτωση των EsseGesse η απάντηση είναι περίπλοκη και θεωρώ ότι περιλαμβάνει τόσα κι άλλα τόσα… Έχουν γραφτεί για αυτούς τόσα πολλά αφιερώματα, σε τόσες πολλές σελίδες σε Ελλάδα, Ιταλία κι αλλού, που το θέμα της ζωής και της παρουσίασης του έργου τους έχει σχεδόν εξαντληθεί… Έτσι εμείς θα παρουσιάσουμε μια πιο συναισθηματική ματιά…

Η Ευρώπη έχει μόλις αρχίσει να συνέρχεται από την πιο τραγική στιγμή της ιστορίας της, τον πολύνεκρο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που άφησε πίσω του στάχτη, αποκαΐδια και θάνατο… Άφησε όμως και νωπές μνήμες του τερατώδους σημείου στο οποίο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, «αναγκάζοντας» τους λαούς του κόσμου να είναι πιο προσεκτικοί… Έτσι σε μια Ευρώπη που στέκεται και πάλι στα πόδια της, οι δημιουργοί κόμικς άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς, ρίχνοντας και κάποιες κλεφτές ματιές στην τεράστια αγορά της Αμερικής, εκεί όπου οι σούπερ ήρωες είχαν εκρηκτική άνοδο…

Γεννημένοι κι οι τρεις στο Τορίνο, σχεδόν την ίδια χρονιά, ο Pietro Sartoris (15/8/8 1926), ο Dario Guzzon (04/01/1926)  και ο Giovanni Sinchetto (05/4/1922), έμελλε να συναντηθούν από ένα παιχνίδισμα της τύχης και να δημιουργήσουν τη γνωστή ομάδα των EsseGesse (έμπνευση του Sartoris που αγαπούσε πολύ τα ακρωνύμια, τους γρίφους και τους αναγραμματισμούς λέξεων)…

Έτσι λοιπόν η τύχη ένωσε αρχικά το 1948 τους Σαρτόρις και Γκουζόν οι οποίοι ήταν και συνομήλικοι, καθώς ακολούθησαν την ίδια σχολή και μάλιστα πήραν το δίπλωμα τους ως καθηγητές γυμνασίου… Εκεί αντάλλασσαν απόψεις και σκέψεις… Η τύχη όμως είχε άλλα σχέδια για τους δυο τους… Ο Γκουζόν ακολούθησε διάφορες σχολές τεχνών, μέχρι που κατάφερε να θητεύσει στην Ιταλική Ακαδημία Καλών Τεχνών και στη συνέχεια να προσληφθεί στον εκδοτικό οίκο Taurina… Μάλιστα όπως λένε μεσολάβησε ο ίδιος ώστε να προσληφθεί στον ίδιο οίκο κι ο φίλος του ο Σαρτόρις… Εκεί η φιλία τους ενισχύθηκε… Οι μέρες όμως του οίκου δεν ήταν πολλές και μοιραία λόγω κακοδιαχείρισης, χρεοκόπησε… Οι δυο τους δούλεψαν σε διάφορους εκδοτικούς οίκους χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ώσπου κατέληξαν στον οίκο Torelli… Εκεί η Θεά Τύχη έβαλε και πάλι το χέρι της… Συνάντησαν τον Σιντσέτο που ήδη εργαζόταν εκεί κι είχε κάνει ντεμπούτο στον κόσμο των κόμικς με τη σειρά «Μασκοφόρος Κεραυνός» και στη συνέχεια με το «Ο Τυφώνας Καρνέρα»…

Η ομάδα των τριών έδεσε αμέσως μεταξύ τους…Οι σχέσεις τους από επαγγελματικές έγιναν γρήγορα προσωπικές και φιλικές… Η μαγιά ήταν εξαιρετική αν και οι πρώτες δουλειές δεν είχαν την απήχηση που περίμεναν… Μικρές σειρές σε μικρής κυκλοφορίας περιοδικά όπως OLENWALD THE NIBELUG βασισμένο στον γνωστό χαρακτήρα του Prince Valiant, που σταμάτησε σχετικά σύντομα… Η πρώτη αξιόλογη προσπάθεια με την υπογραφή τους έγινε με τη σειρά KINOWA με σεναριογράφο τον επίσης φίλο τους, Andrea Lavezzolo… 

Ένας άνδρας πέφτει σε ενέδρα Ινδιάνων, χάνει την οικογένεια του, του παίρνουν το σκαλπ και τον αφήνουν νεκρό στην έρημο…Μα εκείνος καταφέρνει να σωθεί και φορά μια μάσκα δαίμονα ζητώντας εκδίκηση…

Ψάχνοντας όμως ακόμη κι οι ίδιοι την ταυτότητα τους, μεταπηδούσαν σε διάφορους εκδοτικούς οίκους προσπαθώντας να βρουν το δικό τους εκδοτικό «σπίτι»… Τελικά ζήτησαν ευγενικά από τον Lavezzolo να σταματήσουν τη συνεργασία τους, γιατί θεώρησαν ότι το σενάριο του υποβάθμιζε τον χαρακτήρα τους… Είπαμε, αναζητούσαν κι οι ίδιοι την ταυτότητα τους… Ο χαρακτήρας τελικά σταμάτησε μετά λίγα ακόμη επεισόδια…

Η 1η Ιουλίου 1951 ήταν η πιο σημαδιακή μέρα για την νεανική τριάδα που έβαλε την υπογραφή της ως EsseGesse… Εκδίδεται ο Καπταιν Μίκυ… Ένας δεκαεξάχρονος νεαρός ολομόναχος στον κόσμο που γίνεται φίλος με δυο ασυμβίβαστους και περίεργους τύπους, τον Τσικουδιά και τον Δρ. Αφαίμαξη (σε ελληνική μετάφραση) και εντάσσεται στο σώμα των Ρέϊντζερ της Νεβάδα, γίνεται λοχαγός και συνδέεται συναισθηματικά με τη νεαρή Σούζυ…

Η σειρά συνεπαίρνει και τους ίδιους τους δημιουργούς της… Ο Γκουζόν κάνει εξαιρετική δουλειά στα σχέδια, ο Σαρτόρις κι ο Σιντσέτο μεγαλουργούν στο σενάριο… Η σειρά εκτοξεύεται σε αστρονομικά νούμερα κυκλοφορίας… Η επιτυχία έχει αρχίσει να χτυπά δυνατά την πόρτα τους…

Εκείνοι συνεπαρμένοι από την απήχηση των ιστοριών τους, γράφουν καινούργιες όπως ο «Μαύρος Καβαλάρης» και «Capitan Walter» δυο σειρές Western που φυσικά δεν είχαν επιτυχία ανάλογη του Μίκι, αλλά και το «Il Piccolo Trapper» μια σειρά πάνω στην οποία βασίστηκε ο ΜΠΛΕΚ και στην οποία πρωτοπαρουσιάζεται, φυσικά πολύ διαφορετικός σε σχέση με τη συνέχεια…

