Μιλήστε μας για το ξεκίνημά σας, στο χώρο της
λογοτεχνίας, των pulp, της
γενικότερης κουλτούρας που είχατε ως νέος.
Νέος! Ας γελάσω. Δέκα χρονών ήμουν όταν πρωτοδιάβασα «Μάσκα» κι από τότε έπαψα να είμαι κανονικός άνθρωπος και άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος από άλλο πλανήτη, προβληματίζοντας τους γονείς μου, και τους γύρω μου, που νόμιζαν ότι πήγαινα ντουγρού για το τρελάδικο! Φαντάσου ένα δεκάχρονο παιδί να θέλει να φύγει για την ζούγκλα να πάει να συναντήσει τον Ταρζάν, να το σκάζει με μια βάρκα από την Γλυφάδα, μαζί με δυο άλλους συνομήλικούς του, που είχε ξεμυαλίσει, εφοδιασμένος με ένα σουγιά, λίγα τρόφιμα κι ένα κουβάρι σπάγγο (;;;) και να ανακόπτεται ο «πλούς» του από δύο βαρκάρηδες που ψάρευαν στα ανοικτά τής θάλασσας!!! Νομίζω ότι κάτι έγραψαν και οι εφημερίδες, τότε…
Πως προέκυψε το ενδιαφέρον σας για την
αστυνομική λογοτεχνία;
Κατ΄ αρχήν, δεν υπάρχει «αστυνομική» λογοτεχνία. Υπάρχει η μυθοπλασία του εγκλήματος (crime fiction) που περιλαμβάνει ΚΑΙ το καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα (police procedural), εκτός του detective story, thriller, mystery και crime story. Εδώ στην Ελλάδα, όμως, τα “πατσαβουριάσαμε” όλα στον όρο «αστυνομικό» μυθιστόρημα. Όσο για το δικό μου ενδιαφέρον, με το που διάβασα «Μάσκα» και μάλιστα κάποια περιπέτεια τού Αγίου (The Saint in New York by Leslie Charteris), ένοιωσα κάτι να ξυπνάει μέσα μου που εκδηλώθηκε στα 11, όταν στην 6η Δημοτικού της Σχολής Τυχοπούλου, όπου πήγαινα, μαζί με τα «φωτοχόπαιδα» της εποχής εκείνης (Μίνω Μάτσα, Νασόπουλο τής σοκολάτας ΙΟΝ κλπ), αποφασίστηκε η έκδοση ενός μαθητικού (χειρόγραφου, φυσικά) περιοδικού, όπου ο καθένας μας (λίγοι ήμαστε) θα έπρεπε να γράφει κάτι. Όταν ρώτησαν εμένα τι θα έγραφα, απάντησα, χωρίς να έχω ιδέα, ότι θα έγραφα ένα μυθιστόρημα. Και άρχισα να το γράφω… Δεν το τελείωσα ποτέ, αλλά άρχισα να γράφω, μιμούμενος το στιλ τού Leslie Charteris, που για μένα παραμένει ανεπανάληπτος, λόγω του απίθανου συνδυασμού δράσεως και χιούμορ και, φυσικά, τής απόλυτης γνώσεως της Αγγλικής γλώσσας.
Με ποιους προϋπάρχοντες στο χώρο συνεργαστήκατε και τι εντύπωση αποκομίσατε, πριν ανοίξετε τα δικά σας, συγγραφικά "φτερά";
Δεν συνεργάστηκα (συγγραφικά) με κανέναν. Μπήκα στην πιάτσα με το σπαθί μου – συγγνώμη, με την πένα μου ήθελα να γράψω – στα 14 και πολέμησα με αυτήν, κόντρα στις … κόντρες που βρέθηκαν μπροστά μου. Ο μόνος ομότεχνος που με αναγνώρισε αμέσως μετά την συγγραφή της πρώτης περιπέτειας τού Λέμμυ Κώσιον στη «Μάσκα», το 1957, ήταν ο αργότερα «κολλητός» μου φίλος, αείμνηστος τώρα, Στέλιος Ανεμοδουράς (το ίνδιαλμα των «πιτσιρικάδων») που χωρίς κανένα δισταγμό, ζήλια ή φθόνο, μου είπε: «Τζιμ, γράφεις πολύ καλά. Είσαι προικισμένος από την Φύση, αφού μπορείς και γράφεις έτσι σε τέτοια ηλικία!» Και από τότε, γίναμε φίλοι. Πραγματικοί φίλοι. Επέμενε, μάλιστα, αργότερα να του γράψω μια σειρά «γουέστερν», αλλά εγώ δεν μπορώ να γράψω για παιδιά, τελικά καταλήξαμε στον «Κάου Μπόϋ Φάντασμα» βγάλαμε 16 τεύχη με ήρωα νεαρό παιδί, πραγματικά «γουέστερν», αλλά όχι για παιδιά, οπότε αποφασίσαμε να διακόψουμε την έκδοση.
