ΑΕΡΟΜΠΟΛ!

Βασισμένη σε ένα φουτουριστικό παιχνίδι με μπάλα (κάτι μεταξύ μπάσκετ, μπόξ και αμερικανικού ποδοσφαίρου) είναι η σειρά αυτή, που διαδραματίζεται περί το (ακόμη και σήμερα) πολύ μακρινό έτος 2050. Η διαφορά από το ράγκμπι είναι πως οι αθλητές ίπτανται φορώντας κατάλληλες συσκευές, ενώ οι αντίπαλοι επιτρέπεται να καταφέρνουν ο ένας στον άλλο χτυπήματα “Kung Fu”, έως του σημείου αλληλοεξόντωσης (!)

Ο πρωτότυπος τίτλος του κόμικς “Harlem Heroes” έχει να κάνει τόσο με την σύσταση της πρωταγωνιστικής ομάδας (που είναι όλοι τους μαύροι), αλλά παραπέμπει και στους υπέροχους μπασκετμπολίστες-show men της εποχής (“Globetrotters”), που μάγευαν τον κόσμο με τις επιδείξεις τους.

Η υπόθεση του κόμικς αυτού (που ο πρώτος του κύκλος ολοκληρώθηκε σε 27 συνέχειες από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 1977) χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες τεσσάρων αθλητών, τριών σώων και αβλαβών και ενός ζώντα εγκεφάλου!
Έχοντας ως επικεφαλής τον περίφημο «Γίγαντα» - John“Giant”Clay (που φυσιογνωμικά θα έλεγα ότι θυμίζει τον σπουδαίο συν-επώνυμο Αμερικανό πυγμάχο Cassius Marcellous Clay Jr.), οι “heroes” προσπαθούν να ενισχύσουν την ομάδα τους -η οποία μετά από ένα τραγικό δυστύχημα έχει αποδεκατιστεί- με νέα μέλη.
Στόχος τους είναι να κατακτήσουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα Air Βall και μέσω της επιτυχίας τους αυτής να αποδείξουν ότι η μαύρη φυλή είναι ικανή για τα μεγαλύτερα κατορθώματα.
Στην πορεία τους όμως, θα έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρούς και συχνά τερατώδεις φυσιογνωμικά αντιπάλους (όπως ο ορκισμένος τους εχθρός Artie Gruber), που κάνουν ότι μπορούν για να τους κλείσουν το δρόμο.



Σαφέστατα επηρεασμένη από το κίνημα των «μαύρων πανθήρων» στις ΗΠΑ, η σειρά κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών από την πρώτη στιγμή, έως το «πύρρειο» τέλος.
Και σ’ αυτή τη δουλειά δοκιμάσθηκαν αρκετές εκδοχές τόσο στο σενάριο, όσο και στο σχεδιασμό. Η αρχική εργασία του Ισπανού εικονογράφου Carlos Trigo (που παρουσιάσθηκε μόνο στο οπισθόφυλλο του πρώτου τεύχους του “2000AD”) μάλλον κρίθηκε ανεπαρκής, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να παραχωρήσει ολοκληρωτικά τη θέση του στον απολαυστικό Dave Gibbons.

Στο «Αγόρι» ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε τη σειρά σχεδιασμένη βασικά από το Gibbons και στα δύο τελευταία επεισόδια από τον M. Belardinelli.
Τολμώ εδώ να παρατηρήσω ότι στους “Harlem Heroes” οι δυο προαναφερόμενοι καλλιτέχνες έφθασαν σε υψηλότατα επίπεδα δημιουργίας και, κατά τη γνώμη μου, εκπλήρωσαν στο έπακρο τις σεναριακές επιταγές.
Η γραμμή του πρώτου βρήκε την ευκαιρία να μας χαρίσει εκπληκτικής ποιότητας αθλητικές αναπαραστάσεις και συγκρούσεις, ενώ ο δεύτερος κατέπληξε με την έξοχη (λεπτομερειακά) απεικόνιση, καθώς και την πειστική απόδοση συναισθηματικών προεκτάσεων. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι και οι δύο τους (όπως περίτρανα αποδείχθηκε και από τη δουλειά τους στο “Dan Dare”) θεωρούνται εκ των πλέον πετυχημένων, στον τομέα της science fiction τεχνοτροπίας.

Ωστόσο, πριν από αυτούς, είχαν δοκιμάσει την τύχη τους στη σειρά αυτή τόσο ο Barrie Mitchell (κατοπινός δημιουργός στο “Roy of the Rovers”), όσο και ο Ron Turner.
Τα κείμενα και οι διάλογοι του «Αερομπόλ» (σύμφωνα με τον ελληνικό τίτλο) φέρουν τη σφραγίδα του Mills και του Tully (ειδικευμένου στις sport ιστορίες).

Οι πρωτότυποι τίτλοι των ιστοριών ήσαν κατά σειρά “The Sport of Tomorrow”, “The Baltimore Bulls”, “The Siberian Wolves”, “The Montezuma Mashers”, “The Flying Scotsmen”, “Gorgon’s Gargoyles”, “The Bushido Blades” και “The Teutonic Titans”.

Οι Tully και Belardinelli (υπό την εκδοτική σκέπη του Bob Bartholomew) ήταν οι συντελεστές και του δεύτερου κύκλου του strip (1977-78) διαρκείας 40 επεισοδίων, που τιτλοφορήθηκε “Inferno” (για την Ελλάδα «Κόλαση») με κύριο πρωταγωνιστή τον “Jolly Green Giant”.
Επρόκειτο για ένα ακόμη πιο βίαιο παιχνίδι (του έτους 2078 μ. Χ.) που, όπως και το “Air Ball”, πρόσφερε δυνατές (ενίοτε φρικιαστικές) συγκινήσεις και αιματόβρεχτη δράση!

Πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι ήταν η άκρατη επιθυμία του Mills να ενοποιεί συλλήψεις από διάφορες ιστορίες σε ένα (φανταστικό) ενιαίο σύμπαν, εκείνη που οδήγησε στην εμφάνιση χαρακτήρων των “Harlem Heroes” στα “Inferno” και “Judge Dredd”.
Μια ακόμη (ανεπαρκής όπως αποδείχθηκε) συνέχεια της σειράς επιχειρήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 με κύριους συντελεστές τους Michael Fleisher και Steve Dillon, που δημιούργησαν 49 νέα επεισόδια, από το 1990 έως το 1995.