Αποφασισμένος!

"Προσπάθησα να του εμφυσήσω κάτι από τα πιστεύω μου..."

Οι λιγοστοί συγγενείς και φίλοι που είχαν συνοδέψει στην τελευταία του κατοικία τον υπερήλικα Γιώργο Θαλασσινό, άρχισαν να κατευθύνονται προς το καφενεδάκι του Κοιμητήριου στον Κόκκινο Μύλο, όπου αναπαύθηκε ο εκλιπών. Εκεί βρέθηκε διαθέσιμος τάφος, εκεί τελέστηκε και η απλή κηδεία, σύμφωνα και με την τελευταία θέληση του θανόντα, ο οποίος δεν επιθυμούσε να επιβαρύνει την οικογένειά του με άσκοπα έξοδα. Ενώ ένα ψιλόβροχο ξεκινούσε να πέφτει από τον ουρανό, ο Αιμίλιος και η σύζυγός του, οι θετοί γονείς του ήρωά μας, ασχολούνταν με το να μοιράσουν τους καλεσμένους τους στα τραπέζια που τους αναλογούσαν. Το κατάστημα είχε χωριστεί στα δύο, αφού, ακριβώς δίπλα, μία άλλη οικογένεια παρέθετε τον δικό της «καφέ της παρηγοριάς», όπως συνηθίζεται να λέγεται αυτή η κοινωνική συνάντηση που ακολουθεί τις Χριστιανικές τελετές, για τον ύστατο αποχαιρετισμό όσων «αποδημούν εις Κύριον».

Η σκέψη του νεαρού Γιώργου, όμως, στριφογυρνούσε αλλού. Ο παππούς του, είχε προλάβει μόλις λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή, να του αποκαλύψει το μεγάλο του μυστικό, πως δηλαδή εκείνος ήταν το περίφημο «Παιδί Φάντασμα» της Κατοχής, ο φόβος και ο τρόμος των Γερμανών και Ιταλών κατακτητών ! Τι συναρπαστική ιστορία και πόση υπερηφάνεια ένοιωθε τώρα, που ήταν ο εγγονός του σπουδαίου ήρωα, κι ας το ήξερε μόνο αυτός, από όλο τον κόσμο! Αισθανόταν να τον κυριεύει η τεράστια ευθύνη που έφερνε το ονοματεπώνυμό του, αλλά παράλληλα ένοιωθε ευτυχής που θα του δινόταν τώρα η ευκαιρία να συνεχίσει το έργο εκείνου του αγνού ιδεολόγου, όπως άλλωστε το είχε ήδη αποφασίσει.

Στο μυαλό του στροβιλιζόταν τώρα, ένας και μοναδικός στόχος, πως θα μπορούσε και ο ίδιος να φανεί χρήσιμος στην πατρίδα του, όχι βέβαια πολεμώντας τους πάνοπλους εχθρούς της, αλλά με έναν τρόπο πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό, απέναντι στα σύγχρονα προβλήματα που τη μάστιζαν. Και που για αυτά, υπεύθυνοι ήταν πολλοί, τόσο φανεροί, όσο και κρυφοί εχθροί... Στα χρόνια μας, σκεφτόταν, δεν υπάρχουν καταδότες και κουκουλοφόροι, υπάρχουν όμως κάποιοι απάτριδες πολιτικοί και μερικοί επίορκοι, σημαίνοντες κρατικοί υπάλληλοι που κατέχουν υπεύθυνα πόστα, ανίκανοι όμως να ανταποκριθούν στα υψηλά τους καθήκοντα και βουτηγμένοι τόσο βαθιά στη διαφθορά και την κατάχρηση, που η παρουσία τους και μόνο τους καθιστά θανάσιμο κίνδυνο για την ίδια την επιβίωση της χώρας. «Σε μένα έλαχε ο κλήρος να ξεβρομίσω την... Κόπρο του Αυγείου» σκέφτηκε τη στιγμή που ένα ελαφρύ άγγιγμα στον ώμο του, τον έκανε να διακόψει απότομα αυτές τις σκέψεις, τις οποίες αν εξέθετε φανερά στον οποιοδήποτε «συνετό» συμπατριώτη του, σίγουρα αυτός θα τον θεωρούσε τρελό, ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, εμμονικό !

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)