"Bend it like... Roy! Μια ανάσα από το θρίαμβο" (12/13)

(Διασκευή από το κόμικ: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Πάνω στην ώρα, πετάχτηκε ο δεύτερος λάινσμαν και δήλωσε ότι σαν παλαιότερος, θα αναλάμβανε εκείνος τα ηνία του παιχνιδιού. Σκέφτηκα πως δε θ’ άλλαζε τίποτα ούτως ή άλλως. Τα ίδια θα μας έκανε κι αυτός… Το ματς ξανάρχισε με επίθεση του Σλέϊντ, τον οποίο ανέτρεψαν άγρια πριν γίνει απειλητικός. Αυτή τη φορά ο νέος διαιτητής σφύριξε και υπέδειξε φάουλ, σε ένα αρκετά επικίνδυνο σημείο. Οι οπαδοί στις εξέδρες απόρησαν αφού έως τότε είχαν συνηθίσει σε ευνοϊκή μεταχείριση.  Μάλιστα αρκετοί διαμαρτυρήθηκαν, αλλά εγώ έστησα ήδη τη μπάλα και περίμενα να τοποθετηθεί το τείχος στη σωστή απόσταση. Ο Τσέρνικ και η παρέα του στάθηκαν πολύ κοντά με θράσος και δεν εννοούσαν να μετακινηθούν. Εκείνη τη στιγμή του φώναξα να τους βάλει σε τάξη, αμφιβάλλοντας  κατά βάθος αν θα τολμούσε να κάνει τέτοια παρατήρηση…

Είχα λαθέψει! Ο ρέφερι, με αποφασιστικό τρόπο παρά τα αντικείμενα που έπεφταν απ’ την εξέδρα, ξεκίνησε να μετράει τα βήματα και υπέδειξε στους αντιπάλους μας που έπρεπε  να σταθούν. Παρά την εντολή του, οι παίκτες της Δυναμό έκαναν τους χαζούς, όμως ο διαιτητής αγρίεψε βγάζοντας την κίτρινη κάρτα από το τσεπάκι του. «Αυτός δεν αστειεύεται» διαπίστωσε ο Μπλάκυ. «Φυσικά» του απάντησα. Τον είχα αναγνωρίσει. «Είναι ο Χανς Κουντζ. Ο γερμανός που διαιτήτευσε Τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου». Μας έπαιζε ο «σιδερένιος διαιτητής» πια! Στο καπάκι, έδωσα εντολή στο Λόφτυ να χωθεί μέσα στο τείχος. Άρπαξε ορισμένες αγκωνιές αλλά το «βουνό» μας τα κατάφερε μια χαρά. Την κατάλληλη στιγμή τραβήχτηκε (ήταν μια κομπίνα που εφαρμόζαμε τότε) και εγώ σούταρα στο άνοιγμα με δύναμη και φάλτσο. Η μπάλα καρφώθηκε στα δίχτυα της Ζάρνοβ.

Τώρα έρχονταν τα πιο δύσκολα, καθώς οι γηπεδούχοι θα φρένιαζαν, ήταν βέβαιο. Αναμενόταν σφαγή. Και πραγματικά, δεν πέρασαν τρία τέσσερα λεπτά και το «κλωτσομπουνίδι» πήγε σύννεφο. Πέτυχαν να παραβιάσουν την εστία μας ένα δυο φορές ακόμα, ωστόσο ο Κουντζ ήταν κοντά σε κάθε φάση και υποδείκνυε έγκαιρα τις αντιαθλητικές τους ενέργειες, ακυρώνοντας τα τέρματα. Σε μια περίπτωση μάλιστα, είχαν υποπέσει ταυτόχρονα σε τρία φάουλ εις βάρος μας!

Εκτέλεσα με βαθιά γιόμα την παράβαση προς το Τζίμυ που ξέφυγε μπροστά. Συνειδητοποιώντας πως οι παίκτες της Δυναμό είχαν ξεχαστεί στην επίθεση, έτρεξα με όλη μου την ταχύτητα και βούτηξα για κεφαλιά, ελπίζοντας να φτάσω τη σέντρα του από τα δεξιά. Βρήκα τη μπάλα όσο χρειαζόταν για να σκοράρω το τρίτο μας γκολ (3-2) και την επόμενη στιγμή το ματς έληξε. Φύγαμε άρον-άρον, ενώ ο άψογος διαιτητής αρνήθηκε ευγενικά την πρόσκλησή μου να τον πάρουμε στο πούλμαν μας, που περίμενε έξω απ’ το γήπεδο. Θα κλεινόταν στ’ αποδυτήρια έως ότου ησύχαζε ο κόσμος και αυτό ήταν το πιο σωστό.  Καθώς απομακρυνόμαστε προς το αεροδρόμιο η συζήτηση φούντωσε μεταξύ μας, καθώς από τους περισσότερους θεωρήθηκε μεγάλη τύχη ο τραυματισμός του αρχικού, άτολμου διαιτητή. Ο Τζάϊλς αναρωτήθηκε αν τελικά δεν ήταν ατύχημα και αν είχα με αυτό τον τρόπο προσπαθήσει να εφαρμόσω τη συμβουλή του άγνωστου φίλου.

