Κυριάκος Κάσσης: «Είχα μεγάλα όνειρα για τους Μανιάτες Πειρατές»!

 (Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

«Χειμαρρώδης» όπως τον ξέραμε από παλιά, ο Λάκων ζωγράφος, ποιητής και συγγραφέας Κυριάκος Κάσσης δέχτηκε με ευγένεια να μας μιλήσει για τη σχέση του με τα κόμικς, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί σε ζητήματα γενικού ιστορικού ενδιαφέροντος, που έχουν επηρεάσει το έργο του.

Κύριε Κάσση κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε, στην πρόσκλησή μου να μας μιλήσετε για τους αναγνώστες του ιστολόγιού μας που είναι αφιερωμένο στα κόμικς. Μάλιστα το περίφημο επίτομο έργο σας «Παραλογοτεχνία και Κόμικς» θεωρείται από όλους μας κάτι σαν μία «βίβλος» για τα αγαπημένα μας εικονογραφημένα περιοδικά.

Κ.Κ.:  Ευχαρίστως κ. Νικολαΐδη νας σας πω ότι θέλετε. Θυμίζω ξεκινώντας, ότι ως ζωγράφος, είχα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κόμικς, τα οποία και θεώρησα σκόπιμο και χρήσιμο να μελετήσω. Έτσι έγινε εκείνο το βιβλίο, αλλά βέβαια δεν έμεινα εκεί. Όπως ίσως θα θυμάστε, από το εβδομαδιαίο περιοδικό «Σκαθάρι» στα 1980 δημοσιεύθηκε σε συνέχειες (κάθε δεύτερο τεύχος, ανά 15 ημέρες)  μία εικονογραφημένη, ιστορική δημιουργία μου, για την οποία είχα μεγάλα όνειρα.

Αναφέρεστε στους «Μανιάτες Πειρατές» !

Κ.Κ.: Ακριβώς, δέχτηκα τότε μία πρόταση από τον εκδότη του περιοδικού τον Πάνο Κουτρουλάρη, πριν ασχοληθεί με την «ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΚΣ», και το συνεργάτη του το δημοσιογράφο Κάρολο Μπρούσαλη, ενώ στην ομάδα τους ανήκε και η φίλη των κόμικς Νίκη Ζούδα (η οποία αργότερα ασχολήθηκε με τα «ΠΑΡΑ-ΠΕΝΤΕ», «ΒΑΒΕΛ» κλπ)  να φτιάξω ένα κόμικ. Το δίλημμα που τέθηκε ήταν σχετικά με τον «προσανατολισμό» του, δηλαδή αν θα ήταν ιστορικού ή κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Επειδή, ωστόσο, τότε κυκλοφορούσε η «Κολούμπρα» (που κάλυπτε επαρκώς τη δεύτερη επιλογή) αποφασίστηκε να δοθεί καθαρά ιστορική χροιά. Έτσι έγραψα το σενάριο βασισμένο σε αληθινή ιστορία, την οποία και διάνθισα με επιπλέον στοιχεία. Όμως ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Λυμπεράκης,  είναι υπαρκτό, ιστορικό πρόσωπο, με τους απογόνους του να ανήκουν στην οικογένεια Μπενάκη.

Πόσες συνέχειες του κόμικ δημοσιεύτηκαν ;

Κ.Κ. : Όπως σας είπα, για πρακτικούς λόγους οι συνέχειες έμπαιναν κάθε δεύτερο τεύχος, έτσι στο #8 είχαμε φτάσει στην 4^η συνέχεια, με συνολικά 32 σελίδες, ενώ εγώ υπολόγιζα να φτιάξω τουλάχιστον εκατό. Δυστυχώς, οικονομικοί λόγοι επέβαλαν τη διακοπή, παρότι στο ξεκίνημα υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες, μάλιστα το είχαν διαφημίσει και μέσω εφημερίδων, αλλά και από την τηλεόραση. Ένα μικρό παράπονο, αν μου επιτρέπεται να πω, είχα μόνο από το χρωματισμό του κόμικ μου, που θεωρώ ότι σε συνδυασμό με το μέγεθος (το έβγαζαν σε σμίκρυνση, αφού δεν έγινε κατορθωτό να τυπωθεί σε μεγάλη διάσταση όπως επιθυμούσαν οι εκδότες και που θα ήταν το ιδανικό) αφαιρούσε τμήμα της σχεδιαστικής μου αυθεντικότητας. Για να μην «ευλογώ», όμως μόνο «τα γένια μου» οφείλω να ομολογήσω πως έκανα ένα μικρό σφάλμα στη σχεδίαση, καθώς παρουσίασα το Μοροζίνι  στα 1666 -κατά τη διάρκεια της πολιορκίας από τους Οθωμανούς του Χάνδακα-  να φορά το σκούφο του Δόγη της Βενετίας, κάτι που συνιστά αναχρονισμό, αφού στο αξίωμα αυτό ανέβηκε 22 χρόνια μετά.

Ποιο θεωρείτε το έργο της ζωής σας ;

Κ.Κ. : Μου δίνετε την ευκαιρία να σας μιλήσω για ένα μνημειώδες έργο, το οποίο μάλιστα, αρχικά σκόπευα να του δώσω εικονογραφημένη μορφή. Πρόκειται για το 2τομο πόνημά μου «Ελληνόβιβλος», ένα σπονδυλωτό έμμετρο έργο (συνολικά 134.000 στίχων) αποτελούμενο από 72-75 επιμέρους ξεχωριστά βιβλία – έπη, το καθένα αναφερόμενο σε διαφορετικό θέμα. Υπάρχουν ξεχωριστά δηλαδή τμήματα για τον Ηρακλή, τον Τρωικό Πόλεμο, το 1821 κλπ. Στο μέσο του έργου κυριαρχεί η ιστορία του Ιησού, μία καταγραφή από το 30 π.Χ.  έως το 33 μ. Χ. Αυτό εκδόθηκε ξεχωριστά, το 2007. Θέλω να σας πω ότι το έργο μου αυτό, για το οποίο απαιτήθηκαν 6,5 έτη διορθώσεων  και επιμέλειας  μέχρι να λάβει την τυπογραφική του (οριστική) εκδοχή (αυτό-εκδόθηκε τελικά, κατά το διάστημα 2010 – 2012) είναι γραμμένο στη γλώσσα που οι Αθηναίοι, ανέκαθεν αποκαλούσαν «Αιολό-Δωρική», την αληθινή, καθομιλούμενη δηλαδή γλώσσα της αρχαιότητας, μία λαϊκή γλώσσα βασισμένη στην Αττική διάλεκτο («Μηνιακή» ή «Μανιακή»)  και που δεν έχει σχέση με την -εν συνεχεία- επιβληθείσα από το Βυζαντινό Ιερατείο του Μεσαίωνα, δήθεν επίσημη γλώσσα (η γνωστή και ως «καθαρεύουσα») την οποία πρώτος ο Μέγας Αλέξανδρος εισήγαγε, ως «νομικίζουσα» διάλεκτο. Στο έργο μου αυτό (που περιέχει και 400 ζωγραφιές μου) λέω τα πράγματα με το όνομά τους, δεν εξωραΐζω και για αυτό το λόγο θεωρώ πως η μορφή που του έχω δώσει «τσακίζει κόκαλα»!

Εκείνους τους πολιτιστικούς φορείς που είχατε δημιουργήσει, για τη διάσωση του έντυπου λαογραφικού μας πολιτισμού, τους έχετε ακόμη σε λειτουργία;

Κ.Κ.: Ο πρώτος φορέας («ΑΑΕΑΣ») του 1975 συγχωνεύτηκε στο δεύτερο («ΑΠΕΛΛΑ») το 2007, όμως δυστυχώς τα τελευταία χρόνια υπάρχουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, αφού οι νόμοι για τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς απαιτούν την καταβολή, σε ετήσια βάση, ενός ποσού 500 ευρώ, το οποίο σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα λειτουργικά έξοδα, ουσιαστικά κάνουν δυσβάστακτη την περαιτέρω δραστηριοποίηση. Πάντως επίσημη διακοπή δεν έχει ακόμη υπάρξει.

Μιλήστε μας και για την καθημερινότητά σας, τώρα πια μένετε μόνιμα εκτός Αθηνών, σωστά ;

Σωστά, βλέπετε μετά από την συνταξιοδότησή μου, για την οποία κάποιοι επιτήδειοι φρόντισαν να μην έρθει στο χρόνο που αναμενόταν, αλλά αργότερα (άλλη συζήτηση αυτή...) έκανα πραγματικότητα το παιδικό μου όνειρο, να ζήσω δηλαδή μακριά από την πρωτεύουσα, κοντά στη φύση. Ξέρετε για μένα η Αθήνα είναι πλέον αφόρητη, έτσι όπως έχει χειροτερεύσει η δομή αλλά και η εν-γένει κατάστασή της, ειδικά τα τελευταία αυτά χρόνια.