Έρχεται.... ο " Ήρωας της Ελλάδας" !!!

Αγαπητοί φίλες και φίλες των κόμικς και των ιστορικών αναγνωσμάτων, που όλοι μας λατρέψαμε,

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι, ενόψει του νέου έτους, θα ξεκινήσω τη δημοσίευση (ανά τακτά χρονικά διαστήματα, γι' αυτό μείνετε σε επαφή με το ιστολόγιο) συνεχειών του νέου μου, ιστορικού αναγνώσματος (με λίγα σχέδια) που έχει τίτλο "Ήρωας της Ελλάδας" και αναφέρεται στις προσπάθειες μερικών νεαρών παιδιών να βοηθήσουν την πολύπαθη χώρα τους να ορθοποδήσει στον 21ο αιώνα.

Με απόλυτο σεβασμό στο εμβληματικό ανάγνωσμα ("Μικρός Ήρως") του αείμνηστου Στέλιου Ανεμοδουρά (1917 - 2000) αλλά και σε όλους όσους συνετέλεσαν σε αυτό, αυτή είναι μία απόπειρα αναβίωσης της ιστορίας στη σύγχρονη εποχή, που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους λάτρεις τέτοιου είδους προσπαθειών και σε καμία περίπτωση δεν προορίζεται για εμπορική εκμετάλλευση.

Ακολουθεί η εισαγωγή του έργου (υπό μορφή προδημοσίευσης)

"Πως άντεξες τόσα χρόνια, να μη μάθει ο κόσμος..."

Ο φοιτητής της Αρχιτεκτονικής Γιώργος Θαλασσινός έχει μεγαλώσει μέσα στην Ελλάδα της ύφεσης. Γεννημένος στις 22 Ιουλίου του 1997, ήταν ακόμη παιδί όταν τη χώρα μας χτύπησε ξαφνικά η μεγάλη λαίλαπα. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ο νεαρός Γιώργος προσπαθεί να εξοικονομεί ο ίδιος τα έξοδά του, εργαζόμενος τα βράδια σαν υπάλληλος (‘delivery’) ενός εστιατορίου χωρίς να αδιαφορεί για τα σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής μας.

Την επόμενη μέρα της τεράστιας διαδήλωσης στο Σύνταγμα εναντίον της χρήσης του ονόματος της Μακεδονίας από το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων, ο Γιώργος επισκέπτεται το συνονόματο, υπέργηρο παππού του, που ζει μόνος σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια. Ο 92χρονος Γιώργος Θαλασσινός τον έχει καλέσει λίγες μέρες πριν, διαισθανόμενος πως δεν του έμεναν πολλές ώρες ζωής, για να του αποκαλύψει κάτι πολύ σημαντικό, όπως του είπε στο τηλέφωνο.

Βρισκόμενος πια στο αναπόφευκτο τέλος του βίου του και ενώ η οικονομική κρίση συνεχίζει να μαστίζει την Ελλάδα, ο Θαλασσινός αισθάνεται την ανάγκη να εκμυστηρευτεί το μεγάλο του μυστικό, ένα μυστικό το οποίο δεν γνωρίζει ούτε ο γιος του ο Αιμίλιος Θαλασσινός, θετός πατέρας του νεαρού. Ότι δηλαδή είναι ο θρυλικός «Γιώργος Θαλάσσης», ο ατρόμητος «μικρός ήρωας» της Κατοχής, από τον οποίο ο Στέλιος Ανεμοδουράς εμπνεύσθηκε το δημοφιλές του ανάγνωσμα!

«Ο πατέρας διάβαζε φανατικά το περιοδικό» λέει με έκπληξη ο νεαρός. «Έχει κρατήσει 100άδες τεύχη στο πατάρι του πατρικού μας, στην Καισαριανή» !!!

«Ναι παιδί μου, εγώ φρόντισα για αυτό, για να του εμφυσήσω πατριωτικές ιδέες και αξίες, σε μια εποχή που η Ελλάδα προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της και να ορθοποδήσει. Τον σπουδάσαμε με χίλιους κόπους και τον στηρίξαμε κι εγώ και η γιαγιά σου η Κατερίνα όσο ζούσε, αλλά και ο νονός σου ο Νίκος Κατσανίκος, που ήταν, φυσικά, ο ‘Σπίθας’. Τον προτρέψαμε μάλιστα να υιοθετήσει ένα παιδί, αφού ο ίδιος με τη μητέρα σου δεν κατάφεραν να αποκτήσουν δικά τους. Και, εύποροι καθώς είναι, θα ήταν αμαρτία να μην προσφέρουν μια καλή τύχη σε ένα ορφανό, έτσι ήρθες εσύ κοντά μας.»