Δεν είχε δίκιο και τους έδειξα το χαρτί που είχα κρατήσει. Έγραφε επί λέξει, όπως τους διάβασε ο Νόελ Μπάξτερ, «Ο τερματοφύλακάς τους σιχαίνεται τα μακρινά βολέ Ρόϋ. Δοκίμασέ τον με ένα σουτ-μπανάνα». Είχα κάνει ότι μου πρότεινε, πέτυχα κατά λάθος το ρέφερι, αλλά μας βγήκε σε καλό στο τέλος. Ωστόσο, ήμουν πολύ σκεπτικός. Θεωρούσα ιδιαίτερα υποτιμητικό για μένα η τύχη της Μέλτσεστερ να εξαρτάται από συμβουλές άλλων. Έπρεπε το συντομότερο να ανακαλύψω ποιος βρισκόταν πίσω απ’ τα σημειώματα και η ιστορία αυτή να λάβει τέλος.

Είχαμε περάσει το σκόπελο της Δυναμό και βρισκόμαστε ήδη στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, με την κλήρωση να φέρνει στο δρόμο μας την κάτοχο του τροπαίου, την πανίσχυρη γερμανική Μπορούσια Ντάρμσταντ. Πρώτα απ’ όλα όμως θα έπρεπε να ολοκληρώσουμε τις εγχώριες υποχρεώσεις. Στον προτελευταίο αγώνα για το πρωτάθλημα θα έπρεπε να ξεπεράσουμε το εμπόδιο της Μπράντφορντ που φημιζόταν για τη δυνατή της άμυνα. Παίζαμε στην έδρα τους και θυμάμαι ότι βρισκόμαστε στα τελευταία λεπτά χωρίς να έχουμε σκοράρει.

Προσπαθούσα με κάθε δυνατό τρόπο να βρω μια λύση, αλλά πάντα κάποιο σώμα ή κεφάλι απέκρουσε τις βολίδες μου. Φώναξα στους υπόλοιπους να επιτίθενται συνεχώς, αφού κάποια στιγμή περίμενα να γίνει το λάθος. Και πράγματι, σε μια έφοδο του Λόφτυ, οι κεντρικοί μπακ μπερδεύτηκαν με αποτέλεσμα να επωφεληθώ. Με προβολή έσκαψα ελαφρά τη μπάλα και την πέρασα κάτω από το σώμα του γκολκίπερ. Τα είχαμε καταφέρει, επιτέλους.

Τα παιδιά πανηγύρισαν τη νίκη μας και εγώ με τη σειρά μου είχα αποφασίσει πια να παίρνω μόνος μου τις πρωτοβουλίες που σχετίζονταν με τεχνικά ζητήματα και τακτική.

Ο Μέρβιν Ουάλας με ρώτησε αν πίστευα ακόμη ότι ο μυστηριώδης άγνωστος ήταν ο εξαφανισμένος από καιρό Τόνυ Στορμ. Πριν καν του απαντήσω, όρμησε στα αποδυτήρια ο γενικός μάνατζερ Μπεν Γκάλογουεϊ  λέγοντάς μας ν’ ανοίξουμε αμέσως την τηλεόραση διότι είχε βρεθεί ο χαμένος προπονητής μας! Στην οθόνη εμφανίστηκε ο Τόνυ, ξαπλωμένος σε μια παραλία με δίπλα του κάποιο ρεπόρτερ ο οποίος του έπαιρνε συνέντευξη. Στην ερώτησε αν σκόπευε να επιστρέψει για να λύσει τις διαφορές του με τη διοίκηση απάντησε ότι προς το παρόν τον απασχολούσαν οι διακοπές του. Ήταν μια εξέλιξη που διέψευσε τις σκέψεις μου.