Η Θρυλική τριάδα διέβλεψε ότι ο ξανθός κυνηγός έχει…μέλλον κι έτσι άρχισαν να σχεδιάζουν νέες ιστορίες με εκείνον πρωταγωνιστή… Έτσι την 1η Οκτωβρίου 1954 ο Μπλεκ γεννιέται και μεγαλουργεί… Η πορεία της ζωής του συνεχίζεται μέχρι το 1965, σχεδόν για 12 χρόνια και πάνω από 600 επεισόδια…Η γνωστή σε όλους μας σειρά γνωρίζει τεράστια επιτυχία όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη (ιδιαίτερα στη Βαλκανική) αλλά και στη Γαλλία… Μα οι οικονομικές διαφορές της τριάδας με τον εκδοτικό οίκο που τους στεγάζει, μοιάζουν αγεφύρωτες… Τελικά οι τρεις τους οδηγούνται σε παραίτηση, χάνοντας όμως το δικαίωμα να συνεχίζουν να γράφουν ιστορίες για τον χαρακτήρα που τους εκτόξευσε στο εκδοτικό γίγνεσθαι, καθώς ο οίκος κερδίζει τα δικαιώματα… Πολλοί σεναριογράφοι και σκιτσογράφοι (ακόμη και οι δικοί μας Στέλιος Ανεμοδουράς και Βύρωνας Απτόσογλου) συνεχίζουν την κληρονομιά του ΜΠΛΕΚ, γράφουν εντελώς νέες δικές τους ιστορίες προσπαθώντας να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο, μα εκείνες αν και ενδιαφέρουσες, δεν έφτασαν ποτέ το επίπεδο των EsseGesse, κάτι το οποίο φάνηκε και στον αριθμό των αντιτύπων που πωλούνταν κάθε μήνα… 

Η ανάγκη για δουλειά αλλά και για δημιουργία, οδήγησε την τριάδα στη δημιουργία ενός νέου ήρωα… Ki επειδή λένε ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, στηρίζονται στην ίδια πετυχημένη συνταγή γουέστερν που μεσουρανούσε στους κινηματογράφους της εποχής… Το όνομα αυτού Alan Mistero ή ΟΜΠΡΑΞ στα ελληνικά…

   

Ο ήρωας με τους αταίριαστους φίλους του (Φαγάνας & Βαρώνος Ντε Καστανιάκ) που ξεπερνά όλα τα εμπόδια με όπλο όχι μόνο τη σωματική ρύμη αλλά και την ικανότητα του στις μεταμφιέσεις… Ενδιαφέρουσα σειρά χωρίς όμως αντίστοιχη επιτυχία με τον Μίκι ή τον Μπλεκ… Σταμάτησε μετά από 23 τομάκια… 

Οι τρεις φίλοι εξακολουθούν να επιμένουν… Αφού απέτυχε η σειρά που είχε βασιστεί στον πετυχημένο Μίκι, δημιούργησαν νέο χαρακτήρα βασισμένο αυτή τη φορά στον πετυχημένο Μπλεκ… Τον μοναδικό ΛΟΧΑΓΟ ΜΑΡΚ… Με πολλά κοινά στοιχεία αλλά ταυτόχρονα πιο γήινο, πιο αληθοφανή, που δεν πλακώνει τους Άγγλους κατά δεκάδες, πιο ντελικάτο, απαλλαγμένο από εγωπάθειες και υπεροψίες που δημιουργεί ο ηρωισμός, με φίλους πιο ικανούς από τους αντίστοιχους του Μπλεκ και με κάποιο ιστορικό υπόβαθρο… Ο Μίστερ Μπλουφ, πρώην τυχοδιώκτης της Καραϊβικής με το σκύλο του τον Φλοκ, ο Θλιμμένος Μπούφος Αρχηγός των 4 Φυλών Μεγάλων Λιμνών του Οντάριο…Επίσης ο Μαρκ έχει μνηστή, την Μπέτυ, διοικεί με μαεστρία μια ισχυρή ομάδα πολιτοφυλακής τους Λύκους του Οντάριο, συμμετέχει σε στρατιωτικά συμβούλια κλπ κλπ…

Παρουσίασαν τον ήρωα στον εκδοτικό οίκο του Sergio Bonelli και σε άλλους οίκους στην Γαλλία όπως ο γνωστός οίκος LUG, οι οποίοι ενθουσιάζονται και τους υπογράφουν συμβόλαιο με καλές απολαβές το 1966… Η σειρά εκτοξεύεται σε νούμερα υψηλότατα… Η επιτυχία και η ζήτηση είναι τεράστια κι ο οίκος Bonelli ζητά ολοένα και περισσότερες ιστορίες… Η ομάδα όμως αδυνατεί να αντεπεξέλθει… Έτσι για να καλύψουν το κενό, βάζουν 68 μόνο σελίδες αυτοτελών ιστοριών του Μαρκ και συμπληρώνουν τις 100 με επανεκδόσεις του Όμπραξ αλλά και του Μπλεκ… Είπαμε ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει κι έτσι Γκουζόν και Σιντσέτο στα μολύβια με τον Σαρτόρις στο σενάριο… Μπορεί το σχέδιο να είναι πάντα υποκειμενικό αλλά ο Σιντσέτο σχεδόν το μονοπωλεί…

Φτιάχνουν 281 εξαιρετικά επεισόδια με κινηματογραφική πλοκή, στα 30 εκ των οποίων συμμετέχει η Lina Buffolente… Μα ο χρόνος είναι ανίκητος… Η ομάδα παρουσιάζει σημάδια κόπωσης, ενώ και κάποια προβλήματα υγείας τους βάζουν εμπόδια στην παραγωγή νέων ιστοριών… Έτσι αρχίζουν οι επανεκδόσεις… Το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει υψηλό παρά τις επανεκδόσεις… Όμως οι τίτλοι τέλους έχουν ουσιαστικά γραφτεί για την τριάδα… 27 Ιουλίου 1989 φεύγει για πάντα ο ένας από τους 3 φίλους, ο Σαρτόρις… Αυτό τσακίζει ψυχολογικά τους δυο εναπομείναντες φίλους… Ενάμιση χρόνο μετά ακολουθεί ο Σιντσέτο… Ο Γκουζόν έμεινε μόνος… Σε άσχημη κατάσταση αποφασίζει να αποσυρθεί… Μα η επιμονή της συνεργάτιδας του της Lina Buffolente τον ξαναρίχνει στο στίβο… Εκδίδονται υπό την αιγίδα του οι 13 νέες σπέσιαλ ιστορίες του Λοχαγού Μαρκ… Κάποιες από αυτές έχουν εκδοθεί στο Νέο Μπλεκ από τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά ο οποίος μου έκανε την τιμή να φτιάξω εγώ την απόδοση στα ελληνικά… Στις τελευταίες ιστορίες συμμετείχαν αντί του Γκουζόν οι Moreno Burattini, Luigi Mignacco και Michele Masiero… Στις 3 Μαΐου 2000 έπεσαν οι τίτλοι τέλους μιας κι έφυγε από τη ζωή ο Ντάριο Γκουζόν… 

Η επιτυχία τους δεδομένη… Τα όρια που έθεσαν ίσως αξεπέραστα… Τι τους οδήγησε εκεί; Το ταλέντο; Η τύχη; Η αφοσίωση; Καλύτερα ας απαντήσουν άλλοι στα ερωτήματα αυτά… Εμείς μπορούμε μόνο να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τη δουλειά αυτών των ανθρώπων που σημάδεψαν μια εποχή καθώς και τα παιδικά μας χρόνια…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΚΙΟΥΖΗΣ

The Crow του James O'Barr

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

“I love thee with the breath, smiles, tears, of all my life! And if God choose, I shall but love thee better after death...” - Eric Draven,The Crow

Όπως τις περισσότερες φορές σε κάθε έργο ενός δημιουργού,υπάρχουν και οι ιστορίες που το συνοδεύουν σχετικά με την έμπνευση που άντλησε ο καλλιτέχνης.
Στην περίπτωση του James O'Barr υπάρχουν πολλές και διαφορετικές εκδοχές σχετικά με την δημιουργία του The Crow,ενός αριστουργήματος στο χώρο των indie&underground κόμικ.Η κύρια εκδοχή είναι ότι ο δημιουργός εμπνεύστηκε το κόμικ από τον πόνο που τoυ προκάλεσε η δική του προσωπική απώλεια της κοπέλας του από τις ρόδες ενός μεθυσμένου οδηγού...Άλλοι υποστηρίζουν πάλι ότι εμπνεύστηκε την ιστορία διαβάζοντας για τη δολοφονία ενός ζευγαριού στο Detroit ακούγοντας τη μουσική των Cure,των Joy Division και των Pitch Shifter και πάντα επηρεασμένος από τις δουλειές των Will Eisner και Vaughn Bode.Όποια και αν είναι η αληθινή εκδοχή το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Ότι ο James O'Barr δημιούργησε ένα κλασσικό και αθάνατο έργο στην ιστορία της 9ης τέχνης.

Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή.Ο Εric Draven και η κοπέλα του η Shelly με την οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί,πέφτουν θύματα μιας ομάδας αλητών όταν το αυτοκίνητό τους μένει από βενζίνη...Ο Eric πυροβολείται στο κεφάλι και την ώρα που πεθαίνει,ανήμπορος να κινηθεί βλέπει την κοπέλα του,να κακοποιείται,να βιάζεται και να πυροβολείται και εκείνη στο κεφάλι....Οι αλήτες τους αφήνουν στο δρόμο για νεκρούς...Ο Εric καταλήγει στο νοσοκομείο μερικές ώρες αργότερα...Ανασταίνεται από ένα υπερφυσικό κοράκι που σύμφωνα με τους μύθους των Ινδιάνων,αποτελεί τον δεσμό ανάμεσα στο κόσμο των ζωντανών και αυτών των νεκρών,και φέρνει πάλι στη ζωή όσους έχουν δολοφονηθεί άδικα και άγρια για να πάρουν εκδίκηση...Και αυτό θα κάνει και ο Eric με την καθοδήγηση πάντα του πουλιού...Θα ψάξει να βρει έναν έναν τους δολοφόνους και θα τους κάνει να πληρώσουν...

Πρώτη εμφάνιση του Crow στο Deadowlrd#10
Nοέμβριος 1988

Όταν δεν ψάχνει να καθαρίσει τους δολοφόνους του ο Eric περνά στιγμές στο(εγκαταλειμμένο πλέον) σπίτι που ζούσε με την Shelly,παρέα με τις αναμνήσεις του,τον πόνο του και το μαρτύριο του,αυτοτραυματίζοντας τον εαυτό του...Στο δρόμο του θα βρεί ένα κακοποιημένο κοριτσάκι την Sherri,του οποίου η ναρκομανής μητέρα του για να εξασφαλίσει τη δόση της,κοιμάται με έναν από τους αλήτες,τον Funboy...Μία φιλία θα δημιουργηθεί μεταξύ των δύο(με το κοριτσάκι να τον αποκαλεί "κλόουν" εξαιτίας του βαψίματος στο πρόσωπό του,και τον Eric να την αποκαλεί "πριγκίπισσα")και ο Eric θα της χαρίσει το δακτυλίδι με το οποίο είχε ζητήσει τη μέρα των θανάτων τους,τη Shelly σε γάμο....

Το the Crow παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σαν pin up στη τελευταία σελίδα του περιοδικού Deadworld #10 των εκδόσεων Caliber Press τον Νοέμβριο του 1988 και στη συνέχεια η πρώτη ιστορία(σαν prequel) με τίτλο "inertia"(αδράνεια)στο Caliber presents #1 τον Γενάρη του 1989.Η πρώτη σειρά του Crow βγήκε σε 4 τεύχη από το Φλεβάρη μέχρι τον Μάιο του 1989 με τίτλους όπως "Pain"(πόνος) "Fear"(φόβος) "Irony"(ειρωνεία) και "Despair''(απελπισία).4 τεύχη που οδηγούν τον αναγνώστη και τον Eric στο δρόμο της εκδίκησης ενάντια στους TinTin,TomTom,TopDollar,Funboy και τέλος τον T-Bird τον αρχηγό της συμμορίας που στέρησε τις ζωές δύο νέων ερωτευμένων ανθρώπων...Για εμένα όμως προσωπικά το the Crow δεν είναι τόσο μία ιστορία εκδίκησης,όσο μία ιστορία αγάπης και μία ιστορία για τον πόνο της απώλειας ειδικά όταν εκείνη είναι τόσο ξαφνική,τόσο άδικη και σκληρή....Οι διαχωριστικές γραμμές της αγάπης και του μίσους δεν υπάρχουν πλέον...

Ο Ο'Βarr άντλησε έμπνευση μέσα από τον πόνο και την απώλεια(πιστεύω ότι ήταν προσωπική για να τον αποδώσει τόσο εκφραστικά και καταραμένα στο χαρτί)και δημιούργησε ένα αριστούργημα γοτθικής τέχνης...Ποτέ άλλοτε ο πόνος και η θλίψη δεν προσέφεραν τόση έμπνευση όσο σε αυτό το κόμικ...Τα σχέδια του O'Barr μοναδικά,ιδιαίτερα λεπτομερειακά,γεμάτα δύναμη και θράσος,βίαια αλλά και μαγευτικά,ένα πραγματικό ποίημα(ειδικά στις σκηνές των Flashback που το σχέδιο είναι με μολύβι)σε βάζουν αμέσως μέσα στην σκοτεινή και καταθλιπτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τον κόσμο του κορακιού...Ο δημιουργός σχεδιάζει μεγάλα μάτια στα πρόσωπα για να αποδώσει καλύτερα τα χαρακτηριστικά και τα αισθήματα των χαρακτήρων,ενώ στο Κοράκι δίνει μία ανδρόγυνη μορφή,κάνοντας τον να ξεχωρίζει από τους περισσότερους υπερήρωες των κόμικ με τα μπράτσα και τις πολύχρωμες σχολές.Το μόνο που τον νοιάζει είναι η εκδίκηση του και όχι ο ηρωισμός ή η ανδροπρέπεια του...Η εμφάνιση του δεν είναι ηρωική(κάθε άλλο μάλιστα),δεν θέλει να προξενεί φόβο στους κακούς όπως ένας Bat Man ή Daredevil,αλλά εκείνη προέρχεται από την τρέλα της απώλειας,από τη δίψα της εκδίκησης,από την προσπάθεια να θάψει τον άνθρωπο που κάποτε λεγόταν Eric Draven...Όσο σκοτεινός,σοκαριστικός και βίαιος είναι ο O'Barr στις σκηνές εκδίκησης που σχεδιάζει,τόσο τρυφερός,ποιητικός,συγκινητικός στις πρόζες και σκηνές ανάμνησης...Ένας εκπληκτικός συνδυασμός(ή μία χτυπητή αντίθεση αν προτιμάτε) που μαγεύει και ταυτόχρονα συναρπάζει τον αναγνώστη...Ένα σκοτεινό και καταραμένο αριστούργημα γοτθικής λογοτεχνίας και εικονογραφημένης τέχνης που μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου,παραμένοντας ακόμα και σήμερα κλασσικό.

