"Bend it like... Roy!: Μια σχέση αποκαθίσταται" (7/13)

(διασκευάζει από το κόμικ ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Ενώ οι συμπαίκτες μου παραμιλούσαν από τα φοβερά «καψόνια» που τους υπέβαλλε ο αγριεμένος Τόνυ (εγώ ήμουν τραυματίας όπως υποδήλωνε και το μπαστούνι που χρειάσθηκε να επιστρατεύσω αναγκαστικά εκείνες τις μέρες και έτσι τη γλίτωσα πολύ φθηνά...), στράφηκα έκπληκτος προς τη μνηστή μου και τη ρώτησα που είχε ανακαλύψει αυτό το «κελεπούρι» που είχε στα χέρια, ένα ταλαιπωρημένο σύγγραμμα με τον τίτλο “Memories of Archie Miller”. «Ψαχουλεύοντας το σωρό των βιβλίων που μου έδωσες για να προσφέρουμε στην κλήρωση της λαχειοφόρου αγοράς του χορού του συλλόγου, θυμάσαι; Ρίξε μια ματιά στην υποσημείωση που έχω κάνει στη σελίδα 29». Είχα καταλάβει πολύ καλά τι εννοούσε, μόλις κοίταξα στο επίμαχο σημείο. «Μόλις ο Τόνυ το διαβάσει αυτό, η συμπεριφορά του προς τον Μίλερ θα αλλάξει άρδην», σκέφτηκα φωναχτά. Κρατώντας παραμάσχαλα το σπάνιο πόνημα, ακολούθησα κατά πόδας τον προπονητή μας προς τα αποδυτήρια, καθώς οι παίκτες φαίνονταν έτοιμοι να επαναστατήσουν. Σκόπευα να του δείξω άμεσα το γραπτό, προκειμένου η εμμονή του στην κόντρα με τον αντίπαλο κώουτς να μην πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

«Ξέρω πως θεωρείς το Μίλερ υπεύθυνο για το τέλος της καριέρας σου» πρόλαβα να του πω, για να συμπληρώσω ότι αν έκανε τον κόπο να κοιτούσε στο βιβλίο, θα ...Με έκοψε απότομα «Αν δε σε πειράζει...Έχω πάρα πολλή γραφική δουλειά να φέρω σε πέρας αυτή την ώρα και ...Είμαι έξω φρενών μ’ αυτή την ιστορία γύρω από τον Άρτσι Μίλερ. Αν χρειασθώ τη συμβουλή κάποιου θα τη ζητήσω, να’ σαι βέβαιος!» «Εντάξει Τόνυ» του ανταπάντησα. Εξάλλου εκείνος αποφάσιζε, ήταν το αφεντικό ούτως ή άλλως. «Απλά ήμουν έτοιμος να σου δείξω κάτι πολύ σημαντικό. Αν ποτές βρεις το χρόνο, διάβασε στη σελίδα 29 τι λέει...» είπα και γύρισα ενοχλημένος την πλάτη μου φεύγοντας απ’ το γραφείο του.

Επιστρέφοντας στο σπίτι με το αμάξι, η Πένυ με ρώτησε με αγωνία αν πράγματι πίστευα πως θα κοίταζε εκείνη την παράγραφο. «Όχι τώρα άμεσα, αλλά μέχρι το ματς με την Κάρφορντ την άλλη Τρίτη, θα υπάρχει πολύς καιρός...» της απάντησα, χωρίς όμως να το πολύ-πιστεύω.

Το επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος ήταν με τη Χόλβερτον στην έδρα μας. Καθώς μόλις είχα αποθεραπευτεί, θεώρησα σκόπιμο να τσεκάρω τις δυνάμεις μου, ενόψει των δύσκολων υποχρεώσεών μας. Θυμάμαι ότι έκανα ένα πολύ δύσκολο «ψαλίδι» στέλνοντας τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα, όμως ακόμη και τώρα αντηχούν στ’ αυτιά μου οι αγριοφωνάρες του Στορμ που ακολούθησαν. Χειρονομώντας έντονα, μου υπενθύμιζε ότι είχε ζητήσει να μη ζορίζομαι και έσκουζε πως θα έβαζε τον αναπληρωματικό στη θέση μου, για τα τελευταία λεπτά. «Αυτό κι αν είναι γελοίο...» αναρωτήθηκα...