Η σκηνή είχε τραβηχτεί τέσσερις μέρες πριν στη Μαγιόρκα, όταν εμείς την ίδια στιγμή αγωνιζόμαστε στο γήπεδο της Δυναμό, οπότε ήταν αδύνατο ο Στορμ να βρισκόταν και στα δυο μέρη ταυτόχρονα. Άρα, κάποιος άλλος μας βοηθούσε στα παιχνίδια, όχι εκείνος. Ποιος άραγε ήταν σε θέση να γνωρίζει με τόσες λεπτομέρειες το παιχνίδι μας, ποιος άλλος ήξερε τον τρόπο που παίζαμε και μας συμβούλευε τόσο εύστοχα. Είχα μπερδευτεί. Με έτρωγε άλλωστε και η περιέργεια για τη συνέχεια. Τι θα σκεφτόταν άραγε για την κρίσιμη αναμέτρηση εναντίον της Ντάρμσταντ στο γήπεδό μας;

Οι γερμανοί παίκτες έκανα ιδιαίτερη εντύπωση στους φιλάθλους μας την ώρα που βγήκαν στο γήπεδο. Τεχνίτες, δυνατοί και αγέρωχοι έδειχναν σίγουροι για την πρόκριση, άλλωστε ήταν από τις ισχυρότερες ομάδες στην Ευρώπη τότε. Το παιχνίδι αναμενόταν πολύ δύσκολο. Είμαστε έτοιμοι για έξοδο στο χορτάρι, όταν ζήτησα από το Ραλφ Ντέρυ να βγάλει μερικές μπάλες για την απαραίτητη προθέρμανση, σκεπτόμενος ότι ο άγνωστος φίλος δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Με έκπληξη ο Ραλφ διαπίστωσε πως κάτι ήταν γραμμένο πάνω σε μια από τις μπάλες και μου την έδωσε αμέσως. Αυτή τη φορά το μήνυμα ανέφερε πως το όπλο μας στο ματς θα ήταν ο γκολκίπερ μας, ο Τσάρλυ Κάρτερ.

Είχαμε παραταχθεί με τη γνωστή μας σύνθεση των τελευταίων σπουδαίων επιτυχιών. Στα άκρα της άμυνας οι Μπάξτερ (δεξιά) και Ντέρι (αριστερά). Κεντρικοί αμυντικοί ο Πηκ με το Σλέϊντ. Στα χαφ ο Τζάϊλς με τους Γκρέϊ και Τράνζον και στην επίθεση εγώ στη μέση, με τους Ουάλας και Έλλιοτ στα εξτρέμ, όπως συνήθως. Δυστυχώς, οι ημερομηνίες είχαν καθοριστεί εκτάκτως και δεν είχα προλάβει να βρω ούτε ένα στοιχείο για το παιχνίδι των γερμανών, σε αντίθεση με την ισπανική Ατλέτικο Ταντόρα που θα αγωνιζόταν με μια ελληνική ομάδα στον άλλο ημιτελικό και ήταν το απόλυτο φαβορί.

Στην Ισπανία είχα κάνει πολλούς φίλους λόγω και του πρόσφατου ταξιδιού μου το προηγούμενο καλοκαίρι, οι οποίοι μου είχαν δώσει πολλά στοιχεία για την ομάδα της Καταλονίας.  Η Ντάρμσταντ ωστόσο δεν είχε σχέση με την ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης το 1974, είχε αλλάξει τεχνικό αλλά και σύστημα παιχνιδιού. Η συμβουλή λοιπόν του φίλου, ήρθε σαν βάλσαμο για μας. Το βασικότερο ήταν πως μέχρις στιγμής σε ότι μας πρότεινε, δεν είχε λαθέψει. Ακόμη και στη Βλάτνια, με φαλτσαριστό σουτ είχαμε ανοίξει το δρόμο για την πρόκριση, όπως έγραφε.

Με το ξεκίνημα, οι γερμανοί έδειξαν τα δόντια τους. Τη μπάλα κέρδισε ο σπουδαίος διεθνής Φραντς Χέλερ, που ξεπέρασε την αντίσταση του Τζίμυ στο κέντρο, έως ότου τον ρίξει στο τερέν ο Πηκ με μια επικίνδυνο τάκλιν. Το φάουλ δόθηκε αμέσως και τρεις τέσσερις αντίπαλοι παίκτες φάνηκαν να διαφωνούν για την εκτέλεση. Ήμουν ήδη ενήμερος τουλάχιστον για την ικανότητα του Χέλερ στα κτυπήματα φάουλ και είχα φροντίσει να ενημερώσω τον Τσάρλυ. Πραγματικά, ο γερμανός άσσος έπιασε μια εκπληκτική βολίδα η οποία πέρασε δίπλα από το τείχος μας και κατευθυνόταν προς τα δίκτυα της Ρόβερς! Πανέτοιμος όμως ο Κάρτερ, μπλόκαρε τη μπάλα με υπέροχη εκτίναξη ανακουφίζοντας τους οπαδούς μας.

