Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022

Σπουδαίοι δημιουργοί: Νίκος Β. Ρούτσος

(γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Ο Νίκος Β. Ρούτσος (Αθήνα ή Μάνη, 1904 – Αθήνα, 1984) ήταν πτυχιούχος νομικός, δημοσιογράφος, ποιητής, στιχουργός και συγγραφέας, δημιουργός εικονογραφημένων περιπετειών δράσης. Παρότι ο φιλόλογος (καθηγητής μέσης εκπαίδευσης) πατέρας του επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με ιερατικές σπουδές, εκείνος στράφηκε από νωρίς στον έγγραφο λόγο, ξεκινώντας τη συγγραφική του δραστηριότητα σε νεαρή ηλικία, περίπου 25 ετών, από το σατιρικό περιοδικό «Λοβιτούρα». Το 1933 από κοινού με τον «Πωλ Νορ» (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του λογοτέχνη Νίκου Νικολαΐδη, 1899 - 1981),  εξέδωσαν το περιοδικό «Παπαρούνα» στο οποίο ο Ρούτσος υπέγραφε ως «κόκορας».

Ενώ πριν τον πόλεμο εργαζόταν σαν επαγγελματίας δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Βραδυνή» (παράλληλα έγραφε άρθρα και  για το περιοδικό «Ναυτική Ελλάς»), κατά καιρούς δημοσίευσε χρονογραφήματα, έμμετρα ποιήματα, βιογραφίες, μεταφράσεις, θεατρικά έργα, παραμύθια, σενάρια για παραστάσεις θεάτρου σκιών, αλλά και ρεμπέτικα τραγούδια (καθώς συνεργάσθηκε με τους κορυφαίους συνθέτες και οργανοπαίκτες του είδους όπως τους Βασίλη Τσιτσάνη, Μανώλη Χιώτη κ.ά.) 


Ασχολήθηκε επίσης με την παιδική παραλογοτεχνία (σύμφωνα με τον όρο που καθιέρωσε ο Κυριάκος Κάσσης), εκδίδοντας διάφορα περιοδικά («ζουγκλικής» ή αστυνομικής υφής) σε μορφή αφηγήματος με λίγες εικόνες, όπως «Γκαούρ Ταρζάν», «Τζων Γκρηκ», «Δεκατρία», «Ποκοπίκο», «Ζούγκλα» κ.ά. Ο κύριος σχεδιαστής με τον οποίο συνεργάστηκε σε αυτά τα έντυπα ήταν ο Κωνσταντινουπολίτης ζωγράφος Βύρων Απτόσογλου (1923 – 1990). Δεν έλειψαν, ασφαλώς, οι συνεργασίες του και με άλλους γνωστούς εικονογράφους, όπως ο «Μποστ» (Μέντης Μποσταντζόγλου, 1918 - 1995).


Ο Έλληνας... Ταρζάν

Ο «Γκαούρ-Ταρζάν» υπήρξε μία επιτυχημένη έμπνευση του Νίκου Ρούτσου, στον οποίο αφιέρωσε μεγάλο μέρος της συγγραφικής του δημιουργίας. Αγαπήθηκε από το νεαρόκοσμο της δεκαετίας του ’50 που τον διάβαζαν φανατικά.Συμπαραστάτες στις περιπέτειές του μέσα στη ζούγκλα, ο Γκαούρ είχε την πανέμορφη μελαψή σύντροφό του «Ταταμπού», τον γκαφατζή «Ποκοπίκο» (ο οποίος μάλιστα πρωταγωνίστησε και σε ξεχωριστό, δικό του έντυπο) και την αστεία «Χουχού».


2 σχόλια:

  1. Μια παλαιότερη εισαγωγή μου στη βιογραφία και στην εργογραφία του Νίκου Β. Ρούτσου

    Το χαρτί κάτω από την αρχινημένη παράγραφο με την αγωνιώδη περιγραφή της άγριας σκηνής στο ξέφωτο της ζούγκλας παραμένει άγραφτο εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια. Το αρχικό άσπρο χρώμα του χαρτιού έχει γίνει κίτρινο περιμένοντας μάταια τη συνέχιση της μισοτελειωμένης φράσης. Ο «κος Νίκος» έχει από χρόνια κουρνιάσει σε ένα σύννεφο και χωρίς να βιάζεται -επειδή στην αιωνιότητα ο χρόνος δεν μετριέται- στήνει στο μυαλό του καινούργιες περιπέτειες με νέους, φρέσκους ήρωες, που θα τις αφηγούνταν εκεί ψηλά στο τωρινό του ακροατήριο. Τον Γκαούρ, τον Ποκοπίκο, τον Τζων Γκρηκ, τον Τσιχλιμπόχλη, τον Κάπταιν Γκρηκ, τη πανώρια Ταταμπού, τη μελιστάλαχτη Χουχού, τον Μικρό Φαντομά και κάποιους άλλους ακόμα, τους είχε αφήσει πίσω του. Κληρονομιά στους επιγόνους.
    Ο ξέψυχος αντίλαλος από την άλλοτε θηριώδη κραυγή του πιο εμβληματικού από τους ήρωες του έσβηνε και ίσα που έφτασε στο σύννεφο του «κου Νίκου». Αυτός χαμογέλασε αχνά και βάλθηκε να συνταιριάξει γράμματα και συλλαβές, να φτιάξει το όνομα του νέου ήρωά του. Όνομα, που να είναι ταιριαστό σ’ έναν αρχάγγελο με καταγωγή ελληνική, όνομα, που να ακούγεται σαν την κοσμοχαλασιά της Αποκάλυψης. Όνομα που το άκουσμά του, σαν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς, να σκορπάει ανείπωτο τρόμο στις ταξιαρχίες του Κακού.
    Μα, ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή, κατά πώς συνήθιζε κι ο «κος Νίκος» να αρχινάει κι αυτός τις ιστορίες του, πισωγυρνώντας τες σε flash back ανατροπών κι αγωνίας.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έξοχο σχόλιο Γιώργο μου, ωδή σε έναν πραγματικά σπουδαίο δημιουργό, εύγε !

      Διαγραφή