Welcome to the Club, Roy! - Η Επιστροφή Της Βολίδας [Μέρος Α]

Duncan Mc Kay (Pordean)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Η νέα αγωνιστική χρονιά ξεκινούσε, στα μέσα του καλοκαιριού του 1975 και με έβρισκε με διπλά καθήκοντα, αυτά του παίκτη-προπονητή. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης είχε δημιουργήσει τεράστιες ευθύνες σε μένα και τα υπόλοιπα παιδιά, όσο και μεγάλες προσδοκίες στο φίλαθλο κόσμο του συλλόγου.

Είχα αποφασίσει να εφαρμόσω ένα νέο, πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή αγωνιστικό σύστημα, που πίστευα ότι θα ταίριαζε καλύτερα στο στυλ της Μέλτσεστερ. Στην πρώτη μας προπόνηση στο «Μελ Παρκ» ανέλυσα την τακτική του «4-2-4», όπως την είχα σκεφτεί. "Έχω τραβήξει τον Τζάμπο στο κέντρο, για να παίζει δίπλα στον Σλέηντ" θυμάμαι ότι είπα, ελπίζοντας ότι η ταχύτητα του Τράνζον θα βοηθούσε την επίθεσή μας και πάντα σε συνδυασμό με την πληθωρικότητα του Τζάϊλς, ο οποίος θα κάλυπτε το κενό του πρώτου, όταν εκείνος θα έβγαινε μπροστά.

Ήταν αυτό που κάποιοι ανόμασαν αργότερα "ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο" και είχα την τιμή να το δοκιμάσω πρώτος σε όλη την Ευρώπη, έναν καιρό που οι Ιταλοί έπαιζαν «κατενάτσιο», ενώ οι Γερμανοί περιορίζονταν σε... πασίτσες ανταλάσσοντας τη μπάλα με έναν εκνευριστικό, επαναλαμβανόμενο τρόπο, οι Ισπανοί δοκίμαζαν την αντοχή των αντιπάλων τους στα σκληρά τζαρτζ και όχι μόνο, ενώ οι Γάλλοι προτιμούσαν ακόμη το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '60...

Το πρώτο φιλικό παιχνίδι της σεζόν κατά της Μπάρφορντ στην έδρα της, προσφερόταν για τη δοκιμή της καινοτομίας μου. Ειδικά τώρα, που κάθε αντίπαλος φιλοδοξούσε να μας νικήσει για να κερδίσει κάτι από τη λάμψη μας! Έτσι, όλα τα ματς που μας περίμεναν θα ήταν το καθένα και μια δοκιμασία...

Μέσα στα αποδυτήρια, οι παίκτες μου έπιασαν κουβεντούλα για επικείμενες μετεγγραφές. Τα περισσότερα σχόλια αφορούσαν στον Σκώτο διεθνή Ντάνκαν Μακέϊ, που αγωνιζόταν στην Πόρντιν αλλά ακουγόταν ότι επεδίωκε να παίξει σε μεγάλο σύλλογο. "Ελπίζω όχι σε μας" σκέφτηκα, αφού η φήμη που τον συνόδευε ως μέγα καυγατζή δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή...

Το παιχνίδι ξεκίνησε και πράγματι, τα πήγαμε περίφημα. Μέσα σε 20 λεπτά είχαμε πετύχει να μονοπωλήσουμε τις εντυπώσεις. Το κέντρο μας δούλευε με άψογο συντονισμό και ο Τζάμπο ήταν εκρηκτικός στο νέο του ρόλο. Παντού βρίσκονταν παίκτες μας ανά πάσα στιγμή. Σκόραρα στο πρώτο τέταρτο με αριστερή «βολίδα» από τη μικρή περιοχή, ενώ λίγα λεπτά μετά ο Γουάλας εκμεταλλεύτηκε μια συρτή σέντρα και με αριστερό πλασέ έγραψε έξυπνα το 2-0.

Οι φίλαθλοι στις εξέδρες μας αποθέωναν και το ματς είχε κριθεί πριν καλά καλά αρχίσει. Ωστόσο, κάτι μέσα μου "με έτρωγε". Φοβόμουν ότι κάτι θα άλλαζε σύντομα και αυτό το «κάτι» θα ανέτρεπε όλη την κατάσταση... Όσο κυλούσαν τα λεπτά, τόσο η Μέλτσεστερ ξεδίπλωνε τις αρετές της στον αγωνιστικό χώρο. Η φουκαριάρα η Μπάρφορντ είχε καταντήσει έρμαιο στις ορέξεις μας και το ένα γκολ διαδεχόταν το άλλο. Οι συνδυασμοί μας ήταν καταπληκτικοί, απόρροια της σκληρής δουλειάς που είχαμε κάνει στις προπονήσεις, αλλά και του νέου συστήματος που εφαρμόζαμε.

Τελικά το παιχνίδι έληξε με το σαρωτικό 6-0 και όλες οι εφημερίδες, την επόμενη μέρα, μας έπλεκαν το εγκώμιο. Κανένας δεν έδειχνε ικανός να μας αντιμετωπίσει, ενώ, σύμφωνα με τους αθλητικούς συντάκτες και τους διάφορους σχολιαστές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, το ερώτημα επικεντρωνόταν απλά στο ποιος θα ήταν ο δεύτερος μετά από εμάς!

Συνεχίζεται...