Η συνάντηση!

 

«Πως είσαι»; Άκουσε την τρυφερή φωνή της συμφοιτήτριάς του, Κάτιας Βήχου, να τον ρωτά με ενδιαφέρον. Με το κορίτσι αυτό είχαν γνωριστεί, τυχαία, ακριβώς την πρώτη μέρα που έφτασε στη Σχολή του, για κάποιο διαδικαστικό θέμα που είχε σχέση με την ολοκλήρωση της εγγραφής του. Έπιασαν αμέσως κουβέντα, μιας και οι δυο τους αποδείχτηκαν «φαν» της προσωπικής επικοινωνίας, κόντρα στα ήθη της σημερινής εποχής που θέλουν τους νέους να συζητούν, κυρίως, διαδικτυακά. Της είχε προτείνει να πιουν έναν καφέ και εκείνη δέχτηκε με προθυμία. Ωστόσο, ένα επείγον τηλεφώνημα που πήρε στο κινητό της, είχε διακόψει την κουβεντούλα τους και την υποχρέωσε να φύγει άρον-άρον, τόσο που δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν κάποιο νούμερο, ώστε να ξαναβρεθούν. Και τώρα, ξαφνικά, ενώ ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του, την ξανά έβλεπε!

«Έμαθες για τον παππού μου»; τη ρώτησε απορώντας. Και έσπευσε να την ευχαριστήσει που είχε τη λεπτότητα να έλθει στην κηδεία. «Ναι, με πληροφόρησε ένας κοινός γνωστός μας, σχετικά, ο Πάνος» του εξήγησε. «Ο Κατσιπάνος; Δεν ήξερα πως γνωρίζεστε». Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά, λέγοντάς του πως ο συνάδελφος του Γιώργου, ντελιβεράς αλλά όχι φοιτητής, έμενε κοντά στο σπίτι της στον Κολωνό και ήταν αυτός που την ενημέρωσε για το θάνατο του Γιώργου Θαλασσινού. Μάλιστα προσφέρθηκε να τη φέρει με το μηχανάκι του έως το Νεκροταφείο.

«Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα» της είπε ο Γιώργος, «από τη μία λυπάμαι τόσο πολύ για την απώλειά του και από την άλλη, θα έλεγα ότι... χαίρομαι». «Πως γίνεται αυτό;» παραξενεύτηκε η κοπέλα. «Είναι μεγάλη ιστορία και πάει πολύ πίσω στο χρόνο...» της ανταπάντησε, ενώ ο Πάνος πλησίασε το τραπέζι τους, έχοντας ετοιμαστεί να εγκαταλείψει τη συνεστίαση. «Μίλαγα με τον εργοδότη μας, μόλις τώρα, στο κινητό» είπε στο Γιώργο. «Για το βράδυ θα χρειαστεί να μείνω μέχρι αργά στο μαγαζί, να βοηθήσω σε κάτι». «Εγώ έχω ρεπό φίλε» είπε ο Θαλασσινός. «Ευκαιρία να πάμε κανένα σινεμά», άρπαξε την ευκαιρία, γυρίζοντας στη φίλη του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