Παναγιώτης Πλαφουτζής: "Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό"

(Μία συνέντευξη από καρδιάς, στο Νίκο Δ. - Θ. Νικολαΐδη)

Παναγιώτη μου, αγαπημένε φίλε και λάτρη του παλιού, καλού Ουέστ, πολύ χαίρομαι για αυτή, έστω και διαδικτυακή ευκαιρία που έχουμε να τα πούμε!

 

Νίκο μου, η χαρά είναι και δική μου. Πάντα οι συζητήσεις μαζί σου έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και η ευχαρίστηση που αποκομίζει ο συνομιλητής σου είναι τεράστια. Βέβαια, τώρα μου έχεις πετάξει το μπαλάκι σ' εμένα, οπότε αναγκαστικά θα μιλήσω περισσότερο εγώ... Σε κάθε περίπτωση, σ' ευχαριστώ γι' αυτή την ευκαιρία που μου δίνεις, να μπορέσουμε να τα πούμε έστω και με τη μορφή μίνι συνέντευξης!...

 

Μας θυμίζεις από πότε χρονολογείται το ενδιαφέρον σου για τα εικονογραφημένα περιοδικά και ποιες είναι οι «αδυναμίες» σου;

Κόμικς ξεκίνησα να διαβάζω από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Στη δική μου εποχή τα παιδάκια διάβαζαν Μίκυ Μάους, Ποπάυ, Σεραφίνο και Τιραμόλα, τότε που -όπως θυμάσαι- όλα αυτά τα περιοδικά είχαν τις μισές σελίδες έγχρωμες (χρωματιστές τις λέγαμε) και τις μισές ασπρόμαυρες. Μεγαλώνοντας γνώρισα και άλλα κόμικς, όπως το Λούκυ Λουκ και το Asterix, ή πιο "μεγαλίστικα" όπως το Φάντομ και την Περιπέτεια.

Κάπου εκεί ενδιάμεσα, το καλοκαίρι μετά την Γ' Δημοτικού, βρέθηκα για διακοπές στο χωριό του πατέρα μου, όπου δεν υπήρχε περίπτερο κι εγώ μετά από λίγες ημέρες είχα εξαντλήσει την ανάγνωση όλων των κόμικς που είχα πάρει μαζί μου. Αν και στο σπίτι υπήρχαν μερικές δεκάδες τεύχη περιοδικών όπως ο Μικρός Σερίφης και ο Μικρός Κάου-μπόυ (τα διάβαζε μανιωδώς ο μικρότερος αδερφός του πατέρα μου), εντούτοις εγώ δεν τα διάβαζα γιατί είχαν πολύ κείμενο, παρότι θαύμαζα τα φανταστικά εξώφυλλά τους.

Βυθισμένος στη θερινή ραστώνη, ένα μεσημέρι πείστηκα από τη μητέρα μου να διαβάσω ένα από αυτά τα τεύχη, αντί να χαζολογάω με τα ίδια και τα ίδια. Κι έτσι διάβασα την πρώτη μου περιπέτεια με την Θρυλική Τετράδα: τον Τζιμ Άνταμς, τη Ντιάνα, τον Πεπίτο και τον Τσιπιρίπο. Έμεινα κατάπληκτος! Μου άρεσε τόσο πολύ που μέχρι να φύγουμε από το χωριό είχα διαβάσει πολλά ακόμα τεύχη και τα υπόλοιπα τα πήρα μαζί κατά την επιστροφή μου στην Αθήνα. Αυτά αποτέλεσαν, ουσιαστικά, και την απαρχή μια τεράστιας συλλογής που σήμερα αριθμεί περίπου 15.000 τεύχη...

Οι "αδυναμίες" μου, εκτός από τα περιοδικά της Θρυλικής Τετράδας, είναι ο Μίστερ Νο, ο Τεξ, ο Ντύλαν Ντογκ, ο Superman, ο Batman και ο Spider-Man, καθώς και άλλα "κλασικά" κόμικς όπως ο Ιζνογκούντ ή ο Τεν Τεν. Όμως, επειδή έχω διαβάσει χιλιάδες κόμικς, πλέον έχω γίνει πολύ απαιτητικός. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι σύγχρονες προσπάθειες κάποιων Ελλήνων δημιουργών, με μεταφορές σε κόμικς διάφορων λογοτεχνικών έργων ή με καταγραφές ιστορικών γεγονότων.

