"Bend it like... Roy!: Μια απρόοπτη συνάντηση" (6/13)

(του Νικου Δημ. Νικολαΐδη)

Το κλίμα στην έδρα των αντιπάλων μας ήταν φανταστικό. Αμέσως μόλις κάναμε την εμφάνισή μας στον αγωνιστικό χώρο οι Ολλανδοί οπαδοί «χάλασαν τον κόσμο» με τις ιαχές τους, αλλά εμείς δε φοβηθήκαμε, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που θα παίζαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Γνωρίζοντας ότι η Ζίντεν θα ξεκινούσε –αναγκαστικά- πολύ επιθετικά (αφού χρειαζόταν να μας βάλει δύο γκολ) κάναμε ότι ακριβώς δεν περίμενε. Δηλαδή φουλ επίθεση! Με τη σέντρα, έδωσα τη μπάλα δίπλα μου στον Τζάμπο Τράνζον  και εκείνος τη γύρισε στον Τζίμι Σλέϊντ, που ερχόταν με ορμή από την άμυνά μας. Όλοι πίστεψαν πως θα επιχειρούσε γέμισμα, όμως αυτός πάσαρε ακόμη πιο πίσω στο Μπάξτερ που με μία αστραπιαία τραβέρσα βρήκε στο αντίθετο άκρο της επίθεσής μας τον ήδη προωθημένο Ντέρυ και εκείνος την άνοιξε ακόμη περισσότερο, για τον Βέρνον Έλιοτ. Η υπέροχη σέντρα του αριστερού μας εξτρέμ κατέληξε στην καρδιά της μικρής περιοχής, εκεί όπου ο Λόφτυ πήρε μια παλικαρίσια κεφαλιά από δυο μπακ της Ζίντεν και μου πρόσφερε έτοιμο γκολ. Έτσι, με ένα μονοκόμματο βολέ πάνω στην κίνηση ξετίναξα τα δίχτυα τους και βρεθήκαμε με «αέρα» δύο τερμάτων. Όλα κυλούσαν ιδανικά για μας, παρά τη μεγάλη πίεση που δεχθήκαμε στη συνέχεια. 

Οι Ολλανδοί, που κάθε άλλο παρά κατέθεσαν τα όπλα, γρήγορα βρέθηκαν σε θέση βολής, όμως η εξαιρετική εμφάνιση του Τάμπυ μας κρατούσε μέσα στον αγώνα. Ο Τσάρλυ Κάρτερ -που παρακολουθούσε από τον πάγκο- είχε μείνει άναυδος από τη μεγαλειώδη φόρμα του «ανταγωνιστή» του, έως τη στιγμή που μία δύσκολη φάση μπροστά στα καρέ μας είχε σαν αποτέλεσμα την ισοφάριση και τον τραυματισμό του Μόρτον! Οι Ολλανδοί οπαδοί στις κερκίδες πίστεψαν τότε πως ο δρόμος της πρόκρισης θα άνοιγε για τη δική τους ομάδα. Με συνεχείς ιαχές προσπάθησαν να μας ρίξουν το ηθικό, τη στιγμή που ο Τάμπυ έβγαινε υποβασταζόμενος εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ο Τόνυ είχε όμως δώσει ήδη την εντολή στον Τσάρλυ να βγάλει τη φόρμα του και να περάσει στο παιχνίδι. Τον θυμάμαι να βαδίζει αγέρωχα προς την εστία μας, όπου και πήρε ξανά τη γνώριμη θέση του έπειτα από αρκετό καιρό. 

Ο Κάρτερ ήταν φανταστικός εκείνο το βράδυ. Οι εκτινάξεις του «έκοψαν τα πόδια» των αντιπάλων μας, ενώ στον πάγκο μας όλοι θριαμβολογούσαν και περηφανεύονταν πως διαθέταμε δύο εξίσου σπουδαίους τερματοφύλακες. Είχαμε φθάσει στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, όταν είδα τον προπονητή μας να κάνει προς εμένα και τον Μπλάκι μία χαρακτηριστική χειρονομία με τις παλάμες του, δείγμα πως πίστευε ότι θα έπρεπε να περάσουμε στην επίθεση. Οκτώ παίκτες μας συνδυάσθηκαν γρήγορα –σύμφωνα με το σινιάλο-και με μία κάθετη μπαλιά βρέθηκα σε θέση βολής μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ένα χέρι με έσπρωξε από πίσω, χωρίς ωστόσο να ακούσω σφύριγμα του διαιτητή και «κουτρουβάλησα» με τη μπάλα να κυλάει μπροστά μου. Πριν ακόμη σηκωθώ, της έδωσα πεσμένος ένα «μυτάκι» και την έστειλα στη γωνία του γκολκίπερ της Ζίντεν, ο οποίος ούτε καν πρόλαβε να πλονζάρει. Τα πάντα είχαν τελειώσει. Σε 2-3 λεπτά ο διαιτητής σφύριξε το τέλος εκείνου του ματς, που μας έδωσε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Φεύγοντας προς τα αποδυτήρια, όλοι αναρωτιόμαστε ποιον από τους δύο θα κρατούσε για βασικό τερματοφύλακα ο Στορμ, έως ότου είδαμε τον Τάμπυ να συγχαίρει τον Κάρτερ λέγοντάς του πως είχε αποφασίσει, κατόπιν παραίνεσης του τεχνικού μας, να αναλάβει προπονητής της εφηβικής ομάδας της «Ρόβερς» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον «γάτο», τον οποίο βέβαια θα αντικαθιστούσε όσες φορές υπήρχε ανάγκη. Δώσαμε τις ευχές μας και στους δύο τους και μπήκαμε ανακουφισμένοι λίγες ώρες αργότερα στο αεροπλάνο που θα μας γύριζε στην Αγγλία. Ο διπλός στόχος είχε επιτευχθεί. Ξανακερδίσαμε το γκολκίπερ μας και απαλλαχθήκαμε από το εμπόδιο της Ζίντεν, που ήταν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στη διοργάνωση.

Όταν προσγειωθήκαμε έβρεχε κατακλυσμιαία, αλλά αυτό δεν είχε εμποδίσει τους φανατικούς οπαδούς μας, οι οποίοι έσπευσαν να μας υποδεχθούν στο αεροδρόμιο. Ξαφνικά όμως, ακούσαμε φρένα να «γρυλίζουν» και ένα μικρό φορτηγάκι ντεραπάρισε ερχόμενο κατευθείαν επάνω μας! Μόλις την τελευταία στιγμή πρόλαβα να πετάξω μπροστά στις ρόδες του ένα μεγάλο ξύλινο κιβώτιο, με αποτέλεσμα να το εκτρέψω από την πορεία του και να γλιτώσουμε σαν από θαύμα! Ο οδηγός έριξε το όχημα πάνω σε κάποια κιγκλιδώματα και καθώς ο Τόνυ έτρεξε προς το μέρος του, διαπίστωσε πως επρόκειτο για κάποιον πολύ γνωστό του. «Ο Άρτσι Μίλερ! Είσαι καλά;» «Δε βλέπεις μπροστά σου εσύ και οι παίκτες σου;» ανταπάντησε μισοζαλισμένος εκείνος, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας μικροκαβγάς μεταξύ τους, μπροστά στα μάτια μας!

«Αυτός δεν είναι ο μάνατζερ της Κάρφορντ Σίτυ;» αναρωτήθηκε φωναχτά δίπλα μου ο Τζίμυ Σλέϊντ. «Ναι» του είπα. «Η Κάρφορντ κέρδισε πέρσι το Κύπελλο Κυπελλούχων και μετέχει ξανά φέτος στο τουρνουά. Χθες έπαιζαν κι αυτοί εκτός έδρας, στην Ελβετία. Θα ήρθαν με την προηγούμενη πτήση». Στο μεταξύ ο Στορμ προσπαθούσε να ηρεμήσει το Μίλερ και μάλιστα του πρότεινε να τους πάμε εμείς με το δικό μας πούλμαν μέχρι το σταθμό των λεωφορείων, όμως εκείνος ήταν ανένδοτος. «Να λείπει! Δε θέλουμε εξυπηρετήσεις από την Μέλτσεστερ» Ήταν εμφανέστατο πως ο Μίλερ είχε εκνευριστεί πολύ, όμως αν κάποιος δικαιούταν να φωνάξει αυτός θα έπρεπε να ήταν ο Τόνυ. «Δεν πρόλαβα ούτε να τον ρωτήσω πως τα πήγε η ομάδα του». Σύντομα βέβαια, κάποιος αγόρασε εφημερίδα και διαβάσαμε ότι η Κάρφορντ είχε κι αυτή καταφέρει να περάσει στον επόμενο γύρο, με μία νίκη και μία ισοπαλία. Ο Σλέϊντ επέμενε και με ρωτούσε συνέχεια μέσα στο πούλμαν για την «κόντρα» των δύο προπονητών. «Είναι μια παλιά ιστορία Τζίμυ. Αν παίξεις καλά το Σάββατο με την Μπράνφιλντ θα σου την διηγηθώ» του υποσχέθηκα.

Και πράγματι, ο σέντερ μπακ μας ήταν εκπληκτικός στον επόμενο αγώνα. Από μια ατομική του μάλιστα ενέργεια σημειώθηκε το νικητήριό μας τέρμα, με δική μου κεφαλιά στο τελείωμα της φάσης. Την ίδια στιγμή, μέσα στα γραφεία της ομάδας μας ο Μπεν Γκάλογουεϊ προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τη FIFA προκειμένου και εκείνος και ο Τόνυ Στορμ που αγωνιούσε δίπλα του, να μάθουν το αποτέλεσμα της κλήρωσης για τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Ενώ εμείς σαρώναμε στην κυριολεξία την αντίπαλό μας στο τερέν του γηπέδου μας με σκορ 4-0, κάτι που πιστεύαμε ότι θα ευχαριστούσε πολύ τον προπονητή μας, εκείνος μας υποδέχθηκε στη λήξη μάλλον προβληματισμένος. Το όνομα της επόμενης ομάδας που θα αντιμετωπίζαμε στην Ευρώπη ήταν...Κάρφορντ Σίτι και οι περισσότεροι από εμάς σπεύσαμε να δώσουμε την υπόσχεση ότι θα την αποκλείαμε και -αφού είχε έρθει η ώρα να αναμετρηθούν δυο άσπονδοι εχθροί- ο Στορμ θα έβγαινε νικητής και θα ρεζίλευε έτσι τον αγενή Άρτσι Μίλερ!

Στην επιστροφή μου για το σπίτι παρέα με τον Τζίμυ, άρχισα να του εξιστορώ τι είχε συμβεί και ποια ήταν η αιτία της αντιπάθειας μεταξύ των δύο προπονητών. «Πριν από 6 χρόνια ο Τόνυ αγωνιζόταν στην Ουάλφορντ και παρότι ήδη σε μεγάλη ποδοσφαιρικά ηλικία, μην ξεχνάς ότι είχε παίξει και στη Μέλτσεστερ παλαιότερα, θα τον έβλεπαν οι εκλέκτορες της Εθνικής ομάδας προκειμένου να τον καλέσουν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μια μεγάλη για αυτόν διάκριση, όπως και για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή». «Δεν ήξερα ότι ο Τόνυ ήταν τόσο καλός Ρόϋ». «Βέβαια Τζίμυ και μάλιστα είχε προετοιμασθεί ιδιαίτερα για ένα παιχνίδι εναντίον της Μέλβορο αν θυμάμαι καλά, που στην εξέδρα θα βρίσκονταν οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας. Ο Μίλερ, παίκτης της Μέλβορο και ήδη διεθνής αλλά τότε σε μέτρια κατάσταση, είχε καταλάβει ότι αν διακρινόταν ο Τόνυ, θα του έπαιρνε τη θέση στην Εθνική ομάδα όπου ήταν μόνιμος τα τελευταία χρόνια». «Δηλαδή έπαιζαν στην ίδια θέση;». «Ναι και όπως καταλαβαίνεις έγινε σφαγή μεταξύ τους. 