Ποια είναι η γνώμη σας για όσους Έλληνες συναδέλφους σας, εκδότες, συγγραφείς ή και δημοσιογράφους που γνωρίσατε; Το πρόσημο που θα βάζατε στις μεταξύ σας σχέσεις είναι θετικό, αρνητικό ή ουδέτερο;
Δεν είχα νταλαβέρια με άλλους ομότεχνους. Για κάποιο λόγο – ίσως επειδή δεν μάσαγα τα λόγια μου, όπως δεν τα μασάω και τώρα – ή ίσως επειδή έγραφα καλά, με απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο μόνος συνάδελφος, εκτός από τον Ανεμοδουρά, που με δεχόταν ως αναμφισβήτητο «ταλέντο», ήταν ο αείμνηστος Ηλίας Μπακόπουλος, ο εκδότης τής «Γυναίκας» Ευάγγελος Τερζόπουλος και πολύ αργότερα, ο αείμνηστος κι αυτός Ανδρέας Μπόμης, τελευταίος Διευθυντής τού περιοδικού ΕΙΚΟΝΕΣ, που δημοσίευσε τρία μυθιστορήματά μου σε 25, 30 και 35 συνέχειες, λίγο πριν κλείσει το περιοδικό για πάντα. Α, ναι, και ο αείμνηστος Αντώνης Λιβάνης, που επέβαλε στον γιό του Ηλία (το 1993) την έκδοση ενός από τα μυθιστορήματα που είχαν δημοσιευτεί στις ΕΙΚΟΝΕΣ, το Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΕ, που πρόκειται να επανεκδοθεί σύντομα από νεαρό τώρα εκδότη.
Η "Μάσκα" αρνείται να 'καταθέσει τα όπλα', κρίνω, τουλάχιστον από τις δικές σας προσπάθειες να την κρατήσετε 'ζωντανή'. Τι μέλλον έχουν παρόμοιες μορφές αναγνώσματος, άραγε, στην ψηφιακή μας εποχή;
Θα άφηναν τους αναγνώστες των Σκανδιναβικών «τούβλων» με ανοικτό το στόμα, για την πρωτοτυπία τους, την σπιρτάδα τους και τον ρεαλισμό τους!!! Αν ήμουν κάτοχος τού τίτλου, θα την είχα εκδώσει, στα σίγουρα. Μια απόπειρα «παραπλάνησης» που έγινε το 1998 με την συνεργασία του Κώστα Καββαθά και με τον τίτλο «Η ΜΑΣΚΑ τού Τζίμμυ Κορίνη» κατέληξε στα δικαστήρια, οπότε την έκανα Διαδικτυακή, αλλά χωρίς προοπτική πωλήσεως. Πονηρά αλώπηξ, όμως, όπως είμαι, βρήκα τρόπο να ξεπεράσω τα εμπόδια και κάθισα και σκάρωσα 5 τόμους με τον τίτλο « Ο ΤΖΙΜΜΥ ΚΟΡΙΝΗΣ ανθολογεί τις καλύτερες ιστορίες από το «Μυστήριο και την «Μάσκα», με εξώφυλλα που θα χαλάσουν κόσμο και έχουν μπει στο συμβόλαιο που έχω υπογράψει με τον εκδότη Τάλω Φουράκη, που εξέδωσε πρόσφατα την πρώτη περιπέτεια του Πλάτωνα Καρτέση με τίτλο Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Περιττό να σας αποκαλύψω ότι θα είναι η «Μάσκα» με άλλη ονομασία. Η αγορά τού βιβλίου, όμως, βρίσκεται στο ναδίρ και δεν ξέρω πότε θα τους δώ να εκδίδονται.
Ο κύκλος σας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, όσον αφορά στις συγγραφικές σας επιδόσεις, με δεδομένη τη μεγάλη σας παραγωγή, ειδικά στο εξωτερικό. Μιλήστε μας για τα πρόσφατά σας έργα, αλλά και για μελλοντικά, που, ενδεχομένως, υπάρχουν στο συρτάρι σας.
