Μάνος Κασσωτάκης: "Κανείς δεν με άγγιζε περισσότερο από τον... Πίτερ Πάρκερ"

(Συνέντευξη στο Νίκο Δ. - Θ. Νικολαΐδη)

Αθλητικογράφος-συντάκτης, πάνω από όλα όμως σωστός φίλαθλος και γνήσιος λάτρης των κόμικς, ο σεμνός και ευγενής Μάνος Κασσωτάκης, μοιράζεται μαζί μας ένα σημαντικό μέρος των πολλαπλών ενδιαφερόντων του. Ως πιστός θιασώτης του Σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, ιδιαίτερα της Celtic αλλά και όλης της χώρας, όπως και ένας ακάματος μελετητής των αθλητικών εικονογραφημένων σειρών, τα όσα μας εκμυστηρεύεται έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Από όσο ξέρω είσαι ο υπεύθυνος διαχειριστής-συντάκτης ενός εντυπωσιακού ιστολόγιου για τη Σκωτία και τον αθλητισμό της (βασικά το ποδόσφαιρο). Μίλησέ μας λίγο για αυτή σου τη δημιουργία.

Είναι γεγονός ότι λατρεύω τη Σκωτία, την εθνική της ομάδα και φυσικά τη Σέλτικ (παρά τις βαθιές ιρλανδικές ρίζες είναι ομάδα της Σκωτίας) και κυρίως την κουλτούρα και τους ανθρώπους της Σκωτίας. Το Forcelticadscotland.gr είναι ένα ιστολόγιο που αφορά κυρίως το ποδόσφαιρο της Σκωτίας και την εθνική της ομάδα. Έχει έντονο ρετρό χαρακτήρα, κυρίως μέσω του «ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ» απ’ όπου βρίσκω αφορμή να κάνω αναφορά και σε άλλες μεγάλες  –μη αθλητικές- προσωπικότητες της Σκωτίας. Πέρα από τα… τοτέμ όπως είναι οι Robert Burns και William Wallace, η Σκωτία έχει βγάλει πολλούς εφευρέτες και καλλιτέχνες (οι περισσότεροι θα φέρουν στο νου τον Sean Connery, υπάρχουν όμως κι άλλοι καλλιτέχνες ευρέως γνωστοί που πολλοί αγνοούν ότι είναι Σκωτσέζοι, όπως πχ η Annie Lennox και η Maggie Reilly). Ο φόρτος εργασίας δεν μου επιτρέπει να ανανεώνω συχνά το συγκεκριμένο ιστολόγιο, κυρίως ειδησεογραφικά. Είχα προτάσεις κατά καιρούς από νέα παιδιά που ήθελαν να συνεισφέρουν αμισθί, αλλά δεν εγκρίνω το «αμισθί» και προτιμώ να είμαι υπόλογος για κάτι που γράφω ο ίδιος, παρά να απολογούμαι ή να… ελέγχω γραφόμενα τρίτων. Η αλήθεια όμως είναι ότι ανανεώνεται πια πολύ αραιά το συγκεκριένο ιστολόγιο, κάτι που με στεναχωρεί, τουλάχιστον ότι έχει καταχωρηθεί στο «σαν σήμερα» μπορεί να βρεθεί με μια απλή αναζήτηση ημερομηνίας.

Ποιον Σκώτο αθλητή θεωρείς τον κορυφαίο όλων των εποχών και ποια προσωπικότητα της χώρας αυτής (εν ζωή ή όχι) εκτιμάς περισσότερο ;

Δύσκολη ερώτηση, κατευθείαν η σκέψη πάει στον Kenny Dalglish, μεγάλη αδυναμία, λατρεύω πάντως τους Τhree Kings (Matt Busby, Bill Shankly και Jock Stein), προπονητές-τιτάνες που πήγαν τις ομάδες τους σε άλλο επίπεδο, αξίζει να αναζητήσετε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα (Τhe Three Kings). Θα έλεγα τον King Kenny (είναι πια Sir ο Dalglish), αλλά για μένα θα είναι πάντα King (έτσι κι αλλιώς ο βασιλιάς είναι ανώτερος του ιππότη), πιστεύω όμως ότι θα αδικήσω πολλούς ( όπως τον Sir Αlex και τον Jock Stein), όχι μόνο ποδοσφαιριστές. Μιας κι έγινε αναφορά σε αθλήματα οι Σκωτσέζοι επινόησαν το γκολφ (GentlemensOnlyLadiesForbitten είναι μια… εκδοχή της ονομασίας του σπορ, δεν είναι όμως ξεκάθαρο), το λατρεύουν, θεωρείται μέρος της κουλτούρας τους.

