Την επόμενη του άτυχου αγώνα με την Ουέστον, βρεθήκαμε μαζικά στο
νοσοκομείο για να συμπαρασταθούμε στο συμπαίκτη μας Ραλφ Ντέρι που είχε
χειρουργηθεί στο πόδι. Ο καημένος ήλπιζε γρήγορα να επανέλθει στην ενεργό
δράση και αστειευόταν συνεχώς, καθώς τα παιδιά υπέγραφαν πάνω στον τεράστιο
γύψο που του είχαν τοποθετήσει οι γιατροί. "Θα τον χρυσοπουλήσω με τις
υπογραφές σας πάνω" είπε με κέφι, πριν τον αποχαιρετήσουμε όλοι μας.
Βγαίνοντας, ο Μπλάκι με πληροφόρησε ότι το ιατρικό δελτίο έκανε λόγο
για απουσία του από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα τουλάχιστον για τους
επόμενους 7-8 μήνες. Πραγματικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα περί του ποιος θα
τον αντικαθιστούσε.
Από τη μια ήταν το Διοικητικό Συμβούλιο της Ρόβερς, που
επέμεναν να στραφούμε προς τον διεθνή μπακ της Πόρντιν, το Σκώτο Ντάνκαν Μακέι.
Από την άλλη εγώ, που προτιμούσα να προσφέρουμε μια ακόμη ευκαιρία στο νεαρό
Γκάρι Φέιν...
Το επόμενο βράδυ εγώ και ο γενικός μάνατζερ Μπεν Γκαλογουέι ξεκινήσαμε
οδικώς για το Πόρντιν, όπου η τοπική ομάδα θα έδινε έναν αγώνα για το F.A. Cup. Θα βλέπαμε το Μακέι "επί το έργον" και θα σχηματίζαμε σαφή γνώμη για τα προσόντα του.
"Είναι πολύ ακριβώς και πρέπει να βεβαιωθούμε ότι αξίζει τα λεφτά
του" είπε ο μέλλων πεθερός μου και δεν είχε καθόλου άδικο...
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου