Welcome to the club, Roy! - Το Θύμα και ο Θύτης [Μέρος Β]

(Διασκευή από το κόμικ: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Καθώς το πρώτο επίσημο ματς πλησίαζε, η δημοφιλία των παιδιών αυξανόταν κατακόρυφα. Ο Τζίμυ, ο Τζεφ, ο Μέρβιν και οι υπόλοιποι δεν προλάβαιναν να υπογράφουν αυτόγραφα, σε κάθε επίσημη εμφάνισή μας. Διείδα τον κίνδυνο («να πάρουν τα μυαλά τους αέρα») και σκλήρυνα τη στάση μου μέσα στα αποδυτήρια, προειδοποιώντας τους πως, αν συνέχιζαν αυτή τη ναρκισιστική συμπεριφορά, θα τους τιμωρούσα! Έπρεπε να είμαι όσο το δυνατό πιο απαιτητικός μαζί τους, διότι οι κίνδυνοι πάραμόνευαν. Δεν ήθελε πολύ να έρθεί η πρώτη αποτυχία και τότε ήμουν βέβαιος ότι όλοι θα περίμεναν να επωφεληθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. "Όλες οι ομάδες θα παίξουν αφηνιασμένα για να μας κερδίσουν" θυμάμαι να τους λέω κάποια στιγμή, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς απορούσαν για τον έντονο ρυθμό που είχα επιβάλει.

Η «πρεμιέρα» του πρωταθλήματος μας βρήκε να αγωνιζόμαστε στην έδρα της Γουέστον, μιας νεοφώτιστης ομάδας. Το ματς ξεκίνησε με υπέρμετρο δυναμισμό από πλευράς γηπεδούχων και τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα σε βάρος μας έδιναν και έπαιρναν! Κερδίσαμε ένα φάουλ έξω από την περιοχή τους, αλλά το τοίχος απέκρουσε την εκτέλεση και γρήγορα βγήκαν μπροστά σε μια ξαφνική αντεπίθεση με τον αριστερό κυνηγό τους, τον Μάικ Όλντχαμ. Ο Ραλφ Ντέρι έτρεξε αμέσως να καλύψει τον αντίπαλο εξτρέμ, όμως εκείνος άφησε τη μπάλα να κυλήσει έξυπνα πάνω στο βηματισμό του και με το δεξί πόδι χτύπησε τον οπισθοφύλακά μας στο καλάμι. Ο ήχος από το χτύπημα ήταν οξύς, τη στιγμή που ο Ντέρι έπεσε ανάσκελα στο χορτάρι του γηπέδου μορφάζοντας από τους πόνους!!!

Αμέσως, κατάλαβα το μέγεθος της ζημιάς, όπως και ο «Μπλάκι» δίπλα μου. Το πόδι του άτυχου συμπαίκτη μας είχε σπάσει! Ο Ραλφ εξακολουθούσε να σφαδάζει στο έδαφος, ενώ οι συμπαίκτες μου «ζητούσαν το λόγο» από τον "θύτη", τη στιγμή που ο Τάφυ Μόργκαν, ο γυμναστής μας, περιεργαζόταν την κάκωση. "Φαίνεται σοβαρό τραύμα" είπε και ζήτησε αμέσως να μπει στον αγωνιστικό χώρο το φορείο. Όλοι μας ελπίζαμε να μην ήταν κάτι σοβαρό, αφού το σοκ από έναν τόσο πρόωρο τραυματισμό του βασικού μας μπακ θα ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί. Έκανα νόημα στον αναπληρωματικό μας, το νεαρό Γκάρι Φέην, να περάσει στο γήπεδο και του έδωσα την εντολή να απασχολεί τους αντιπάλους εξτρέμ.

Ήταν ώρα να αναλάβουμε τα «ηνία» του παιχνιδιού, αποδεικνύοντας ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα. Για ένα διάστημα σχεδόν μισής ώρας κυριαρχήσαμε ολοκληρωτικά στο γήπεδο, όμως πάντα κάτι έφταιγε και δεν ολοκληρώναμε τις προσπάθειές μας. Τελικά, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου μέρους, η υπεροχή μας -επιτέλους- απέδωσε καρπούς. Ο Έλιοτ εκτέλεσε ένα κόρνερ από τ΄αριστερά, έπιασε μια καρφωτή κεφαλιά ο Πηκ και εγώ, με δεξί βολέ, έστειλα τη μπάλα στα δίχτυα της Ουέστον (1-0). Ήμουν σίγουρος πλέον, ότι παίζαμε σαν πρωταθλητές, όπως αρμόζει στη Ρόβερς!

Ωστόσο, μέσα στα αποδυτήρια, ο Μπεν μας είχε άσχημα μαντάτα. Ο Ντέρι, δυστυχώς, είχε υποστεί ένα διπλό συντριπτικό κάταγμα (κνήμης – περόνης) και θα ήταν αναγκασμένος ο φουκαράς να ξεχάσει το ποδόσφαιρο για ολόκληρο το υπόλοιπο της χρονιάς. "Πρέπει άμεσα να αγοράσουμε έναν αντικαταστάτη" συμπέρανε ο γενικός μας διευθυντής, όμως εγώ ήμουν πιο αισιόδοξος. "Ας δούμε πρώτα πως θα τα πάει ο Φέην" είπα... Ο νεαρός ξεκίνησε το β΄ημίχρονο με δυναμισμό, κάτι που τον οδηγούσε να αγωνίζεται αρκετά άτσαλα. Σε μια ενέργειά του, που εύκολα κάποιοι θα μπορούσαν να τη θεωρήσουν σαν κίνηση αντεκδίκησης για τον τραυματισμό του Ραλφ, κλάδεψε άσχημα έναν παίκτη της γηπεδούχου, με αποτέλεσμα να του βάλω τις φωνές. Δεν ήταν διόλου απίθανο να αρπάξει μια παρατήρηση, πέρα από τον κίνδυνο που μας προκάλεσε παραχωρώντας φάουλ λίγο έξω από την περιοχή μας.

Πράγματι, η εκτέλεση ήταν «πονηρή», χαμηλά στο αριστερό άκρο της άμυνάς μας, εκεί που γεμάτος ενθουσιασμό, έτρεξε ο Φέην. "Μη βιάζεσαι" πρόλαβα να του φωνάξω, προβλέποντας τι θα συμβεί και ναι, έγινε ότι φοβόμουν. Βρήκε τη μπάλα με το εξωτερικό του κουτεπιέ και το τόπι κύλησε στη ρίζα του δοκαριού, καταλήγοντας στο βάθος της εστίας του Τσάρλι! Είχαμε ισοφαριστεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο και βέβαια το μόνο που δε χρειαζόταν εκείνη την ώρα ήταν να αποκαρδιώσω τον πιτσιρικά. "Συμβαίνουν αυτά αγόρι μου" του είπα. "Προσπάθησε να το ξεχάσεις".

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)