Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ

Στην τελευταία μας προπόνηση πριν τον αγώνα έδωσαν και πάλι το «παρών» οι ενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριες που δεν έλεγαν να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τον Τσάρλυ, σε σημείο που μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η κατάσταση. «Πως είναι δυνατόν να απέκτησε ξαφνικά τόση δημοσιότητα, με έναν μόλις δοκιμαστικό δίσκο που έκανε» αναρωτήθηκε εύλογα ο Μπλάκυ αν και οι δυο μας ήδη είχαμε σχεδόν αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε. Η ευχάριστη ωστόσο έκπληξη εκείνης της μέρας ήταν η εμφάνιση στο γήπεδο της Μπάρκλεϋ του στενού μου φίλου και διάσημου καλλιτέχνη Μάρτυ Μίλερ. Ο Μάρτυ δούλευε τότε στο γνωστό κλαμπ της πόλης «Κάθριν Χουήλ», το οποίο από ότι θυμόμουν ανήκε στις επιχειρήσεις «Σταρλάϊν» που ήθελαν να αποκτήσουν τον Τσάρλυ και να τον εντάξουν ως τραγουδιστή στο δυναμικό τους.
Καθώς αλλάζαμε μπαλιές με το Μάρτυ φρόντισα φυσικά να του ζητήσω τη χάρη να μάθει ότι μπορούσε για τον Σαρπ, ελπίζοντας να βρούμε κάτι που θα μας εξυπηρετούσε. Το βράδυ στο ξενοδοχείο η αγωνία μου είχε φθάσει στο κατακόρυφο, καθώς δεν είχα ακόμη νέα του Μίλερ. Φοβόμουν πολύ πως οι επιφυλάξεις που διατηρούσα για τον Τάμπυ ίσως να αποδεικνύονταν βάσιμες, αν και ο Μπλάκυ δεν ανησυχούσε πιστεύοντας ότι ο Μόρτον ήταν μια χαρά.
Την επομένη στα αποδυτήρια ήταν εμφανής η προσπάθεια του προπονητή μας να αντιμετωπίσουμε τη Μπάρκλεϋ ωσάν να ήταν η Ολλανδός αντίπαλός μας στην Ευρώπη. «Και οι δυο ομάδες έχουν ισχυρότατες άμυνες και κάνοντας αρχή από σήμερα θα δούμε που βαδίζουμε» είπε.

Το ματς ξεκίνησε με τη Μπάρκλεϋ «ταμπουρωμένη» πίσω και εμάς να προσπαθούμε με πασίτσες να διασπάσουμε το αμυντικό της τείχος. Κάποια στιγμή ο Σλέϊντ παρασύρθηκε και επιχείρησε μόνος του τη διείσδυση, παρά τις εκκλήσεις μου να μην προχωρήσει! Έχασε τη μπάλα και ο αριστερός εξτρέμ της αντιπάλου μας έφυγε μπροστά, για να τον προλάβει με προβολή ο Λόφτυ λίγο πριν μπει στην περιοχή μας. Το γύρισμα του Πηκ προς τον τερματοφύλακά μας δεν ήταν άψογο, αλλά μία γρήγορη αντίδραση αρκούσε για να διορθωθεί η κατάσταση. Ο Τάμπυ εντούτοις δείλιασε και «κόλλησε» στην εστία του, δίνοντας την ευκαιρία στον κυνηγό της Μπάρκλεϋ να κερδίσει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα μας! Και ενώ όλοι υπέθεταν πως ο Τάμπυ είχε κάνει κακό υπολογισμό, εγώ ήμουν βέβαιος για το λόγο της ολιγωρίας του. Φοβόταν να συγκρουσθεί για να μην τραυματισθεί ξανά. Αυτό όμως μας είχε ήδη κοστίσει ένα γκολ! Φαινόταν καθαρά σε όποιον μπορούσε να «διαβάσει» τις κινήσεις του, ότι ο γκολκίπερ μας είχε δυστυχώς χάσει το θάρρος του..

