"Welcome to the club, Roy! - Ένας πονοκέφαλος παραπάνω" (Μέρος ΣΤ΄)

(Διασκευή από το κόμικ: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Στην πρώτη προπόνηση της εβδομάδας υποδεχθήκαμε με θέρμη το νέο μας μεταγραφικό απόκτημα. Ο Ντάνκαν Μακέι δεν ήταν από τους ανθρώπους που περνούσαν απαρατήρητοι. Γεροδεμένος, μελαχρινός, με φαρδύ θώρακα και ανοιχτές πλάτες, με μια προσεγμένη γενειάδα και μια πλατιά, κόκκινη κορδέλα στα πλούσια μαλλιά του, έδειχνε αγέρωχος και επιβλητικός. Τον παρουσίασα στα υπόλοιπα παιδιά, που έσπευσαν αμέσως να τον καλωσορίσουν. Εκείνος έδειχνε να απολαμβάνει τις πρώτες του στιγμές στην ομάδα μας, ενώ στο εσωτερικό διπλό που παίξαμε, κυνηγούσε με πάθος όλες τις μπαλιές και μάλιστα σκόραρε με κεφαλιά.

Σκέφθηκα ότι η ικανότητά του (και) στο ψηλό παιχνίδι θα μας βοηθούσε ιδιαίτερα, μιας και είχαμε ανάγκη έναν τέτοιο, πολυσύνθετο ποδοσφαιριστή, μετά την απώλεια του Ραλφ Ντέρι, που μάλλον δε θα ξανάπαιζε στους Ρόβερς. Ωστόσο, δευτερόλεπτα μετά τη λήξη της προπόνησης, ο Μακέι με πλησίασε, δηλώνοντάς μου την επιθυμία του να προπονείται με τους πρώην συμπαίκτες του στην Πόρντιν, έως ότου έβρισκε ένα σπίτι της αρεσκείας του στο Μέλτσεστερ. Φυσικά, αρνήθηκα αμέσως, διότι είχαμε μόνο τρεις ημέρες μέχρι τον επόμενο αγώνα του Κυπέλλου Λιγκ και θα έπρεπε να προσαρμοσθεί άμεσα στο κλίμα της ομάδας μας.

"Αν είναι εντολή αυτό, θα υπακούσω. Όμως, την περίμενα τέτοια συμπεριφορά!" μου πέταξε σε έντονο ύφος. "Επειδή αντέδρασα στη μεταγραφή σου, αυτό εννοείς;" απάντησα έκπληκτος. Και συμπλήρωσα ότι αυτό δεν είχε καμία σχέση. Ο Σκοτσέζος όμως, μου γύρισε απότομα την πλάτη του κι απομακρύνθηκε, αφήνοντας να με κατακλύζουν μαύρες σκέψεις για το ξεκίνημα της συνεργασίας μας. Γιατί αυτό ήταν που φοβόμουν τώρα...

(Η συνέχεια και το τέλος, την ερχόμενη Δευτέρα)