Προσωπικότητα της Σκωτίας που εκτιμώ πολύ είναι η Πρώτη Υπουργός της Σκωτίας, η Nicola Surgeon, μια πολύ δυναμική γυναίκα και -παρότι σιχαίνομαι την πολιτική- πιστεύω ότι είναι ευτύχημα για τους Σκωτσέζους η ύπαρξη της.

Όσον αφορά τώρα την προσωπικότητα της Σκωτίας που εκτιμώ περισσότερο, διχάζομαι ανάμεσα στους Robert Burns και William Wallace και όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω. Nα σημειώσω ότι o Βurns θεωρείται η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έβγαλε ποτέ η Σκωτία. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν αγάλματα του Burns περισσότερα από κάθε άλλη μη θρησκευτική προσωπικότητα, μετά τη βασίλισσα Βικτώρια και το Χριστόφορο Κολόμβο. Εκτός από τη Σκωτία μπορείτε να δείτε αγάλματα του Βάρδου στην Αμερική, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία και τη Γαλλία, ενώ το «Auld Lang Syne» (ποίημα που έχει μελοποιηθεί) του Burns έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 170 ταινίες του Hollywood. Άφησε πίσω του 12 παιδιά ενώ αυτή τη στιγμή στη Σκωτία υπάρχουν πάνω από 600 απόγονοί του, υπάρχει λοιπόν μια θεωρία σύμφωνα με την οποία… όλοι οι Σκωτσέζοι είναι εν δυνάμει απόγονοι του. Έχει γεννηθεί στο Ayrshire, το παρατσούκλι της Ayr United είναι «Honest Men», τίτλος ποιήματος του Burns, είναι χαρακτηριστικό ότι η Nicola Surgeon είναι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας (ήταν πριν ασχοληθεί με την πολιτική).

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω το παραμικρό για τον William Wallace, κρίμα που το “Braveheart” είναι μια ταινία γεμάτη ιστορικά λάθη που αδικεί τον ρόλο του Robert του Bruce στην ιστορία της Σκωτίας.

Σε ποια βαθμίδα εκτίμησης τοποθετείς εσύ προσωπικά το Σκωτσέζικο ποδόσφαιρο ;

Noμίζω ότι αυτή τη στιγμή είναι σε καλό -σχετικά- επίπεδο δεν υπάρχουν βέβαια οι παίκτες του παρελθόντος, να σημειώσω ότι το 1978 η εθνική Σκωτίας ήταν η μόνη από τις βρετανικές εθνικές που βρέθηκε στα τελικά του Μουντιάλ και ήταν από τα… φαβορί της διοργάνωσης. Τη μέρα των γενεθλίων μου (1^η Ιουνίου) η Σκωτία θα αντιμετωπίσει την Ουκρανία, αν κερδίσει μετά θα παίξει με την Ουαλία για μια θέση στο επερχόμενο Μουντιάλ, την είδατε και στο περασμένο Euro, είναι σημαντικό να μπορεί να δηλώνει παρών.

Το γεγονός ότι η Σκωτία στέλνει τον πρωταθλητή της στους ομίλους του Champions League, δείχνει ότι το ποδόσφαιρο της είναι σε ανοδική πορεία, ξέρω ότι πολλοί τους θεωρούν… άμπαλους και… τσουρουκάδες, δεν είναι όμως έτσι, παρότι σίγουρα το παιχνίδι τους δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Θα δεις όμως πάθος και ρυθμό σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και παίκτες που –κυριολεκτικά- ματώνουν τη φανέλα.

Διαχρονικά πάντως η Σκωτία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι 4 διαφορετικές ομάδες της έχουν φτάσει σε τελικούς ευρωπαϊκών κυπέλλων (φέτος είδατε και τους Rangers σε έναν ακόμα τελικό), κι ότι έχει στις τάξεις της την ομάδα (Celtic του 1967, γνωστή ως Lisbon Lions) που έχει ψηφιστεί ως η καλύτερη βρετανική ομάδα όλων των εποχών και μια από τις καλύτερες που έχουν εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον (ανώνυμο) Βρετανό πολίτη ;

Δεν έχω άποψη, δε γνωρίζω τον (ανώνυμο) Βρετανό πολίτη, γνωρίζω όμως τον Σκωτσέζο, πιστεύω σχετικά καλά, και ευελπιστώ ότι κάποτε δε θα λογίζεται Βρετανός, θα ανεξαρτητοποιηθεί η Σκωτία. Λέγεται συχνά, προφανώς με μπόλικη δόση ειρωνείας, ότι ο γνωστός Σκωτσέζος τενίστας Andy Murray όταν κερδίζει αναφέρεται από τα αγγλικά ΜΜΕ ως Βρετανός ενώ όταν χάνει ως Σκωτσέζος, ενδεικτικό της αντιμετώπισης των αγγλικών media απέναντι στους Σκωτσέζους.