Όλη εκείνη η ένταση, που προέκυψε ύστερα από την πρόσφατη αναζωπύρωση της παλιάς έχθρας μεταξύ των δυο προπονητών, το έβλεπα πια καθαρά, άρχισε να κουράζει κι εμένα τον ίδιο. Τα πράγματα θα γίνονταν όλο και πιο ανυπόφορα, ήταν φανερό. Αλλά δεν ήμουν ο μόνος που είχε επηρεαστεί. Όταν η αποστολή μας έφτασε στο Κάρφορντ για τον επαναληπτικό, το κλίμα ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένο. Έφιπποι αστυνομικοί με γκλομπ είχαν επιστρατευτεί για να απωθήσουν τους οπαδούς των δυο ομάδων, που λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια. Η κατάσταση ξέφευγε απ’ τον έλεγχο...

Ενώ αλλάζαμε, κάποιος φροντιστής μας έφερε μια τοπική πρωινή εφημερίδα, που έγραφε ότι ο Μίλερ βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Οι διοικούντες την ομάδα ήταν έτοιμοι, σε περίπτωση αποτυχίας, να του δείξουν την πόρτα, λόγω πολλών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε το κλαμπ τους. Κι όλα αυτά, παρά την περσινή τους επιτυχία να κατακτήσουν το Κύπελλο Ευρώπης.

Βγαίνοντας στο τερέν, οι αποδοκιμασίες ήταν τόσο έντονες που αρκούσε μια αμφισβητούμενη φάση για να βάλει «μπουρλότο» στην αναμέτρηση. Κι αν η Κάρφορντ δε θα έχανε και τίποτα με μια τιμωρία του γηπέδου της για επεισόδια, εμείς απ’ την πλευρά μας, ρισκάραμε πολλά. Τη φήμη μας, πρώτα απ’ όλα, αλλά και τις υψηλές μας προσδοκίες για διάκριση στην Ευρώπη, που τόσο επιθυμούσαμε.

Έκπληκτος, αντίκρισα το Μίλερ να στρέφεται με άσχημες διαθέσεις προς τον Τόνυ. Δε μπορούσα να ακούσω τι του έλεγε ακριβώς, αλλά μόνη της η έκφρασή του σήμαινε πολλά. Τα πράγματα είχαν εκτραχυνθεί και είμαστε μόλις στην αρχή. Μετά έμαθα πως τον είχε προκαλέσει πολύ άγαρμπα, λέγοντάς του αν μας είχε ενημερώσει πως επρόκειτο για ποδοσφαιρικό παιχνίδι και όχι προσωπικό πόλεμο μεταξύ τους. Μάλιστα έσπευσε να συμπληρώσει πως αν το ματς «ξέφευγε», εκείνος δε θα είχε ευθύνη... Ακόμα όμως μεγαλύτερη έκπληξη δοκίμασα, απ’ την αντίδραση του προπονητή μας. «Έχεις δίκιο» του είπε. «Ας ξεχάσουμε προσωρινά τις διαφορές μας, για χατίρι των φιλάθλων» ολοκλήρωσε τη φράση του, γυρνώντας προς τον πάγκο μας. Με το σφύριγμα της έναρξης απ’ το διαιτητή, οι σκέψεις με πλημμύρισαν. Φοβόμουν πολύ, ότι ο Τόνυ δε θα κρατούσε την ψυχραιμία του. Και το χειρότερο ήταν οι παίκτες της Σίτι, να είχαν τα ίδια μυαλά με τον τεχνικό τους... Τότε, θα γινόταν πραγματική σφαγή κι αυτό βέβαια, δε μας συνέφερε καθόλου. Άραγε τι θα μπορούσε να κάνει ο ρέφερι;