Η συνέχεια υπήρξε εκπληκτική. Φώναξα του Τσάρλι να κάνει βαθύ βολέ, κάτι ασυνήθιστο πλέον, αλλά είχα το λόγο μου. Η μπάλα έσκασε με πάταγο στην καρδιά του γηπέδου, όπου οι χαφ της Ντάρμσταντ, όλοι μετρίου ύψους όπως παρατηρήσαμε, σάστισαν. Η μπάλα αναπήδησε και έφτασε σε μένα που με το κεφάλι την πέρασα στο Μπλάκυ δεξιά μου. Αυτός, με ένα υπέροχο συρτό σουτ άνοιξε το σκορ! Ο άγνωστος πληροφοριοδότης για άλλη μια φορά δεν είχε λαθέψει. Γνωρίζοντας, άγνωστο πως, το σωματότυπο των αντιπάλων μέσων, είχε προβλέψει ότι θα είχαν δυσκολίες στο να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους μπαλιές. Είχαμε βρει τον τρόπο να “ξεκλειδώσουμε” την αντίστασή τους και ο Τσάρλυ συνέχισε τις γιόμες. Σε μια δεύτερη ευκαιρία που παρουσιάστηκε, έπιασα το αριστερό βολέ πριν καν η μπάλα πέσει στο έδαφος και την είδα να καταλήγει στο βάθος του τέρματος των αντιπάλων. Απόλαυση!

Ήταν μια βραδιά όπου κάθε τι το οποίο επιχειρούσαμε, μας έβγαινε! Μετά το 2-0 κοίταξα προς τους φιλάθλους μας πίσω απ’ την εστία, οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί και ενθουσιώδεις. Το μάτι μου σταμάτησε στη γνωστή φυσιογνωμία με το κασκόλ! Δίχως δεύτερη σκέψη καβάλησα το χαμηλό προστατευτικό χώρισμα και ανέβηκα στην εξέδρα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. «Πιάστε αυτόν εκεί» φώναξα στον κόσμο, αλλά οι οπαδοί μας, που νόμιζαν ότι το έκανα απ’ τον ενθουσιασμό μου για το γκολ, με αγκάλιασαν δίνοντάς μου συγχαρητήρια! Για μια φορά ακόμα, ο άγνωστος είχε ξεφύγει, ωστόσο εγώ είχα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσω. Επιστρέφοντας στο γήπεδο, ο Τσέχος διαιτητής με κοίταξε βλοσυρά και μου είπε, βγάζοντας το μπλοκάκι του: «Κάτι τέτοιες ενέργειες δυσφημούν το ποδόσφαιρο κ. Ρέης».

Τότε συνειδητοποίησα την κουταμάρα που είχα κάνει, αλλά ο Μπλάκυ, σαν από μηχανής Θεός που έλεγαν οι αρχαίοι οι έλληνες, μπήκε στη μέση. «Μπράβο Ρόϋ. Αν δεν προλάβαινες, εκείνο το παλιόπαιδο θα είχε πετάξει την πέτρα που κρατούσε στο γερμανό τερματοφύλακα!». Ο διαιτητής έδειξε έκπληκτος, τη στιγμή που ο Μπλάκυ συνέχισε τη φράση του. «Για ποιον άλλο λόγο θα’ βγαινε από το γήπεδο ο Ρόϋ κ. διαιτητά. Δεν είδατε τι έγινε;». Απομακρυνθήκαμε και οι δυο γρήγορα από κοντά του για να ευχαριστήσω άνετα το φίλο μου. Η αλήθεια ήταν πάντως ότι δεν είπε ψέματα, καθώς πράγματι είχε δει κάποιον να ετοιμάζεται για να ρίξει ένα αντικείμενο και νόμιζε πως γι’ αυτό το λόγο έκανα ότι έκανα.