«Μα παππού, δεν έχεις μιλήσει για όλα αυτά σε κανέναν, πως άντεξες τόσα χρόνια, να μη μάθει ο κόσμος ότι και εσύ ήσουν ένας μεγάλος ήρωας της Εθνικής μας Αντίστασης;»

«Άκου αγόρι μου, εγώ και η γιαγιά σου ότι κάναμε το κάναμε για την Ελλάδα και όχι για να κερδίσουμε φήμη ή χρήματα, μετά τον πόλεμο. Δώσαμε κάθε ικμάδα της ύπαρξής μας στον Αγώνα εναντίον των κατακτητών και δεν περιμέναμε το ‘μπράβο’ από κανέναν. Απολογούμαστε μόνο στη συνείδησή μας και στο Θεό, σε κανέναν άλλο... Η αλήθεια είναι όμως, πως κάποια στιγμή, είχα μιλήσει γι’ αυτά.»

«Μίλησες; Πότε, σε ποιον;»

«Ήρθε και με βρήκε πριν από 10-12 χρόνια ένας συγγραφέας που το έψαχνε το θέμα, ήθελε να συμμετάσχει σε μια επετειακή εκδήλωση για το ‘Μικρό Ήρωα’...»

«Και ... του αποκάλυψες την αληθινή σου ταυτότητα;»

«Ναι, με έπεισε ότι οι προθέσεις του ήταν αγνές, γι’ αυτό κι εγώ του ανοίχτηκα. Μου υποσχέθηκε όμως ότι δε θα δημοσιοποιούσε την ιστορία μου, ότι δηλαδή είμαι υπαρκτό πρόσωπο κι όχι έργο μυθοπλασίας. Θα διηγούνταν στο ακροατήριο μια... υποθετική συνέντευξη μαζί μου, όπως και το έκανε, καθώς έμαθα αργότερα.»

«Φοβερό! Και σήμερα εγώ είμαι ο δεύτερος που τα ακούει, έτσι παππού;»

«Ακριβώς παιδί μου! Άκου λοιπόν πως έχουν τα πράγματα. Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν για το πως αισθανόμουν τόσα χρόνια μετά τους ηρωικούς αγώνες που δώσαμε. Δικαιώθηκαν οι αγώνες αυτοί; Απολαμβάνουμε τη δημοκρατία και την ειρήνη που όλοι οραματίσθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου;

Του απάντησα πως κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό. Και συνέχισα λέγοντάς του πως τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκε η δική μου γενιά δεν γίνονταν σεβαστά ούτε σήμερα. Ωστόσο, οι αγώνες πρέπει να δίνονται, έστω και αν φαντάζουν απέλπιδοι. Στην εποχή μου τίποτε δεν ήταν δεδομένο. Χρειαζόταν να παλέψουμε για όλα, για τη ζωή μας, για την εργασία, για τα προς το ζειν...Αλλά και σήμερα η κατάσταση θα έλεγα πως δε διαφέρει και τόσο πολύ. Οι νέοι καλούνται να ανταγωνισθούν σε ένα σκληροτράχηλο, σχεδόν απάνθρωπο πεδίο. Θέλει υπομονή και τεράστια προσπάθεια... Μετά με ρώτησε για τον εμφύλιο πόλεμο...»

«Αλήθεια, τι του απάντησες;»

«Του είπα πως ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Τη στιγμή που όλη η Ευρώπη μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ανασυνταχθεί, εμείς εδώ - που επιπλέον δικαιούμασταν ένα σημαντικό μερίδιο από τα οφέλη της συμμαχικής νίκης, λόγω βεβαίως των θυσιών στις οποίες είχαμε υποβληθεί - ‘τρωγόμασταν’ και σκοτωνόμασταν μεταξύ μας! Για την Ελλάδα ο πόλεμος διήρκεσε όχι πέντε, αλλά σχεδόν δέκα χρόνια και το γεγονός αυτό μας έριξε πολύ πίσω, τόσο σαν κοινωνία, με το εμφύλιο - πολεμικό κλίμα που διατηρήθηκε για δεκαετίες, όσο και σαν χώρα, καθώς ουσιαστικά παραμείναμε υπανάπτυκτοι και εξαρτώμενοι από άλλους. Προσωπικά, αρνήθηκα να συμμετάσχω σε εκείνη τη σύγκρουση, να πάω δηλαδή με το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς. Αν εγώ τότε σήκωνα όπλο εναντίον άλλου Έλληνα, θα ήταν σαν να απαρνιόμουνα τον ίδιο μου τον εαυτό!...»

