Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Το κλίμα στην έδρα των αντιπάλων μας ήταν φανταστικό. Αμέσως μόλις κάναμε την εμφάνισή μας στον αγωνιστικό χώρο οι Ολλανδοί οπαδοί «χάλασαν τον κόσμο» με τις ιαχές τους, αλλά εμείς δε φοβηθήκαμε, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που θα παίζαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Γνωρίζοντας ότι η Ζίντεν θα ξεκινούσε –αναγκαστικά- πολύ επιθετικά (αφού χρειαζόταν να μας βάλει δύο γκολ) κάναμε ότι ακριβώς δεν περίμενε. Δηλαδή φουλ επίθεση! Με τη σέντρα, έδωσα τη μπάλα δίπλα μου στον Τζάμπο Τράνζον και εκείνος τη γύρισε στον Τζίμυ Σλέϊντ, που ερχόταν με ορμή από την άμυνά μας. Όλοι πίστεψαν πως θα επιχειρούσε γέμισμα, όμως αυτός πάσαρε ακόμη πιο πίσω στο Μπάξτερ που με μία αστραπιαία τραβέρσα βρήκε στο αντίθετο άκρο της επίθεσής μας τον ήδη προωθημένο Ντέρυ και εκείνος την άνοιξε ακόμη περισσότερο, για τον Βέρνον Έλλιοτ. Η υπέροχη σέντρα του αριστερού μας εξτρέμ κατέληξε στην καρδιά της μικρής περιοχής, εκεί όπου ο Λόφτυ πήρε μια παλικαρίσια κεφαλιά από δυο μπακ της Ζίντεν και μου πρόσφερε έτοιμο γκολ. Έτσι, με ένα μονοκόμματο βολέ πάνω στην κίνηση ξετίναξα τα δίχτυα τους και βρεθήκαμε με «αέρα» δύο τερμάτων. Όλα κυλούσαν ιδανικά για μας, παρά τη μεγάλη πίεση που δεχθήκαμε στη συνέχεια. Οι Ολλανδοί, που κάθε άλλο παρά κατέθεσαν τα όπλα, γρήγορα βρέθηκαν σε θέση βολής, όμως η εξαιρετική εμφάνιση του Τάμπυ μας κρατούσε μέσα στον αγώνα.

Ο Τσάρλυ Κάρτερ -που παρακολουθούσε από τον πάγκο- είχε μείνει άναυδος από τη μεγαλειώδη φόρμα του «ανταγωνιστή» του, έως τη στιγμή που μία δύσκολη φάση μπροστά στα καρέ μας είχε σαν αποτέλεσμα την ισοφάριση και τον τραυματισμό του Μόρτον! Οι Ολλανδοί οπαδοί στις κερκίδες πίστεψαν τότε πως ο δρόμος της πρόκρισης θα άνοιγε για τη δική τους ομάδα. Με συνεχείς ιαχές προσπάθησαν να μας ρίξουν το ηθικό, τη στιγμή που ο Τάμπυ έβγαινε υποβασταζόμενος εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ο Τόνυ είχε όμως δώσει ήδη την εντολή στον Τσάρλυ να βγάλει τη φόρμα του και να περάσει στο παιχνίδι. Τον θυμάμαι να βαδίζει αγέρωχα προς την εστία μας, όπου και πήρε ξανά τη γνώριμη θέση του έπειτα από αρκετό καιρό.
Ο Κάρτερ ήταν φανταστικός εκείνο το βράδυ. Οι εκτινάξεις του «έκοψαν τα πόδια» των αντιπάλων μας, ενώ στον πάγκο μας όλοι θριαμβολογούσαν και περηφανεύονταν πως διαθέταμε δύο εξίσου σπουδαίους τερματοφύλακες. Είχαμε φθάσει στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, όταν είδα τον προπονητή μας να κάνει προς εμένα και τον Μπλάκυ μία χαρακτηριστική χειρονομία με τις παλάμες του, δείγμα πως πίστευε ότι θα έπρεπε να περάσουμε στην επίθεση. Οκτώ παίκτες μας συνδυάσθηκαν γρήγορα –σύμφωνα με το σινιάλο-και με μία κάθετη μπαλιά βρέθηκα σε θέση βολής μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ένα χέρι με έσπρωξε από πίσω, χωρίς ωστόσο να ακούσω σφύριγμα του διαιτητή και «κουτρουβάλησα» με τη μπάλα να κυλάει μπροστά μου. Πριν ακόμη σηκωθώ, της έδωσα πεσμένος ένα «μυτάκι» και την έστειλα στη γωνία του γκολκίπερ της Ζίντεν, ο οποίος ούτε καν πρόλαβε να πλονζάρει. Τα πάντα είχαν τελειώσει. Σε 2-3 λεπτά ο διαιτητής σφύριξε το τέλος εκείνου του ματς, που μας έδωσε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.




















Φεύγοντας προς τα αποδυτήρια, όλοι αναρωτιόμαστε ποιον από τους δύο θα κρατούσε για βασικό τερματοφύλακα ο Στορμ, έως ότου είδαμε τον Τάμπυ να συγχαίρει τον Κάρτερ λέγοντάς του πως είχε αποφασίσει, κατόπιν παραίνεσης του τεχνικού μας, να αναλάβει προπονητής της εφηβικής ομάδας της «Ρόβερς» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον «γάτο», τον οποίο βέβαια θα αντικαθιστούσε όσες φορές υπήρχε ανάγκη. Δώσαμε τις ευχές μας και στους δύο τους και μπήκαμε ανακουφισμένοι λίγες ώρες αργότερα στο αεροπλάνο που θα μας γύριζε στην Αγγλία. Ο διπλός στόχος είχε επιτευχθεί. Ξανακερδίσαμε το γκολκίπερ μας και απαλλαχθήκαμε από το εμπόδιο της Ζίντεν, που ήταν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στη διοργάνωση.

Οι ιστορίες του Απτόσογλου

Ο Βύρων Απτοσογλου,μαζι με τόν Στέλιο Αμεμοδουρα είχαν φτιάξει και δημοσιεύσει μερικες ιστορίες του αγαπημένου μας Μπλέκ, οι οποίες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απο τις ιταλικές! Και ωραίο σενάριο έχουν αλλά και καλή εικονογράφηση.

Ο Δικαστής Dredd

Δικαστής ΝΤΡΕΝΤ/Judge Dredd(Απόσπασμα από το πόνημα των Νίκου Δημ. Νικολαΐδη-Γιώργου Πολ Παπαδάκη)

Η σειρά «Δικαστής Ντρεντ» (πρωτότυπος τίτλος “Judge Dredd”) είναι από τις πλέον επιτυχημένες που εμφανίσθηκαν στην Ευρωπαϊκή -αν όχι και στη παγκόσμια- σκηνή της «ένατης τέχνης» (όπως ονομάζεται το comics), την τελευταία τριακονταετία.
Ο χαρακτήρας αυτός, ήταν αποτέλεσμα έμπνευσης και συνεργασίας πολλών παραγόντων που ο καθένας τους συνεισέφερε από τη μεριά του στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του.
Ο μαυροντυμένος άτεγκτος υποστηρικτής του νόμου-όπως και εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Αγόρι»- ήταν μια φιγούρα που είχε το προηγούμενό της στον «Μονόφθαλμο Τζακ» (“One-Eyed Jack” σε σχέδιο του John Cooper), έναν ήρωα του “Valiant”, ουσιαστικά μια απομίμηση του Αμερικανού ηθοποιού (και σήμερα κορυφαίου σκηνοθέτη) Clint Eastwood, από τη σειρά ταινιών «Ο βρώμικος Χάρι» (“Dirty Harry”), των αρχών του ’70.

Σ’ αυτές, πρωταγωνιστούσε ένας ιδιόρρυθμος αστυνομικός (Επιθεωρητής Κάλαχαν) που είχε το παρατσούκλι «βρώμικος», λόγω των σκληροπυρηνικών μεθόδων που χρησιμοποιούσε. Οπλισμένος με ένα 44άρι «μάγκνουμ», είχε μεταβληθεί σε αυτόκλητο τιμωρό του εγκλήματος παρακάμπτοντας τις περισσότερες φορές κάθε τυπική διαδικασία που θεωρούσε περιττή.

Ο Wagner προχώρησε λίγο παραπέρα και «έπλασε» έναν βίαιο άνθρωπο του νόμου, εξουσιοδοτημένο με απεριόριστη ελευθερία να καταδιώκει, να συλλαμβάνει, να δικάζει και ενίοτε να επιβάλλει επί τόπου ποινές (!) σε κάθε είδους εγκληματίες οι οποίοι δρούσαν σε μια φουτουριστική μεγαλούπολη ενός μελλοντικού παρηκμασμένου κόσμου, μιας Νέας Υόρκης του 21ου αιώνα.

Ο ίδιος ο Mills, είχε προηγουμένως εισάγει μια σειρά τρόμου (που παρουσίαζε βαμπίρ και περιείχε παγανιστικές προεκτάσεις) κάτω από τον τίτλο “Judge Dread”, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα να τη μεταφέρει στο υπό ίδρυση περιοδικό. Ωστόσο, το όνομα (με μια μικρή παραλλαγή) υιοθετήθηκε από τον Wagner που θέλησε έτσι να αποφύγει τη σύγχυση με τον ομώνυμο τραγουδιστή της μουσικής Reggae, ο οποίος γνώριζε μεγάλη δημοτικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με την επιλογή των Ιταλών Sergio Bonelli-Galleno Ferri που το 1961 απέρριψαν (και πολύ καλά έκαναν) το όνομα “Ajax” προκειμένου να μη συγχέεται με την επωνυμία του γνωστού ...απορρυπαντικού, καταλήγοντας στο “Zagor” για τη δική τους πασίγνωστη δημιουργία. (βλέπε «Ο Μπλεκ και οι ...άλλοι, οι χάρτινοι ήρωες του Στέλιου Ανεμοιδουρά», «Περιοδικός Τύπος» 2007).

Kαθώς ο Mills προσέγγιζε τον Ισπανό καλλιτέχνη Carlos Ezquerra (γεν. 1947 στη Σαραγόσα) που είχε εργασθεί για το “Battle Picture Weekly” εικονογραφώντας τις εξαιρετικές σειρές “Rat Pack” (1975), “Major Eazy” (1976-78) και “El Mestizo” (1977), ο Wagner του πρότεινε μια βάση για το σχεδιασμό. Αυτή ήταν το διαφημιστικό πρότυπο της ταινίας “Death Race 2000”, που έδειχνε ένα μοτοσικλετιστή να φορά μαύρο, δερμάτινο ένδυμα. Αν και ο Wagner δε συμφωνούσε με την τελική μορφή του ήρωα, εντούτοις ενέκρινε τη δουλειά του Ezquerra, ο οποίος προετοιμάσθηκε για να παρουσιάσει την εισαγωγική ιστορία του “Dredd” στο πρώτο τεύχος του “2000AD”, το Φεβρουάριο του 1977.

Όμως, διαφωνίες που ενέσκηψαν μεταξύ των Mills και Wagner, οδήγησαν τον δεύτερο σε (προσωρινή) αποχώρηση. Τότε ο Mills, διστακτικός να εγκαταλείψει την όλη ιδέα (προφανώς διότι θεωρούσε επιτυχή τη σύλληψη) ανέθεσε σε μια σειρά από άλλους συγγραφείς να βελτιώσουν το αρχικό σενάριο. Αυτό, έφερε σαν απόρροια η πρώτη ιστορία του “Dredd” των Wagner-Ezquerra (που προοριζόταν για δημοσίευση στο πρώτο τεύχος του νέου περιοδικού) να μη διαβαστεί από τους αναγνώστες παρά μόνο αρκετά χρόνια αργότερα, σε κάποια ετήσια εορταστική («Annual») έκδοση.


Ο σεναριογράφος Peter Harris ανέλαβε τώρα (πάντα σε συνεννόηση με τον Mills, που δεν άφηνε τίποτε στην τύχη) τη συγγραφή μιας άλλης ιστορίας. Σε μέσες-άκρες το story προέβλεπε τη σύλληψη από το Dredd ενός εγκληματία που είχε δολοφονήσει κάποιο δικαστή και τον εγκλεισμό του σε μια φυλακή-αποικία βαρυποινιτών.
Για τη μεταφορά του στο χαρτί, αυτή τη φορά επελέγη (κατόπιν εισηγήσεως του συν-εκδότη Cevin Gosnell) ο νεαρός καρτουνίστας Mike McMahon (“Slaine”, “ABC Warriors”), του οποίου η σχεδιαστική ικανότητα είχε σαφείς επιρροές από τη δουλειά των «πρωτοπόρων» Hugo Pratt (1927-1995, ο Ιταλός «πατέρας» του “Corto Maltese”), Joe Colquhoun (1926-1987, “Charley’s War”, “Roy of the Rovers”), Don Lawrence (1928-2003, “The Rise and Fall of the Trigan Empire”, “Storm”), Harvey Kurtzman (1924-1993, ο εκδότης του περίφημου “MAD” ) κ.α.



Ωστόσο, ήταν η σχεδόν πανομοιότυπη με τον Ezquerra τεχνοτροπία που χαρακτήριζε μέχρι τότε την εργασία του, εκείνο το στοιχείο που βάρυνε στην τελική επιλογή. Η ιστορία δημοσιεύθηκε στο τεύχος 2 του περιοδικού (5-3-1977) και σύντομα φάνηκε πως ο Mac Mahon θα επέβαλλε τη δική του γραμμή στο σκίτσο, αφού στην πορεία του με τον Dredd καθιέρωσε ένα διαφορετικό στιλ. Πιο «αυστηρό» και με περισσότερη «γωνιώδη» προοπτική από εκείνο του προκατόχου του.
Ο εκνευρισμός του τελευταίου για την εκτόπισή του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, ωστόσο μετά την επάνοδο του Wagner ακολούθησε μακρά περίοδος αρμονικής συνεργασίας πολλών καλλιτεχνών που έδωσε ένα υπέροχο αποτέλεσμα, το οποίο σύντομα γνώρισαν και τα Ελληνόπουλα.

Μια πλειάδα δημιουργών μας χάρισαν έξοχες περιπέτειες του ήρωα. Ήταν εκτός των Mac Mahon, Ezquerra, οι Dave Gibbons (γεν. 1949, καλλιτεχνικός διευθυντής στο “2000AD”, κύριος σχεδιαστής της αναβίωσης του “Dan Dare” και στην πορεία βασικός συντελεστής στον τίτλο “Tornado” του IPC, αλλά και στις εκδόσεις “Doctor Who” και “D.C. Comics”), Ron Turner (1922-1998, γνωστός για τις δουλειές του “Thunderbirds”, “Stingray”, “Captain Scarlet and the Mysterons” στις εκδόσεις του παραγωγού Gerry Anderson και για το “Spinball Wars” στο “Battle Action”), Ian Gibson που χρησιμοποιούσε και το ψευδώνυμο “Emberton” (“Ace Trucking Co”, “Walter the Wobot”, “Robo-Hunter”), Brian Bolland (γ. 1951, του οποίου το ταλέντο στις σχεδιαστικές συνθέσεις τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους του “Dredd” ενώ είχαν προηγηθεί οι συνεργασίες του με τις εκδόσεις “DELL Comics” και “D.C”), Ron Smith (γ. 1924, σχεδιαστής του “Rogue Trooper” αλλά και του “King Cobra” που θαυμάσαμε στον «Μπλεκ»), Steve Dillon (“Escape from the Planet of the Apes”, ενώ μεταγενέστερες δουλειές του δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά “Warrior” και “Doctor Who”), Cam Kennedy (ο οποίος διακρίθηκε στις εκδόσεις “Marvel”, “D.C.” και “Dark Horse” με ιστορίες όπως τα “Star Wars”, “Punisher”, “Lobo”, “Batman”, “Dare Devil”), John Cooper (γ. 1942, “Thunderbirds”, “Captain Scarlet”, “Johnny Red”, “Striker” στην εφημερίδα “Sun”), Garry Leach (“M.A.C.H.”, “Marvelman” στο “Warrior”, “Hitman”), Colin Wilson (γ. 1949) κ.α.

Οι ιστορίες ήσαν βγαλμένες από την αστείρευτη φαντασία του Wagner (ο οποίος έγραφε χρησιμοποιώντας τα ψευδώνυμα “John Howard” και “T.B. Grover”) με την άξια συμπαράσταση του Alan Grant (αρχικά) και στη συνέχεια των Finley-Day (πασίγνωστος τόσο για την μετέπειτα δημιουργία του “Rogue Trooper”, όσο και για το εκπληκτικό “Fiends of the Eastern Front”), “Jack Adrian” (ψευδώνυμο του γεννημένου το 1945 Christopher Lowder), Malcolm Shaw, Charles Herring κ.α.
Ο κόσμος του Ντρεντ, όπως τον φαντάστηκαν οι δημιουργοί του το 1977, ελάχιστα διαφέρει θα λέγαμε, από τη σημερινή πραγματικότητα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων (“Mega-Cities”). Μπορεί να μη κυκλοφορούμε -ακόμη- με πτητικές συσκευές και να μη χρησιμοποιούμε ρομπότ, αλλά τα ουσιαστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά που περιγράφονται σ’ αυτόν τον κόσμο, υφίστανται.

Η παγκόσμια κοινωνία του 21ου αιώνα είναι μια κοινότητα ανέχειας και απομόνωσης, ιδιοτέλειας αλλά και άκρατου καταναλωτισμού.
Η μόλυνση, η μεταστροφή του κλίματος με την υπερθέρμανση του πλανήτη, το λιώσιμο των πάγων, η λειψυδρία της Αφρικανικής ηπείρου, ο υποσιτισμός, ο υπερπληθυσμός, η ανεργία και οι κοινωνικές αναταραχές, όλα θυμίζουν το εφιαλτικό σκηνικό του κόμικς (αν και σ’ αυτό οι συνέπειες της καταστροφής του περιβάλλοντος και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού είναι τεχνηέντως διογκωμένες και έχουν οδηγήσει σε φρικιαστικά επακόλουθα, περί το έτος 2030).

Από την άλλη, η απειλή των πυρηνικών όπλων, η βία (συχνά κρατική), η τρομοκρατία, η μισαλλοδοξία και η εγκληματική διαφθορά κυριαρχούν αναμφισβήτητα, με αποτέλεσμα ο μέσος, φοβισμένος πολίτης να αισθάνεται αδύναμος, παρακολουθούμενος σε κάθε του βήμα από «αόρατα» μάτια και εντέλει απροστάτευτος.

Εκεί είναι που η (ουτοπική) φιγούρα του Ντρεντ προβάλει σα μια ελπίδα σωτηρίας, έστω και αν όλοι γνωρίζουν πως δύσκολα θα έβρισκε χώρο έκφρασης στην αληθινή ζωή. Ο καταχρηστικά αμείλικτος (“Democracy is not for the people”) τιμωρός κάθε μορφής παρανομίας (“I am the Law”) είναι ένα υπερβατικό μοντέλο, απότοκος της ακατανίκητης επιθυμίας κάθε ανθρώπου που διψά για ισότητα και ισονομία, σε μια εποχή όπου τα πάντα γκρεμίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς.

Οι βασικοί χαρακτήρες του κόμικς (εκτός του Ντρεντ) ήσαν ο αδελφός του Rico, η ανιψιά του Vienna, η σπιτονοικοκυρά του Maria και το ρομπότ του (Walter the Wobot), ο προϊστάμενος των «δικαστών» (Chief Judge) Eustace Fargo, ο Joe Dredd, ο Judge Giant, η γοητευτική Cassandra Anderson, η (επίσης Chief Judge) Hershey και η ρομαντική Galen DeMarco.

Να τονίσουμε επίσης, ότι στη μία και μοναδική ταινία που παρήχθη μέχρις σήμερα (1995, σε σκηνοθεσία του Danny Cannon) με τον Sylvester Stallone να ενσαρκώνει το ρόλο, οι θεατές θα είχαν επιτέλους την ευκαιρία να δουν το πρόσωπο του ήρωα πίσω από την ψυχρή μάσκα του strip. Ωστόσο, παρά την παρουσία αρκετών ικανών ηθοποιών (Max von Sydow, Armand Assante, Diane Lane κ.α.) και παρά τα «εφέ» η ποιότητα του φιλμ ήταν μάλλον μέτρια και οι πολλοί θαυμαστές της σειράς απογοητεύθηκαν από το κινηματογραφικό εκείνο εγχείρημα.

Ανατρέχοντας στην επίσημη ιστοσελίδα του “2000AD”, κανείς μπορεί να απολαύσει καταχωρημένους τους τίτλους όλων των ιστοριών του Dredd με τα ονόματα των δημιουργών τους. Υπάρχουν επίσης κατά σειρά οι ημερομηνίες που δημοσιεύθηκαν στο βρετανικό περιοδικό από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, εντυπωσιάζοντας το νεαρό (και όχι μόνο) αναγνωστικό κοινό σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Το ματς ξεκίνησε και η Ζίντεν πέρασε αμέσως στην επίθεση.

Στον πάγκο μας, ο Τόνυ ήταν ανήσυχος αφού κατά βάθος είχε κι αυτός τις αμφιβολίες του για την κατάσταση του Τάμπυ, ωστόσο ο γυμναστής μας, ο Τάφυ Μόργκαν έδειχνε βέβαιος ότι δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα κάτω από τα γκολ-πόστ. Είχα απορροφηθεί αρκετά από τις σκέψεις μου, που δεν κατάφερα να αντιληφθώ εγκαίρως ότι ο σέντερ φορ των Ολλανδών, ο περίφημος Βαν Μάαφ θα επιχειρούσε τόσο νωρίς ένα ξαφνικό μακρινό σουτ, λες και γνώριζε για το πρόβλημα του Μόρτον! Και πραγματικά, η βολίδα που εξαπέλυσε λίγο έλειψε να καταλήξει στα δίχτυα μας, αφού η μπάλα την τελευταία στιγμή πήρε «φάλτσα» τροχιά και αιφνιδίασε τον τερματοφύλακά μας που για άλλη μια φορά δίστασε να πλονζάρει στα δεξιά φοβούμενος μη χτυπήσει το πόδι του. Ευτυχώς, παρακολούθησα τη φάση και κατάφερα με ένα «ψαλίδι» να μετατρέψω τον κίνδυνο σε κόρνερ. Από εκείνη τη στιγμή υποχρεωθήκαμε σε άμυνα με προεξάρχοντα το Λόφτυ που ευτυχώς για μας, κυριαρχούσε πλήρως στον αέρα. Στο ημίχρονο όλοι μας νοιώθαμε ανακουφισμένοι που το σκορ ήταν ακόμη στο 0-0 και ο Τόνυ έδειχνε πια αποφασισμένος να αντικαταστήσει το γκολκίπερ μας, όμως εγώ είχα ήδη σκεφθεί μια άλλη λύση. «Πρέπει να τον πείσουμε ότι δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται» είπα.




















Με το που άρχισε το β’ ημιχρόνιο οι φίλαθλοί μας αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε καθώς παίζαμε πολύ συντηρητικά και κλεισμένοι στην άμυνά μας, γιατί φοβόμαστε μην υπάρξει νέο λάθος του Τάμπυ. Κάποια στιγμή ο αριστερός κυνηγός της Ζίντεν κατάφερε να σπάσει τον κλοιό μας και να βρεθεί απέναντι στην εστία μας, εκεί όπου ο γκολκίπερ μας θύμιζε...άγαλμα! Κατάλαβα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να παρέμβω και σαν σίφουνας ήρθα από πίσω του, έδιωξα με αστραπιαία προβολή τη μπάλα στα πλάγια και -από τη φόρα που εσκεμμένα είχα- έπεσα πάνω στον Μόρτον με όλη μου τη δύναμη. Σωριαστήκαμε και οι δύο κάτω και εκείνος έτρεμε μήπως έχει πάθει ζημιά στο πόδι του... Τον βοήθησα να σηκωθεί αμέσως λέγοντάς του «Το πόδι σου είναι μια χαρά, έπεσα πάνω του και δεν έπαθε τίποτα». Και καθώς οι Ολλανδοί εκτέλεσαν το πλάγιο άουτ, του έδειξα τη μπάλα που κατευθυνόταν από ψηλά προς το τέρμα μας, προσθέτοντας «Τώρα θα αποδείξεις σε όλους πως είσαι ο παλιός Τάμπυ Μόρτον, να η ευκαιρία σου, απέκρουσε τη σέντρα!».
Η στιγμή ήταν δύσκολη. Ο Τάμπυ, σαν να τον χτύπησε ρεύμα ζύγισε την κατάσταση, ενώ οι αντίπαλοι κυνηγοί καραδοκούσαν. «Δική μου» είπε και τινάχθηκε με απλωμένη τη γροθιά του διώχνοντας τη μπάλα μπροστά από το κεφάλι του Ολλανδού σεντερ φορ! «Είμαι εντάξει Ρόϋ, συνήλθα, το τζαρτζάρισμα μου έκανε καλό» φώναξε ανακουφισμένος. «Τώρα πια δε χρειάζεσαι τη βοήθειά μου» του απάντησα. Και πραγματικά, ο Τάμπυ έπαιζε πλέον με απίστευτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, εξουδετερώνοντας κάθε πιθανή απειλή για μας. Προς το τέλος μάλιστα, έκανε ένα φοβερό γέμισμα, η μπάλα αναπήδησε ξεγελώντας τον αντίπαλο σέντερ μπακ, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να πετύχω με κεφαλιά τρυπώνοντας ανάμεσα σε δυο μπακ ένα υπερπολύτιμο για μας γκολ! Και αν δεν ήμουν άτυχος λίγα λεπτά αργότερα όταν ένα ισχυρό σουτ που έδωσα πέρασε «ξυστά» από το δοκάρι, θα πηγαίναμε με άλλο «αέρα» στη ρεβάνς της Ολλανδίας.




















Τα παιδιά, παρά το «ισχνό» 1-0 με το οποίο τελικά νικήσαμε, είχαν ενθουσιαστεί, επευφημώντας και ενθαρρύνοντας τον Τάμπυ. Μάλιστα κάποιοι έφθασαν στο σημείο να πουν ότι δε θα τους πείραζε τώρα πια αν έφευγε από την ομάδα ο Τσάρλυ Κάρτερ...
Στα αποδυτήρια εξάλλου, ο Κάρτερ είχε ήδη ανοίξει συζήτηση με τον Σαρπ, που φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος. «Φαίνεται πως ο Τσάρλυ αποφάσισε να υπογράψει δισκογραφικό συμβόλαιο» παρατήρησε και ο Τόνυ Στορμ, αλλά την ίδια στιγμή τα πάντα άλλαξαν.
Με χαρά μου είδα εκείνη ακριβώς την κρίσιμη ώρα να «μπουκάρει» μέσα ο Μάρτιν Μίλλερ. «Είναι αυτός που περίμενα» είπα. Και στρεφόμενος στον Τσάρλυ «Πριν υπογράψεις, πρέπει να μάθεις κάτι» τον σταμάτησα, ενώ δίπλα του, ο Σαρπ κόντευε να εκραγεί! «Είχες υποσχεθεί ότι δεν θα προσπαθήσεις να τον επηρεάσεις» γρύλισε εκείνη η αλεπού, όμως η συνείδησή μου επέβαλλε να προστατεύσω τον Τσάρλυ από τη γελοιοποίηση. Ο Κάρτερ αναγνώρισε αμέσως τον καλλιτέχνη φίλο μου που εργαζόταν στην ίδια μουσική εταιρία με την οποία βρισκόταν και εκείνος σε διαπραγματεύσεις. «Μου πρότεινε και μένα συμβόλαιο συνεργασίας» είπε ο Τσάρλυ, αλλά ο Μάρτιν τον διέκοψε λέγοντας «Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο νομίζεις». Ο Μίλερ είχε ανακαλύψει ότι το προτεινόμενο συμβόλαιο περιείχε και μία παράγραφο όπου τονιζόταν πως θα μπορούσε η εταιρία να διακόψει ανά πάσα στιγμή τη συνεργασία, χωρίς καμία προειδοποίηση! «Μπορεί ξαφνικά να μείνεις άνεργος, ενώ ο κύριος από δω θα έχει βγάλει από σένα πολλά λεφτά» πρόσθεσε και αυτό έκανε τον Κάρτερ να βγει από τα ρούχα του! «Δε μου το είχες πει αυτό» ούρλιαξε από θυμό και άρπαξε τον Σαρπ -που ψέλλιζε «θα σου το έλεγα, τι έπαθες;»- από τα πέτα ρίχνοντάς τον μέσα στην πισίνα! «Τώρα θα τραγουδήσεις εσύ φίλε» φώναξε, ενώ οι υπόλοιποι είχαμε ξεκαρδιστεί από τα γέλια με το θέαμα.
«Δηλαδή δε θα μας αφήσεις» ρώτησα. «Όχι φυσικά, τώρα κατάλαβα πόσο ηλίθια φέρθηκα» απάντησε ο Τσάρλυ και έσπευσε να δώσει το χέρι του στον Τάμπυ. «Μην νομίζεις όμως ότι θα κρατήσεις για πολύ τη θέση, τώρα θα έχεις γερό ανταγωνισμό» τον πείραξε. Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από αυτόν «Μου αρέσει ο ανταγωνισμός Τσάρλυ». Και εγώ με τη σειρά μου σκέφθηκα «τρέμετε Ζίντεν, ποιος σας σώζει τώρα!»

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ

Στην τελευταία μας προπόνηση πριν τον αγώνα έδωσαν και πάλι το «παρών» οι ενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριες που δεν έλεγαν να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τον Τσάρλυ, σε σημείο που μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η κατάσταση. «Πως είναι δυνατόν να απέκτησε ξαφνικά τόση δημοσιότητα, με έναν μόλις δοκιμαστικό δίσκο που έκανε» αναρωτήθηκε εύλογα ο Μπλάκυ αν και οι δυο μας ήδη είχαμε σχεδόν αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε. Η ευχάριστη ωστόσο έκπληξη εκείνης της μέρας ήταν η εμφάνιση στο γήπεδο της Μπάρκλεϋ του στενού μου φίλου και διάσημου καλλιτέχνη Μάρτυ Μίλερ. Ο Μάρτυ δούλευε τότε στο γνωστό κλαμπ της πόλης «Κάθριν Χουήλ», το οποίο από ότι θυμόμουν ανήκε στις επιχειρήσεις «Σταρλάϊν» που ήθελαν να αποκτήσουν τον Τσάρλυ και να τον εντάξουν ως τραγουδιστή στο δυναμικό τους.
Καθώς αλλάζαμε μπαλιές με το Μάρτυ φρόντισα φυσικά να του ζητήσω τη χάρη να μάθει ότι μπορούσε για τον Σαρπ, ελπίζοντας να βρούμε κάτι που θα μας εξυπηρετούσε. Το βράδυ στο ξενοδοχείο η αγωνία μου είχε φθάσει στο κατακόρυφο, καθώς δεν είχα ακόμη νέα του Μίλερ. Φοβόμουν πολύ πως οι επιφυλάξεις που διατηρούσα για τον Τάμπυ ίσως να αποδεικνύονταν βάσιμες, αν και ο Μπλάκυ δεν ανησυχούσε πιστεύοντας ότι ο Μόρτον ήταν μια χαρά.
Την επομένη στα αποδυτήρια ήταν εμφανής η προσπάθεια του προπονητή μας να αντιμετωπίσουμε τη Μπάρκλεϋ ωσάν να ήταν η Ολλανδός αντίπαλός μας στην Ευρώπη. «Και οι δυο ομάδες έχουν ισχυρότατες άμυνες και κάνοντας αρχή από σήμερα θα δούμε που βαδίζουμε» είπε.

Το ματς ξεκίνησε με τη Μπάρκλεϋ «ταμπουρωμένη» πίσω και εμάς να προσπαθούμε με πασίτσες να διασπάσουμε το αμυντικό της τείχος. Κάποια στιγμή ο Σλέϊντ παρασύρθηκε και επιχείρησε μόνος του τη διείσδυση, παρά τις εκκλήσεις μου να μην προχωρήσει! Έχασε τη μπάλα και ο αριστερός εξτρέμ της αντιπάλου μας έφυγε μπροστά, για να τον προλάβει με προβολή ο Λόφτυ λίγο πριν μπει στην περιοχή μας. Το γύρισμα του Πηκ προς τον τερματοφύλακά μας δεν ήταν άψογο, αλλά μία γρήγορη αντίδραση αρκούσε για να διορθωθεί η κατάσταση. Ο Τάμπυ εντούτοις δείλιασε και «κόλλησε» στην εστία του, δίνοντας την ευκαιρία στον κυνηγό της Μπάρκλεϋ να κερδίσει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα μας! Και ενώ όλοι υπέθεταν πως ο Τάμπυ είχε κάνει κακό υπολογισμό, εγώ ήμουν βέβαιος για το λόγο της ολιγωρίας του. Φοβόταν να συγκρουσθεί για να μην τραυματισθεί ξανά. Αυτό όμως μας είχε ήδη κοστίσει ένα γκολ! Φαινόταν καθαρά σε όποιον μπορούσε να «διαβάσει» τις κινήσεις του, ότι ο γκολκίπερ μας είχε δυστυχώς χάσει το θάρρος του..

Η Μπάρκλεϋ μετά την επιτυχία της σε βάρος μας αναθάρρησε και βγήκε μπροστά, πιέζοντας με τη σειρά της τη δική μας άμυνα. Ένα πολύ επικίνδυνο σουτ που ο Μόρτον κατόρθωσε να διώξει σε κόρνερ ήταν το άμεσο αποτέλεσμα αλλά ευθύς με την εκτέλεση φάνηκαν και πάλι οι αδυναμίες του. Δίστασε να κάνει την έξοδο, τζαρτζαρίσθηκε στη διεκδίκηση από έναν επιθετικό, έχασε τη μπάλα και μόλις που πρόλαβα να διώξω σχεδόν στη γραμμή το εξ’ επαφής σουτ που ακολούθησε. Κι αυτό το κατόρθωσα μόνο και μόνο γιατί περίμενα το νέο σφάλμα του, αλλιώς θα είχαμε δεχθεί και δεύτερο γκολ. Ο Τάμπυ έτριψε με αμηχανία τον αριστερό του καρπό, όταν τον ρώτησα αν όλα ήταν εντάξει. «Δεν είναι τίποτα σοβαρό Ρόϋ» μου απάντησε, χωρίς να με πείσει. «Καλύτερα να μη το ρισκάρουμε. Δε μπορείς να παίξεις με ένα χέρι» του είπα και παρά τις αντιρρήσεις του ζήτησα να αλλάξουμε φανέλες για να παίξω εγώ γκολκίπερ στη θέση του. Στον πάγκο ο Τόνυ Στορμ και ο Τάφυ Μόργκαν δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε, αφού ο τερματοφύλακάς μας έδειχνε να μην έχει κάτι αλλά εγώ γνώριζα πως δεν χρειαζόταν να ριψοκινδυνεύσουμε άλλο.




















Πρόσεξα φυσικά να μη φάμε κάποιο άλλο «κοροϊδίστικο» τέρμα και με σχετική άνεση κράτησα την εστία μας ανέπαφη, είτε με πλονζόν, είτε με γρήγορες εξόδους, έως ότου το κέρδος μας από το ματς ήταν μία ανατροπή του Τράνζον μέσα στην περιοχή. Ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά να μου επιτρέχουν να χτυπήσω εγώ το πέναλτι, όπως και έγινε. Κατάφερα έστω και με τη βοήθεια του δοκαριού να σκοράρω και να ισοφαρίσω έτσι έναν αγώνα που είχε ξεκινήσει με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Τόνυ μας υποδέχτηκε αρκετά εκνευρισμένος, ζητώντας εξηγήσεις για όσα είχαν συμβεί και αυτό ήταν κάτι που περίμενα. Κουβεντιάσαμε για λίγο, αλλά δεν κατόρθωσα να τον πείσω πως ο Τάμπυ ήταν ανέτοιμος για το παιχνίδι με τη Ζίντεν, σε λίγες μέρες. Δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσουμε τον Τσάρλυ, όπως του πρότεινα, αλλά υπέθεσε ότι τα λάθη του Μόρτον ήταν συμπτωματικά. «Θα τον ξαναβάλω και με τους Ολλανδούς. Εξάλλου, έχει μεγάλη πείρα από τέτοιες αναμετρήσεις» επέμενε...

Το βράδυ της Τρίτης ,που βγήκαμε υπό το φως των προβολέων μπροστά στο κοινό μας, όλοι ήταν αισιόδοξοι. Ο κόσμος πίστευε ότι μπορούσαμε να κατατροπώσουμε τη Ζίντεν και να ξεκινήσουμε τις Ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις στο Κύπελλο Κυπελλούχων θριαμβευτικά! Στον πάγκο μας, ο Τσάρλυ είχε δηλωθεί αναπληρωματικός, αλλά το ανησυχητικό ήταν πως δεν είχε ακόμη αποφασίσει τι θα κάνει. Ήταν μάλιστα φανερό -σε όσους μίλησαν μαζί του εκείνη τη στιγμή- πως περίμενε να δει την εμφάνιση του Τάμπυ, για να κατασταλάξει αν θα μας άφηνε ή όχι, συνέδεε δηλαδή τη δική του πορεία με αυτήν της ομάδας μας, κάτι που φανέρωνε τη μεγάλη του ευαισθησία...

Οι φορμαρισμένοι αντίπαλοί μας θα έκαναν το παν για να τον βάλουν σε περισυλλογή, εκείνη τη μαγευτική φθινοπωρινή βραδιά που θα θυμάμαι για χρόνια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ

ΜΑΧΗ 1969

Το πιο αγαπημένο από τα πολεμικά κόμικ.

Κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτέμβρίου του 1969, από τις εκδόσεις ΓΚΡΕΚΑ (Ν. Πάγκαλος).
230 τεύχη σε μηνιαία βάση, ασπρόμαυρο σε 132 σελίδες, 8 δρχ. Οι ιστορίες αυτοτελείς, βρετανικής προεύλευσης.
Η ίδια εταιρεία εξέδιδε και το εβδομαδιαίο ΔΡΑΣΙΣ.

Πολλοί από εμάς διάβαζαν επίσης τα πολεμικά κόμικ του ΔΡΑΓΟΥΝΗ.
Τανκς, Εφοδος, Πόλεμος, Κράνος ήταν πολυ δημοφιλή και άντεξαν μέσα στο χρόνο. Μάλιστα ακόμη βρίσκονται σε τόμους στα περίπτερα. Νομίζω όμως πως η Μάχη αλλά και η Δράσις ήταν πιο καλόγουστα.
Η Μάχη δεν είχε σταθερή παρουσία στα περίπτερα ανά μήνα αλλά στα πρώτα χρόνια κυκλοφορούσε ..όποτε ήθελε. Μάλιστα από το 39 στο 40 τεύχος πέρασαν 6 μήνες. Μετά τα 2 χρόνια υπήρξε μια σχετική σταθερότητα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την προεύλευση των ιστοριών. Πρόκειται βέβαια για Βρετανικές ιστορίες, αφού εκείνη την εποχή τα ανάλογα περιοδικά έκαναν θραυση στο νησί.
Battle, Commando, Air Ace, War, Combat, Warlord, Frontline, War at Sea ήταν τα πιο γνωστά. Εχω την εντύπωση ότι τουλάχιστον στην αρχή, οι ιστορίες της Μάχης προερχόνταν από το Frontline της Fleetway. Το τεύχος 26 που βλέπετε παραπάνω είναι το νο 1 της Μάχης, ενώ το τεύχος 4 είναι το νο5 εξώφυλλο της Μάχης. Είχαν μάλιστα και τα δύο 132 σελίδες.

Οπως βλέπετε και από εξώφυλλα πάνω και κάτω τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτων προέρχονταν από το εξαιρετικό Commando. Ενα περιοδικό θρύλος που κυκλοφορεί από το 1961 και συνεχίζει μέχρι σήμερα με το τεύχος 4.330. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν οι ιστορίες της Μάχης ήταν και απο εκεί. Ισως κάποιος φίλος μπορεί να το πιστοποιήσει και να δώσει φως στην προεύλεση των ιστοριών. Πιθανόν να εμπλέκεται και 3ο περιοδικό.

Ζούμε σε μια εποχή που λείπει το συναισθηματικό δέσιμο με το περιοδικό. Λείπει αυτή η χαρά που είχαν οι προηγούμενες γενιές που λαχταρούσαν πραγματικά όταν πήγαιναν στο περίπτερο για να πάρουν το ολιγοσέλιδο, χάρτινο περιοδικό. Τα περιοδικά είναι πολυτελή, πολύχρωμα, πολυσέλιδα, αλλά η επιρροή τους στον πελάτη-αγοραστή και όχι στο αναγνώστη-φίλο κρατάει όσο ένα ξεφύλλισμα. Μερικά βιαστικά λεπτά. Η δική μας γενιά ήταν τυχερή, τουλαχιστον σε αυτό.

Το τελευταίο τεύχος ενός θρυλικού περιοδικού. Ωραίες εποχές.
Καλό διάβασμα σε όσους έχουν κάποια τεύχη. Με λίγη τύχη ακόμη και σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα τεύχη. Οχι τόσα όσο στα άλλα πολεμικά αλλά υπάρχουν.

Πηγές :
Greekcomics, Fleetway Frontline και πολλά βρετανικά σάιτ.