Ο Μίλερ πάντοτε ήταν σκληρός, αλλά εκείνη τη μέρα το παράκανε. Σε μια διεκδίκηση βρήκε με προβολή πολύ δυνατά το γόνατο του Τόνυ και το χτύπημα ήταν τόσο σοβαρό που ο Στορμ δεν ξανάπαιξε μπάλα!». «Θες να πεις ότι τον χτύπησε επίτηδες Ρόϋ;». «Αυτό είπαν πολλοί που είδαν τη φάση, αλλά εκείνος υποστήριζε πως ήταν ατύχημα. Ωστόσο το γεγονός αυτό του στοίχισε και κείνου για πάντα τον αποκλεισμό του από την Εθνική ομάδα». «Άρα αισθάνεται και αυτός κατά κάποιο τρόπο αδικημένος από εκείνη την ιστορία, έτσι Ρόϋ;» «Ασφαλώς, ειδικά αφού στη συνέχεια προσπάθησε να διακριθεί ως τεχνικός αναλαμβάνοντας την Κάρφορντ, όμως δεν τα κατάφερε καλά και η ομάδα του βρίσκεται στη δεύτερη κατηγορία». «Ενώ ο Τόνυ προπονεί την καλύτερη ομάδα στον κόσμο!». «Ναί Τζίμυ και πολύ φοβάμαι ότι θα θελήσει να εκδικηθεί για τις αποτυχίες του, μας περιμένουν δύσκολα παιχνίδια...»

Το πρώτο ματς θα γινόταν στην έδρα μας. Όταν βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο θυμάμαι πως ο Τόνυ και ο Μίλερ δεν αντάλλαξαν ούτε ματιά. Στις εξέδρες το κλίμα ήταν τεταμένο και θα ήταν ευχής έργο να μην είχαμε αποβολές, αφού οι βλέψεις μας για διάκριση στο Κύπελλο Ευρώπης ήταν μεγάλες. Σε κάποια φάση ξέφυγα από τους αντιπάλους μου στα δεξιά της περιοχής και προσπάθησα να δημιουργήσω ένα ρήγμα, αλλά δέχθηκα μια κλωτσιά και ο Τζίμυ που δεν είχε ξεχάσει όσα του διηγήθηκα, φώναξε πως θα μου έσπαζαν το πόδι! Ο διαιτητής υπέδειξε το φάουλ αλλά ο Μίλερ τινάχθηκε όρθιος και ούρλιαζε ότι έκανα θέατρο, προκαλώντας την οργή του Τάφυ Μόργκαν. 

Ευτυχώς, ο Τόνυ ήταν ψύχραιμος και συγκράτησε το γυμναστή μας. Τη στιγμή που ο Μπλάκυ ετοιμάσθηκε για την εκτέλεση του φάουλ, εγώ έβαλα σε εφαρμογή μία κομπίνα που είχαμε ετοιμάσει για παρόμοιες περιπτώσεις. Παρέσυρα στην άκρη το τείχος και ο Γκρέϋ σημείωσε ένα εκπληκτικό γκολ, ανοίγοντας το σκορ για μας. Ο Άρτσι Μίλερ και οι συνεργάτες του αιφνιδιάστηκαν και θέλησαν να αντιδράσουν άμεσα με μία αλλαγή, περνώντας στο παιχνίδι ένα βετεράνο με τη φήμη του «σκληρού», το Τζο «Κράντσερ» Κόγκιν. «Το περίμενα» είπα στον Μπλάκυ δίπλα μου μόλις τον είδα. «Αυτόν βάζει ο Μίλερ όταν θέλει να εξουδετερώσει κάποιον!» «Καλύτερα λοιπόν να προσέχεις!»

