"Bend it like... Roy!: Ένας απίστευτος αποκλεισμός" (9/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Ιδιαίτερες όμως ήταν και οι συνθήκες που επικρατούσαν στην έδρα της αντιπάλου μας. Φθάνοντας στο Σλίφορντ, όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Όσο για το γήπεδο, θύμιζε ...κοτέτσι! Τα αποδυτήρια ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, ενώ χάλια έδειχνε και ο πολύ στενός αγωνιστικός χώρος. Ντυθήκαμε στα γρήγορα και βγήκαμε με ανάμικτα συναισθήματα. Οι φίλαθλοι κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφυλιού πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ ήταν φανερό πως όλη η περιοχή είχε έρθει να δει εκείνο το ματς. Με τη σέντρα έβγαλα μια προωθημένη μπαλιά για τον Σπάνγκλερ, που ξεχύθηκε με ταχύτητα από τα αριστερά. Σύμφωνα με τις εντολές που είχαμε πάρει από τον Τόνυ, ο νέος μας άσσος θα ήταν η αιχμή του δόρατος, ώστε να διασπάσουμε την άμυνα της Σλίφορντ. Ενώ όμως ο Σάμυ κατέβαινε προς την αντίπαλη περιοχή, έγινε το απρόοπτο! Η παραφορτωμένη από τόσο κόσμο ξύλινη εξέδρα που βρισκόταν προς το μέρος του κατέρρευσε και φίλαθλοι κατρακύλησαν «σωρό-κουβάρι» μέσα στο γήπεδο μπροστά του, με αποτέλεσμα εκείνος να πανικοβληθεί. Σούταρε σαστισμένος και όπως-όπως τη μπάλα με όλη του τη δύναμη προς τα πίσω αντί για εμπρός και ο σέντερ φορ της Σλίφορντ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πήρε μια κεφαλιά μέσα στην περιοχή μας και τροφοδότησε έναν ακάλυπτο συμπαίκτη του που βρισκόταν σε θέση βολής. Ανενόχλητος αυτός, σούταρε και αφού η μπάλα χτύπησε στο κάθετο δοκάρι, κατέληξε στα δίχτυα μας, παρά την εκτίναξη του Κάρτερ. Είχε γίνει το απίστευτο. Αντί να την αιφνιδιάσουμε, η Σλίφορντ είχε καταφέρει να προηγείται σε βάρος μας με 1-0!

Προσπάθησα αστραπιαία να σώσω την παρτίδα, ζητώντας από το διαιτητή να μη κατακυρώσει το γκολ, καθώς είχαν μπει φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο. Με αποστόμωσε όμως, με αφοπλιστικό τρόπο, λέγοντάς μου ότι δεν επηρέαζαν τη φάση και ακόμη ότι η αστυνομία έλεγχε απόλυτα την κατάσταση. Είχε δίκιο. Ο Σπάνγκλερ, άπειρος όπως ήταν είχε πανικοβληθεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Παρηγόρησα το νεαρό για την ατυχία του και κάναμε σέντρα τη στιγμή που όλο το γήπεδο κόχλαζε από τους πανηγυρισμούς. Η Σλίφορντ, είχε πάρει θάρρος απ’ την επιτυχία της και μας πίεζε ανέλπιστα. Είχε έρθει η στιγμή που ο Σάμυ θα έπρεπε να μας δείξει το ταλέντο του και έκανα ότι μπορούσα γιαυτό. Ωστόσο, προς μεγάλη μας έκπληξη και παρά τις εξαιρετικές του ικανότητες, οι αντίπαλοί μας έβρισκαν τον τρόπο να τον αντιμετωπίσουν. Είχα πια καταλάβει τι γινόταν. Αντίθετα από ότι επικρατούσε στις προπονήσεις, ο νεαρός δε μπορούσε να λειτουργήσει σε συνθήκες έντονης πίεσης. Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω το συνειρμό μου, όταν ένας αμυντικός της Σλίφορντ επιχείρησε βαθύ γέμισμα προς την περιοχή μας. Μια τέτοια «καμινάδα» δε φαινόταν να έχει καμιά τύχη, αλλά ένας κυνηγός τους σούταρε απευθείας και πριν κανείς μας προλάβει να αντιδράσει, το σκορ έγινε 2-0!

Ήταν καιρός να σοβαρευτούμε. Πήρα τη μπάλα αποφασισμένος να διορθώσω τα πράγματα και «τρύπησα» την άμυνά τους, αναγκάζοντας τους πάντες να στραφούν πάνω μου. Την κατάλληλη στιγμή γύρισα προς τον αφύλακτο Σπάνγκλερ, που είδα με την άκρη του ματιού μου να έχει διεισδύσει στην περιοχή. Το γκολ φαινόταν σίγουρο, όμως ο Σάμυ σούταρε χωρίς ισορροπία και ο γκολκίπερ της Σλίφορντ, δυστυχώς για μας, απέκρουσε το σουτ. Έτρεξα και πρόλαβα τη μπάλα, αλλά το βιαστικό σουτ που έκανα βρήκε το οριζόντιο δοκάρι. Είχαμε χάσει τη μεγαλύτερη ευκαιρία να γυρίσουμε το ματς. Στις διαμαρτυρίες απ’ τους συμπαίκτες του γιατί είχε ενεργήσει τόσο άνευρα, ο μικρός δικαιολογήθηκε πως ήθελε να ξεγελάσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Μπροστά στον ορατό πια κίνδυνο του αποκλεισμού έπρεπε να ανασκουμπωθούμε γρήγορα. Πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο ο Τόνυ έσπευσε να αντικαταστήσει το Σπάνγκλερ με το Σώου, προς μεγάλη ανακούφιση των οπαδών μας στην κερκίδα. «Μην απογοητεύεσαι, θα αξιοποιηθούν τα προσόντα σου» είπα στον Σάμυ και εκείνος βγαίνοντας μου έγνεψε με συγκατάβαση ότι καταλάβαινε και να μην ανησυχώ. Ωστόσο, όλοι μας αγωνιούσε, τόσο για το παιχνίδι, όσο και για την τύχη του Τόνυ Στορμ από δω και πέρα. Ήταν φανερό πως όλα κρέμονταν πια σε μια κλωστή, που αν έσπαγε θα παράσερνε πολλούς... 

Το ματς ξανάρχισε και βάλαμε τα δυνατά μας να γυρίσουμε ατ πράγματα. Σε μια οργανωμένη επίθεση, παρέσυρα δυο μπακ προς το μέρος μου και τροφοδότησα σε επίκαιρη θέση το Μέρβυν που ήταν σχεδόν μόνος του. Το σουτ του δεξιού μας εξτρέμ κατάληξε στον ουρανό των διχτύων της Σλίφορντ και οι φίλαθλοί μας αναθάρρησαν. Είχαμε μειώσει ακριβώς πριν την εκπνοή του πρώτου μέρους και όλα έδειχναν πως θα μπορούσαμε σύντομα να έχουμε το πάνω χέρι. Με ένα μόνο ακόμη γκολ που χρειαζόμαστε, η Σλίφορντ θα παρέδιδε τα όπλα και ή θα έχανε με κάτω τα χέρια ή θα παίζαμε επαναληπτικό στο Μέλτσεστερ, όπου θα τη συντρίβαμε εύκολα. Όλο το δεύτερο 45λεπτο βγήκαμε λυσσασμένοι στην επίθεση και τους κλείσαμε μέσα στα καρέ τους, όμως η τύχη δε τους εγκατέλειπε εύκολα Τουλάχιστον ένα ακόμη δικό μου σουτ σταμάτησε στα δοκάρια, ενώ ευκαιρίες χάθηκαν τόσο από τον Μπλάκυ όσο και τους υπόλοιπους. Όσο περνούσε ο χρόνος όλο και πιέζαμε πιο ασφυκτικά, αλλά ο γκολκίπερ τους πρέπει να έκανε το παιχνίδι της ζωής του εκείνο το απόγευμα. Φθάναμε πια στο φινάλε όταν ο Νόελ Μπάξτερ έβγαλε ένα βαθύ ψηλοκρεμαστό γέμισμα από τα δεξιά και μέσα από τρεις αμυντικούς σηκώθηκε ο Λόφτυ για μια παλικαρίσια πραγματικά κεφαλιά. Την άλλη στιγμή βούτηξα προς τη μπάλα που κυλούσε προς το μέρος μου και σχεδόν οριζοντιωμένος λίγα εκατοστά από το έδαφος τη βρήκα με το κεφάλια και την έστειλα στα δίχτυα τους! Όμως, οι πανηγυρισμοί μας πνίγηκαν, βλέποντας το διαιτητή κάτι να έχει υποδείξει. «Λυπάμαι Ρόϋ, αλλά είναι φάουλ. Ο Πήκ έσπρωξε έναν αμυντικό» εξήγησε καταλογίζοντας την παράβαση που είχε υποπέσει ο σέντερ χαφ μας.

Είμαστε απαρηγόρητοι. Δευτερόλεπτα μετά, το ματς θα έληγε και θα είχε καταγραφεί σαν μια από τις πιο μαύρες ημέρες στην ιστορία της Ρόβερς, που ακόμα και σήμερα θυμάμαι με αληθινή οδύνη. Είχαμε αποκλεισθεί από ερασιτέχνες, αλλά το χειρότερο ήταν πως η διοίκηση του κλαμπ θεωρούσε αποκλειστικά υπεύθυνο για εκείνο το διασυρμό, το δυστυχή Τόνυ...

Φύγαμε με κατεβασμένα τα κεφάλια προς τα αποδυτήρια, την ίδια στιγμή που στις εξέδρες και στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Σλίφορντ γινόταν χαμός από οπαδούς και παίκτες εκείνης της μέχρι τότε άσημης ομάδας. Και βέβαια ούτε σήμερα κανείς την θυμάται, όμως είχε γίνει ο δήμιος της Μέλτσεστερ, χωρίς να το έχουμε καταλάβει καλά- καλά πως μας συνέβη μια τέτοια καταστροφή. Νοιώθαμε όλοι μας τεράστια ντροπή!

Καθώς αλλάζαμε, ο Νόελ Μπάξτερ προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να αστειευτεί και τότε ήταν που θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω: «Δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου» τους είπα. «Η Σλίφορντ απλά εκμεταλλεύτηκε τις λίγες ευκαιρίες που είχε. Εμείς εξάλλου μετέχουμε στο Κύπελλο Κυπελλούχων και σ’ αυτό το στόχο πρέπει τώρα να συγκεντρωθούμε». Ντυθήκαμε γρήγορα-γρήγορα και βγήκαμε έξω, κατευθυνόμενοι προς το πούλμαν μας. Ο Σπάνγκλερ ένοιωθε ότι εκείνος έφταιγε για όλα, όμως εγώ σκεφτόμουν τον Τόνυ, που μάλλον «θα πλήρωνε τα σπασμένα» για τον αποκλεισμό μας. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι θα τον στηρίξουμε, όμως εκείνος δεν είχε καθόλου διάθεση για κουβέντες. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής μας, ο Στορμ έμεινε βουβός στη θέση του, κοιτώντας με απλανές βλέμμα έξω απ΄ το παράθυρο, ενώ εγώ με τον Μπλάκυ συζητούσαμε χαμηλόφωνα για τα αίτια του αποκλεισμού. Η αλήθεια ήταν πως δεν έφταιγε μόνο ο Σάμυ. Είχαμε παίξει συνολικά, πολύ άσχημα. Λίγο ο άσχημος αγωνιστικός χώρος, λίγο κάποια υπεροψία που δείξαμε, λίγο η ατυχία, όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Οι ερασιτέχνες μας είχαν δώσει ένα σκληρό μάθημα, απ’ το οποίο θα έπρεπε να διδαχθούμε. Αυτό θα ήταν το κέρδος μας…

Την άλλη μέρα, όλες οι αθλητικές εφημερίδες παρουσίαζαν με τεράστιους τίτλους το αποτέλεσμα του αγώνα, ενώ άφηναν σαφή υπονοούμενα πως αναμένονταν ραγδαίες εξελίξεις. Θέλοντας να προλάβω τα χειρότερα, επισκέφθηκα στο σπίτι του το μεγαλοπαράγοντα της Ρόβερς Σαμ Μπάτλερ. Τον πέτυχα στην έξοδο, τη στιγμή που ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί στο αμάξι του, εξηγώντας ότι δεν έφταιγε ο Τόνυ για την άσχημη απόδοση του Σπάνγκλερ. «Όλοι λαθέψαμε στην εκτίμησή μας, μας ξεγέλασαν τα κόλπα που έκανε» του είπα. «Κατάλαβα. Και θέλεις αυτό να το λάβουμε υπόψη μας» συμπέρανε. «Φυσικά» του απάντησα, αλλά η συνέχεια με άφησε άφωνο: «Και να θέλω, δε γίνεται πια Ρόϋ. Ο Στρορμ εξαφανίστηκε. Κανένας δεν τον έχει δει!...»

Ούτε  στο σπίτι του, που έσπευσα αμέσως, μπόρεσα να τον βρω. Από όσα μου είπε η νοικοκυρά του, είχε μαζέψει τα πράγματά του και είχε φύγει πριν λίγες ημέρες. Σκέφθηκα πως οι φήμες που κυκλοφορούσαν για επικείμενη απόλυσή του μπορεί να τον είχαν επηρεάσει, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα τα παρατούσε τόσο ξαφνικά!

Κατευθύνθηκα προβληματισμένος στη λέσχη του συλλόγου μας, όπου με περίμεναν οι συμπαίκτες μου. Κανένας δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το που μπορούσε να βρίσκεται ο Τόνυ και στην προπόνηση που ακολούθησε, επίσης κανείς τους δεν έδειχνε διάθεση να γυμνασθεί. Δεν τους αδικούσα. Τότε ήταν που ένας σύμβουλος με κάλεσε μέσα στα γραφεία, όπου συνεδρίαζε η διοίκηση. Ο Μπάτλερ μου ανακοίνωσε ότι ο Στορμ δεν είχε βρεθεί και ότι κύριο μέλημα των διοικούντων ήταν να μην καταρρεύσει το ηθικό της ομάδας.

«Χρειαζόμαστε κάποιον που να είναι σε θέσει να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές» συνέχισε. «Θα πάρετε άλλον λοιπόν;» απόρησα, ανυποψίαστος.

«Είσαι ο μόνος κατάλληλος Ρόϋ! Φυσικά θα παίζεις κιόλας. Θα είσαι παίκτης-προπονητής!»

Είχα μείνει άναυδος! Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου είπαν, συνέχισαν: «Η ήττα από τη Σλίφορντ ήταν πλήγμα. Τώρα, εκείνο που προέχει είναι η επάνοδος του καλού κλίματος. Και το μόνο πρόσωπο που είναι σε θέση να το καταφέρει αυτό, είσαι εσύ!» κατέληξε ο Μπεν Γκαλογουέϊ .

Πάντως, δεν είχα παράπονο. Μου άφηναν χρόνο να αποφασίσω, αφού ρωτούσα και τους συμπαίκτες μου. Πράγματι, τα παιδιά με προέτρεψαν χωρίς δισταγμό να πάρω το ρίσκο. Πρώτα γιατί πίστευαν σε μένα, αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Αν αρνιόμουν και προσλάμβαναν κάποιον άλλο προπονητή, κάθε ελπίδα να γυρνούσε ο Τόνυ θα χανόταν οριστικά.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)