Εγώ δεν έχω συρτάρια, όπως ο Γιώργος Βλάχος, έχω μπαούλα!!! Πέρα από μυθιστορήματα και διηγήματα, περιέχουν και 12 σενάρια που κυκλοφόρησαν στο Χόλιγουντ και σκόνταψαν σε έναν και μοναδικό παράγοντα – οι Αμερικάνοι παραγωγοί τρέμουν στην ιδέα ότι πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα να γυρίσουν έστω και την μισή ταινία (επειδή έτσι είναι γραμμένα τα σενάρια, μισά Αμερική, μισά Ελλάδα), αλλά κυρίως επειδή στο παρελθόν τους «έριξαν» κάτι σαϊνια Διευθυντές Παραγωγής κι επειδή δεν υπάρχει υπεύθυνη Υπηρεσία Εξυπηρετήσεώς, στελεχωμένη από άτομα που κατέχουν τον κινηματογράφο και το πώς δουλεύουν οι Αμερικάνοι!!! Επίσης έχω προτάσεις για τηλεοπτικές σειρές που θα κάνουν τη ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ από τα ατελείωτα σίριαλ που προβάλλονται σήμερα από την τηλεόραση, επειδή είναι ΑΥΤΟΤΕΛΗ επεισόδια, πράγμα που είναι κάτι σαν «τα κουμπιά τής Αλέξαινας» για τους σημερινούς σεναριογράφους. Το αυτοτελές επεισόδιο εννοώ, με αρχή μέση και τέλος σέ 45 λεπτά!!! Μυθιστορήματα δεν γράφω άλλα, τελευταίο μου βιβλίο ήταν το “θαμμένο» από τον τίτλο του PULP FICTION, επειδή έχω 10 έτοιμα, που περιέχονται στο συμβόλαιο με τον Τάλω Φουράκη κι άλλα 3 που μπορούν να επανεκδοθούν, επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από την πρώτη τους έκδοση. Και φυσικά, το βιβλίο των βιβλίων η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ μου με τον απίστευτο τίτλο ΠΙΟ NOIR… ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ! που είναι καλύτερο από όλα μου τα μυθιστορήματα. Κι ο λόγος που δεν πρόκειται να γράφω άλλο είναι, ΡΕΑΛΣΤΙΚΑ, επειδή δεν πιστεύω ότι θα ζήσω αρκετά, ώστε να προλάβω να τα δω όλα σε έντυπη μορφή.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας, αστυνομικής μυθιστορίας ;
Αχ, αυτό το «αστυνομικής»!!! Ο ένας ήρωας που με συνάρπασε και ξύπνησε μέσα μου τον συγγραφέα ήταν ο Άγιος τού Charteris, για το χιούμορ του και την hardboiled γραφή του, και ο άλλος ο Continental Operator (Ανώνυμος Πράκτορας για τους Έλληνες όπως τον μετέφρασε ο Στέλιος Ανεμοδουράς) τού Dashiell Hammett, που με έμαθε τι εστί αυθεντικός ιδιωτικός ντετέκτιβ και πώς κάνει την δουλειά του και, λίγο αργότερα, ο Μάϊκ Χάμμερ τού Mickey Spillane, που όπως μου έγραψε ο μεγάλος Λογοτεχνικός Πάκτορας Scottt Meredith, το 1960, τον ξεπέρασα σε σκληράδα με τον Πλάτωνα Καρτέση και με την γραφή μου.
Και ένα μήνυμά σας, προς το αναγνωστικό κοινό του blekmagazine, αλλά και του γκρουπ μας για τα κόμικς, στο facebook, ποιο θα ήταν ;
Μπράβο σας που τιμάτε τον ήρωα που αγαπήσατε, μακάρι να είχε κι εγώ μια τόσο πολυπληθή ομάδα, κάτι που δεν έχω επειδή «Η Λέσχη Φίλων τής Μάσκας” (lesxifilontismaskas.gr) έχει χάσει πολλούς από την ζωή, που θα μπορούσαν να γίνουν μέλη, λόγω ηλικίας και διαφόρων άλλων αιτιών. Όσο για τα κόμικς, ουδέποτε τα συμπάθησα, επειδή ήσαν η καταστροφή των πολτοπεριοδικών (pulp magazines) απ΄ όπου μετέφραζα τις εκατοντάδες διηγήματα και νουβέλες που δημοσιεύονταν στο «Μυστήριο» και την «Μάσκα», αλλά – ΑΛΛΑ - θαύμαζα και θαυμάζω τους εικονογράφους (γενικά, λατρεύω το σκίτσο) και είχα την ευτυχία να συνεργαστώ στενά και για πολλά χρόνια με τα δυο αστέρια της Ελληνικής εικονογραφήσεως, τους αείμνηστους Βύρωνα Απτόσογλου και Δημήτρη Αντωνόπουλο. Δεν είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με Ανδρεόπουλο και Ραμπατζή, δεν διασταυρώθηκαν ποτέ οι δρόμοι μας.
Σας ευχαριστώ ολόθερμα και εύχομαι γρήγορα να μας καταπλήξετε ξανά, με τα γραπτά σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου