"Bend it like... Roy!: Δια πυρός και σιδήρου" (11/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Την επομένη μέρα βρέθηκα στο ιατρείο της ομάδας, όπου ο Τάφυ Μόργκαν με ενημέρωσε για την κατάσταση των τραυματιών μας, που ωστόσο δεν ενέπνεαν ανησυχία για τη ρεβάνς. Οι μώλωπες και τα γδαρσίματα σε πόδια, πλάτες και χέρια που είχαμε εισπράξει ήταν ένα μικρό μόνο δείγμα του τι μας περίμενε στη Βλάτνια. Πάνω στις αρνητικές σκέψεις που έκανα, ήρθε καπάκι ο μέλλων πεθερός μου ο Μπεν να με προσγειώσει στις υποχρεώσεις. «Σε περιμένουν οι δημοσιογράφοι Ρόϋ. Θα πρέπει να τους μιλήσεις!» «Είναι ανάγκη να τους δω;» γκρίνιαξα. «Το είχε κανονίσει ο Τόνυ και τώρα είσαι στη θέση του, ξέχασες;»

Βγήκαμε στο πλατύσκαλο έξω απ’ τα γραφεία της Ρόβερς, όπου μας πολιόρκησαν καμιά ντουζίνα ρεπόρτερ τη στιγμή που ο Μπεν με πληροφορούσε πως δεν υπήρχε ούτε ίχνος επαφής με τον Τόνυ Στορμ. Ο Γκάλογουεϊ δεν πίστευε με τίποτα πως εκείνος ήταν ο μυστηριώδης άνθρωπος που με συμβούλευε κατά τη διάρκεια των αγώνων μας. «Θα έλεγες Ρόϋ πως το ματς κατά της Ζάρνοβ ήταν το σκληρότερο της καριέρας σου;» ήταν η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν. Απάντησα χωρίς αμφιβολία ναι. Πρόσθεσα βέβαια ότι μας περίμεναν πολύ χειρότερα στη χώρα της κεντρικής Ευρώπης. «Αν σας παίξουν σκληρά πως θα φερθείτε;» «Η Μέλτσεστερ θα αντιδράσει με απλό και ξεκάθαρο τρόπο. Θα …» Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, πρόσεξα εμβρόντητος στο βάθος του δρόμου μια φιγούρα τυλιγμένη με κασκόλ, να στέκεται παρακολουθώντας τη συζήτησή μου με τους συντάκτες.

«Αυτός είναι που μου δίνει συμβουλές!» σκέφτηκα δυνατά δείχνοντας προς το μέρος του. Ο άγνωστος έστριψε απότομα και άρχισε να τρέχει, αιφνιδιάζοντάς με, καθώς μάταια φώναξα στους παρισταμένους να τον συγκρατήσουν. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου είχε χαθεί, καβαλώντας τη μηχανή του που ήταν παρκαρισμένη λίγα μέτρα μακριά. Ήμουνα σίγουρος πια για την ταυτότητά του. Ήταν ο Τόνυ! «Αποκλείεται. Γιατί να μας απέφευγε έτσι;» αναρωτήθηκε ο Μπεν δίπλα μου.

Θέλοντας να ολοκληρώσω την απάντησή μου, διευκρίνισα ότι σκοπεύαμε να αντιτάξουμε καθαρό ποδόσφαιρο. «Δε θα επιδιώξουμε επεισόδια» είπα, αλλά ο απεσταλμένος μιας εφημερίδας της Βλάτνια στον οποίο απευθυνόμουν είχε φύγει. «Ελπίζω τουλάχιστον να γράψει την αλήθεια» πρόσθεσα και αποχαιρέτισα τους υπολοίπους. Στο επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος με την Ουέστον όλα τα παιδιά ήταν καλά και πήραμε μια εύκολη νίκη, χάρις σε ένα γκολ δικό μου από κεφαλιά ψαράκι. Οι αντίπαλοι μπακ με πρόσεξαν σε κείνη τη φάση, όμως οι συμπαίκτες μου με μάλωσαν, αφού κάποια παρόμοια ενέργεια στο σκληρό ματς που μας περίμενε, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Τους υποσχέθηκα να προσέξω, όπως άλλωστε είχα ζητήσει από τους ίδιους να κάνουν. Καλές οι διακρίσεις, όμως πάνω απ’ όλα προέχει η σωματική ακεραιότητα ενός ποδοσφαιριστή, σ’ αυτός ήμουν και είμαι απόλυτος.

Το αεροπλάνο με την αποστολή μας απογειώθηκε απ’ το Χίθροου δυο μέρες πριν την αναμέτρηση και είμαστε σε θαυμάσια φόρμα. Λέγαμε ότι με τη συμπεριφορά μας ήταν στο χέρι μας να αποδείξουμε τι έγινε στο πρώτο αγώνα και ποιος ευθυνόταν για την ένταση που υπήρξε. Όμως δοκιμάσαμε μια δυσάρεστη έκπληξη, όταν ένας συνοδός μας προμηθεύτηκε το φύλλο μιας αθλητικής εφημερίδας του Ζάρνοβ. Υπήρχε στο πρωτοσέλιδο η φωτογραφία μου από τη στιγμή των επεισοδίων. Όπως είχε τραβηχτεί η εικόνα, φαινόμουν θυμωμένος και με τεντωμένες τις γροθιές πάνω από τον παίκτη της Δυναμό που είχε προσπαθήσει να επιτεθεί στο Λόφτυ. Αυτός διακρινόταν να σφαδάζει, φυσικά κάνοντας θέατρο, αλλά…

Ο παράγοντας της Μέλτσεστερ που εκτελούσε χρέη διερμηνέα μου διάβασε και τον τίτλο: «Ο αρχηγός της Μέλτσεστερ υπόσχεται να αντιδράσει με βία στη βία» έγραφε και ήταν σίγουρο πως τα λόγια μου είχαν κατάφωρα παρερμηνευτεί. Τα πράγματα γίνονταν έτσι ακόμη πιο δύσκολα. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο λίγες ώρες αργότερα, εκατοντάδες οπαδοί της Δυναμό μας περίμεναν με απειλητικές διαθέσεις. Φώναζαν, χειρονομούσαν, μας αποδοκίμαζαν και μας αποκαλούσαν γουρούνια, ότι έγραφε και ένα ειρωνικό πανό που είχαν αναρτήσει σε παρακείμενο κτίριο «Meltchester Pigs»!

Ευτυχώς για μας, υπήρχε ισχυρή αστυνομική δύναμη για την προστασία μας, κάτι όμως που ήταν μόνο για τα μάτια, όπως φάνηκε. Τη στιγμή που περπατούσαμε για να φτάσουμε στην αίθουσα υποδοχής, έξαλλοι οι οπαδοί της Ζάρνοβ έσπασαν εύκολα τον κλοιό των οργάνων της τάξης και όρμησαν εναντίον μας!

Φαινόμασταν χαμένοι και προς στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν μεγάλο λάθος μας που βγήκαμε απ’ το αεροπλάνο, όταν ξαφνικά ένα πούλμαν στρίγκλισε μπροστά μας φρενάροντας. «Μπείτε μέσα γρήγορα» φώναξε ο οδηγός και όλοι μας, αρπάξαμε την απρόσμενη ευκαιρία απ’ τα μαλλιά! Ευτυχώς, γιατί οι πέτρες άρχισαν να πέφτουν βροχή εναντίον μας. Μάλιστα, μια από αυτές έσπασε το παρμπρίζ του σωτήρα μας.

Μέσα στο όχημα, διαπιστώσαμε πως είμαστε τρομαγμένοι, αλλά γενικά σε καλή κατάσταση. «Καλά που σκεφτήκατε να καλέσετε το πούλμαν» είπε ο Τζεφ Τζάϊλς καθώς προσπαθούσε να συνέλθει απ’ την τρομάρα, αλλά οι άγγλοι δημοσιογράφοι που μας συνόδευαν δεν είχαν ιδέα. Έστειλα το Μπλάκυ να μιλήσει του οδηγού, πιστεύοντας πως για το θέμα είχε φροντίσει η διοίκηση της Δυναμό, όμως ήταν αδύνατο να υπάρχει οπτική επαφή μαζί του. Ένα χώρισμα, παρόμοιο με εκείνο που υπάρχει στα ταξί της Αγγλίας, εμπόδιζε την όποια προσέγγιση με την καμπίνα.

Φτάσαμε στο σημείο να πιστέψουμε πως μας είχαν …απαγάγει, όταν το όχημα σταμάτησε απότομα έξω από ένα πολυτελές κτίριο. Κατεβήκαμε έτοιμοι για φασαρίες, αλλά διαπιστώσαμε πως μας είχαν φέρει στο ξενοδοχείο που επρόκειτο να καταλύσουμε. Σκεπτόμενοι ότι αδικήσαμε τον οδηγό, αντικρίσαμε άδεια τη θέση του και ένα σημείωμα να μας περιμένει, στερεωμένο πάνω στο τιμόνι. Ήταν βέβαιο πως ο προστάτης φίλος, μας είχε ακολουθήσει και στη Βλάτνια! «Άκου τη συμβουλή μου Ρόϋ! Να μείνετε το βράδυ στο γήπεδο» ανέφερε το χαρτί.

Δεν είχαμε πολύ-καταλάβει τι εννοούσε, αλλά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε και τη νέα συμβουλή του. Μόλις βράδιασε, βγήκαμε στα κρυφά από την πλάγια έξοδο του ξενοδοχείου και απομακρυνθήκαμε. Τότε είδαμε πολλούς οπαδούς να έχουν συγκεντρωθεί έξω και να οχλαγωγούν, με τη διακριτική ανοχή και πάλι της τοπικής αστυνομίας. Απομακρυνθήκαμε με το ίδιο πούλμαν που είχαμε φτάσει. Ήταν βέβαιο πως αν μέναμε στα δωμάτιά μας, δε θα μας άφηναν να κλείσουμε μάτι όλη τη νύχτα, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με την κούραση μας απ΄ το ταξίδι θα μας εξαντλούσε! 

Είκοσι λεπτά αργότερα, μας άνοιγε ένας έκπληκτος θυρωρός του σταδίου της Ζάρνοβ, που μας πληροφόρησε ότι δεν υπήρχαν κοιτώνες στο γήπεδο. «Δεν πειράζει» του είπα και του ζήτησα τα κλειδιά των αποδυτηρίων. Στρώσαμε κουβέρτες που είχαμε πάρει απ’ το ξενοδοχείο και ξαπλώσαμε στο χώρο. Πριν σβήσω τα φώτα, υπενθύμισα πως έπρεπε να σηκωθούμε πρωί για προπόνηση, πριν έφταναν εκείνοι οι μανιακοί. Δεν είχαμε πολλές ανέσεις, αλλά είμαστε ασφαλείς. Ωστόσο το αύριο με προβλημάτιζε έντονα. Αν οι παίκτες της Δυναμό αντιδρούσαν όπως οι φίλαθλοί τους, τότε δε θα βγαίναμε ζωντανοί!

Το πρωινό μας ξεμούδιασμα στο βοηθητικό γηπεδάκι συνοδευόταν από αγριοφωνάρες και ουρλιαχτά των οπαδών της Ζάρνοβ οι οποίοι είχαν κατακλύσει τους χώρους έξω απ’ το στάδιο χωρίς να φαντάζονται πως εμείς βρισκόμαστε ήδη μέσα! «Άκου τι γίνεται Ρόϋ. Καλά που περάσαμε εδώ τη νύχτα» μου είπε ο Μπλάκυ κι εγώ γελώντας, του απάντησα ότι θα αγριέψουν κι άλλο μόλις αντιλαμβάνονταν ότι τους ξεγελάσαμε.

Δεν είχα προλάβει να τελειώσω τη φράση μου και ένας από κείνους τους έξαλλους νεαρούς σκαρφάλωσε τον τοίχο και άρχισε να φωνάζει στους άλλους για την παρουσία μας. Εν ριπή οφθαλμού η μάντρα γέμισε από αγριεμένες φάτσες που μας πετούσαν ότι μπορούσες να φανταστείς! Αλαφιασμένοι απ’ τη νέα αυτή εμπειρία χωθήκαμε στ’ αποδυτήρια την ώρα που έφτανε και η αποστολή της Δυναμό.

Ο Τσέρνικ, προκλητικός όπως πάντα, δεν έχασε ευκαιρία να μας ειρωνευτεί. Τότε ήταν που τον ανακάλεσα στην τάξη, θυμίζοντάς του ότι τα λεγόμενά μου είχαν παρερμηνευτεί και ότι αν γίνονταν επεισόδια βίας, δε θα τα προκαλούσαμε εμείς.

«Οι εφημερίδες μας δεν γράφουν ψέματα. Θα σας δώσουμε ένα μάθημα που δε θα το ξεχάσετε ποτέ!» μας απείλησε αναγκάζοντας το Γκρέϊ να ανταπαντήσει και να κινηθεί εναντίον του.

Τον συγκράτησα, καθώς ήταν ολοφάνερο πως οι προκλήσεις συνεχίζονταν, εξάλλου δεν τους  χρειάζονταν δικαιολογίες για να μας παίξουν σκληρά. Απλά θα το έκαναν, αφού δεν είχαν άλλο μέσο να μας σταματήσουν. Έπρεπε να προσέξουμε πολύ.

Με την έναρξη, τα φάουλ έδιναν και έπαιρναν. Σπρωξίματα, άγρια τζαρτζ, κλωτσιές, όλα υπό την ανοχή ενός φοβισμένου διαιτητή, από το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε. Κάποια στιγμή απέφυγα με ένα μικρό άλμα το τάκλιν του προσωπικού μου αντίπαλου και είδα αμαρκάριστο το Μπλάκυ σε ιδιαίτερα ευνοϊκή θέση.

Πριν όμως προλάβω να του περάσω τη μπάλα όλα σκοτείνιασαν. Είχα δεχθεί στο κεφάλι ένα …κονσερβοκούτι (!) αλλά ο ρέφερι έδειξε να συνεχιστεί το ματς, χωρίς να υποδείξει τίποτε! Ήταν ένα σκάνδαλο αυτό που γινόταν. Υπό αυτές τις συνθήκες και η μικτή κόσμου θα δυσκολευόταν!

Το άσχημο όμως ήρθε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Εκνευρισμένος ο Πηκ κυνήγησε με πείσμα τον αντίπαλο εξτρέμ και ένα μέτρο πριν αυτός περάσει στην περιοχή μας, τον ανέτρεψε βίαια μπροστά στο διαιτητή, που υπέδειξε αμέσως την παράβαση. Ωστόσο οι κερκίδες «έβραζαν» καθώς οι οπαδοί της Ζάρνοβ ζητούσαν επίμονα πέναλτι και μερικοί απ’ αυτούς μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, συγκρατούμενοι μετά κόπου από τους υπεύθυνους ασφαλείας.

Ο «άρχων» της αναμέτρησης, εμφανέστατα φοβισμένος έτρεξε στον επόπτη του και κάτι είπαν για μερικά δευτερόλεπτα. Επιστρέφοντας κοντά μας, υπέδειξε ότι η ανατροπή είχε γίνει εντός περιοχής και οι παίκτες της Δυναμό έστησαν τη μπάλα στα 9 μέτρα! Την ποινή εκτέλεσε με δύναμη ο Τσέρνικ στη δεξιά γωνία του Κάρτερ που εκτινάχθηκε αλλά δεν κατάφερε να της αλλάξει πορεία. Είχαμε αναπάντεχα ισοφαριστεί (συνολικό σκορ:1-1).

Πεισματωμένοι για την αδικία, αντεπιτεθήκαμε με ορμή. Βρέθηκα μπροστά στα καρέ, όταν ο Τσέρνικ μου "μάζεψε" το πόδι αλλά ο διαιτητής για άλλη μια φορά έκλεισε τα μάτια. Ήταν τόσο πρόθυμος να ευνοήσει τους γηπεδούχους, που κάθε σφύριγμά του δε μας προκαλούσε πια καμία έκπληξη. Στο κόρνερ ο Τσέρνικ επιστράτευσε όλη του την πανουργία κρατώντας με στο έδαφος, ενώ ο γκολκίπερ του επιχειρούσε την έξοδο με απλωμένο γόνατο που προσέκρουσε δυνατά στα πλευρά του Γκρέϊ!

Η μπάλα τώρα είχε φτάσει στον αριστερό κυνηγό της Ζάρνοβ που ήταν σε εμφανή θέση οφσάιντ. Όλοι σταματήσαμε, σίγουροι πως αυτή η οφθαλμοφανής παράβαση θα υποδεικνύονταν, όμως ο επόπτης έμεινε καρφωμένος στη θέση του! Απροστάτευτος ο Τσάρλυ βούτηξε με απόγνωση, αλλά ήδη ο αντίπαλος είχε σουτάρει στέλνοντας τη μπάλα για δεύτερη φορά στα δίχτυα μας. Τώρα χάναμε με συνολικό σκορ 2-1 και το ημίχρονο έληξε.

Για άλλη μια φορά, σκύψαμε τρέχοντας, προκειμένου να αποφύγουμε τα αντικείμενα που έπεφταν ασταμάτητα. Επρόκειτο για την απόλυτη κόλαση!

Τη στιγμή ακριβώς που βρισκόμαστε στην είσοδο των αποδυτηρίων, ένα απ’ τα μπουκάλια που έπεσαν στο γρασίδι μου τράβηξε την προσοχή. Έδειξα στον Μπλάκυ που ήταν πιο κοντά να το πιάσει και πράγματι έκανα καλά, διότι περιείχε κάποιο μήνυμα. «Θα είναι του άγνωστου ευεργέτη μας» είπα και ο Γκρέϊ αναρωτήθηκε αν πράγματι προερχόταν απ’ αυτόν.

«Κάποια συμβουλή θα περιέχει» συμπέρανε καθώς εγώ διάβαζα το τσαλακωμένο χαρτί. «Από αυτόν είναι. Όμως αποκλείεται να πιάσει το κόλπο που μας προτείνει» ξαναείπα και ενώ όλοι γύρω μου ρωτούσαν τι έγραφε. Είχα σκοπό να μη τους ανακοινώσω τίποτα, έως ότου κατόρθωνα να υλοποιήσω την πρόταση του μυστηριώδη συμβούλου μου.

Με το ξεκίνημα της επανάληψης, μπήκα αποφασισμένος στο τερέν και ζήτησα τη μπάλα. Ο Λόφτυ μου πέρασε μια συρτή πάσα όπως ακριβώς την ήθελα και ξεχύθηκα μπροστά. Βρισκόμουνα λίγα μέτρα έξω απ’ την αντίπαλη περιοχή και έπιασα με όση δύναμη είχα ένα φαλτσαριστό σουτ. Όμως ο διαιτητής, που βρισκόταν στη μέση, δέχθηκε τη μπάλα στο κεφάλι και σωριάστηκε αναίσθητος. Δεν ήθελα να του κάνω κακό φυσικά, αλλά το γεγονός ήταν πως δε μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα. Σε σπασμένα αγγλικά ο Τσέρνικ μας είπε ότι συμφωνούσαν να τον αντικαταστήσει ένας επόπτης. Και φυσικά υπέδειξε αυτόν που είχε φροντίσει να πάει με τα νερά τους όλο το προηγούμενο διάστημα. Τι σύμπτωση…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)