Ανακοίνωση-Κάλεσμα σε συνάντηση

Αγαπητοί φίλοι…
Το “Club Φίλων Μικρός Σερίφης” και το “Μπλεκ Group” σας προσκαλούν στη συνάντηση των μελών τους, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, στις 11:30 το πρωί, στον φιλόξενο χώρο της “Λέσχης Φίλων των Κόμικς”, στο Μοναστηράκι (Αγ. Ειρήνης 5).
Η συνάντηση θα είναι ανοιχτή σε όλους, ακόμα και στα μη μέλη, που θέλουν απλά να μας γνωρίσουν.
Θα παρευρεθούν μέλη και φίλοι από την επαρχία, ενώ θα μας τιμήσει –για άλλη μια φορά- με την παρουσία του και ο συγγραφέας-εκδότης, Πότης Στρατίκης.
Όσοι φίλοι δεν γνωρίζετε πού ακριβώς βρίσκεται η “Λέσχη Φίλων των Κόμικς”, μην ανησυχείτε! Είναι πολύ εύκολο να την βρείτε: κατεβαίνετε στον σταθμό μετρό «Μοναστηράκι» και βγαίνετε από την έξοδο της οδού Αθηνάς. Στην απέναντι πλευρά και λίγο δεξιά, είναι ένας μικρός δρόμος, παράλληλος της οδού Ερμού. Αυτή είναι η οδός Αγίας Ειρήνης. Πενήντα μέτρα πιο πάνω βρίσκεται το κτήριο της Λέσχης.
Ελάτε για να γνωριστούμε, να μιλήσουμε για το αγαπημένο μας χόμπυ, να συζητήσουμε για τα μελλοντικά μας σχέδια, να ανταλλάξουμε περιοδικά…
Σας περιμένουμε…

Πλαφουτζής Παναγιώτης

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Πλησίαζε η ώρα που θα δίναμε τον πρώτο αγώνα για το νέο πρωτάθλημα και ο Charlie «πετούσε» κυριολεκτικά στις προπονήσεις. Απαλλαγμένος πια από το άγχος μετά και όσα του είχα πει δεν έδειχνε να ανησυχεί καθόλου για το μέλλον της ομάδας μας. Ο Blackie με πίεζε συνέχεια να του πω την αλήθεια για τον Tubby, όμως εγώ περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Είχα πάντα μια κρυφή ελπίδα να μας διέψευδε με την απόδοσή του ο Morton στο Σαββατιάτικο πρώτο παιχνίδι μας και να μη χρειαζόμασταν το «γάτο». Στην τελευταία προπόνηση μάλιστα δεχθήκαμε μια απροσδόκητη επίσκεψη, καθώς στα αποδυτήρια μας περίμενε ένας περίεργος τύπος. «Πέρασα να δω αν αποφάσισες Charlie» είπε και αμέσως αναγνώρισα στο πρόσωπο του τον καλλιτεχνικό πράκτορα Larry Sharpe, ένα γλοιώδες υποκείμενο που πάσχιζε να μας πάρει τον goalkeeper μας για να τον κάνει τραγουδιστή.




















Ευτυχώς που επενέβη έγκαιρα ο Tony γιατί ο απίθανος εκείνος “manager” είχε φέρει μαζί του ένα συμβόλαιο και λίγο έλειψε να βάλει μόνος του και την υπογραφή!!!
«Όχι εδώ! Εδώ μέσα είναι γήπεδο και ο κ. Carter έχει συμβόλαιο με το σύλλογό μας. Αν τον θέλεις για άλλη δουλειά να τον συναντήσεις αλλού» του είπε ξερά και τον απέπεμψε στα γρήγορα. Δεν είχα όμως καμμία αμφιβολία ότι σύντομα θα μας ενοχλούσε ξανά…

Την επομένη ημέρα βρεθήκαμε όλοι στα αποδυτήρια για το εναρκτήριο παιχνίδι εναντίον της ισχυρής τότε Castledean και ο Storme θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει συγνώμη από τον Charlie για τον απότομο τρόπο που είχε μιλήσει στον Sharpe. Ήξερα βέβαια πως δεν το εννοούσε, απλά προσπάθησε να ηρεμήσει τον τερματοφύλακά μας. Εκείνος εντούτοις δε φαινόταν να ανησυχεί καθόλου. Ειδικά μάλιστα όταν είδε και τους πιτσιρικάδες οπαδούς μας ξανά ξετρελαμένους μαζί του πέταγε στα σύννεφα. Κι εκείνοι όμως δεν παράλειψαν να του ζητήσουν σχεδόν ικετευτικά να μείνει στην ομάδα μας…

Σα να μην έφθανε αυτό, λίγο πριν το ξεκίνημα οι εξέδρες δονήθηκαν από τους ήχους ροκ μουσικής και η φωνή του Charlie αντήχησε μέσα απ’τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις του σταδίου. Τι είχε συμβεί; Απλά ο παμπόνηρος ατζέντης είχε εισχωρήσει στο καμαράκι ήχου, όπου ξεγελώντας τον υπεύθυνο πέτυχε να παιχτεί -έστω για λίγα λεπτά- ο δίσκος!

Ο Tony έσπευσε να διορθώσει αμέσως το κακό, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Πολλοί από τους νεαρούς που βρίσκονταν πίσω από την εστία του Carter είχαν αρχίσει να τον παροτρύνουν να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής! Μύλος… Φαντάζεστε τη συνέχεια. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε η νευρικότητα και η αστάθεια του, ενώ στην κερκίδα ο Sharpe σίγουρα θα έτριβε τα χέρια του…Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τι συνέβαινε και σε μία κραυγαλέα αδράνειά του, έπεσα πάνω στη μπάλα ακριβώς πριν περάσει τη γραμμή του τέρματός μας και παραχώρησα ένα κόρνερ.

Ο Charlie τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, σχεδόν έτρεμε. Να σκεφθείτε ότι έπεσε σαν αρχάριος στην παγίδα ενός αντίπαλου κυνηγού, «πιάστηκε» λεκτικά μαζί του κι όλα αυτά τη στιγμή που χτυπιόταν το κόρνερ. Όπως ήταν επόμενο, η μπάλα του ξέφυγε και δεχθήκαμε ξανά, πρώτοι γκολ!

«Λυπάμαι παιδιά. Καλύτερα να με αντικαταστήσετε» μου είπε με αληθινή απόγνωση, για να εισπράξει τα πολλά νεύρα μου: «Θα μείνεις στη θέση σου βλάκα! Μέχρι να αποφασίσεις τι θα κάνεις είσαι παίκτης της ομάδας και συγκέντρωσε την προσοχή σου στο ματς. Διαφορετικά θα σε ταράξω στο πρόστιμο!!!»


Ε, ήταν καιρός πια να του μιλήσουμε διαφορετικά για να συνέλθει από το λήθαργο. Και πράγματι στα επόμενα λεπτά ήταν ο παλιός Charlie που όλοι γνωρίζαμε. «Καθάρισε» με έξοδο μια επικίνδυνη σέντρα τροφοδοτώντας το Lofty και εκείνος με μια βαθιά μπαλιά με βρήκε αμαρκάριστο και ισοφάρισα το ματς. Συνεχίσαμε με λύσσα τις επιθέσεις αλλά η Castledean άντεξε.
Στα αποδυτήρια ο Tony ζήτησε για δεύτερη φορά από τον Carter να αποφασίσει άμεσα τι θα κάνει και βασικά αν θα παρέμενε ποδοσφαιριστής ή όχι.
«Δε μπορούμε να χάνουμε βαθμούς εξαιτίας σου» είπε. «Θα διαλέξεις τώρα το επάγγελμα που προτιμάς!».

