'Νέος Μπλεκ' # 57 (Αύγουστος 2018)

(γράφει ο  Νίκος Δημ. Νικολαιδης)

Έχουμε ήδη όλοι φαντάζομαι στα χέρια μας το νέο τεύχος του αγαπημένου περιοδικού «Νέος Μπλεκ», που κυκλοφόρησε το Σάββατο 11 Αυγούστου. Με χαρά διαπιστώνω ότι το έντυπο συνεχίζει με επιτυχία την πορεία του για 5^η χρονιά, πλήρως ανανεωμένο και γεμάτο από ενδιαφέρουσες δημιουργίες. Ωστόσο, στο διαδίκτυο οι εντυπώσεις του αναγνωστικού κοινού δείχνουν έναν έντονο προβληματισμό, στον οποίο θεώρησα καθήκον μου να «απαντήσω», πάντοτε καλοπροαίρετα και με μόνο γνώμονά μου το συμφέρον της έκδοσης. Η ιστορία του «ξανθού γίγα», καθώς φαίνεται δεν άρεσε σε πολλούς, διότι την έχουμε ξαναδιαβάσει. Προσωπικά αυτό είναι κάτι που δεν με απασχολεί, καθώς αφενός μεν, υπάρχει δυσκολία στην εξασφάλιση άλλων ιστοριών των «eSseGeSse», ενώ από την άλλη δε βρίσκω κάτι κακό στη συγκεκριμένη ιστορία, το αντίθετο θα έλεγα.

Και ρωτώ λοιπόν: Οι Ιταλοί που αποφάσισαν να προχωρήσουν σε επανέκδοση όλης της αρχικής σειράς επεισοδίων, σχεδιασμένων από τον Pietro Sartoris, με μόνη καινοτομία την ψηφιακή επεξεργασία των εικόνων, δεν είναι οι πλέον αρμόδιοι να μας υποδείξουν το δρόμο; Αν όχι, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ελληνικό κοινό είναι πολύ πιο απαιτητικό σε σχέση με τους γείτονες, πλην όμως υστερεί αφάνταστα σε απόλυτο αριθμό αναγνωστών, γεγονός που καθιστά δυσλειτουργική τη συνέχεια της έκδοσης.  

Διότι, αγαπητοί φίλοι και συν-αναγνώστες, αν «διυλίζουμε τον κώνωπα» αντί να στηρίζουμε έμπρακτα το περιοδικό μας, τότε και ο εκδότης θα απογοητευθεί και εμείς οι λίγοι «νοσταλγοί» θα χάσουμε... Αναφέρομαι σε μας, τα 1.000 – 1.300 άτομα (ναι, τόσοι περίπου είμαστε) σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι αγοράζουμε σε σταθερή βάση τον «Νέο Μπλεκ». Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι, που αρέσκονται μεν σε «Like» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,α λλά δυστυχώς δεν πράττουν τα απαραίτητα για την επιβίωση του περιοδικού. Ο λόγος που το «Μπλεκ» συνεχίζει, σε αντίθεση με τα εξαιρετικά έντυπα «Μίστερ ΝΟ» και «Ζαγκόρ» που ο Λεωκράτης αναγκάσθηκε να αναστείλει την κυκλοφορία τους, είναι ότι το brand-name του είναι ισχυρό και αγγίζει 2-3 γενιές αναγνωστών. Αυτό ας το εκμεταλλευτούμε φίλοι μου. Ας δια δώσουμε το περιοδικό στα παιδιά μας και στα παιδιά φίλων μας, από το να γκρινιάζουμε με την πρώτη ευκαιρία.