Όρθιος ο Μίλερ, συνέχιζε τις προκλήσεις. Οι φωνές του ακούγονταν ολοκάθαρα μέσα σε μια περίεργη σιγή που κυριαρχούσε τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά. Η φιγούρα του, ξερακιανή και νευρική, ήταν σαν αστεία καρικατούρα μέσα στο σούρουπο που έπεφτε. Μόλις είχαν ανάψει οι προβολείς του γραφικού γηπέδου της εργατούπολης του Κάρφορντ και στο βάθος διέκρινες τα φουγάρα απ’ τα καμίνια και τα τσιμεντάδικα, μαζί με τις στέγες και τα κεραμίδια των σπιτιών. Εκείνος, ωρυόταν: «Γερά Κάρφορντ! Μην τους αφήνετε να πάρουν ανάσα! Αυτοί οι καλομαθημένοι εξυπνάκηδες της Α’ κατηγορίας είναι όλοι τους για λύπηση!...» Αυτό ήταν. Κι αν ο Τάφυ ο γυμναστής μας συγκρατήθηκε από τον Τόνυ δίπλα του για να μη του «χιμήξει», δεν ήταν εύκολο να γίνει το ίδιο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι προσβολές του είχαν πληγώσει το φρόνημα των παικτών μας, αφού η Μέλτσεστερ είχε και έχει ένα σπουδαίο όνομα που κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να βλέπει να κουρελιάζεται από τον πρώτο τυχόντα. 

Πρώτος που «τσίμπησε» ήταν ο Τζίμυ, όπως το περίμενα, προτρέποντας το διαιτητή να κάνει έστω μια παρατήρηση στο Μίλερ που συνέχιζε απτόητος την παράστασή του. Αυτό όμως, είχε ολέθρια αποτελέσματα. Ο Σλέϊντ απόσπασε την προσοχή του από τη μπάλα, άφησε εντελώς αφύλαχτη την πλευρά του και ένας αντίπαλος παίκτης ξέφυγε από τα αριστερά, στέλνοντας μια «φαρμακερή» γιόμα  στην καρδιά της άμυνάς μας. Μια κεφαλιά του κεντρικού τους κυνηγού ήταν αρκετή να μας κάνει τη ζημιά. Βρεθήκαμε να χάνουμε γρήγορα-γρήγορα, με το συνολικό σκορ να είναι τώρα 2-1 υπέρ μας. Οι συγνώμες του νεαρού φίλου και συγκατοίκου μου ήταν άσκοπες. «Τώρα θα πέσουν πάνω μας σαν ένα κοπάδι λύκοι» τον αγριοκοίταξα. «Αυτό το γκολ τους έδωσε το κουράγιο που χρειάζονταν». Πόσο δίκιο είχα... Τα σκληρά «τζαρτζ» έδιναν κι έπαιρναν πλέον. Πρώτος που δοκίμασε τις «περιποιήσεις» των σκληροτράχηλων χαφ της Κάρφορντ ήταν ο Τζεφ Τζάϊλς, με εμένα να ακολουθώ. Ο Γερμανός διαιτητής ωστόσο, που αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, σύντομα μας κατέστησε σαφές ότι δε θα ανεχόταν καμιά άλλη παρεκτροπή. «Αυτό ισχύει και για τη Ρόβερς» είπε χαρακτηριστικά. Τότε ήταν, που μια ομάδα οπαδών μας οι οποίοι βρίσκονταν πάνω από τον πάγκο της Σίτι, ξέσπασαν με μανία κατά του Άρτσι Μίλερ, «λούζοντάς» τον με χυδαίες βρισιές και πετώντας ότι είχαν στα χέρια τους εναντίον του. Αυτός, φρύαξε στην κυριολεξία! «Στολισμένος» σαν καρνάβαλος με κάθε λογής αντικείμενα, χαρτιά υγείας, πλαστικά μπουκάλια και άλλα παρεμφερή, έστεκε εμβρόντητος και εξοργισμένος.

Τότε ακριβώς  είδα με τρόμο τον Τόνυ να πλησιάζει τον Άρτσι Μίλερ, έτοιμος για καυγά. Ωστόσο, ο Στορμ στράφηκε στην κερκίδα και ,  μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου αντιπάλου του, ζήτησε από τους φιλάθλους μας να απομονώσουν τους ταραξίες!  Ήταν εκεί οι περισσότεροι γνωστά παιδιά, όπως ο Ίβορ Γουΐνθροπ, που μας ακολουθούσαν παντού και ήμουν βέβαιος πως θα φρόντιζαν να μην επαναληφθεί τέτοια συμπεριφορά. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν αυτό. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά, ο Μίλερ «πέταξε το γάντι» στον προπονητή μας, λέγοντάς του, αφού πρώτα δήθεν  τον ευχαρίστησε ειρωνικά, πως αν χρειαζόταν προστασία από μερικούς κάφρους της ομάδας μας, θα τη ζητούσε! Παρά την αγένεια που του επιδείχθηκε, ο Τόνυ γύρισε και επέστρεψε στον πάγκο μας, ακριβώς τη στιγμή που ο διαιτητής σφύριξε τέλος ημιχρόνου. Τώρα πια, ήμουν σχεδόν βέβαιος πως ο Στορμ είχε διαβάσει εκείνη την παράγραφο… Φεύγοντας για την ανάπαυλα, είχα μεγάλη δυσκολία να ηρεμήσω δίπλα μου τον Πηκ «το Βουνό»,  που έδειχνε εκτός εαυτού. «Ότι και να κάνουν οι παίκτες της Σίτι, εμείς δεν πρέπει να μπλεχτούμε Λόφτυ», το θυμάμαι σαν τώρα να του λέω.