Ο Τσάρλυ τα είχε εμφανώς χαμένα , δεν ήταν σε θέση να απαντήσει και τότε ήταν που θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω για να μην πάρει λάθος απόφαση, αν τον πιέζαμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή: «Δώσε του 48 ώρες προθεσμία να το σκεφθεί και αν πάλι δεν αποφασίσει τότε τον αποκλείεις από την ομάδα» πρότεινα στον Στορμ κάτι που δέχθηκε αμέσως, ενώ ο Τσάρλυ έσπευσε να με ευχαριστήσει για την ευκαιρία που του έδινα. Συνεχίζοντας την κουβέντα, τον ρώτησα τι είδους πρόταση του είχε κάνει ο Σαρπ. «Να αρχίσω μία περιοδεία σε διάφορα κλαμπ του βορρά» μου απάντησε. «Λέει ότι θα βγάλω 50.000 λίρες μέσα σε δύο χρόνια!». «Τώρα καταλαβαίνω γιατί έχεις μπει σε πειρασμό» αναγκάστηκα να παραδεχτώ. «Κατά βάθος όμως προτιμώ το ποδόσφαιρο» πρόσθεσε μελαγχολικά ο Κάρτερ. «Πως θα μπορούσα να αφήσω την καλύτερη ομάδα του κόσμου» αναρωτήθηκε τη στιγμή που βρισκόμασταν έξω από το γήπεδο και ετοιμαζόμουν να τον αφήσω στις σκέψεις του.





















Έξαφνα όμως, μια ομάδα από έξαλλα κοριτσόπουλα ξεπετάχτηκε από το πουθενά και τον περικύκλωσε ζητώντας αυτόγραφα! Ο Μπλάκυ, που με πλησίασε εκείνη τη στιγμή, είπε θυμάμαι: «Ο Τσάρλυ γίνεται δημοφιλής!» «Γνωρίζει τώρα τη λατρεία των θαυμαστριών του» διαπίστωσα κι εγώ με τη σειρά μου. «Με κάτι τέτοια όμως δε θέλει και πολύ για να πάρουν αέρα τα μυαλά του και δε θα έχει άδικο» καταλήξαμε και οι δυο μας. Δε θα λέγαμε βέβαια τα ίδια αν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι πραγματικά είχε συμβεί και ότι λίγο πιο πέρα (μόλις ο Τσάρλυ απομακρύνθηκε με το αμάξι του) τις κοπέλες περίμενε ο πανούργος μάνατζερ για να πληρώσει από μία λίρα στην καθεμιά για την ...παράσταση που έδωσαν! Βέβαια, μετά από όσα τουλάχιστον είχα δει, δε μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Επισκέφθηκα αμέσως στο γραφείο του (μαζί με τον Τόνυ) τον Μπεν Γκαλογουέϊ και του εξέφρασα τις ανησυχίες μου. Ο Μπεν αποφάσισε ότι ο Τσάρλυ θα έπρεπε να ξεκουραστεί και αυτό σήμαινε ότι θα επαναφέραμε στην πρώτη ομάδα τον Τάμπυ Μόρτον. Ωστόσο ο Τάμπυ είχε μείνει μακριά από τα γήπεδα για δύο ολόκληρες περιόδους, καθώς είχε σπάσει το πόδι του, πράγμα που με έκανε να είμαι αρκετά επιφυλακτικός για τις δυνατότητές του να αγωνισθεί ως βασικός τερματοφύλακας.

Στην πρώτη προπόνηση που ήρθε έδειχνε κεφάτος και σε φόρμα, εντούτοις ήθελα να βεβαιωθώ ότι δε θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Με την πρώτη ευκαιρία εξαπέλυσα εναντίον του έναν από τους «κεραυνούς» μου και εκείνος με μία καταπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε τη μπάλα! Και όλοι γνώριζαν ότι «δε χάριζα κάστανα» με τα σουτ μου... Πριν ακόμη σηκωθεί από το έδαφος έδωσα μια δεύτερη μπάλα στον Μπλάκυ για να σουτάρει ψηλά στην αντίθετη γωνία. Με ευκινησία αίλουρου και παρά τα κιλά του ο Τάμπυ πετάχτηκε και έδιωξε και πάλι το σουτ. Ήμουν πια σίγουρος τουλάχιστον για την αυτοπεποίθηση του τερματοφύλακά μας. «Έπεσες έξω Ρόϋ» μου ψιθύρισε ο Μπλάκυ. «Ο Τάμπυ ξεπέρασε τον τραυματισμό του». «Θα το δούμε αυτό, όταν παίξει σε κανονικό αγώνα» απάντησα. Αντίθετα, ο Τόνυ ήταν πολύ αισιόδοξος, συγχαίροντας τον Μόρτον για την απόδοσή του. «Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, παρά τα προβλήματα του Τσάρλυ, είναι ο αγώνας μας εκτός έδρας με τη Μπάρκλεϋ. Ύστερα αμέσως μας περιμένει η Ολλανδική Ζίντεν για το κύπελλο Κυπελλούχων» είπε, για να προσθέσει ότι και οι δύο αυτές ομάδες έχουν πολύ δυνατές άμυνες και πως σύμφωνα με την εκτίμησή του μόνο με φάουλ θα μπορούσαμε να σκοράρουμε.
Στη συνέχεια δοκιμάσαμε και μία κομπίνα. Οι περισσότεροι παίκτες μας προσποιήθηκαν τους Ολλανδούς αμυντικούς και εγώ μπήκα ανάμεσά τους, στο τείχος. Την τελευταία στιγμή έκανα στην άκρη και ο Λόφτυ με ακολούθησε ενστικτωδώς. Τότε ο Τζάμπο Τράνζον σούταρε με όλη του τη δύναμη στο άνοιγμα που δημιουργήθηκε, αλλά ο Τάμπυ ήταν και πάλι εκεί! Συνεχίσαμε για ακόμη μισή ώρα και στη συνέχεια φύγαμε για τα αποδυτήρια. Ο Τόνυ μου αποκάλυψε ότι θα έπαιρνε στην αποστολή για το Μπάρκλεϋ τον Κάρτερ, για να τον γλιτώσουμε έστω προσωρινά από την επιρροή του ατζέντη.

Την Παρασκευή έξω από το γήπεδό μας κατά την αναχώρηση έγινε πανζουρλισμός από αλαφιασμένα κορίτσια που του ζητούσαν αυτόγραφα. Ο Τσάρλυ έφθασε με το αμάξι του Σαρπ και από ότι ακούσαμε του υποσχέθηκε να του απαντήσει οριστικά όταν θα γύριζε, σε δύο ημέρες. Μέσα στο πούλμαν οι δύο γκολκίπερ μας έδωσαν τα χέρια και ο Τσάρλυ ευχήθηκε καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του, ενώ εμένα με έζωναν για άλλη μία φορά τα φίδια. Κινδυνεύαμε από τη μία να χάσουμε για πάντα τον έναν, ενώ είχα και σοβαρές αμφιβολίες για την αγωνιστική κατάσταση του άλλου.


Ευχόμουν όσο τίποτα στον κόσμο για το παιχνίδι μας με τη Μπάρκλεϋ, να μην αποδειχτεί εφιάλτης...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