'
''Ενας άντρας παίζει βιολί,και οι χορδές είναι τα νεύρα του ίδιου του του χεριού..."Ποίηση και κόμικ συνδυάζονται για πρώτη φορά τόσο ομοιόμορφα μαζί με στίχους από αγαπημένα κομμάτια του δημιουργού κάνοντας έτσι το the Crow μία μοναδική εμπειρία ανάγνωσης...

Μαζί με τα Watchmen,Dark Knight,Maus κ.α. το The Crow πέρασαν τα κόμικ σε άλλο επίπεδο και τα κατοχύρωσαν στη μνήμη του κοινού ως νέα μορφή τέχνης και όχι απλά παιδιάστικα αναγνώσματα..Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το the Crow είναι το independent comic με τις μεγαλύτερες πωλήσεις μέχρι σήμερα,έχοντας δημιουργήσει πλήθος φανατικών αναγνωστών που ακολουθεί πιστά όλες τις incarnations του χαρακτήρα(γιατί το κοράκι δεν είναι μόνο ο Eric Draven,αλλά κάθε ψυχή που θέλει να πάρει εκδίκηση)Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες με πωλήσεις πάνω από 750 χιλιάδες αντίτυπα,ενώ ο δημιουργός του έχει κερδίσει το "storyteller award" στο φεστιβάλ κόμικς της  Angoulême.

Το κόμικ εκδοτικά έχει συνεχίσει την πορεία του και σε άλλες εταιρείες όπως την Image comics,Kitchen Sink Press,Titan Books,London Nights Studios και πρόσφατα στην IDW.Έχει βγάλει 3 live action films στο σινεμά(στην πρώτη cult πλέον ταινία του 1994 πρωταγωνιστούσε ο αδικοχαμένος γιός του Bruce Lee,Brandon που πέθανε λίγο πρίν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα)μία τηλεοπτική σειρά(με τον Mark Dacascos στον ρόλο)νουβέλλες ακόμα και video games.Έχει επανεκδοθεί πολλές φορές(προτιμήστε μία special edition να θαυμάσετε τα μετέπειτα pinup σχέδια του O'Barr)και στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1998 από τις εκδόσεις Παρα Πέντε(με την επωνυμία Metal Comics)σε 4 τομάκια.Αγοράστε το όπου το βρείτε και...απολαύστε υπεύθυνα!!

Mister NO - Μία Νέα Ζωή

Εξώφυλλο του Ιταλικού Mister NO #379,
του τελευταίου τεύχους της σειράς.

Με αυτή την «τελευταία» περιπέτεια του Mister NO που εξελίσσεται σε 16 τεύχη που κυκλοφόρησαν από τον Σεπτέμβριο του 2005 έως τον Δεκέμβριο του 2006 κλείνει η τακτική μηνιαία σειρά του Mister NO, 31,5 χρόνια μετά το ντεμπούτο στα Ιταλικά περίπτερα (Ιούνιος 1975). Από τον Μάιο του 2007, σε εξαμηνιαία και όχι πλέον ετήσια βάση, ξεκίνησαν ειδικές εκδόσεις του ήρωα (Mister NO Speciale), που είχαν σταματήσει απότομα το 2001 με το #15: Una Storia Di Un Eroe. Τον Μάιο του 2009, όμως μετά από 5 νέους τόμους, η έκδοση αυτή διακόπτεται ξανά και με αυτήν όλες οι αδημοσίευτες ιστορίες του Μίστερ Νο.

Όμως δεν θα μιλήσουμε εδώ για εκείνη την έκδοση, αλλά θα εστιάσουμε στην ιστορία που έληξε τον μύθο του Μίστερ Νο, βάζοντάς τον σε νέα τροχιά και, ελπίζουμε, ένα καλύτερο μέλλον... Για την περίσταση, μετά από την απουσία του πάνω από μια δεκαετία, επέστρεψε για να γράψει το, κυριολεκτικά, τελευταίο του σενάριο, ο ένας και μοναδικός πατέρα του χαρακτήρα, Sergio Bonelli (ψευδώνυμο Guido Nollita). Ο Sergio έγραψε τελευταία φορά σενάριο του πιλότου στο Mister NO Speciale #7: Avventura A Manaus (στην Ελλάδα «Περιπέτεια στο Μανάους») που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1992 (βέβαια αυτό ισχύει αν εξαιρέσουμε μερικές σπάνιες και σύντομες ιστορίες εκτός οίκου Bonelli εκδόσεις)...

Οι 1508 σελίδες που συνθέτουν την τελευταία πτήση του “Κυρίου Όχι” των 14 τευχών αποτελούν μία πραγματική μίνι-σειρά. Πάντα σε σενάριο Bonelli, τα σχέδια δόθηκαν στους Stefano & Domenico De Vitto (802 σελίδες), Roberto Diso (357 σελίδες), Marco Bianchinni και Marco Staunocci (171 σελίδες), Fabrizio Beastani & Luana Peasani (150 σελίδες) και Fabio Civitelli (28 σελίδες).

Ο Mister NO και ο Έσε-Έσε στο Μανάους
το Millenium. Mister NO #295. Σχέδια Roberto Diso.

Η ιστορία λαμβάνει τόπο χρονολογικά στο σύμπαν  του Μίστερ Νο μεταξύ Δεκεμβρίου 1969 και Δεκεμβρίου 1971. Με αυτή την χρονολογία αποτελεί την δεύτερη “γηραιότερη” χρονολογικά ιστορία του ήρωα, μετά το “L’ Ultima Frontiera” (#295) καθώς μας δείχνει τον Μίστερ Νο και τον Έσε-Έσε να γιορτάζουν το Μιλένιουμ του 2000! Οι περισσότερες από τις περιπέτειες του πιλότου πραγματοποιήθηκαν γενικά στη δεκαετία του '50. Μόνο μετά την επιστροφή από τη Νέα Υόρκη (#273) η σειρά γλίστρησε ήσυχα στη δεκαετία του 1960 (#357). Σύμφωνα με τη χρονολόγησή του, ο Jerry Drake με αυτό το έπος πρέπει να είναι σχεδόν 50 ετών!