Σαν να του είπα να κάνει ότι χειρότερο. Με την έναρξη του δεύτερου ημίχρονου και με αφορμή ένα σκληρό παιχνίδι σε βάρος του, ο θηριώδης σέντερ-μπακ μας «πήρε φωτιά». Πριν εκτελεστεί ένα κόρνερ στην περιοχή μας, άρχισε τις αγριάδες με έναν παίκτη της Κάρφορντ και κείνος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με μια μεγαλειώδη βουτιά έπεσε στον αγωνιστικό χώρο και παρίστανε τον τραυματία. Αλλά το άσχημο ήταν πως ο ρέφερι είχε παρακολουθήσει όλη την προηγούμενη στιχομυθία, με αποτέλεσμα να θεωρήσει πως ο Πηκ τον είχε χτυπήσει σκόπιμα στη διεκδίκηση της μπάλα στον αέρα. Μη έχοντας την παραμικρή αμφιβολία για αυτό που έγινε, υπέδειξε αμέσως πέναλτι, κάνοντας τον Λόφτυ να γίνει έξω-φρενών. Παρά τις εκκλήσεις μου να σταματήσει, εκείνος συνέχισε, με συνέπεια να σημειωθεί από το διαιτητή, που τον έμεμψε για τη γενικότερη συμπεριφορά του, υπενθυμίζοντάς του μάλιστα πως σα δάσκαλος που ήταν, θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα αθλητή. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι στριγγλιές του Μίλερ συνεχίζονταν: «Μπράβο κ. διαιτητά, μην τους αφήσεις να σου πάρουν τον αέρα αυτοί οι μαμόθρευτοι μπεμπέδες της Α’ κατηγορίας!» έλεγε και ξαναέλεγε. Μετά στράφηκε στους παίκτες του ζητώντας να χτυπήσει το πέναλτι ο «σταρ» της Κάρφορντ, ο Ντον Γουέστον. Μάλιστα τον απειλούσε δυνατά πως αν αστοχούσε θα τον έστελνε να προπονείται με τις «ρεζέρβες»!  

Οι στιγμές για εμάς ήταν πολύ δύσκολες. Η Σίτι θα είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει και μετά ποιος ξέρει τι θα γινόταν. Καθώς ο Γουέστον έστηνε τη μπάλα στα 11 βήματα, πλησίασα τον Τσάρλυ Κάρτερ. «Έχω την εντύπωση πως μέσα του τρέμει από τις απειλές του Μίλερ και γιαυτό θα δοκιμάσει ένα σίγουρο σουτ, στη γωνία» του είπα. «Όσο για το ποια γωνία, εσύ είσαι ο γκολκίπερ, βρες το» τον άφησα ξερό, χαμογελώντας του. Σίγουρα ο Τσάρλυ γνώριζε ότι ο Γουέστον ήταν δεξιοπόδαρος όπως το ξέραμε όλοι μας και μάντεψε σωστά, πως θα προσπαθούσε να μας ξεγελάσει με ένα αριστερό σουτ, όπως και έγινε. Ο «γάτος» βούτηξε στην αριστερή πλευρά του γκολπόστ και η τύχη του’ κανε το χατίρι! Βρήκε με γροθιά τη μπάλα, στέλνοντάς την σε μένα που καραδοκούσα. Σκέφτηκα αστραπιαία να εκμεταλλευτώ τη φοβερή ταχύτητα του δεξιού μας εξτρέμ, του Μέρβυν και πράγματι, χωρίς χρονοτριβή έκανα  μια ανάποδη τραβέρσα υπολογίζοντας περίπου το σημείο που θα βρισκόταν. Δεν είχα λαθέψει. 