Ο Σκωτσέζος θέλω να τονίσω ότι δεν είναι τσιγκούνης, κάθε άλλο. Είναι σκορποχέρης και… έξω καρδιά, αυτό για την τσιγκουνιά είναι ένα στερεότυπο που το έχουν περάσει οι Άγγλοι τους περασμένους αιώνες, για να μειώσουν τους Σκωτσέζους. Ο θρύλος λέει ότι μπήκε Σκωτσέζος σε αγγλική pub και είπε «κερνάω όλους τους Σκωτσέζους που βρίσκονται εδώ», οι Άγγλοι έβγαλαν τότε τη λεζάντα του τσιγκούνη, επειδή δεν… κέρασε όλη την pub ξεχωρίζοντας τους συμπατριώτες του από τους Άγγλους. Θυμίζω ότι οι Άγγλοι έχουν κυκλοφορήσει τα ανέκδοτα με τους Ιρλανδούς, όπως οι Έλληνες έχουν βγάλει τα ανέκδοτα για τους Πόντιους, προφανείς οι λόγοι και στις δύο περιπτώσεις. Οι Σκωτσέζοι είναι πολύ φιλόξενοι, σέβονται πολύ τον ξένο που έρχεται στη χώρα τους κι είναι γεγονός –που το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι- ότι φέρονται καλύτερα στους ξένους επισκέπτες απ’ ότι στους συμπατριώτες τους. Θυμίζουν πολύ… Κρητικούς στη φιλοξενία, έχω ζήσει υπέροχα περιστατικά με Σκωτσέζους και δεν αναφέρομαι στους φίλους που έχω στην Σκωτία, αλλά σε ανθρώπους που με συνάντησαν για πρώτη φορά κι η πρόθεση τους να με εξυπηρετήσουν –ακόμα κι όταν δε χρειαζόταν- ήταν συγκινητική. Τους αρέσει να αυτοσαρκάζονται, το χιούμορ τους είναι μοναδικό και μπορεί να βρει κανείς και πολλές ευφυείς ατάκες Σκωτσέζων προπονητών και παικτών κατά καιρούς.

Ποιον χαρακτήρα κόμικς προτιμάς και γιατί ;