Η ιστορία αποτελείται από πολλές ιστορίες ως επί το πλείστων άσχετες μεταξύ τους, αλλά ενωμένες από βαθιές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές στις αρχές της δεκαετίας του '70, που θα οδηγήσουν στην εκβιομηχάνιση του Μανάους και στην εντατική εκμετάλλευση των πόρων του Δάσος του Αμαζονίου από την κυβέρνηση της Βραζιλίας και από τις ξένες πολυεθνικές εταιρείες..

Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος της ιστορίας, ο Guido Nolitta αρχικά περιμένει με υπομονή κάποια θέματα που στη συνέχεια θα αναπτυχθούν λίγους μήνες αργότερα. Με την πρόοδο των γεγονότων ο μηχανισμός μπλοκάρεται και μερικά νέα οικόπεδα (η εμφάνιση του Moreno Galindez, νέος προϊστάμενος της Κολομβιανής μάλης, ή τις εκδικητικές προθέσεις του Mestre Raimundo, του ιερέα Ayahuasca), που ακόμα παραμένουν ατελείς και ανοικτές εξελίξεις που θα συνεχιστούν στις ειδικές εκδόσεις του πιλότου...

Ο Mister NO αφήνει το μπαρ του Μανάους
 για τελευταία φορά

Στο τέλος της ιστορίας, ο Mister NO αφήνει το Manaus (αλλά από τα προαναφερθέντα στο  τεύχος 295 γνωρίζουμε ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει) για να μετακομίσει, μαζί με τον Έσε-Έσε, στο Rurrenabaque, στη Βολιβία.

Η σειρά τελειώνει σε ένα «callback» (ανάκληση από το παρελθόν): Οι Mister No και Esse-Esse ακούν μία ανακοίνωση από ένα ταξιδιωτικό γραφείο της Νότιας Αμερικής στη Νέα Υόρκη, το ταξιδιωτικό γραφείο Coen & Bros. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, όμως, ο Coen από το ταξιδιωτικό του γραφείο πρότεινε σε τουρίστες ένα φανταστικό ταξίδι στο Manaus, εισάγοντας τον Mister No με αυτό τον τρόπο για πρώτη φορά στους αναγνώστες του.

Πολλά ιστορικά, γεωγραφικά και κοινωνιολογικά στοιχεία παρέχονται σε αυτά τα τεύχη για να κατανοηθούν καλύτερα οι μεγάλες αλλαγές στον Αμαζόνιο εκείνη την περίοδο. Η φωνητική αφήγηση είναι μπιστεμένη σε ένα όμορφο και ομιλητικό τουκάν που, ωστόσο, στα δύο τελευταία τεύχη της σειράς, θα έχει κακό τέλος...

Οι τελευταίες 84 σελίδες της σειράς, σχεδιασμένες από τον θρυλικό Roberto Diso, αποτελούν και την τελευταία ιστορία του Μίστερ ΝΟ “ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ” (“Una Nuova Vitta”, 12/2006). Πραγματοποιούνται κυρίως κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύχτας του Mister No στο Manaus (30 Νοεμβρίου 1971). Ένα φινάλε στο οποίο απουσιάζει κάθε περιπετειώδης πλοκή και που αφηγείται τον αργό αποχωρισμό του Τζέρι από την πόλη του Μανάους, που συνδέθηκαν μεταξύ τους όσο ποτέ άλλοτε...

Η πρώτη συνάντηση του Mister NO με τον μαύρο τραγουδιστή τζαζ Dana Winter

Για την περίσταση εμφανίζεται ο Dana Winter, ο χαριτωμένος μαύρος τραγουδιστή τζαζ κάνοντας την τρίτη του εμφάνιση στο σύμπαν του Mister No ("Rio Negro", #12-15 & "Musica maestro!" #196-198).  Με την μελωδία του "When The Saints Go Marchin' In", ο Τζέρυ τους αποχαιρετά όλους και φεύγει.

Ο Τζέρυ δωρίζει στην Jacira ένα ρολόι που λέει ότι της το είχε αγοράσει προσωπικά στη Γενεύη, ένα μέρος στο οποίο δεν το έχουμε δει ποτέ σε δράση αλλά στο οποίο μπορεί να έχει περάσει στις περιόδους της "χρονικής" τρύπας της βιογραφίας του.

Η τελευταία πτήση του Mister NO
πάνω από τον Αμαζόνιο

O Mister  No δεν φαίνεται να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά στο τελευταίο τεύχος: ο Mister No κάνει λάθος την ημέρα του αποχαιρετιστήριου πάρτι του (έρχεται μία ημέρα νωρίτερα), και κάνει λάθος κάθε φορά (πιθανότατα επίτηδες) το όνομα των φίλων του και κοιμάται στο Πάιπερ χωρίς να μπορεί να δει την ανατολή του ηλίου την ημέρα της αναχώρησής του από το Μανάους.

Μετά την αναχώρηση από το Μανάους, ο Jerry κάνει μια μυστηριώδη στάση μέσα στο Porto Velho για τη διευθέτηση μιας απροσδιόριστης ύλης. Ο Τζέρι αποκοιμιέται στο δρόμο προς το Rurrenabaque, στη Βολιβία, όπως είχε ήδη ανακοινώσει στο #374. Εκεί βρίσκει να τον καλωσορίζει ο Esse-Esse, ήδη κουρασμένος από το ξενοδοχείο "Ο όμορφος γαλάζιος Δούναβις" , του οποίου έδωσε όλο το μερίδιό του μόλις έμαθε για την αναχώρηση του φίλου του...

To tουκάν, αφηγητής αυτού του έπους και διερμηνέας του πνεύματος του Αμαζονίου, στις δύο τελευταίες σελίδες τρώγεται από έναν καϊμάν. Πρόκειται για ένα από τα πιο βίαια και συμβολικά φινάλε ολόκληρης της έκδοσης...

Ο Mister NO αποχαιρετά τους αναγνώστες.
Artwork Roberto Diso.