Ο εκδότης εξασφάλισε τις νέες περιπέτειες του εμβληματικού χαρακτήρα Roy Race (που κυκλοφόρησαν μόλις τώρα στην Αγγλία) και εμείς βρήκαμε ευκαιρία να «στραβομουτσουνιάσουμε». Μας «ξυνίζει» η νέα μορφή, που θυμίζει περισσότερο καρτούν παρά κόμικ. Ε, ναι, όμως οι Βρετανοί  ξέρουν καλύτερα. Στοχεύουν τη γενιά των νέων παιδιών, που δεν είναι δυνατόν να δεχθούν την παλαιά εικονογράφηση των δεκαετιών του ’50, του ’60, ακόμη και του ’70 ή του ‘80. Οι νεαροί αναγνώστες ελκύονται από μορφές και εικόνες που τους θυμίζουν περισσότερο όσα αντικρίζουν στην οθόνη των υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων και των tablet τους. Μόνο με αυτή τη μορφή πλέον, το προσφερόμενο προϊόν γίνεται δελεαστικό για τις νέες γενιές. Από αυτή την άποψη, βλέποντας και το 10χρονο γιο μου να εντυπωσιάζεται από το αποτέλεσμα και να «ρουφάει» ολόκληρο το επεισόδιο της «νέας εποχής» του αγαπημένου μας Roy of the Rovers, είμαι πολύ αισιόδοξος.

Για να σχολιάσω όμως και τις υπόλοιπες σειρές που περιέχονται στο περιοδικό: Η «σύμπλευση» Nathan Never και Dylan Dog απέδωσε ένα εκπληκτικό σύνολο, ταιριαστό με τη μεταμοντέρνα μορφή των κόμικς και απόλυτα αποδεκτό για την πλειοψηφία των «ψαγμένων» αναγνωστών, έστω και της δικής μου ηλικίας (έκλεισα προσφάτως τα 54 έτη ζωής). Η βιογραφία του Steve Jobs ήταν εξαιρετική, προβάλλοντας με ισορροπία τις πτυχές του χαρακτήρα του και εστιάζοντας με μεγάλη λεπτομέρεια στα τεχνολογικά επιτεύγματα που ο ίδιος μας πρόσφερε. Θεωρώ ότι αρέσει πάρα πολύ στα νέα παιδιά και μακάρι να υπάρχουν ανάλογες παρουσιάσεις και στα επόμενα τεύχη. Έπεται βεβαίως ο θρύλος των «Queen» Freddie Mercury !!!

Τέλος, ο Tarzan είναι μια σταθερή ΑΞΙΑ, που διαβάζεται ευχάριστα είτε είναι πολυσέλιδος, είτε ολιγοσέλιδος. Είναι τέτοια η ποιότητά του, η σεναριακή όσο και η σχεδιαστική, που δεν αφήνει κανέναν, πιστεύω, παραπονεμένο.

Για τα αφιερώματα δε του Λευτέρη Ταρλαντέζου, από τη μόνιμη στήλη του συγγραφέα-μελετητή των ελληνικών και ξένων κόμικς, δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω από όσα έχω αναφέρει επανειλημμένα: Γνώστης, περιεκτικός, αναλυτικός, εμβαθύνει και διεισδύει όσο κανείς άλλος, προσφέροντάς μας άπειρες πληροφορίες για το κρυφό και φανερό «αντικείμενο του πόθου μας». Τα συγχαρητήριά μου ακόμη μια φορά.

Θα προχωρήσω όμως και σε μια άτυπη, προσωπική βαθμολόγηση όλων των ιστοριών, κάτι που συνήθιζα σε παλαιότερες συνεισφορές μου στο περιοδικό:

• ΜΠΛΕΚ - « Η Χαμένη Άμαξα»: Σενάριο 8, εικονογράφηση 10.
• Roy of the Rovers – «Το Φιλανθρωπικό Τουρνουά»: Σενάριο 7, εικονογράφηση: 8.
• Tarzan – «Η Χώρα των Γιγάντων»: Σενάριο 8, εικονογράφηση: 10.
• Nathan Never & Ντύλαν Ντογκ - «Χαμένες Αναμνήσεις»: Σενάριο 9, εικονογράφηση 10.
• Κόμικς – Βιογραφία - «Steve Jobs»: Σενάριο 10, εικονογράφηση 9.