Πολύ δύσκολη ερώτηση, για μένα τουλάχιστον, μιας και μου αρέσουν πολλοί, πάρα πολλοί. Δεν θα περιοριστώ σε ένα χαρακτήρα, αν και θα καταλήξω σε κάποιον, θα αναφέρω αυτούς που προτιμώ περισσότερο γιατί μεγάλωσα μαζί τους. Ξεχωρίζω πολύ τον Ζαγκόρ, μακράν ο αγαπημένος μου από την ιταλική σχολή που έφερε στην Ελλάδα ο αείμνηστος Στέλιος Ανεμοδουράς. Μου αρέσει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας και το –φανταστικό- περιβάλλον στο οποίο κινείται, αλλά και το γεγονός ότι υπάρχει σε αρκετές από τις ιστορίες του μεταφυσικό στοιχείο, τρόμος αλλά και επιστημονική φαντασία. Ομολογώ ότι μεγαλώνοντας κανείς δεν με γοήτευσε περισσότερο από τον… Σπάιντερ Μαν, αυτόν που γνώρισα από τις εκδόσεις ΚΑΜΠΑΝΑ, που έφερε τότε την… Σκληρή Γενιά όπως την είχε λανσάρει. Ως γυμνασιόπαιδο, αλλά και στο Λύκειο, κανείς δεν με άγγιζε περισσότερο από τον… Πίτερ Πάρκερ. Η εύθραυστη καθημερινότητα του, ήταν κάτι με το οποίο μπορούσες εύκολα να ταυτιστείς, να συμπάσχεις μαζί του. Αποτυχίες στα μαθήματα κυρίως γιατί έκανε –μη ηθελημένες- κοπάνες, συναισθηματικά προβλήματα, κατακτήσεις και… χυλόπιτες, ο τύπος που… έραβε μόνος του τη στολή του και τρυπούσε το δάχτυλο του, ή την ξέχναγε στην μπανιέρα και… ξέβαφε. Ο φιλικός και συναισθηματικός του κύκλος ιδιαίτερα φορτισμένος, είχα σοκαριστεί όταν πέθανε η –τότε κοπέλα του- Gwen Stacy, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι λατρεύω τη Mary Jane, τη γυναίκα της ζωής του. Για να είμαι ειλικρινής τον έχω… μόνο δίπλα της στο μυαλό μου και… κυνηγώ τις ιστορίες στις οποίες συμμετέχει στο πλάι του η γνωστή κοκκινομάλα. Ο υπερήρωας που μπορεί εύκολα να… φάει της χρονιάς του, είναι αρκετά ευάλωτος, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, δεν τα παρατά ποτέ και κουβαλά και… μια γκαντεμιά που θυμίζει Ντόναλντ Ντακ. Κι έχω την εντύπωση- χωρίς να είμαι ειδήμων οι ειδικοί μπορούν να με διορθώσουν- ότι είναι ο πρώτος για τον οποίο βγήκε τίτλος προβάλλοντας την ταυτότητα του, Peter Parker The Spectacular Spider Man. Ίσως επειδή από παιδί έβλεπα πολλές σειρές και ταινίες με τον Ζορό, μου αρέσει πολύ και ο Batman, πάρα πολύ, αν και προτιμώ περισσότερο να τον βλέπω να αξιοποιεί το μυαλό του κι όχι τις μαχητικές του ικανότητες. Είχα την τύχη να βρω συλλογές ολόκληρες από αμερικάνικα Batman και Detective Comics (δεκαετίας του 1970) στο Μοναστηράκι όταν ήμουν παιδί και είχα ενθουσιαστεί. Τον προτιμώ ως τον «μεγαλύτερο ντετέκτιβ του κόσμου» κι ομολογώ ότι με ενοχλεί ότι έχει γίνει πολύ της μόδας την τελευταία δεκαετία, όπως και αυτό το… “I’m Batman”. Eπειδή δεν θα τελειώσουμε ποτέ, θα αφήσω στην άκρη άλλους -αγαπημένους- χαρτήρωες και θα κλείσω με αυτόν που προτιμώ, αφού πιέστηκα αρκετά για να βρω απάντηση στην ερώτηση σου. 

Καταλήγω λοιπόν σε αυτόν τον… αλκοολικό τύπο, που μετρά σταγόνες από άδειες μποτίλιες για να γεμίσει ένα ποτήρι, που μπορεί με την ίδια ευκολία να δείρει ή να τις φάει, να την πατήσει πανηγυρικά, να μην πληρωθεί για τη δουλειά του. Αυτόν που ρίχνει κλωτσιές στο αεροπλάνο του για να πάρει μπρος, που προτιμά να αφήσει τον πολιτισμό για να ζήσει μακριά από τη βία, σε μια περιοχή της Βραζιλίας που θεωρείται από τις πιο βίαιες του πλανήτη. Αηδιασμένος από τον πόλεμο, ο Αμερικάνος που δεν χωνεύει τους Αμερικάνους και τους πολέμους τους, περισσότερο αντιήρωας παρά ήρωας, με ένα… υπέροχο όνομα που δείχνει πόσο… στριμάδι είναι. Πιο απλά, θα προτιμήσω τον Μίστερ Νο. Το στυλ του, το ρεαλισμό στις ιστορίες του, όλα του. Και με ενοχλεί πολύ που τελευταία τον αποκαλούν και με το… άλλο όνομα του, το Τζέρι Ντρέικ. Δεν υπάρχει για μένα κανένας Ντρέικ και κανένας Τζέρι, μόνο ο ιδιόρρυθμος πιλότος, που οι περισσότεροι φίλοι του τον αποκαλούν τρελάρα και που τον λατρεύουν οι μπάρμεν που έχει φεσώσει, υπάρχει μόνο ο Μίστερ Νο. Μετά από τον αγαπημένο τρελάρα, θα έβαζα πάντως τον Κόρτο Μαλτέζε, αλλά αυτόν τον ανακάλυψα σε… προχωρημένη ηλικία, οπότε συναισθηματικά και χρονικά προηγούνται οι προαναφερθέντες, με την -δύσκολη ομολογουμένως- πρωτιά στην προτίμηση μου να παίρνει ο… κύριος ΟΧΙ.