Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Έκπληκτος, αντίκρισα το Μίλερ να στρέφεται με άσχημες διαθέσεις προς τον Τόνυ. Δε μπορούσα να ακούσω τι του έλεγε ακριβώς, αλλά μόνη της η έκφρασή του σήμαινε πολλά. Τα πράγματα είχαν εκτραχυνθεί και είμαστε μόλις στην αρχή. Μετά έμαθα πως τον είχε προκαλέσει πολύ άγαρμπα, λέγοντάς του αν μας είχε ενημερώσει πως επρόκειτο για ποδοσφαιρικό παιχνίδι και όχι προσωπικό πόλεμο μεταξύ τους. Μάλιστα έσπευσε να συμπληρώσει πως αν το ματς «ξέφευγε», εκείνος δε θα είχε ευθύνη...


Ακόμα όμως μεγαλύτερη έκπληξη δοκίμασα, απ’ την αντίδραση του προπονητή μας. «Έχεις δίκιο» του είπε. «Ας ξεχάσουμε προσωρινά τις διαφορές μας, για χατίρι των φιλάθλων» ολοκλήρωσε τη φράση του, γυρνώντας προς τον πάγκο μας.

Με το σφύριγμα της έναρξης απ’ το διαιτητή, οι σκέψεις με πλημμύρισαν. Φοβόμουν πολύ, ότι ο Τόνυ δε θα κρατούσε την ψυχραιμία του. Και το χειρότερο ήταν οι παίκτες της Σίτι, να είχαν τα ίδια μυαλά με τον τεχνικό τους... Τότε, θα γινόταν πραγματική σφαγή κι αυτό βέβαια, δε μας συνέφερε καθόλου. Άραγε τι θα μπορούσε να κάνει ο ρέφερι;



Όρθιος ο Μίλερ, συνέχιζε τις προκλήσεις. Οι φωνές του ακούγονταν ολοκάθαρα μέσα σε μια περίεργη σιγή που κυριαρχούσε τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά. Η φιγούρα του, ξερακιανή και νευρική, ήταν σαν αστεία καρικατούρα μέσα στο σούρουπο που έπεφτε. Μόλις είχαν ανάψει οι προβολείς του γραφικού γηπέδου της εργατούπολης του Κάρφορντ και στο βάθος διέκρινες τα φουγάρα απ’ τα καμίνια και τα τσιμεντάδικα, μαζί με τις στέγες και τα κεραμίδια των σπιτιών. Εκείνος, ωρυόταν: «Γερά Κάρφορντ! Μην τους αφήνετε να πάρουν ανάσα! Αυτοί οι καλομαθημένοι εξυπνάκηδες της Α’ κατηγορίας είναι όλοι τους για λύπηση!...»

Αυτό ήταν. Κι αν ο Τάφυ ο γυμναστής μας συγκρατήθηκε από τον Τόνυ δίπλα του για να μη του «χιμήξει», δεν ήταν εύκολο να γίνει το ίδιο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι προσβολές του είχαν πληγώσει το φρόνημα των παικτών μας, αφού η Μέλτσεστερ είχε και έχει ένα σπουδαίο όνομα που κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να βλέπει να κουρελιάζεται από τον πρώτο τυχόντα. Πρώτος που «τσίμπησε» ήταν ο Τζίμυ, όπως το περίμενα, προτρέποντας το διαιτητή να κάνει έστω μια παρατήρηση στο Μίλερ που συνέχιζε απτόητος την παράστασή του. Αυτό όμως, είχε ολέθρια αποτελέσματα. Ο Σλέϊντ απόσπασε την προσοχή του από τη μπάλα, άφησε εντελώς αφύλαχτη την πλευρά του και ένας αντίπαλος παίκτης ξέφυγε από τα αριστερά, στέλνοντας μια «φαρμακερή» γιόμα στην καρδιά της άμυνάς μας. Μια κεφαλιά του κεντρικού τους κυνηγού ήταν αρκετή να μας κάνει τη ζημιά. Βρεθήκαμε να χάνουμε γρήγορα-γρήγορα, με το συνολικό σκορ να είναι τώρα 2-1 υπέρ μας. Οι συγνώμες του νεαρού φίλου και συγκατοίκου μου ήταν άσκοπες. «Τώρα θα πέσουν πάνω μας σαν ένα κοπάδι λύκοι» τον αγριοκοίταξα. «Αυτό το γκολ τους έδωσε το κουράγιο που χρειάζονταν». Πόσο δίκιο είχα... Τα σκληρά «τζαρτζ» έδιναν κι έπαιρναν πλέον. Πρώτος που δοκίμασε τις «περιποιήσεις» των σκληροτράχηλων χαφ της Κάρφορντ ήταν ο Τζεφ Τζάϊλς, με εμένα να ακολουθώ. Ο γερμανός διαιτητής ωστόσο, που αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, σύντομα μας κατέστησε σαφές ότι δε θα ανεχόταν καμιά άλλη παρεκτροπή. «Αυτό ισχύει και για τη Ρόβερς» είπε χαρακτηριστικά. Τότε ήταν, που μια ομάδα οπαδών μας οι οποίοι βρίσκονταν πάνω από τον πάγκο της Σίτι, ξέσπασαν με μανία κατά του Άρτσι Μίλερ, «λούζοντάς» τον με χυδαίες βρισιές και πετώντας ότι είχαν στα χέρια τους εναντίον του. Αυτός, φρύαξε στην κυριολεξία! «Στολισμένος» σαν καρνάβαλος με κάθε λογής αντικείμενα, χαρτιά υγείας, πλαστικά μπουκάλια και άλλα παρεμφερή, έστεκε εμβρόντητος και εξοργισμένος.



