"Bend it like... Roy!: Το ρίσκο μιας επιλογής" (8/13)

(Διασκευή: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Το επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος ήταν με την Κίνγκσταουν. Δεν ξεχνιέται εύκολα ένα τέτοιο ματς, αφού ήταν η απαρχή για μια σειρά καταστάσεων που συντάραξαν τη Ρόβερς. Δεν είχε προλάβει καν να συμπληρωθεί ένα τέταρτο αγώνα, όταν ελίχθηκα από τα δεξιά και έστειλα μια χαμηλή σέντρα στο κέντρο της άμυνάς τους, εκεί που βρισκόταν ο «Τζάμπο» Τράνζον. Ο μέσα αριστερά μας με ένα πολύ ριψοκίνδυνο «ψαράκι» την έσπρωξε στα δίκτυα, αλλά ο φουκαράς δέχτηκε μια σκαριά στο κεφάλι από τον σέντερ μπακ της αντιπάλου μας. 

Ξαφνικά, παγώσαμε όλοι μας αλλά χειρότερα έδειχνε ο Μπράϊαν Ρότζερς, ο «δράστης», που «διερήγνυε τα ιμάτιά του» πως δεν έφταιγε, κάτι για το οποίο δεν είχα καμία αμφιβολία. Ευτυχώς, ο Τζάμπο σηκώθηκε γρήγορα, ήταν όμως τόσο ζαλισμένος που ο Τόνυ τον αντικατάστησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Στον αγωνιστικό χώρο πέρασε ο Γκρέιαμ Σώου, ο μόνιμος αναπληρωματικός μας εκείνα τα χρόνια.

Δεν μπορώ να πω ότι επρόκειτο για άσχημο παίκτη, κάθε άλλο, όμως για τα δεδομένα της Ρόβερς ήταν αυτό που λέμε «χρυσή μετριότητα». Όπως κι ο ίδιος παραδέχτηκε, του ήταν πολύ δύσκολο να ακολουθήσει το ρυθμό μας, κάτι που συχνά τον εξέθετε στα μάτια των φιλάθλων. Ωστόσο, ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε κανείς να κατηγορήσει. Τελικά, εκείνο το γκολ του Τράνζον μας χάρισε τη νίκη, αλλά ήταν φανερό πως θα έπρεπε σύντομα να βρούμε έναν αξιόπιστο αντικαταστάτη του, με το δεδομένο πως μέχρι να ξαναπαίξει θα περνούσε τουλάχιστον ένας μήνας.

Ο Στορμ σκέφθηκε να απευθυνθεί στον Άρτσι Μίλερ, που στα σίγουρα θα είχε κάποιο απ’ τα πολλά ταλέντα που παρακολουθούσε, να μας προτείνει. Πράγματι, δυο μέρες αργότερα οι δυο τους και εγώ βρισκόμαστε στο αμάξι μου, καθ’ οδόν για κάποια επαρχιακή πόλη. Ενώ μπαίναμε στα περίχωρα, μπροστά μας ξεπρόβαλλε η πολύχρωμη τέντα ενός ...τσίρκο. Ο Μίλερ μας οδήγησε μέσα, ακριβώς τη στιγμή που η παράσταση ξεκινούσε. Δεν πίστευα στα μάτια μου, μας είχε πάει να δούμε έναν ζογκλέρ; Ωστόσο, το νούμερο εκείνου του σγουρομάλλη μελαχρινού νεαρού καλλιτέχνη ήταν εντυπωσιακό. Κατόρθωνε να στέκεται με ευχέρεια πάνω σε μια ρόδα, ενώ στο κεφάλι του ισορροπούσε όχι μια, αλλά πέντε μπάλες ποδοσφαίρου. Εκείνο όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ικανότητά του να σουτάρει και να περνάει το τόπι μέσα από την κυκλική οπή ενός εκκρεμούς που κινούνταν πέρα-δώθε! Ο κόσμος τον αποθέωνε γύρω μας και στο τέλος σπεύσαμε να τον συναντήσουμε στο καμαρίνι του, με την ελπίδα πως, αν προσαρμοζόταν στο χώρο του ποδοσφαίρου, θα άφηνε εποχή!

Ο μικρός ονομαζόταν Σάμυ Σπάνγκλερ και μας υποδέχτηκε μαζί με τον πατέρα του, τον ιδιοκτήτη του τσίρκο. Ο γερο Σπάνγκλερ, ένας μουστακαλής ευτραφής κύριος, δε φαινόταν και πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα ότι ο γιος του θα χρειαζόταν να  εγκαταλείψει την οικογενειακή επιχείρηση για να υπογράψει δελτίο στη Μέλτσεστερ. «Εκεί θα πάει χαμένο το ταλέντο σου, βαράνε κλωτσιές αγόρι μου» του είπε. Τότε ήταν που μπήκα «σφήνα» στη συζήτηση, «πατώντας του τον κάλο»: «Αυτά είναι δικαιολογίες. Απλά φοβάστε να τον αφήσετε, μήπως και δεν αξίζει για ποδοσφαιριστής». «Έτσι λες;» μου απάντησε. «Μπορεί να σας αποδείξει την αξία του».

Σε λίγες μέρες ο Σπάνγκλερ ήταν στην προπόνησή μας για μια δοκιμή. Οι περισσότεροι παίκτες, που είχαν πληροφορηθεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τον γνωρίσαμε, αντιμετώπιζαν την περίπτωσή του σαν ανέκδοτο. Ξεκινώντας, ο Τόνυ τον συμβούλευσε να είναι ομαδικός και να συνεργάζεται με τους υπόλοιπους. Ο Τζεφ Τζάϊλς, που τον είχε πει κοροϊδευτικά «παλιάτσο» κατάπιε γρήγορα τη γλώσσα του, όπως και ο Λόφτυ Πηκ που προσπάθησε να τον μαρκάρει και δεν κατάλαβε για πότε ο νεαρός του πέρασε τη μπάλα κάτω από τα πόδια. Όσο για την ακρίβειά του στις σέντρες, ήταν το κάτι άλλο. Απ’ τη μια ο πατέρας Σπάνγκλερ καμάρωνε σαν παγώνι για το βλαστάρι του φουσκώνοντας από υπερηφάνεια και απ’ την άλλη ο Μίλερ μας προέτρεπε εμένα και τον Τόνυ να μην αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί. Ο Σπάνγκλερ συνέχιζε την επίδειξη υψηλής τεχνικής ισορροπώντας τη μπάλα στο κεφάλι και γλιστρώντας σαν χέλι ανάμεσα στους παίκτες μας, έφθασε μπροστά στον Τσάρλυ Κάρτερ. Με ένα σουτ που φαινόταν άψυχο, όλοι μας σκεφθήκαμε μήπως αυτό ήταν το μοναδικό του αδύνατο σημείο. Κι όμως, μας εξέπληξε και εκεί, αφού τα φάλτσα που είχε βάλει έκαναν τον Κάρτερ να μην μπορέσει ν αντιδράσει. Είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε πως είχαμε μπροστά μας ένα νέο «αστέρι».

Το βάρος της απόφασης έπεφτε στις πλάτες του Τόνυ και τον καταλάβαινα απόλυτα. Φοβόταν μήπως κάνει καμιά τρέλα εντάσσοντας αυτόν τον απίθανο τύπο στην ομάδα, τη στιγμή που οι υποχρεώσεις μας σε Αγγλία και Ευρώπη έτρεχαν. «Ίσως να είναι τρέλα να μη τον πάρουμε» θυμάμαι να του λεω. Ο πατέρας του νεαρού δεν  είχε πια κανέναν ενδοιασμό να επιτρέψει στο γιόκα του να φορέσει τη φανέλα ενός τόσο φημισμένου συλλόγου όπως ο δικός μας και τελικά, οι υπογραφές έπεσαν. Ο μικρός ανυπομονούσε να ξεκινήσει προπονήσεις, ωστόσο προτεραιότητα είχαν τα Χριστούγεννα, αφού βρισκόμασταν ήδη στις παραμονές.

Με την ευκαιρία αυτή, αλλά και για να διασκεδάσει τον τραυματισμό του, ο Τζάμπο θα έδινε ένα μεγάλο πάρτι στην τεράστια  έπαυλή του, κοντά στις όχθες του ποταμού Μελ. Θεώρησα σκόπιμο να προσκαλέσω εκ μέρους του και το νέο μας άσσο. Εκείνος, ενθουσιασμένος από την πρόσκληση, μας ζήτησε αν μπορούσε να φέρει μαζί και μερικούς φίλους από το θίασο. Κανένας δεν είχε αντίρρηση και μάλλον δε το μετανιώσαμε. Απλά, η έκπληξή μας ήταν μεγάλη, όταν τον είδαμε να καταφτάνει παρέα με ελέφαντες, ακροβάτες και όλα τα σχετικά!

Διασκεδάσαμε με την ψυχή μας δε λεω, ως και ποδόσφαιρο με ξυλοπόδαρα παίξαμε στην τεράστια σάλα, βάζοντας για δοκάρια δυο επιβλητικές πανοπλίες ιπποτών! Όλοι έμειναν κατενθουσιασμένοι και το γλέντι κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι την επόμενη μέρα μας περίμενε ένα σοβαρό ματς πρωταθλήματος, κόντρα στην πάντα ισχυρή Χάϊγουντ Βίλα. Οι παίκτες μας ήταν ξεθεωμένοι, ξάπλα στους καναπέδες να ροχαλίζουν, ενώ ο Τόνυ είχε προβληματιστεί έντονα. Επίσης, δε βλέπαμε πουθενά το Σπάνγκλερ. Μήπως το είχε μετανιώσει και είχε φύγει με τους υπόλοιπους θεατρίνους;

Και ενώ ο Στορμ αγωνιούσε για την τύχη του Σπάνγκλερ, σκέφτηκα πως το πιο λογικό θα’ ήταν να τον αναζητούσαμε στο «σπίτι» του. Όταν όμως φτάσαμε στην αλάνα που είχαν κατασκηνώσει, το μόνο που υπήρχε ήταν εργάτες να μαζεύουν σκουπίδια. «Το τσίρκο έφυγε πρωί-πρωί για το Κενταίηλ» μας είπαν, μια κωμόπολη που απείχε 60 μίλια από εκείνο το σημείο. Ακόμα κι αν ο Σάμυ είχε την πρόθεση, δε θα προλάβαινε με τίποτα το απογευματινό παιχνίδι. Παρηγόρησα τον Τόνυ λέγοντάς του ότι κατά τη γνώμη μου ο νεαρός είχε αποφασίσει να μην ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, αλλά κατά βάθος πίστευα πως δεν είχαν έτσι τα πράγματα. Πράγματι, μόλις επιστρέψαμε στο γήπεδό μας, ένα τηλεφώνημα αναπτέρωσε τις ελπίδες. Ήταν ο ίδιος ο Σπάνγκλερ και μας ενημέρωσε ότι αισθανόταν υποχρεωμένος προς τον πατέρα του, για μια τελευταία παράσταση την οποία του είχε υποσχεθεί. Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, εκείνος έκλεισε τη γραμμή δηλώνοντας ότι θα ερχόταν να παίξει, ακόμα και καθυστερημένα.

Εν τω μεταξύ, η κατάσταση στα αποδυτήρια της Μέλτσεστερ ήταν απελπιστική. Οι παίκτες είτε είχαν πονοκέφαλο, είτε «κουτουλούσαν» από τη νύστα και μετά βίας στέκονταν όρθιοι. Τελικά ήταν πολύ λάθος η ιδέα μου να καλέσουμε τόσο κόσμο στο πάρτι και σαν μόνη λύση απέμενε ένα ...κρύο μπάνιο. Πέταξα έναν-έναν σχεδόν όλους τους βασικούς στην πισίνα, κάτι που παρά τις διαμαρτυρίες, τους βοήθησε να συνέλθουν, έστω και προσωρινά.

Ο στόχος μας τώρα θα ήταν να βάλουμε αρκετά γκολ στο ξεκίνημα, καθώς γνωρίζαμε πως δε θα αντέχαμε πολύ. Προσωπικά, ένοιωθα επιπλέον υπεύθυνος για ότι είχε συμβεί και ήθελα να εξιλεωθώ για την «κουτουράδα» μου. Θυμάμαι πως αρχίσαμε φανταστικά. Ο Τζίμυ μου έκανε μια σέντρα μόλις στο πρώτο λεπτό και με προβολή άνοιξα το σκορ. Λίγα λεπτά αργότερα πέτυχα και δεύτερο τέρμα με το κεφάλι, αλλά δέχθηκα χτυπήματα σε όλο μου το σώμα. Παρά τις επίμονες συστάσεις του γυμναστή μας, ήθελα να συνεχίσω, έστω και τραυματίας. Τα πλευρά μου πονούσαν αλλά σκόπευα να παραμείνω στο παιχνίδι, μέχρις ότου εμφανιζόταν ο Σπάνγκλερ. Πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο έβαλα ένα ακόμη γκολ από πάσα του Μέρβυν αλλά είχα χτυπήσει και το πόδι μου. Κοίταξα με απελπισία τον πάγκο μας, όμως το μόνο που είδα εκεί ήταν τον Τόνυ να αγωνιά με το βλέμμα του καρφωμένο στο ρολόι που κρατούσε. Όταν έβαλα το τέταρτο προσωπικό γκολ και με τη φόρα που είχα έπεσα πάνω στο χαμηλό προστατευτικό τοιχάκι, οι φίλαθλοί μας με οδήγησαν σχεδόν σηκωτό έξω από τον αγωνιστικό χώρο. 