 

Τα μπλογκ που διαχειρίζεσαι (ανάφερέ τα, με την ευκαιρία, για τους αναγνώστες του blekmagazine, που μας διαβάζουν) απηχούν το ευρύτερο πεδίο των ενδιαφερόντων σου;

 

Ναι, αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω. Άλλωστε, δεν θα μπορούσα να ασχολούμαι με κάτι που δεν μου αρέσει ή δεν με ενδιαφέρει πραγματικά. Η αρχή με τα blog έγινε το 2009, τότε που ήταν στη μόδα και όλοι είχαν φτιάξει κι ένα προσωπικό blog στο οποίο αναρτούσαν τις προσωπικές τους στιγμές με φωτογραφίες από την προσωπική τους ζωή. Μια υπερβολή που ήρθε να αντικαταστήσει λίγο αργότερα σε υπερθετικό βαθμό το Facebook και πιο μετά και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. 

Επειδή τότε ήταν και η εποχή που είχα δημιουργήσει και το "Club Φίλων Μικρός Σερίφης", έφτιαξα το ομώνυμο blog ώστε να έχουμε ένα διαδικτυακό σημείο συνάντησης τα μέλη του. Θυμάσαι, τότε είχαμε και το "Μπλεκ Group" με το παρών blog που είχε παρόμοιο ρόλο. Σε αυτά δεν αναρτούσαμε θέματα μόνο για τον Μικρό Σερίφη ή τον Μπλεκ αλλά για τα κόμικς γενικότερα. Αργότερα έφτιαξα κι άλλα διάφορα blog, με ξεχωριστή θεματολογία: επικαιρότητα/ειδήσεις, θεωρίες συνωμοσίας, καλλιτεχνικές απεικονίσεις κτλ. Όταν ήρθαν στη ζωή τα πιτσιρίκια μου, λόγω περιορισμένου χρόνου μείωσα τις δραστηριότητες αυτές για μια μεγάλη περίοδο.

Το 2015 δημιούργησα το blog “Σελίδες Νοσταλγίας”, το οποίο ήταν και η κύρια ενασχόλησή μου με το ίντερνετ τα τελευταία χρόνια. Αργότερα έφτιαξα και το "Stephen King in Greece", ένα blog αφιερωμένο στον σπουδαίο Αμερικάνό συγγραφέα. Τώρα, σταδιακά, επιστρέφω και με άλλες σελίδες, όπως ένα blog αφιερωμένο στην Αστυνομική Λογοτεχνία και την Λογοτεχνία Μυστηρίου, με το όνομα "Crime Fiction Greece", αλλά και με ένα ακόμα σχετικά με την Επιστημονική Φαντασία και τη Φανταστική Λογοτεχνία, το οποίο θα ανέβει σε λίγο καιρό. Βέβαια, ένα μεγάλο στοίχημα είναι να διατηρηθεί υψηλή η επισκεψιμότητα στις “Σελίδες Νοσταλγίας”, όπως και στο ομώνυμο κανάλι που δημιουργήθηκε πρόσφατα στο YouTube και το οποίο σταδιακά θα περιλαμβάνει όλο και περισσότερο οπτικοακουστικό υλικό με σχετική θεματολογία (παλιά περιοδικά, κόμικς, αγαπημένες σειρές κινουμένων σχεδίων, trailer αγαπημένων ταινιών και άλλα πολλά).

Το ζητούμενο, για να μπορέσουν να τρέξουν όλα αυτά, ξέρεις πολύ καλά Νίκο ότι δεν είναι άλλο από τον χρόνο. Μακάρι να είχε περισσότερες ώρες η μέρα για να τα προλαβαίνουμε όλα και να μπορούμε να αφιερώνουμε περισσότερη ενέργεια σε αγαπημένες μας ασχολίες. Ξέρεις, έχω ένα πάθος με τις συλλογές (κόμικς, βιβλία, μοντέλα αυτοκινήτων, παλιά παιχνίδια κτλ) και θα πρέπει μέσα σε όλα να οργανώνω και αυτές. Ένα τεράστιο κεφάλαιο χρόνου έχει δαπανηθεί λοιπόν και σε αυτό το κομμάτι, με την οργάνωση ενός ιδιαίτερου χώρου, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε ένα προσωπικό μουσείο, στο οποίο θα χαρώ να σε φιλοξενήσω σε λίγο καιρό που ευελπιστώ να το έχω σχεδόν έτοιμο…

 

Εκείνο το ιδιαιτέρως αξιόλογο έργο που έχεις συγγράψει με τόσο κόπο, επιμονή και ακρίβεια, το τόσο πλούσιο σε όγκο πληροφοριών αλλά παράλληλα έμφορτο νοσταλγικών αναφορών, πότε πιστεύεις ότι θα μπορέσουμε να το απολαύσουμε τυπωμένο; Μίλησέ μας λίγο αν θέλεις για αυτή την προοπτική.

