Άδεια Νύχτα

Ήτανε κάποτε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με αστραφτερές μπάλες.

Κρεμασμένες στα ‘χιονισμένα’ κλαδιά του στραφτάλιζαν στο αναβόσβησμα της γιρλάντας με τα πολύχρωμα λαμπιόνια.

Ψηλά στην κορυφή του έλατου ένα αστέρι, το ‘‘άστρο της Βηθλεέμ’’, λέει.

Στη βάση του δέντρου μια φάτνη.

Η φάτνη της Γέννησης, λέει.

Και παραπέρα στοιβάζονταν τα πακέτα με τα φανταχτερά περιτυλίγματα γεμάτα υποσχέσεις . Στολίδια κι αυτά του δέντρου ίσαμε την Πρω- τοχρονιά. Μετά δώρα, που υποτίθεται ότι δεν ήξερα το περιεχόμενό τους. Παιχνίδι προσμονής, που μεγάλωνε τη λαχτάρα να τα ανοίξω.

Πού πήγε εκείνη η λαχτάρα; Μπογιές, βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια. Να πω τα λαχταρώ ακόμα, ή απλώς ότι τα θυμάμαι τρυφερά;

Τα θυμάμαι μόνο σαν αναπόσπαστο ντεκόρ στο μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν υπάρχει πια.

Πόσο μπορεί να γεμίσει την άδεια από χρόνια θέση του ένα απλό κλαδί με δυο-τρεις μπάλες, έτσι για το έθιμο;

Οι πολύχρωμες ανταύγειες ζωγράφιζαν τους τοίχους του μισοσκότεινου σαλονιού. Γέμιζα ώρες ατέλειωτες νυχτερινές χωρίς να κάνω τίποτα. Απλώς παρακολουθώντας το ρυθμικό αναβόσβημα. Συντροφιά το ραδιόφωνο συντονισμένο σε σταθμό που έπαιζε μουσική και τραγούδια χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα, ή ένα κασετόφωνο με μία από τα ίδια.

Πού είναι τώρα αυτές οι ώρες; Ίσως κάπου να υπάρχουν, αλλά δεν είμαι εγώ εκεί.

Ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος, τα δυο βουνά πυργώνανε τους όγκους τους στο τραπέζι. Το ένα ο Κίσαβος, τα μελομακάρονα και τ’ άλλο ο χιονισμένος Όλυμπος, οι κουραμπιέδες!.. Πέντ’-έξι μελομακάρονα κι άλλοι τόσοι κουραμπιέδες πάνω στο τραπέζι πια. Έτσι για το έθιμο. Άγγιχτες λιχουδιές ίσαμε το τέλος του δωδεκαημέρου…

Λέω να τα φυλάξω. Θα ‘χουν πετρώσει αρκετά ίσαμε το Πάσχα. Θα βάψω κουραμπιέδες και μελομακάρονα με κόκκινη μπογιά και θα τους αφήσω στον ίδιο δίσκο να παριστάνουν τα κόκκινα αβγά Έτσι για το έθιμο.

Οι παρέες των παιδιών που λένε τα κάλαντα μάλλον λιγόστεψαν, αλλά έγιναν πιο ‘‘επαγγελματικές’’. Ακόμα και το πεντάευρο τους φαίνεται λίγο. Στραβομουτσουνιάζουν σαν τους το δίνεις, αλλά αυτά δεν σου δίνουν διάτρητη απόδειξη παροχής υπηρεσιών. Πού να τρέχουν τώρα για απόδοση ΦΠΑ 23% και περαιώσεις;

Οι δρόμοι, ίσως να είναι και φέτος στολισμένοι με φώτα και γιρλάντες.

Εγώ όμως δεν τους πρόσεξα.

Και δεν μου συμβαίνει για πρώτη φορά… Σιγά-σιγά. Από χρόνο σε χρό- νο.

Δεν έχει να κάνει με συγκυρίες των καιρών. Δεν έχει να κάνει με έλλειμμα προσωπικής διάθεσης. Απλώς, φαίνεται πως και η μαγεία των παιδικών Χριστουγέννων είχε και αυτή ημερομηνία λήξεως.

Κενό!

Εν πάση περιπτώσει, anyway, που συνηθίζουμε πια να λέμε, Merry Christmas, έστω και…‘εν μέρει’ Κρίστμας!…Έτσι, που μας κάνανε…

Γιώργος Βλάχος