«Ήμουν βέβαιος γιαυτό, παππού!»

«Ύστερα θέλησε να μάθει πως κύλησε η ζωή μου μετά τον πόλεμο. Του είπα ότι έζησα σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Πως έκανα οικογένεια και δούλεψα σκληρά, χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτώ την ιδιότητά του αντιστασιακού. Άλλοι, που δεν άξιζαν καν να τους απονεμηθεί ο τίτλος του αγωνιστή, το έκαναν. Έγιναν «μεγάλοι και τρανοί». Με ενοχλεί αυτό, ξέρεις... Η καπηλεία του αγώνα είναι μια πολύ βρώμικη υπόθεση. Είναι κάτι που το έβλεπα πολύ συχνά. Άλλοι αγωνίσθηκαν και άλλοι επωφελήθηκαν για αυτοπροβολή. Φαίνεται πως το έχει αυτό η ανθρώπινη φύση, δεν εξηγείται αλλιώς...»

«Τι άλλο θέλησε να μάθει;»

 «Για τη σημαία, νομίζω... Ναι, το θυμάμαι καλά, με ρώτησε για τη σημαία...»

«Δηλαδή;»

«Να, ξέρεις, με κάποιους που καίνε τις σημαίες και όλα αυτά... Του απάντησα ότι έχει γίνει μια μεγάλη παρανόηση. Για μας τότε, η σημαία ήταν ένα σύμβολο, εθνικό αν θέλεις, αλλά πάντως ένα σύμβολο αντίστασης, πατριωτισμού. Όταν ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, αυτά τα δύο παλικάρια κατέβασαν από την Ακρόπολη τη μισητή σβάστικα, όλοι νοιώσαμε υπερηφάνεια. Όταν βλέπω και ξαναβλέπω στην επέτειο του Πολυτεχνείου  τη γαλανόλευκη να πέφτει κάτω, μετά την είσοδο του άρματος, αισθάνομαι ρίγη συγκίνησης. Στον ίδιο όμως αυτό χώρο πριν από μερικά χρόνια κάποια Ελληνόπουλα έβαλαν φωτιά και έκαψαν τη σημαία, αντιδρώντας σε μία καταπιεστική καθημερινότητα που τους έχει γκρεμίσει τα οράματα και τις ελπίδες. Δεν ξέρω τι άλλο να πω παιδί μου, έχω μπερδευτεί κι εγώ ο ίδιος...»

«Χτες όμως, στην Πλατεία Συντάγματος, είχε πάρα πολλές ελληνικές σημαίες παππού. Τις ανεμίζαμε και νοιώθαμε υπερήφανοι. Και είμαστε πολλοί, πλησιάσαμε το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, ανακοίνωσαν οι διοργανωτές»

«Λες για το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, που μίλησε ο Μίκης. Ναι παιδί μου, τα είδα στην τηλεόραση και πραγματικά ένοιωσα συγκίνηση»

«Αλλά σε διέκοψα. Τι άλλο σε ρώτησε εκείνος ο δημοσιογράφος;»

 «Μου ζήτησε κάποιο μήνυμα για τους νέους. Του αποκρίθηκα πως το μοναδικό που είχα να τους πω, έχει σχέση με όλα όσα ανέδινε σαν ‘αύρα’ το ανάγνωσμα του μακαρίτη του Ανεμοδουρά. Ας μείνουμε ενωμένοι, ας πούμε όχι στον πόλεμο, όχι στη βία, όχι στο διχασμό, όχι στο ρατσισμό, όχι στην ξενοφοβία. Όλοι μας δικαιούμαστε μερίδιο απ’ την ειρήνη και την ευτυχία. Για όλα αυτά αγωνίσθηκε η γενιά μου και γι’ αυτά οφείλετε να παλέψετε και εσείς, Γιώργο μου».

 

Την άλλη μέρα το πρωί ο Αιμίλιος Θαλασσινός βρίσκει νεκρό στο κρεβάτι τον πατέρα του. Στην κηδεία, ο εγγονός του ήδη έχει πάρει την απόφασή του. Υπόσχεται στον εαυτό του να συνεχίσει εκείνος την παρακαταθήκη, που του άφησε ο παππούς του!