Master of kung fu από Doug Moench, Paul Gulacy, Gene Day,Mike Zeck

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Ένας από τους καλύτερους τίτλους της Marvel στη δεκαετία του '70 (όταν η εταιρεία έβγαλε τα σημαντικότερα ίσως περιοδικά της, με τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της και, οι πειραματισμοί της δεν σταματούσαν να εκπλήσσουν ευχάριστα) ήταν το Master of Kung Fu.

Η Μarvel ακολουθώντας τη μόδα της εποχής με τον καταιγισμό των kung fu ταινιών, και της ομότιτλης σειράς με τον David Carradine, δημιουργεί έναν από τους σημαντικότερους και πιο "αληθινούς" χαρακτήρες της τον Shang-Chi (επινόηση των Steve Englehart/σενάριο και Jim Starlin/σχέδιο) στο Special Marvel Edition #15 (Δεκέμβριος του 1973).
Γιος του διαβόητου και σατανικού Fu manchu (δημιούργημα του Sax Rohmer στα pulp fiction βιβλία της δεκαετίας του '30), άριστος τεχνίτης των πολεμικών τεχνών, εγκαταλείπει τον πατέρα του όταν μαθαίνει το πραγματικό του σατανικό πρόσωπο και εντάσσεται στην ομάδα του Sir Denis Nayland Smith που τον κυνηγά μια ζωή να τον εξοντώσει...

Μετά από 2-3 τεύχη οι Starlin και Englehart αποχωρούν για να δώσουν τη θέση τους στο creative team των Doug Moench και Paul Gulacy (λέγε με και κλώνο του Steranko), οι οποίοι απογειώνουν τον τίτλο σεναριακά και σχεδιαστικά και δημιουργούν ένα αμάλγαμα ταινιών Bruce Lee και James Bond, όπου την καταιγιστική δράση διαδέχονται οι φιλοσοφικές ανησυχίες του κεντρικού χαρακτήρα..Μία από τις μοναδικές αυτές στιγμές σε creative team των κόμικ που ο ένας δημιουργός(συγγραφέας)συμπληρώνει τον άλλο(σχεδιαστή)και το αντίθετο.Δύο δημιουργοί ενεργούν σαν μία καλλιτεχνική δύναμη που δημιουργούσε κάθε μήνα και ακόμα ένα ξεχωριστό τεύχος..

Αν και ο Shang-Chi άνηκε στο κανονικό Marvel universe(και όχι σε κάποια παράλληλη εκδοχή του)η εμφάνιση άλλων σούπερ-ηρώων ήταν σπάνια στον τίτλο του,κάνοντας το περιοδικό ξεχωριστό και κατά κάποιο τρόπο ποιο "αληθινό" στους αναγνώστες..Πολύ καλό ήταν επίσης και το πιό ενήλικο ασπρόμαυρο magazine(από εκείνα που έβγαζε η Marvel τη δεκαετία του '70)Deadly hands of kung fu όπου φυσικά οι δημιουργοί είχαν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων καθώς έλειπε ο γνωστός κώδικας δεοντολογίας να τους δένει τα χέρια...

Ακολούθησαν και άλλοι σπουδαίοι σχεδιαστές στον τίτλο όπως Gene Day και Mike Zecκ.Που φυσικά άφησαν το δικό τους στίγμα στον τίτλο με το προσωπικό τους στύλ και το μεγάλο ταλέντο τους. Μέσα στους 5 καλύτερους τίτλους της Marvel της δεκαετίας του '70 και όχι μόνο!!Στην Ελλάδα είχαμε οι παλαιότεροι την τύχη να διαβάσουμε σχεδόν όλη τη σειρά από τις εκδόσεις Καμπανά πρώτα σε δικό του αυτόνομο περιοδικό(τα περιοδικά της σκληρής γενιάς)και μετά στο εβδομαδιαίο μικρό σχήματος Σπάιντερ-Μαν πριν η σειρά ολοκληρώσει τον κύκλο της και αντικατασταθεί απο τον Rom spaceknight.Κάποιες ιστορίες του είχαν μπει και στο Μικρό Αρχηγό σαν Bruce Lee!!!!!!!

Ο... "νονός" του Ρόυ Ρέης!

Ο φλεγματικός Βρετανός συγγραφέας Barrie Tomlinson έχει συνδέσει το όνομά του άρρηκτα με τη σειρά "Roy of the Rovers", καθώς διετέλεσε επί σειρά ετών εκτελεστικός διευθυντής στα δημοφιλή περιοδικά "Tiger" και "Roy of the Rovers" των εταιρειών "I.P.C." και "Fleetway".

"Bend it like... Roy!: Μια απάτη ξεσκεπάζεται!" (5/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Στην τελευταία μας προπόνηση πριν τον αγώνα έδωσαν και πάλι το «παρών» οι ενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριες που δεν έλεγαν να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τον Τσάρλυ, σε σημείο που μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η κατάσταση. «Πως είναι δυνατόν να απέκτησε ξαφνικά τόση δημοσιότητα, με έναν μόλις δοκιμαστικό δίσκο που έκανε» αναρωτήθηκε εύλογα ο Μπλάκυ αν και οι δυο μας ήδη είχαμε σχεδόν αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε. Η ευχάριστη ωστόσο έκπληξη εκείνης της μέρας ήταν η εμφάνιση στο γήπεδο της Μπάρκλεϋ του στενού μου φίλου και διάσημου καλλιτέχνη Μάρτυ Μίλερ. Ο Μάρτυ δούλευε τότε στο γνωστό κλαμπ της πόλης «Κάθριν Χουήλ», το οποίο από ότι θυμόμουν ανήκε στις επιχειρήσεις «Σταρλάϊν» που ήθελαν να αποκτήσουν τον Τσάρλυ και να τον εντάξουν ως τραγουδιστή στο δυναμικό τους.