Ο Γουάλας εισέδυσε σα σίφουνας στην περιοχή της Κάρφορντ και κανένας δεν μπόρεσε να τον σταματήσει. Με ένα υπέροχο δεξί διαγώνιο σουτ ξετίναξε τα δίχτυα των αντιπάλων μας, χαρίζοντάς μας εκτός από την ανακούφιση και έναν «αέρα» δυο τερμάτων (3-1). Τίποτε δε θα άλλαξε μέχρι τη λήξη, το ήξερα πια για τα καλά, όπως και έγινε. Καθώς οι οπαδοί μας είχαν μπει στον αγωνιστικό χώρο και είχαν γίνει ένα «κουβάρι» μαζί μας, πανηγυρίζοντας την πρόκριση στον επόμενο γύρο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, το βλέμμα μου έπιασε μια μοναχική, ηττημένη φιγούρα που αποχωρούσε. ¨Ηξερα πως για τον Άρτσι Μίλερ ο δρόμος δεν είχε πια επιστροφή… Την επόμενη μέρα, όλες οι αθλητικές εφημερίδες σε πρωτοσέλιδά τους δημοσίευσαν την είδηση της παραίτησής του. Στην προπόνηση, οι συμπαίκτες μου «έπνεαν μένεα» εναντίον του, αφού θεωρούσαν πως ούτως ή άλλως πήγαινε γυρεύοντας. Όμως, εγώ και ο Τόνυ είχαμε άλλη γνώμη. 

Ο προπονητής μας τους έδειξε το βιβλίο που του είχα δώσει λέγοντας: «Σύμφωνοι, ο Μίλερ προσπάθησε πάνω από μια φορές να με προκαλέσει και η αλήθεια είναι πως αν ο Ρόϋ δε μου προμήθευε αυτό το βιβλίο, μπορεί να είχα παρασυρθεί…». «Ο στιγματισμένος, γράφει εδώ», είπε ο Λόφτυ. «Αυτό είναι αντίτυπο  των αναμνήσεων του Μίλερ, έτσι δεν είναι;» «Σωστά» απάντησε ο Τόνυ. «Στο κεφάλαιο 2, ο Άρτσι εξομολογείται πως εκείνο το άγριο τάκλιν που έβαλε τέρμα στη δική μου καριέρα δεν έπαψε ποτέ να τον βασανίζει…Κάτι που σημαίνει, πιθανότατα, ότι δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να με χτυπήσει, όπως λανθασμένα πίστευα τόσον καιρό». «Και όλες αυτές οι φωνές, η έξαλλη συμπεριφορά του, όλα ήταν ένας τρόπος να ξεχάσει τις τύψεις που τον βάραιναν…» παρατήρησε ο Μπλάκυ. «Του οφείλουμε μια συγνώμη του φουκαρά» ομολόγησε ο Πηκ. «Σε αυτή την περίπτωση, μπορείς να το κάνεις και αμέσως τώρα» χαμογέλασε ο Τόνυ, υποδεχόμενος έναν γελαστό κοστουμαρισμένο κύριο που μας πλησίασε στο κέντρο του γηπέδου μας.

Ο Τόνυ, μας εξήγησε  πως οι δυο τους είχαν προηγουμένως συναντηθεί, βάζοντας τέλος στην παρεξήγησε που είχε δηλητηριάσει τις σχέσεις τους. «Ο Τόνυ είχε την ευγένεια να μου πρόσφερει τη θέση του κυνηγού ταλέντων της Ρόβερς» μας είπε ο Μίλερ, καθώς σφίξαμε τα χέρια. «Αυτό θα με βοηθήσει να παραμείνω στο χώρο του ποδοσφαίρου, όπως ήθελα» συμπλήρωσε. «Αυτό είναι υπέροχο!» του είπα. «Και πότε ξεκινάς Άρτσι;». «Ακριβώς αυτή τη στιγμή. Που ξέρετε, ίσως έχω την τύχη να ανακαλύψω κάποια νέα παιδιά, που μπορεί κάποτε να μας κάνουν όλους μας περήφανους!»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)