Στην εξέλιξη του αγώνα, οι γερμανοί σκλήρυναν και παραχωρούσαν συνεχώς φάουλ. Σε ένα από αυτά δοκιμάσαμε άλλο κόλπο, με το Λόφτυ να το εκτελεί κοφτά σε μένα, που ερχόμουν αιφνιδιαστικά από πίσω. Άφησα τη μπάλα να κυλήσει πλάγια αιφνιδιάζοντας τους αμυνόμενους και ο Τζίμμυ Σλέϊντ από την άκρη της περιοχής με δυνατό σουτ την έστειλε για τρίτη φορά στο τέρμα της Ντάρμσταντ. Αλλά δεν είχαμε τελειώσει ακόμη. Τη χαρά που μια απόλυτα δικής μου έμπνευσης κομπίνα είχε αποφέρει καρπούς, ενίσχυσε ένα τέταρτο γκολ που πέτυχα με το κεφάλι. Ήταν το 4-0, ένα σκορ το οποίο όπως και να το κάνεις, μας διασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό ενόψει της ρεβάνς. 

Τα παιδιά πανηγύρισαν έξαλλα τη φοβερή νίκη, αλλά εγώ είχα άλλες δουλειές. Τα ίχνη μου χάθηκαν για μερικές μέρες, διότι σκόπευα να τελειώνω επιτέλους με τον άγνωστο. Οι συμπαίκτες μου φυσικά ανησύχησαν, πόσω μάλλον όταν δεν εμφανίστηκα καθόλου μέχρι και την ημέρα του επαναληπτικού! Κρυβόμουν απ’ όλους, αλλά φρόντιζα να προπονούμαι τα βράδια στο βοηθητικό του γηπέδου μας, με τη βοήθεια του Μπεν που ήταν στο κόλπο. Παράλληλα, μελετούσα τον τρόπο παιχνιδιού της Ντάρμσταντ, χάρις στο βίντεο του αγώνα που μου είχε εξασφαλίσει η Πέννυ. Με «έπαιρνε» βέβαια για τέτοια παιχνίδια, χάρις στην ασφάλεια που μας παρείχε το σκορ του πρώτου αγώνα.

Ακόμη και τη μέρα που οι συμπαίκτες μου αναχωρούσαν με το αεροπλάνο για τη Γερμανία, εγώ (φαινομενικά) ήμουν απών. Τη θέση μου είχε πάρει ο γενικός μάνατζερ Μπεν Γκάλογουεϊ, ο μέλλων πεθερός μου. Οι οπαδοί μας επιβιβάσθηκαν στην αμέσως επόμενη πτήση, όπου υπολόγιζα ότι σίγουρα μεταξύ τους θα βρισκόταν και ο «άγνωστος Χ» Μέσα σ’ αυτή την πτήση όμως, χωρίς να το ξέρει σχεδόν κανένας, βρισκόμουν κι εγώ!

Το επόμενο βράδυ, στο κατάμεστο γήπεδο της Ντάρμσταντ το ματς ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Ενθαρρυμένοι από τη δική μου απουσία και με πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα τους, οι γηπεδούχοι είχαν βγει απ’ την αρχή μπροστά πιέζοντας ασφυκτικά την άμυνά μας. Στάθηκαν και τυχεροί μόλις στο πρώτο λεπτό, όταν ένα πολύ φαλτσαριστό σουτ «αποκοίμισε» τον Τσάρλυ που δεν κινήθηκε και η μπάλα βρήκε το κάθετο δοκάρι. Με κεφαλιά, σχεδόν ανενόχλητος, ο σέντερ-φορ των γερμανών την έστειλε στα δίχτυα μας. Ήταν το γκολ που όλοι περίμεναν για να ενισχύσουν με πάθος την ομάδα τους που πάσχιζε να πάρει «εκδίκηση» για το διασυρμό στον οποίο τους είχαμε υποβάλλει. Μόλις τρία λεπτά αργότερα η Ντάρμσταντ ξαναχτύπησε. Ο  Πηκ ατύχησε σε ένα κρίσιμο άλμα μέσα στη μικρή μας περιοχή και ο δεξιός εξτρέμ των αντιπάλων σκόραρε το δεύτερο τέρμα τους!

Οι παίκτες μας είχαν πανικοβληθεί! Το φάσμα του αποκλεισμού γινόταν σιγά-σιγά ορατό και εγώ αναρωτιόμουν αν άξιζε τον κόπο να χάσουμε το “δάσος”, κυνηγώντας ένα “δένδρο”! Ωστόσο είχα μπει για τα καλά στο «χορό» και δε σκόπευα να τα παρατήσω. Ενώ οι παίκτες της Ρόβερς έδειχναν απόλυτα σαστισμένοι και από ότι μου είπαν αργότερα μέμφονταν τους εαυτούς τους για τα τέρματα που είχαν δεχθεί τόσο νωρίς, ο άγνωστος «Χ» βγήκε από την αφάνεια του πλήθους και κατευθύνθηκε προς τα αποδυτήριά μας, ρίχνοντας από το μισάνοιχτο παράθυρο ένα ακόμη σημείωμα. Αυτή τη φορά όμως ήμουν εκεί και με μια βουτιά τον αιφνιδίασα ρίχνοντάς τον κάτω! Έβγαλα τα γυαλιά μου για να μη φοβηθεί και τον ευχαρίστησα για τη βοήθειά του, όμως είχε πια φτάσει η στιγμή των αποκαλυπτηρίων!

Πίσω στο γήπεδο, οι συμπαίκτες μου δέχθηκαν και τρίτο γκολ, αλλά ήταν η ώρα να περάσω σαν αλλαγή στο φυσικό μου χώρο. Κανείς τους δεν περίμενε βέβαια ότι θα είχα δηλωθεί αναπληρωματικός από το Μπεν, που ήταν στο κόλπο και ως εκ τούτου η χαρά τους ήταν αναμεμιγμένη με μπόλικη έκπληξη. Απέφυγα να τους εξηγήσω τι ακριβώς ανακάλυψα, αφού προείχε το παιχνίδι και πήρα γρήγορα τη θέση μου στον αγωνιστικό χώρο. Πολλοί παραξενεύτηκαν βλέποντάς με στο αριστερό άκρο της άμυνας, αλλά εγώ είχα το λόγο μου.. Μπροστά μου έπαιζε ο πολύς Χέλερ, τον οποίο δεν είχα σκοπό να του επιτρέψω να μας ξανακάνει τη ζημιά.

Αυτό ήταν το συμπέρασμα του πληροφοριοδότη μας από την έως τότε εικόνα της αναμέτρησης και ομολογώ πως είχε πετύχει διάνα! Ο Χέλερ δεν μπορούσε να κάνει πλέον πολλά πράγματα κάτω από το ασφυκτικό μου μαρκάρισμα και τελικά το πρώτο μέρος έληξε στο 3-0 υπέρ της Ντάρμσταντ. ‘Ολοι έτρεξαν γρήγορα για να δουν το πρόσωπο του αγνώστου φίλου μας. Ήταν ο Τόνυ; Έμοιαζε αρκετά βέβαια, όμως όχι, ήταν ο αδελφός του ο Μπάϊαν Στορμ. Όπως μας εξήγησε, όταν ο Τόνυ με τον οποίο συνεργάζονται επαγγελματικά, μόλις  έμαθε πως είχα αναλάβει τη Ρόβερς θέλησε να βοηθήσει έστω και από μακριά. Η τεράστια πείρα του μας είχε φανεί χρήσιμη και ο Μπραϊαν έκανε ότι μπορούσε για να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο που είχε αναλάβει. Ο Μπράιαν μας αποχαιρέτησε λέγοντας πως δεν είχα πια τίποτε άλλο να διδαχθώ, αλλά περίμενε από μένα και τα παιδιά να αποκλείσουμε τους γερμανούς στο β’ ημίχρονο.

Βέβαια τα πράγματα κάθε άλλο παρά εύκολα έδειχναν, καθώς το πλεονέκτημα του πρώτου αγώνα σχεδόν είχε εξανεμιστεί. Τοποθέτησα τους Τράνζον και Ουάλας πάνω στον σούπερ σταρ των αντιπάλων μας και πραγματικά δεν τον άφησαν να πάρει ανάσα! Αρχίσαμε να κυριαρχούμε στο γήπεδο μέχρις ότου μια δυνατή κεφαλιά μου σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι. Τελικά όμως, η Ντάρμσταντ δε βρήκε κανένα αντίδοτο σε έναν από τους «πυραύλους» μου με το αριστερό πόδι και τα δίχτυα τους ξετινάχθηκαν για το τελικό συνολικό σκορ 5-3 υπέρ της Μέλτσεστερ! Είμαστε πια μια ανάσα από την κατάκτηση του σπουδαίου επάθλου, του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης για το 1975! Το παιχνίδι που θα έδειχνε ξεκάθαρα σε όλους μας αν όντως ήμουν άξιος για τεχνικός της αγαπημένης μου ομάδας…

(Στο επόμενο: Το τελευταίο μέρος)