 

Κοίτα να δεις τι γίνεται τώρα… Αυτό το έργο στο οποίο αναφέρεσαι προοριζόταν αρχικά να γίνει ένα πολυτελές λεύκωμα μεγάλου μεγέθους, όπως ήταν το «Λεξικό του Μικρού Ήρωα» του φίλου Γιώργου Βλάχου. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στα περιοδικά της «Θρυλικής Τετράδας» του Μικρού Σερίφη Τζιμ Άνταμς αλλά και γενικότερα στα περιοδικά της παλιάς εποχής που μας έμαθαν να αφομοιώνουμε τον γραπτό λόγο, να γράφουμε σωστά τις πρώτες μας μεγάλες εκθέσεις και να αγαπάμε την λογοτεχνία. Είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας έρευνας και περιλαμβάνει τεράστιο όγκο πληροφοριών και πλουσιότατη εικονογράφηση. Δυστυχώς, όταν ήταν έτοιμο προς έκδοση, ήρθε η μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Οι εκδότες σταμάτησαν να επενδύουν σε τέτοιου είδους θεματολογίες και μάλιστα σε πολυτελείς εκδόσεις όπως προορίζονταν αυτή. Υπήρχαν πολλοί εκδότες που εντυπωσιάστηκαν από τα δοκίμια της έκδοσης, όμως φοβήθηκαν να προχωρήσουν λόγω υψηλού κόστους. Μετά, έπαψα κι εγώ να ασχολούμαι και δεν το κυνήγησα άλλο.

Βέβαια, πληροφοριακά κομμάτια από το βιβλίο αυτό είχα τη χαρά να τα μοιραστώ με κάποιους καλούς φίλους που θέλησα να τους βοηθήσω στις αναζητήσεις τους. Δυστυχώς, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από καιρό κάποιοι έδωσαν τα στοιχεία σε κάποιους άλλους και μάλιστα συνέβη το εξής παράδοξο: ένας συγγραφέας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη μίλησε για την Θρυλική Τετράδα διαβάζοντας μια αυτούσια παράγραφο από τα δικά μου κείμενα, φυσικά χωρίς να αναφέρει την πηγή του…

Να επισημάνω ότι μπορεί να με πειράζουν κάποια στραβά που συμβαίνουν, όμως κακία δεν κρατάω σε κανέναν. Από όλο αυτό το «ταξίδι» των τελευταίων δεκαετιών, με αφορμή και την συγγραφή αυτού του λευκώματος, κρατάω ως παρακαταθήκη τη γνωριμία μου με πολύ σημαντικούς ανθρώπους που με τίμησαν με την αγάπη και τη φιλία τους, όπως είσαι εσύ, ο Γιώργος Βλάχος, ο Βαγγέλης Σαΐτης, ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, ο Χρήστος Δίχρης, ο Σπύρος Πιτικάρης, ο Χρήστος Νάστος, ο Γιώργος Γεωργέλος και όλα τα μέλη του Club Φίλων Μικρός Σερίφης, με τα οποία θα μας συνδέει πάντα μια ιδιαίτερη σχέση –κι ας έχουμε σταματήσει τις πολλές επαφές τα τελευταία χρόνια.

Φυσικά, δεν μπορώ να μην σταθώ ιδιαίτερα στη γνωριμία μου με κάποια από τα «ιερά τέρατα» του χώρου των παλαιών εκδόσεων, όπως ο Πότης Στρατίκης, ο Κωνσταντίνος Ραμπατζής, ο Γιώργος Ανεμοδουράς και ο Τζίμμυ Κορίνης. 

