"Bend it like... Roy!: Ένας σκληροτράχηλος αντίπαλος" (10/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Επέστρεψα σκεπτικός στο σπίτι μου, όπου με περίμενε κι άλλη έκπληξη! Καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι είχαν καταλάβει την είσοδο και μου ζητούσαν δηλώσεις. Αρνήθηκα ευγενικά αλλά εκείνοι επέμεναν καθώς όπως είπαν τους το είχε επιτρέψει η διοίκηση. Περάσαμε μέσα και το σαλόνι μου μετατράπηκε σε μίνι-στούντιο. Άρχισαν τα δύσκολα ερωτήματα όπως «Αν γίνεις μάνατζερ Ρόϋ, ίσως βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να βγάλεις από την ενδεκάδα φίλους σου. Πως αισθάνεσαι γι’ αυτό;» Τινάχτηκα πάνω αστραπιαία και πλησίασα την κάμερα που είχαν στήσει. Ήθελα να απευθύνω μια απελπισμένη έκκληση και βρήκα την ευκαιρία, αφού χιλιάδες τηλεθεατές παρακολουθούσαν την εκπομπή: «Γύρνα πίσω στην ομάδα Τόνυ. Μην αφήνεις να χειροτερεύσει η κατάσταση!»

Το επόμενο Σάββατο, με ξύπνησε η οικονόμος μου: «Σήκω Ρόϋ. Δεν ξέρω τι να κάνω με τόσα γράμματα!» Κοίταξα από την κορυφή της σκάλας και αντίκρισα έναν ταχυδρόμο να μεταφέρει μέσα στο σπίτι τσουβάλια γεμάτα από επιστολές οπαδών μας! Χρειάσθηκαν πάνω από τρεις ώρες για να τις τακτοποιήσω με τη βοήθεια της Πέννυ και του Τζίμυ Σλέϊντ. Όλοι μου ζητούσαν να απαντήσω θετικά στην πρόταση του συλλόγου, για χάρη του Τόνυ Στορμ. Αισθανόμουν στριμωγμένος, ειδικά όταν μετά από λίγο εμφανίσθηκαν στην αυλή διάφοροι πιτσιρικάδες φίλαθλοι της Ρόβερς και κρατώντας ακόμη και πανό, σχεδόν με παρακαλούσαν «να σώσω την ομάδα».

Όταν έφθασα στο γήπεδό μας για το επόμενο παιχνίδι, φρόντισα να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα. Οι συμπαίκτες μου αισθάνονταν μεγάλη ανασφάλεια από τις εξελίξεις σε σημείο που δεν ήμουν καθόλου βέβαιος αν θα μπορούσαν καν να παίξουν ποδόσφαιρο.

«Βάλτε τα δυνατά σας» φώναξα, «…γιατί ο νέος σας κόουτς δε σηκώνει πολλά!» Έπεσαν όλοι τους πάνω μου να με αγκαλιάσουν και να με συγχαρούν. Ήταν σίγουρο πως είχα πάρει την απόφαση που επιθυμούσαν! Βγήκαμε στο γήπεδο με διάθεση να ξεσπάσουμε πάνω στην Κάστλντιν, που ήταν ο αντίπαλός μας εκείνη τη μέρα. Στην προθέρμανση δέχθηκα μια μπαλιά από το Μπλάκυ και σούταρα με μεγάλη δύναμη, στέλνοντάς την ψηλά στην εξέδρα.

Οι περισσότεροι θεώρησαν ότι το έκανα από εκνευρισμό, όμως η αλήθεια ήταν άλλη. Είχα σαστίσει, παρατηρώντας ένα φίλαθλο τυλιγμένο με ένα κασκόλ που του κάλυπτε σχεδόν το πρόσωπο, να στέκεται στην πρώτη κάτω σειρά. Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι επρόκειτο για τον Τόνυ!  Το παιχνίδι ξεκίνησε ωστόσο αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου, προσπαθώντας να μαντέψω το λόγο της παρουσίας του Τόνυ που μάλλον είχε έρθει για να δει πως θα τα πήγαινα στη θέση του.

Αφηρημένος καθώς ήμουν, «πούλησα» τη μπάλα στο χώρο του κέντρου και η Κάστλντιν αντεπετέθηκε. Γύρισα ευτυχώς ταχύτατα πίσω στην περιοχή μας και πήδηξα ψηλά για να διώξω μια επικίνδυνη σέντρα από την εστία του Τσάρλι, αλλά πάνω στη φούρια που με είχε πιάσει, τράκαρα με τον γκολκίπερ μας στον αέρα!

Προσπαθούσα να τα κάνω όλα μαζί. Έδινα εντολές στην άμυνα, έτρεχα άσκοπα εδώ κι εκεί και το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης σύγχυση. Στο κόρνερ που εκτέλεσαν οι αντίπαλοι, ένας κυνηγός τους απόλυτα ξεχασμένος μέσα στην περιοχή άνοιξε το σκορ, ενώ οι φίλαθλοί μας ήταν το ίδιο μπερδεμένοι στην εξέδρα. Με έβλεπαν να παίζω πολύ πίσω, για να βοηθώ την οπισθοφυλακή μας, κάτι όμως που δε συνήθιζα παλιότερα, κάτι που επέτεινε την αναστάτωση στην ομάδα.

Πριν κλείσει το ημίχρονο χάναμε ήδη με 2-0 και σίγουρα οι παράγοντες της Ρόβερς θα έτρωγαν τα νύχια τους από την αγωνία. Μέσα στα αποδυτήρια, τα παιδιά προσπάθησαν να μου δείξουν ότι έσφαλα, όμως ήμουν τόσο συγχυσμένος και αγχωμένος που δεν άκουγα λέξη. Ξάφνου, εκεί που στεκόμουν στη μέση της αίθουσας ένας απρόσμενος επισκέπτης σφύριξε πλάϊ στο κεφάλι μου. Κάποιος άγνωστος είχε πετάξει μια πέτρα απ’ το παράθυρο που έβλεπε στο διάδρομο, με τυλιγμένο πάνω της ένα χαρτάκι. Το σημείωμα έγραφε «Σταμάτα να κάνεις σαν κότα και παίξε το παιχνίδι σου!».

Μονομιάς αντιλήφθηκα το λάθος μου και χωρίς να πω κάτι στους υπόλοιπους, βγήκα σχεδόν τρέχοντας στον αγωνιστικό χώρο. Πίσω μου, οι άλλοι φώναζαν να τους δώσω εντολές για το δεύτερο μέρος και το έκανα στα πεταχτά, στρίβοντας το κεφάλι μου «Να βάλετε πολλά γκολ!» Είχα αποφασίσει να αφήσω στην άκρη τις ανοησίες και να αγωνισθώ στην κλασσική μου θέση. Η αλήθεια ήταν πως ο συμβουλάτοράς μου πέτυχε διάνα! Από την άμυνα ξεκίνησα πάλι, αυτή τη φορά όμως για να κάνω αυτό που γνώριζα καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Ξεχύθηκα μπροστά, ενώ στα άκρα οι συμπαίκτες μου ανοίγονταν για την πάσα, κάτι που αιφνιδίασε τους αντιπάλους μας. Σούταρα απευθείας χωρίς άλλη σκέψη και η μπάλα σπαρτάρισε στα δίχτυα. Είχα επιστρέψει! Ζήτημα χρόνου ήταν να σκοράρω ακόμη δυο φορές μέχρι τη λήξη του ματς, εκμεταλλευόμενος τα λάθη των μπακ της Κάστλντιν και τα γεμίσματα των παικτών μας. Στο τέλος με αποθέωσαν όλοι, καθώς είχαμε πάρει τη νίκη με σκορ 3-2.

Συζητώντας με τους άλλους αμέσως μετά το παιχνίδι, αντιλήφθηκα γιατί ο Τόνυ έπαιζε αυτό το κρυφτούλι μαζί μας. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι η ομάδα τον ενδιέφερε πάνω από όλα και γι’ αυτό προσπαθούσε να μας βοηθήσει χωρίς όμως να φαίνεται, αφού όσα προηγήθηκαν είχαν ολοφάνερα πληγώσει τον εγωισμό του. Στην περίπτωσή μας, με υποχρεώσεις σε δύο μέτωπα (Πρωτάθλημα Αγγλίας και Κύπελλο Κυπελλούχων) το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν απόλυτη ηρεμία και «κρύο αίμα». Ειδικά όταν ο Μπλάκυ μου ανέφερε την επόμενη αντίπαλο στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, που ήταν η φημισμένη για το πολύ σκληρό της παιχνίδι Διναμό Ζάρνοφ από την απομονωμένη Βλάτνια του πρώην ανατολικού μπλοκ. Θα μας έκαναν στα σίγουρα δύσκολη τη ζωή!

Στο περιθώριο εκείνων των μεγάλων υποχρεώσεων που είχα αναλάβει, θεωρούσα απαραίτητο να αφιερώσω και λίγο χρόνο στον εαυτό μου, που γεγονός ήταν πως τον παραμελούσα συστηματικά. Μπορεί να ήμουν ο προπονητής της Μέλτσεστερ, αλλά δεν έπαυα να ζω και στην κοινωνία των ανθρώπων που ντύνονταν, χτενίζονταν, περιποιούνταν την εμφάνισή τους και γενικά έπαιρναν μέρος σε όλες τις δραστηριότητες, που ευτυχώς δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο… Έραψα λοιπόν ένα καινούργιο κοστούμι και άλλαξα λίγο το χτένισμά μου, αφού τα μαλλιά μου είχαν κοντέψει να γίνουν αληθινή αλογοουρά! Όλα αυτά δεν πέρασαν απαρατήρητα από τους νεαρούς οπαδούς μας αλλά και τους παίκτες μου, που με πήραν στο ψιλό και με το δίκιο τους. Έως τότε με έβλεπαν μόνο με σορτσάκια, φόρμες και αντιανεμικά σπορ μπουφάν. Ε, καιρός ήταν να σουλουπωθώ λιγάκι, δε βρίσκετε;

Ήταν ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για τη Διναμό, την πιο σκληροτράχηλη ομάδα της διοργάνωσης! Το πρώτο παιχνίδι θα γινόταν στην έδρα μας και περιμέναμε ότι θα έκαναν το παν για να εξουδετερώσουν τα ατού μας. Μαζί τους, είχαν ταξιδέψει χιλιάδες οπαδοί τους απ’ την κεντρική Ευρώπη που θα δημιουργούσαν πολλά προβλήματα, καθώς ήταν διαβόητοι για την κάθε άλλο παρά κόσμια συμπεριφορά τους. Κάτι σαν τους δικούς μας hooligans που τότε ήταν φόβητρο για κάθε πόλη. Απλά, η Ρόβερς δε διέθετε ευτυχώς τέτοιους, διότι φανταστείτε τι θα γινόταν!

Την ημέρα του αγώνα, οι φιλοξενούμενοι οπαδοί είχαν καταφέρει από νωρίς να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στο Mel Park. Από ότι έλεγαν, είχαν τρομερά παράπονα για τον τρόπο που τους υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο η βρετανική αστυνομία και σκόπευαν να εκδικηθούν. Θεέ και Κύριε! Τα μπουκάλια και οι προκλήσεις έπεφταν από νωρίς προς τη μεριά των δικών μας φιλάθλων, μαζί με κραυγές του τύπου «Θα σας γδάρουμε», «γουρούνια» και άλλα τέτοια …γοητευτικά! Ήταν φανερό πως επεδίωκαν επεισόδια, ενόψει της ρεβάνς στη Βλάτνια.

Καθώς μπήκαμε στο γήπεδο, θυμάμαι την έκπληξή μας όταν αντικρίσαμε τους αντιπάλους ποδοσφαιριστές. Ήταν σχεδόν όλοι υψηλόσωμοι και σωματώδεις σε σημείο που ακόμη και ο Λόφτυ Πηκ να δείχνει κοντός! Ο αρχηγός τους, ένας γεροδεμένος κεντρικός αμυντικός γύρω στο 1,90 μ. στάθηκε μπροστά μου και μου έτεινε το χέρι. «Τιμή μας που θα παίξουμε στο γήπεδό σας. Ας νικήσει ο καλύτερος» μου είπε και πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου ότι επρόκειτο για εντάξει τύπο, το σφίξιμό του μου έκοψε την ανάσα. Είχε περάσει το μήνυμά του μ’ αυτό τον ύπουλο τρόπο και όλοι μας καταλάβαμε τι θα ακολουθούσε. Ξεκίνησαν παίζοντας πολύ αντιαθλητικά, αλλά ο διαιτητής ήταν προσεκτικός, υποδεικνύοντας τα φάουλ. Θυμάμαι πως έφτασα πολύ κοντά να σκοράρω απ’ την αρχή, όμως την ώρα που επιχειρούσα το σουτ μόνος μου με τον αντίπαλο γκολκίπερ, ένας οπαδός της Ζάρνοβ  πετάχτηκε ξαφνικά απ’ το πουθενά κόβοντάς μου το δρόμο, με αποτέλεσμα να σαστίσω και το γκολ να χαθεί!  Ήταν φανερό πως θα μεταχειρίζονταν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να εξασφαλίσουν ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα…

Τα σπρωξίματα και οι αγκωνιές έπεφταν βροχή, ενώ στις εναέριες μονομαχίες οι παίκτες μας υστερούσαν χαρακτηριστικά. Εκεί που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, πρόσεξα κάτι στην εξέδρα που μου τράβηξε την προσοχή. Κάποιος είχε υψώσει μια μικρή πινακίδα και το μυαλό μου πήγε αστραπιαία στον Τόνυ Στορμ. Δεν πρόσεξα το πρόσωπο του, αφού το παιχνίδι κυλούσε και είχα  ξεχασθεί μπροστά σε θέση οφ-σάϊντ. Τουλάχιστον όμως, πριν εξαφανισθεί, είχα καταφέρει να διαβάσω τις λίγες λέξεις που έγραφε: «Κοίτα να τον παίξεις από μακριά Ρόϋ». Εννοούσε βέβαια το θηριώδη Τσέρνικ, που μου είχε περιορίσει έως τότε τη δράση στο ελάχιστο. Φώναξα κοντά μου το νεαρό Σλέϊντ και τον συμβούλεψα για την επόμενη επίθεση. Όταν ο Τζίμι πήρε τη μπάλα από τα δεξιά, όλοι περίμενα ένα βαθύ γέμισμα προς το κεφάλι μου που ωστόσο θα έδιωχνε εύκολα ο προσωπικός μου φρουρός. Όμως η εντολή μου ήταν άλλη. Ο σέντερ χαφ μας, μου πέρασε μια συρτή χαμηλή πάσα που έκοψε στη μέση τη γραμμή αμύνης των παικτών της Βλάτνια. Πριν προλάβουν να πέσουν πάνω μου είχα πιάσει έναν κεραυνό ο οποίος έστειλε τη μπάλα στον ουρανό των διχτύων τους. Επιτέλους είχαμε ανοίξει το σκορ!

Με το γκολ αυτό πήγαμε για την ανάπαυλα, όπου είχαμε το χρόνο να σχεδιάσουμε την τακτική του δευτέρου ημιχρόνου. Στόχος μας ήταν ένα ακόμη τέρμα, το οποίο θα μας διασφάλιζε για τον επαναληπτικό. Εξάλλου, πέρα από τη δύναμη, η Ζάρνοβ δεν είχε δείξει κάτι αξιόλογο. Πάντως, το β’ 45λεπτο πέρασε στο ίδιο μοτίβο. Εμείς στην επίθεση, εκείνοι στην άμυνα, με ένα συμπαγές τοίχος από καλοφτιαγμένα αθλητικά κορμιά να απλώνεται μπροστά μας. Προς το τέλος επιχείρησα μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά που θα με έβγαζε μόνο μου, αλλά ο στόπερ τους άπλωσε τα μακριά του χέρια και σταμάτησε τη μπάλα. Τι να την κάνουμε την κίτρινη κάρτα που πήρε, εκείνο που μετρούσε ήταν ότι γλύτωσαν την παραβίαση της εστίας τους, με μια ενέργεια που ένας άγγλος ποδοσφαιριστής δύσκολα θα έκανε σε παρόμοια φάση…

Ο χρόνος περνούσε και ο κίνδυνος να μέναμε στο «φτωχό» 1-0 ήταν πια ορατός. Προς το τέλος, ένας παίκτης της Δυναμό έπεσε κάτω και προσποιούμενος τον τραυματία προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο. Τότε ήταν που ο ευέξαπτος Λόφτυ έκανε την κουτουράδα να τον σηκώσει στα χέρια για να τον μεταφέρει εκτός αγωνιστικού χώρου. Όπως ήταν φυσικό, οι αναπληρωματικοί και οι παράγοντες της Ζάρνοβ έγιναν «πυρ και μανία» βρίζοντας και χειρονομώντας εναντίον του Πηκ, τη στιγμή που μπήκα στη μέση για να αποτρέψω το διαφαινόμενο καυγά. Ένα ελαφρύ μου σπρώξιμο (σχεδόν άγγιγμα) στον πιο εκδηλωτικό από αυτούς ο οποίος είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής, είχε σαν αποτέλεσμα εκείνος να σωριαστεί στο χορτάρι ουρλιάζοντας ότι δήθεν τον είχα χτυπήσει! Ήταν το απόλυτο μπλέξιμο! Όσο κι να τους έλεγα πως δεν τον είχα πειράξει, η κατάσταση χειροτέρευε.

Τραβήχτηκα από το κέντρο της συμπλοκής, τη στιγμή που το ματς έληγε κακήν κακώς, αλλά τότε συνέβη το αναπάντεχο. Οπαδοί των φιλοξενουμένων εισήλθαν στο γήπεδο απειλώντας θεούς και δαίμονες και εκσφενδονίζοντας εναντίον μας ότι μπορείς να φανταστείς. Οι ιαχές και οι βρισιές τους μας τρύπαγαν τ’ αυτιά, ενώ τρέχαμε πανικόβλητοι να μπούμε στα αποδυτήρια. Αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην έδρα μας, τότε τι θα γινόταν στη ρεβάνς; Θα μας έτρωγαν ζωντανούς!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)