Τότε ακριβώς είδα με τρόμο τον Τόνυ να πλησιάζει τον Άρτσι Μίλερ, έτοιμος για καυγά. Ωστόσο, ο Στορμ στράφηκε στην κερκίδα και , μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου αντιπάλου του, ζήτησε από τους φιλάθλους μας να απομονώσουν τους ταραξίες! Ήταν εκεί οι περισσότεροι γνωστά παιδιά, όπως ο Ίβορ Γουΐνθροπ, που μας ακολουθούσαν παντού και ήμουν βέβαιος πως θα φρόντιζαν να μην επαναληφθεί τέτοια συμπεριφορά. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν αυτό. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά, ο Μίλερ «πέταξε το γάντι» στον προπονητή μας, λέγοντάς του, αφού πρώτα δήθεν τον ευχαρίστησε ειρωνικά, πως αν χρειαζόταν προστασία από μερικούς κάφρους της ομάδας μας, θα τη ζητούσε! Παρά την αγένεια που του επιδείχθηκε, ο Τόνυ γύρισε και επέστρεψε στον πάγκο μας, ακριβώς τη στιγμή που ο διαιτητής σφύριξε τέλος ημιχρόνου. Τώρα πια, ήμουν σχεδόν βέβαιος πως ο Στορμ είχε διαβάσει εκείνη την παράγραφο… Φεύγοντας για την ανάπαυλα, είχα μεγάλη δυσκολία να ηρεμήσω δίπλα μου τον Πηκ «το Βουνό», που έδειχνε εκτός εαυτού. «Ότι και να κάνουν οι παίκτες της Σίτι, εμείς δεν πρέπει να μπλεχτούμε Λόφτυ», το θυμάμαι σαν τώρα να του λέω.
Σαν να του είπα να κάνει ότι χειρότερο. Με την έναρξη του δεύτερου ημίχρονου και με αφορμή ένα σκληρό παιχνίδι σε βάρος του, ο θηριώδης σέντερ-μπακ μας «πήρε φωτιά». Πριν εκτελεστεί ένα κόρνερ στην περιοχή μας, άρχισε τις αγριάδες με έναν παίκτη της Κάρφορντ και κείνος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με μια μεγαλειώδη βουτιά έπεσε στον αγωνιστικό χώρο και παρίστανε τον τραυματία. Αλλά το άσχημο ήταν πως ο ρέφερι είχε παρακολουθήσει όλη την προηγούμενη στιχομυθία, με αποτέλεσμα να θεωρήσει πως ο Πηκ τον είχε χτυπήσει σκόπιμα στη διεκδίκηση της μπάλα στον αέρα. Μη έχοντας την παραμικρή αμφιβολία για αυτό που έγινε, υπέδειξε αμέσως πέναλτι, κάνοντας τον Λόφτυ να γίνει έξω-φρενών. Παρά τις εκκλήσεις μου να σταματήσει, εκείνος συνέχισε, με συνέπεια να σημειωθεί από το διαιτητή, που τον έμεμψε για τη γενικότερη συμπεριφορά του, υπενθυμίζοντάς του μάλιστα πως σα δάσκαλος που ήταν, θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα αθλητή. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι στριγγλιές του Μίλερ συνεχίζονταν: «Μπράβο κ. διαιτητά, μην τους αφήσεις να σου πάρουν τον αέρα αυτοί οι μαμόθρευτοι μπεμπέδες της Α’ κατηγορίας!» έλεγε και ξαναέλεγε. Μετά στράφηκε στους παίκτες του ζητώντας να χτυπήσει το πέναλτι ο «σταρ» της Κάρφορντ, ο Ντον Γουέστον. Μάλιστα τον απειλούσε δυνατά πως αν αστοχούσε θα τον έστελνε να προπονείται με τις «ρεζέρβες»! Οι στιγμές για εμάς ήταν πολύ δύσκολες. Η Σίτι θα είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει και μετά ποιος ξέρει τι θα γινόταν. Καθώς ο Γουέστον έστηνε τη μπάλα στα 11 βήματα, πλησίασα τον Τσάρλυ Κάρτερ. «Έχω την εντύπωση πως μέσα του τρέμει από τις απειλές του Μίλερ και γιαυτό θα δοκιμάσει ένα σίγουρο σουτ, στη γωνία» του είπα. «Όσο για το ποια γωνία, εσύ είσαι ο γκολκίπερ, βρες το» τον άφησα ξερό, χαμογελώντας του.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)