Ο Τόνυ δε θέλησε να περάσει στη θέση μου τον αναπληρωματικό μας, αφού υπήρχε πάντοτε η προσδοκία να εμφανιστεί ο Σπάνγκλερ, ωστόσο το ρίσκο ήταν πολύ σημαντικό. Η Χάϊγουντ μας πίεσε ασφυκτικά, τη στιγμή που οι περισσότεροι παίκτες μας κατέρρεαν από την εξάντληση. Οι παράγοντες που παρακολουθούσαν το ματς ανησύχησαν έντονα βλέποντας τη Ρόβερς να αγωνίζεται με 10 παίκτες και τους αντιπάλους μας να σημειώνουν το ένα τέρμα μετά το άλλο! Τα τελευταία λεπτά έμοιαζαν εφιάλτης, με το σκορ να έχει γίνει, πλέον, ισόπαλο (4-4).

Ανακουφισμένοι από το τελικό σφύριγμα του διαιτητή, κατευθυνθήκαμε προς την καταπακτή αποχώρησης, εκεί όπου ξεχώριζε η σιλουέτα του Σάμυ Σπάνγκλερ. Μόλις είχε καταφέρει να φτάσει, αλλά φαινόταν ιδιαίτερα ευδιάθετος. «Ξεμπέρδεψα πια με το τσίρκο» είπε «Το επόμενο ματς δεν είναι για το κύπελλο ή κάνω λάθος;».

Λίγες μέρες αργότερα χαλάρωνα με ασκήσεις το πονεμένο μου πόδι στον κήπο του σπιτιού μου, όταν ο συχωρεμένος ο Τζίμυ που τότε έμενε μαζί μας, με κάλεσε μέσα. Στην τηλεόραση μιλούσε ο μάνατζερ της Σλίφορντ Γιουνάϊτεντ, μιας ερασιτεχνικής ομάδας που θα αντιμετωπίζαμε στην έδρα της για τον επόμενο γύρο του F.A. Cup. Ήταν αισιόδοξος, λόγω του ότι γνώριζε πως θα μας έλλειπε και πάλι ο Τράνζον. Όσο κι αν αυτό ακούσθηκε πολύ υπερβολικό στον Σλέϊντ δίπλα μου, τίποτα δε θα μπορούσε να αποκλεισθεί, ειδικά σε μια διοργάνωση όπως το κύπελλο Αγγλίας, η οποία πάντοτε κρύβει απρόοπτες εκπλήξεις. 

Την επομένη, είχαμε την τελευταία μας προπόνηση πριν την αναμέτρηση και ο Σπάνγκλερ το λιγότερο που μπορώ να πω ήταν εντυπωσιακός. Ωστόσο, ο προπονητής μας έφθασε στο γήπεδο με κατεβασμένο το κεφάλι, αφού τον είχε κάνει δεκτό το συμβούλιο της Ρόβερς. «Λένε ότι θα έπρεπε να είχα πάρει έναν πιο έμπειρο ποδοσφαιριστή Ρόϋ. Έχουν αρκετές επιφυλάξεις για αυτόν» μου εξομολογήθηκε προβληματισμένος. «Δεν έχουν και άδικο Τόνυ. Ποιον λοιπόν σκοπεύεις να χρησιμοποιήσεις στη θέση του Τζάμπο;» «Φυσικά τον Σπάνγκλερ» απάντησε. «Αν δεν τον θεωρούσα κατάλληλο δε θα τον έπαιρνα στην ομάδα. Εξάλλου η τεχνική του θα μας φανεί πολύ χρήσιμη στο μικρό γήπεδο της Σλίφορντ». Όταν το πούλμαν της αποστολής μας ξεκινούσε, οι οπαδοί της Μέλτσεστερ είχαν ήδη πληροφορηθεί τα συμβάντα. Ο κόσμος γνώριζε πια ότι η έκβαση της μετεγγραφής του Σάμυ θα ήταν το κριτήριο για την παραμονή του Τόνυ Στορμ στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου μας και αυτό έδινε στον αγώνα έναν πολύ κρίσιμο χαρακτήρα.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)