Ειδικότερα με τον Πότη Στρατίκη, έναν εκδότη και συγγραφέα που πιστεύω πως επηρέασε πολυεπίπεδα τις ζωές πολλών ανθρώπων, είχα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Μέσα από τις πολλές συζητήσεις μας, είτε στις συναντήσεις του Club, είτε στις προσωπικές μας σε ένα μικρό καφέ στην γειτονιά του στον Χολαργό, θεωρώ ότι κέρδισα συμπυκνωμένες γνώσεις και εμπειρίες ζωής…

Και για να απαντήσω –τελικά– και στην ερώτησή σου, δεν ξέρω αν υπάρχει πια η δυνατότητα για να εκδοθεί αυτό το έργο έτσι όπως θα έπρεπε και όπως αρμόζει σε μια τέτοια περίπτωση. Αν μιλούσαμε για κάτι παρόμοιο στην Ιταλία ή στην Γαλλία, οι εκδότες θα το διεκδικούσαν. Μιλάμε για ένα κομμάτι της περιοδικής εκδοτικής ιστορίας της χώρας, ένα ντοκουμέντο. Έχω πολλά χρόνια, βέβαια, που δεν έχω προσεγγίσει κάποιον εκδότη. Κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να προχωρήσω σε μια αυτοέκδοση σε περιορισμένο τιράζ, μόνο για τους φαν του είδους… Δεν ξέρω, θα δούμε…

 

Το κλαμπ των φίλων του «Μικρού Σερίφη» που δημιούργησες και τα περίφημα περιοδικά που εξέδιδες κάθε μήνα ήταν μία πρωτοβουλία που χαίρει της γενικής αναγνώρισης από όλους μας. Μίλησέ μας για εκείνη την επίπονη προσπάθειά σου και τι συναισθήματα αντλούσες από αυτήν;

 

Το Club το δημιούργησα με σκοπό να φέρω σε επαφή όλους εκείνους που διάβαζαν αυτού του είδους τα αναγνώσματα, είτε ως παιδιά, είτε ως μεγαλύτεροι. Από την αρχή θεώρησα πως όλα αυτά τα μέλη θα πρέπει να έχουν και έναν σύγχρονο συνδετικό δεσμό, καθώς τα έντυπα με την Θρυλική Τετράδα είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν πολλά χρόνια πριν.

Έτσι, με την άδεια του κου Στρατίκη, άρχισα να εκδίδω ένα φάνζιν περιοδικό με την ονομασία του Club. Το κόστος αυτής της έκδοσης το επωμιζόμουν εγώ και στην αρχή το περιοδικό διανέμονταν στα μέλη δωρεάν.

Μιλάμε για ένα περιοδικό που είχε φτάσει –αν θυμάσαι– να έχει 150 σελίδες και κάποια τεύχη ήταν εξολοκλήρου έγχρωμα. Δεν μ’ ενδιέφεραν τα χρήματα που διέθετα στην έκδοση, καθώς χαιρόμουν ιδιαίτερα για αυτό που είχα δημιουργήσει: μια παρέα μεγάλων παιδιών που συναντιόντουσαν, μιλούσαν για τους αγαπημένους τους ήρωες και ξαναγίνονταν για λίγο πάλι παιδιά. Είχαμε μέλη όχι μόνο από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, ανθρώπους που είχαν φύγει κάποτε μετανάστες και μας έβρισκαν μέσω του διαδικτύου!

Η αξία όλου αυτού; Ανεκτίμητη…

Εκτός του περιοδικού αυτού, που έφτασε αισίως τα 15 τεύχη, είχα την τιμή να συμμετέχω είτε ως εκδότης, είτε ως επιμελητής σε όλες τις νέες εκδόσεις της Θρυλικής Τετράδας μέχρι το 2017: Μικρός Σερίφης #1469-1470, Μικρός Κάου-μπόυ #1219-1222, Μικρός Αρχηγός #839, Άγρια Δύση #1-2.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω στην αναγέννηση τέτοιων σπουδαίων, για τα ελληνικά εκδοτικά δεδομένα, τίτλων και ηρώων…

 

Σε ευχαριστώ από καρδίας για την ανταπόκρισή σου και φυσικά για όλα όσα μας πρόσφερες.

Εγώ σ’ ευχαριστώ, Νίκο μου. Ελπίζω σύντομα να μπορέσουμε να βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί, όπως εκείνον τον καιρό και να μπορέσουμε να μιλήσουμε πιο εκτεταμένα για όλα τα αγαπημένα μας θέματα. Συνέχισε να δημιουργείς και να μας δίνεις το παράδειγμα!