«Με θλίψη και νοσταλγία αφήνω μαζί σας αυτή την πόλη που με είχε προδώσει με όλες τις ελπίδες με τις οποίες μου υποσχέθηκε, πριν από είκοσι χρόνια! Προσπαθούσα να ξεφύγω από τη φρίκη του πολέμου, όπου αγωνίστηκα σε πολλά μέρη του κόσμου... αλλά και τράπηκα σε φυγή από τα πλοκάμια μιας νέας εταιρείας που είχε αντικαταστήσει τη βία της ένοπλης σύγκρουσης με δηλητήρια, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνα. Ο εγωισμός, η επιθυμία να αναδειχθεί ο άνθρωπος με κάθε κόστος και με όλα τα μέσα... η λατρεία της επιτυχίας και του πλούτου... η έξαρση των τιμών των υλικών καταναλωτισμού και της δουλείας! Το Μανάους ήταν η μόνη θέση να βρει κάποιος το ιδανικό καταφύγιο αντί αυτού. Αδιάφοροι περνώντας τον χρόνο τους, που φαινόταν σαν να προορίζονται να παραμείνουν αιωνίως ακίνητοι στην εμφάνιση της φευγαλέας δόξας της κρίσης των πενήντα πριν από... και σε πλήρη απομόνωση που καθορίστηκε από ένα τεράστιο δάσος στο οποίο τα ποτάμια ήταν οι μόνοι δρόμοι που καθιστούσαν την ομιλία ενός άδειου και άχρηστου ανταγωνισμού. Ήταν μία κοινή πόλη καθημερινής επιβίωσης, η οποία, εντελώς στερημένη από ένα μέλλον, δεν θα μπορούσε να ανταμείψει τον πιο πονηρό ή να τιμωρήσει τον πιο αφελή... η πόλη της συνταξιοδότησης, στη συνέχεια, αλλά και της ηρεμίας και της τεμπελιάς... η γλυκιά τεμπελιά που σας επιτρέπει να αφιερώσετε χρόνο και προσοχή στους φίλους σας, στα προβλήματα των απλών ανθρώπων και, γιατί όχι, ακόμη και στις πιο κρυμμένες πλευρές της δικής σας προσωπικότητας. [...] Σήμερα, έξω από αυτή την πόρτα, υπάρχει μια πόλη που έχει γύρω στους 80.000 - 800.000 κατοίκους... που κρέμεται με την ελπίδα μιας εργασίας και ένα νέο πρότυπο ζωής, χωρίς, δυστυχώς, να είναι σε θέση να τηρήσει τις υποσχέσεις του... Κτίρια τόσο μεγάλα σαν εργοστάσια, αλλά και αηδιαστικοί κοιτώνες, μοντέρνα άσυλα για τους φτωχούς που έχουν έρθει εδώ από όλη τη Βορειοανατολική Λατινική Αμερική. Αυτή είναι η πατρίδα μου, η γλυκιά μου συνταξιοδότηση, που έχει γίνει η πόλη της αιώνιας ελπίδας, της εύκολης ψευδαίσθησης, αλλά και της αναπόφευκτης απογοήτευσης... πόλεις του κινδύνου, του έντονου ανταγωνισμού που, όπως δυστυχώς συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο, στο τέλος ανταμείβει τους ισχυρούς και τους έξυπνους. Μπορεί να είναι αυτός ο νέος τρόπος ζωής, που τελικά, κάνει καλό στους ανθρώπους που έχουν περάσει εδώ στον Αμαζόνιο, και δείχνει ολόκληρο το ακόμα καλό πρόσωπο της Βραζιλίας... Αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό το νέο κλίμα δεν είναι καλό για μένα! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ήθελα να σας αποχαιρετήσω όλους απόψε...»*

Ο αποχαιρετιστήριος λόγος του Μίστερ No, #379, σελίδες 32-37. Διάλογος από τον Guido Nollita.
*Η μετάφραση από το πρωτότυπο Ιταλικό κείμενο είναι του Ίωνα Αγγελή.

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

Hugo Pratt - Βιογραφία [1927-1995]

"Έχω 13 τρόπους να διηγηθώ τη ζωή μου και δεν ξέρω αν υπάρχει μία από αυτές που να είναι αληθινή ούτε εάν κάποια είναι πιο αληθινή από την άλλη. Ο Pessoa έλεγε ότι έχουμε δύο ζωές, αυτή που θεωρούμε πραγματική και αυτή που ονειρευόμαστε."

Ο Hugo Pratt (1927-1995) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους σχεδιαστές στον κόσμο. Όλων των ειδών τα έργα του, από διάφορα comic panels μέχρι και υδατογραφίες του, εκτίθενται σε μουσεία, από την Πινακοθήκη Grand Palais στο Παρίσι, το Vittoriano στη Ρώμη, το Ca Pesaro στη Βενετία, και το Santa Maria della Scala στη Σιένα. Είναι αδιαμφισβήτητα ο ευρηματικότερος Ιταλός δημιουργός κόμικς, και από τους σημαντικότερους στην διεθνή ιστορία...

Για να καθοριστούν με ακριβή τρόπο οι ιστορίες του, μπορούμε να πούμε πως ο όρος «συγγραφική λογοτεχνία» δημιουργήθηκε ειδικά για εκείνον. Ο Pratt έχει αναφερθεί με αυτό τον όρο από συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως ο Tim Burton, ο Frank Miller, ο Woody Allen, ο Umberto Eco, ο Paolo Conte. Έζησε στην Ιταλία, την Αργεντινή, την Αγγλία, τη Γαλλία και την Ελβετία, ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Λάτρης των ταξιδιών, οι εμπειρίες του ήταν αμέτρητες, και για αυτό το λόγο τα έργα του έχουν ένα πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Διατυπώνει τις εμπειρίες του στο χαρτί, φέρνοντας ρεαλισμό και πάντα ευαισθητοποιώντας τον αναγνώστη, σαν να ήταν ο ίδιος μέρος της δράσης.

Ο Hugo Pratt γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1927 στο Ρίμινι της Ιταλίας, αλλά έχει ζήσει όλη του την παιδική ηλικία στη Βενετία σε ένα κοσμοπολίτικο οικογενειακό περιβάλλον. Ο παππούς του, ο Ιωσήφ, είναι αγγλικής καταγωγής, με την προγιαγιά του να είναι Εβραία, η γιαγιά του Μαράνο είναι τουρκικής καταγωγής. Σε αυτή τη συνάντηση των εθνών, των πεποιθήσεων και των πολιτισμών που δένουν το χρόνο, η μητέρα του, Εβελίνα Τζένερο, είναι λάτρης των μυστικιστικών επιστημών, κυρίως της χαρτομαντείας, ενώ ο πατέρας του,ο Ρολάντο, είναι ένας άνθρωπος της εποχής του, ένας στρατιωτικός που το 1936 μεταφέρθηκε στην ιταλική αποικία της Αβισσινίας. Αυτό ήταν το οικογενειακό περιβάλλον του Hugo Pratt. Στρατολογημένος από τον πατέρα του στην αποικιακή αστυνομία όταν ήταν μονάχα δεκατεσσάρων, έρχεται σε επαφή με τον τότε στρατιωτικό κόσμο της Αβησσυνίας, γνωρίζει όχι μόνο τον ιταλικό στρατό, αλλά και την βρετανική, της Σενεγάλης, όπως και τους Γάλλους. Η γοητεία των στολών, των οικοσήμων, των εκφράσεων των προσώπων θα παραμείνει πάντοτε παρούσα καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του Hugo και θα αποτυπωθεί και στο έργο του. Ταυτόχρονα, όμως, κάνει φίλους με Αβινσιάνια αγόρια της εποχής του, χάρη στα οποία μαθαίνει την τοπική γλώσσα, καταφέρνοντας να ενταχθεί σε έναν κόσμο που συνήθως παρέμενε ξένος στους αποικιστές. Αυτά είναι τα χρόνια που είναι παθιασμένος με τα μυθιστορήματα περιπέτειας. Διαβάζει τα βιβλία του James Oliver Curwood, του Zane Gray, του Kenneth Roberts. Ανακάλυψε επίσης τα πρώτα αμερικανικά κόμικς περιπέτειας. Συγκεκριμένα, θα είναι η ανάγνωση του "Terry and the Pirates" του Milton Caniff που θα τον συναρπάσει στο σημείο που, από τότε που ήταν παιδί, αποφάσισε να γίνει καλλιτέχνης κόμικς. Επέστρεψε στην Ιταλία με το θάνατο του πατέρα του το 1943, και παρακολούθησε μαθήματα στο στρατιωτικό κολέγιο της Città di Castello και χάρη στην άριστη γνώση του της αγγλικής γλώσσα, το 1944 έγινε διερμηνέας του συμμαχικού στρατού με τον οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Στη Βενετία, το 1945, ο Hugo Pratt συμμετείχε, μαζί με μια ομάδα φίλων, στη δημιουργία ενός κωμικού περιοδικού, του Ace of Spades. Αυτή τη στιγμή αρχίζει επίσημα η καριέρα του ως σχεδιαστής. Θα είναι χάρη σε αυτό το περιοδικό που θα έρθει σε επαφή η «Ομάδα της Βενετίας» από ένα σημαντικό Αργεντινό εκδότη: ο Hugo Pratt μετακινείται έτσι αυτομάτως στο Μπουένος Άιρες το 1949, παραμένοντας εκεί για περίπου δεκατρία χρόνια.