Η Μπάρκλεϋ μετά την επιτυχία της σε βάρος μας αναθάρρησε και βγήκε μπροστά, πιέζοντας με τη σειρά της τη δική μας άμυνα. Ένα πολύ επικίνδυνο σουτ που ο Μόρτον κατόρθωσε να διώξει σε κόρνερ ήταν το άμεσο αποτέλεσμα αλλά ευθύς με την εκτέλεση φάνηκαν και πάλι οι αδυναμίες του. Δίστασε να κάνει την έξοδο, τζαρτζαρίσθηκε στη διεκδίκηση από έναν επιθετικό, έχασε τη μπάλα και μόλις που πρόλαβα να διώξω σχεδόν στη γραμμή το εξ’ επαφής σουτ που ακολούθησε. Κι αυτό το κατόρθωσα μόνο και μόνο γιατί περίμενα το νέο σφάλμα του, αλλιώς θα είχαμε δεχθεί και δεύτερο γκολ. Ο Τάμπυ έτριψε με αμηχανία τον αριστερό του καρπό, όταν τον ρώτησα αν όλα ήταν εντάξει. «Δεν είναι τίποτα σοβαρό Ρόϋ» μου απάντησε, χωρίς να με πείσει. «Καλύτερα να μη το ρισκάρουμε. Δε μπορείς να παίξεις με ένα χέρι» του είπα και παρά τις αντιρρήσεις του ζήτησα να αλλάξουμε φανέλες για να παίξω εγώ γκολκίπερ στη θέση του. Στον πάγκο ο Τόνυ Στορμ και ο Τάφυ Μόργκαν δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε, αφού ο τερματοφύλακάς μας έδειχνε να μην έχει κάτι αλλά εγώ γνώριζα πως δεν χρειαζόταν να ριψοκινδυνεύσουμε άλλο.




















Πρόσεξα φυσικά να μη φάμε κάποιο άλλο «κοροϊδίστικο» τέρμα και με σχετική άνεση κράτησα την εστία μας ανέπαφη, είτε με πλονζόν, είτε με γρήγορες εξόδους, έως ότου το κέρδος μας από το ματς ήταν μία ανατροπή του Τράνζον μέσα στην περιοχή. Ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά να μου επιτρέχουν να χτυπήσω εγώ το πέναλτι, όπως και έγινε. Κατάφερα έστω και με τη βοήθεια του δοκαριού να σκοράρω και να ισοφαρίσω έτσι έναν αγώνα που είχε ξεκινήσει με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Τόνυ μας υποδέχτηκε αρκετά εκνευρισμένος, ζητώντας εξηγήσεις για όσα είχαν συμβεί και αυτό ήταν κάτι που περίμενα. Κουβεντιάσαμε για λίγο, αλλά δεν κατόρθωσα να τον πείσω πως ο Τάμπυ ήταν ανέτοιμος για το παιχνίδι με τη Ζίντεν, σε λίγες μέρες. Δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσουμε τον Τσάρλυ, όπως του πρότεινα, αλλά υπέθεσε ότι τα λάθη του Μόρτον ήταν συμπτωματικά. «Θα τον ξαναβάλω και με τους Ολλανδούς. Εξάλλου, έχει μεγάλη πείρα από τέτοιες αναμετρήσεις» επέμενε...

Το βράδυ της Τρίτης ,που βγήκαμε υπό το φως των προβολέων μπροστά στο κοινό μας, όλοι ήταν αισιόδοξοι. Ο κόσμος πίστευε ότι μπορούσαμε να κατατροπώσουμε τη Ζίντεν και να ξεκινήσουμε τις Ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις στο Κύπελλο Κυπελλούχων θριαμβευτικά! Στον πάγκο μας, ο Τσάρλυ είχε δηλωθεί αναπληρωματικός, αλλά το ανησυχητικό ήταν πως δεν είχε ακόμη αποφασίσει τι θα κάνει. Ήταν μάλιστα φανερό -σε όσους μίλησαν μαζί του εκείνη τη στιγμή- πως περίμενε να δει την εμφάνιση του Τάμπυ, για να κατασταλάξει αν θα μας άφηνε ή όχι, συνέδεε δηλαδή τη δική του πορεία με αυτήν της ομάδας μας, κάτι που φανέρωνε τη μεγάλη του ευαισθησία...

Οι φορμαρισμένοι αντίπαλοί μας θα έκαναν το παν για να τον βάλουν σε περισυλλογή, εκείνη τη μαγευτική φθινοπωρινή βραδιά που θα θυμάμαι για χρόνια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