%20%CE%91.%CE%97.,%204-3-1959.png)
Σας ευχαριστώ για τα ευγενικά λόγια σας. Τοποθετώ λίγες περισσότερες ανιχνεύσεις του Μικρου Φαντομας αριθμος ένα. Λόγω σελιδοποίησης, τα περιοδικά έβγαιναν με κολλημένες (διακεκομμένη ραφή) αρκετές σελίδες τους. Αυτές είναι οι μόνες σελίδες που έχω διαβάσει. (μια ημέρα πρόκειται να κόψω τις σελίδες και να διαβάσω το υπόλοιπο).
Σωστός ο ΤΟΜ!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο ειναι που λενε 'ακοπες σελιδες'?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤομ, μην τις κόψεις τις σελίδες. Η συλλεκτική του αξία είναι μεγαλύτερη με άκοπες σελίδες (αμεταχείριστο), όπως τα ασφράγιστα γραμματόσημα ένα πράγμα. Τολμώ να ομολογήσω, πως δεν είναι από τις καλύτερες δουλειές του Νίκου Ρούτσου. Από όσα είδη είχε ασχοληθεί να γράψει τα μπλέκει όλα εδώ μέσα. Αστυνομική υπόθεση, κακούς δράκους και μάγισσες παραμυθιών, γκραν γκινιόλ, ίσως και ζουγκλική ατμόσφαιρα, καθώς και Καραγκιόζη. Από τους χαρακτήρες του θυμάμα μόνον τον αστείο τύπο τον Φαντεκέξ, που όπως δηλώνει και ο ίδιος ο τυπάς το όνομά του είναι ακρωνύμιο του "ΦΑγάς ΝΤΕμπέλης Και ΕΞυπνος". Είχε προσπαθήσει να φτιάξει μια ιστορία, που να μην έχει πρότυπο από κάποια άλλο γνωστό. Η συνταγή του δεν πέτυχε, γιατί τότε έγραφε ταυτόχρονα και τον Γκαούρ Ταρζάν για τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Κυκλοφόρησαν μόλις οκτώ τεύχη, ενώ είχε προαγγείλει και τα οκτώ επόμενα (το συνήθιζε αυτό ο Ρούτσος). Η ενασχόλησή του με τον Μικρό Φαντομά, μπορεί να έκανε κακό και στο θρυλικό του ανάγνωσμα τον Γκαούρ Ταρζάν γιατί και αυτό σταμάτησε την έκδοσή του δέκ τεύχη αργότερα, δηλαδή στο 112. Τώρα, αν θέλεις να διαβάσεις το πιο καλό ανάγνωσμα που έχει γράψει, διάβασε τον "Κουρσάρο" κι αυτό οκτώ τεύχη, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα είναι εύκολο να το βρεις. Είναι σπανιότατο κομμάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως για τον Ν.Β. Ρούτσο θα επανέλθουμε αναλυτικά.. Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατό του και όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε..
Γιώργος
Γιώργο, σε ευχαριστω για τα ευγενικά λόγια σου, δεν θα κόψω τις σελίδες, ίσως στο μέλλον ποιος ξέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχγαρητήρια στον κάτοχο αυτού του ιστολογίου,αυτό το παιδικό περιοδικό του 1960 του εκπληκτικού αείμνηστου Νίκου Ρούτσου,ήταν κατα την άποψή μου το δεύτερο καλύτερο σύγγραμα του μετά τον Γκαουρ-Ταρζαν.διαφωνώ με τον εξαίρετο φίλο μου συγγραφέα και μελετητή κ.Γιωργο βλάχο για τον Μ.Φαντομά,η αστυνομική και Γκραν Γκινιολ ατμόσφαιρα που πλανάται μεσα στις σελιδες του ηταν για την εποχή του ανατριχιαστική,τρομακτική.Γιατί να στερηθουμε αγαπητοι φιλοι την συνέχεια της αναγνωσης?προκειμένου να μεινουν ακοπες οι σελιδες,δεν εχει καμια συλλεκτικη αξια το τευχος αν δεν γνωριζεις την πνευματική ηδονη του περιεχομένου του.
ΑπάντησηΔιαγραφή