Στην Αργεντινή γνώρισε αρκετούς σκιτσογράφους όπως τους Salinas ή τα αδέλφια Del Castillo. Παρακολουθώντας το χώρο όπου χορεύετε το ταγκό, ο Pratt μετατρέπετε σε έναν λάτρη της τζαζ μουσικής. Στο χώρο γνωρίζει και τον Dizzy Gillespie, όπου του μαθαίνει Ισπανικά και μαζί ανακαλύπτουν αρκετούς συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής όπως ο Octavio Paz, Leopoldo Lugones, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Roberto Arlt. 

Στον συναισθηματικό τομέα, είναι τρεις οι γυναίκες που τον στιγματίζουν αυτή την περίοδο της ζωής του: η πρώτη, Gucky Wögerer, από την Γιουγκοσλαβία, που μαζί της παντρεύτηκε στη Βενετία το 1953 και με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Lucas και την Μαρίνα. Η Gisela Dester, γερμανικής καταγωγής, η οποία ήταν αρχικά βοηθός του και στη συνέχεια η σύντροφός του, και, τέλος, η Anne Frognier, βελγικής καταγωγής, η οποία ως ένα νεαρό κορίτσι είχε εμπνεύσει τον χαρακτήρα της «Άννας στη ζούγκλα» (Anna Nella Giungla). Από τον γάμο τους θα γεννηθούν δύο γιοι, η Silvina και ο Jonas. 

"Ο πατέρας μου είχε δίκιο, βρήκα το δικό μου νησί των θησαυρών: το βρήκα στον εσωτερικό μου κόσμο, στους ανθρώπους που γνώρισα, στο έργο μου. Πέρασα την ζωή μου δίπλα σε ένα φανταστικό κόσμο που ήταν το νησί των θησαυρών μου."

Στην Αργεντινή, ο Hugo Pratt παίρνει εντυπωσιακό αριθμό σελίδων. Εργαζόμενος για τις εκδόσεις Abril δημοσίευσε για πρώτη φορά τη σειρά "Jungleman". Στη συνέχεια εργάζεται, το 1953, για το εβδομαδιαίο Misterix, στον χαρακτήρα του "Sgt. Kirk” και τον «Frontera», όπως επίσης τον «Ernie Pike» και το κόμικς «Ticonderoga». Την ίδια στιγμή ο Hugo Pratt και ο Alberto Breccia λαμβάνουν μαθήματα στο Esquela Panamericana de Arte. Στα μαθήματά τους περιλαμβάνονται οι Walter Fahrer & José Muñoz. Όταν η σχολή τέχνης ανοίγει στη Βραζιλία λίγα χρόνια αργότερα, ο Pratt μένει για έξι μήνες στο Σάο Πάολο.

Στην εποχή στην οποία δηλώνετε η έντονη δημιουργικότητα του Pratt, εμπνευσμένος από τις έντονες ρατσιστικές αντιλήψεις μεταξύ λευκών και μαύρων, άρχισε να γράφει τις ιστορίες του με τέτοια θέματα. Ξεκινά με το "Ann y Dan" (ιταλικός τίτλος "Anna nella jungla", στα ελληνικά “Η Άννα Στη Ζούγκλα”) που δημοσιεύεται στην Αργεντινή στο περιοδικό Supertotem.

Από το καλοκαίρι του 1959 μέχρι αυτό του 1960, ο Hugo Pratt ζει στο Λονδίνο, όπου δημιουργεί, μερικές ιστορίες πολέμου σε κόμικς για τον οργανισμό Fleetway, ενώ συμμετέχει στη Βασιλική Ακαδημία Ακουαρέλας. Το 1962 υπέγραψε επίσης το σενάριο στο "Capitan Cormorant" (Καπετάν Κορμοράντ) και "Wheeling".

Η περίοδος της οικονομικής κρίσης που επικρατεί στην Αργεντινή καθιστά τε δύσκολη ακόμη και για τα έργα των γελοιογράφων και έτσι ο Hugo Pratt αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία.

Από το '62 έως '67 ο Pratt εκτελεί δημιουργίες για το κόμικς Il Corriere dei Piccoli και σχεδιάζει τα «Οι περιπέτειες του Σεβάχ» και «Οι περιπέτειες του Οδυσσέα», σε σενάρια Mino Milani, ο οποίος ήταν και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Είναι υπεύθυνος εκείνη την εποχή επίσης για τα κόμικς «Billy James» (1962), «Οι περιπέτειες του Φανφούλα» (1967) και για δύο προσαρμογές μυθιστορημάτων του Stevenson, «Το Νησί Του Θησαυρού» και «Απαγωγή». Παράλληλα συνεργάζεται με τον Alberto Ongaro στη δημιουργία του «Η σκιά». 

Το 1967 ο Hugo Pratt συναντιέται με τον Florenzo Ivaldi, ένα Γενουάτη φαν των κόμικς, με τον οποίο συμφώνησε να ξεκινήσει για ένα μήνα να παρουσιαστεί στο ιταλικό κοινό, μέσα από τα  τεύχη του περιοδικού με τίτλο "Sgt. Kirk ". Στο πρώτο τεύχος εμφανίζονται εννέα σελίδες μιας νέας ιστορίας " Μια Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας " ("Una Ballade Della Mer Sale") όπου ξεκινάει ο χαρακτήρας του Κόρτο Μαλτέζε.

"Για εμένα τα ταξίδια είναι η ευκαιρία να πάω στη θέση που υπάρχει ήδη στα όνειρά μου."

Το 1969, στην 5η Διεθνή Έκθεση της Lucca, ο Hugo Pratt συναντήθηκε με τον Georges Rieu, αρχισυντάκτης της γαλλικής εβδομαδιαίας Pif Gadget και αποφάσισαν να συνεργαστούν στη Γαλλία. Στο τραίνο που τον μεταφέρει από τη Γένοβα στο Παρίσι, ο Pratt αποφασίζει, κάτι που θα είναι το καθοριστικό σημείο καμπής της καριέρας του, να επαναχρησιμοποιήσει τον χαρακτήρα Κόρτο Μαλτέζε!

Τον Απρίλιο του 1970, με το επεισόδιο "Το μυστικό του Τρίσταν Μπαντάμ", επανεμφανίζεται ο Κόρτο Μαλτέζε. Αυτή η έκδοση, σε μία εφημερίδα που είχε υψηλές πωλήσεις εκείνη την περίοδο, θα είναι η αληθινή αφετηρία για την καριέρα του Hugo Pratt, που από το 1971 θα θεωρείται από τους ειδικούς του κλάδου και ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς στον κόσμο. Συνολικά, η σειρά αφιερωμένη στην Κόρτο Μαλτέζε θα είναι 29 ιστορίες.

Η επιτυχία του Κόρτο Μαλτέζε στη Γαλλία, αρχικά διαδόθηκε στην Ιταλία και έπειτα σε πολλές άλλες χώρες. Ο Hugo Pratt βρίσκεται στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, και έπειτα άφησε την Γένοβα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, αλλά συνέχισε να ταξιδεύει και για τον εαυτό του αλλά και για να γίνει ένας πραγματικός «Κόρτο Μάλτεζε». H επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη έτσι ώστε ο Alberto Ongaro να μετατρέψει μία ιστορία του σε μυθιστόρημα, σε συνεργασία με τον Μίλο Μανάρα, τον μεταμορφώνουν στον πρωταγωνιστή της σειράς "ΗΡ και Τζουζέππε Μπέργκμαν". Ακόμη και τα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα πολλών χωρών και η ίδια η RAI, μεταδίδουν πλήρεις αναφορές σχετικά με τους τόπους που περιγράφονται στις ιστορίες του. Εκτός από τον Κόρτο Μαλτέζε, ο Pratt δημιουργεί τη σειρά "Οι Σκορπιοί της  Ερήμου", που γεννήθηκε το 1969 στο περιοδικό "Sgt. Kirk ". Δημιούργησε 5 επεισόδια, μέχρι το 1994 με το τελευταίο "Brise de mer ".

Τότε είναι που ο Sergio Bonelli, εκδότης της Araldo  (τώρα γνωστή ως Sergio Bonelli Editore), τον προσλαμβάνει για να δημιουργήσει τέσσερις ιστορίες για την σειρά "Μια περιπέτεια ενός ανθρώπου" (Un Uomo Un’ Avventura): "Ο Άνθρωπος του Σερτάο", "Ο Άνθρωπος από τη Σομαλία", "Ο Άνθρωπος Της Καραϊβικής" & «Ο Άνθρωπος του Μεγάλου Βορρά". Το τελευταίο, το 1991, έγινε μια ταινία που ονομάζεται "Jesuit Joe" . Το 1983 έγραψε μαζί με τον Μίλο Μανάρα "Όλα ξεκίνησαν ξανά με ένα ινδικό καλοκαίρι" και το 1991 δημιούργησε το "El Gaucho". Το 1984 γεννήθηκε το «Cato Zulù». Το 1988 ήταν το έτος της έκδοσης του «Mu, La Citta Perdutta”, την τελευταία περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε, στο περιοδικό Rizzoli (αυτόνομο σε άλμπουμ θα εκδοθεί το 1992). Ακόμα και η ιταλική Πολεμική Αεροπορία ήθελε να υπενθυμίσει την εβδομηκοστή επέτειο του ιδρύματος, μέσω της φαντασίας από τον Hugo Pratt. "Σε έναν μακρινό ουρανό", το 1993, είναι μια ιστορία εναέριων περιπετειών που βρίσκεται στον αποικιακό κόσμο που βιώνει ο Pratt στην παιδική ηλικία.

Το 1994 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Lizard στη Ρώμη, με την Patrizia Zanotti, συνεργάτες για πολλά  χρόνια, η οποία χρωμάτισε όλες τις ιστορίες του, και θα δημοσιεύσει μέχρι και σήμερα το σύνολο του έργου του.

Ο Hugo Pratt την δεκαετία του '80 εν ώρα εργασίας

"Ζωγραφίζω... Η ζωγραφική μπορεί να είναι πολλά πράγματα... Θέλω να πω ότι, μετά την έκρηξη της Ποπ Αρτ στην Αμερική, όλος ο κόσμος μιλούσε για αυτό το εικαστικό γεγονός. Στην πραγματικότητα, όλα ξεκίνησαν από τα κόμικς. Το κόμικς, η 9η τέχνη, είναι το πιο μοντέρνο και πιο πλήρες μέσο για να μεταφέρεις μηνύματα."

Η φαντασία του Hugo Pratt δεν ήταν ποτέ σε θέση να τον εγκαταλείψει, ακόμη και στα πιο διαφορετικά μέρη του κόσμου: από ένα μονοθέσιο όχημα της Formula 1 με τα χρώματα των Gitanes τσιγάρων, από το σημείο των τηλεφωνικών θαλαμών των γαλλικών Carpenè Malvolti. Οι χαρακτήρες σε διάφορες αφίσες ταινιών, στα εξώφυλλα των δίσκων των τραγουδιστών όπως οι Paolo Conte, Blanche Dubois, Kadja Nin, Lio και Sylvie Courvoisier. Ενώ ο Hugo Pratt εκθέτει τα έργα του σε μουσεία, όπως το Grand Palais στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές εκθέσεις, ο Κόρτο Μαλτέζε γίνεται ο «πρέσβης» της πόλης. Ενώ ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού Jack Lang ονομάζει τον Pratt "Ιππότη των Τεχνών και των Επιστολών" και ο Mitterand δίνει διηγήματα του στον πιλότο Jacques Lafitte...

O Hugo Pratt στην Ελλάδα το 1993

Στις αρχές του 1995 ο Pratt σχεδίασε το "Morgan", την τελευταία του ιστορία, μια ρομαντική περιπέτεια στην Ιταλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία που θα ξεκινήσει "Εξάποδοι άντρες" που ανατέθηκε από τον Agip, αλλά θα παραμείνει ημιτελή. Επίσης το ίδιο έτος θα τελειώσει το τρίτο μέρος του "Wheeling" και, για τον πρόλογο του βιβλίου που συγκεντρώνει όλο το έπος που ξεκίνησε το 1962, θα κάνει τις τελευταίες ακουαρέλες αφιερωμένες στους Ινδιάνους  της Βόρειας Αμερικής.

Ο Hugo Pratt έζησε στην Ελβετία από το 1984, στο σπίτι του στο Grandvaux στη λίμνη της Γενεύης, όπου πέθανε στις 20 Αυγούστου 1995.

Χάρη σε αυτόν ο κόσμος άρχισε να αλλάζει τη στάση του προς τα κόμικς, και πολλοί πλέον έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμη και τα κόμικς μπορούν να θεωρηθούν μορφή τέχνης. 

"Ναι, είμαι ένας πραγματικός μαχητής. 

Αλλά συχνά καταλήγω με άδεια χέρια."

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