Ύστερα από λίγο δέχθηκα την πρώτη αγκωνιά, που όμως δεν πέρασε απαρατήρητη από το διαιτητή. «Αν το ξανακάνεις θα σε αποβάλω αμέσως» τον προειδοποίησε, ενώ εκείνος έλεγε ότι εγώ έπεσα πάνω του... Συνέχισε να με παρενοχλεί πιο ύπουλα, ενώ στον πάγκο μας κόντευαν να εκραγούν! Τελικά, του ξέφυγα με μια ωραία ντρίπλα και έστειλα το σουτ που όμως ο αντίπαλος γκολκίπερ απέκρουσε όμορφα αλλά δεν πρόλαβα να κοιτάξω πίσω μου, όταν ο Κόγκιν έπεσε με ορμή πάνω μου και με ανέτρεψε. Τότε ο Τόνυ δεν κρατήθηκε. Σηκώθηκε πάνω και φώναξε στον Μίλερ πως δεν έφταιγα εγώ σε τίποτε και πως ήταν ηλίθιος να μεταφέρει στο γήπεδο τις διαφορές τους! Σιγοντάριζε και ο Μόργκαν από κοντά, ώστε άμεση ήταν η απάντηση του Μίλερ που πετάχτηκε όρθιος και κινήθηκε απειλητικά προς την πλευρά του πάγκου μας. «Μπορείς να το επαναλάβεις αυτό;» είπε εξαγριωμένος και όλα αυτά μπροστά στα μάτια τόσου κόσμου. Λίγο ήθελε οι δυο τους να πιαστούν στα χέρια, κάτι που θα είχε για μας ολέθριες συνέπειες!

Και ενώ ο Τάφυ είχε έλθει κοντά για να με περιποιηθεί σηκώθηκα πάνω με δυσκολία και σούταρα τη μπάλα πάνω στον Τόνυ, τη στιγμή ακριβώς που οι δυο προπονητές είχαν φθάσει σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο εκτοξεύοντας απειλές! Τον πέτυχα στο κεφάλι και έδωσα έτσι τέλος στην αντιπαράθεση, ενώ την ίδια ώρα ο διαιτητής που είχε κάνει ήδη αρκετή υπομονή, απείλησε να διακόψει το ματς, αν συνεχιζόταν ο καυγάς. «Γιατί μου πέταξες τη μπάλα;» με ρώτησε ζαλισμένος ο Στορμ. «Φοβήθηκα ότι ο Μίλερ θα σου έριχνε γροθιά. Καταλαβαίνεις τη συνέχεια». «Θα ανταπέδιδα! Καλά έκανες Ρόϋ». «Το αποτέλεσμα θα ήταν να αποκλειόμαστε και οι δυο ομάδες από το Κύπελλο!».

Στη θέση μου πέρασε ο αναπληρωματικός μας ο Σώου, αλλά ο Κόγκιν συνέχισε τα ίδια και σε βάρος του. Αυτή τη φορά όμως ο διαιτητής δε του χαρίστηκε και τον απέβαλλε. Η συνέχεια ήταν σαφώς καλύτερη για μας που φτάσαμε και σε δεύτερο γκολ, πάλι από τον Μπλάκυ, με αριστερό σουτ. Ήταν η μέρα του και είχε βάλει τα θεμέλια της πρόκρισής μας με το 2-0 που πετύχαμε. Στα αποδυτήρια, ωστόσο είδαμε τον Άρτσι Μίλερ να παρατηρεί σε έντονο ύφος τον Κόγκιν, ενώ όταν είδε τον Στορμ έσπευσε να του ξεκαθαρίσει πως δεν είχε δώσει εντολή για να με παίξουν σκληρά. «Δε σε πιστεύω» απάντησε ο Τόνυ. «Είναι αλήθεια! Ακόμη πιστεύεις ότι σε είχα χτυπήσει επίτηδες σε εκείνο το ματς;» «Θέλεις να πιστεύω ότι ήταν σύμπτωση;» «Αρκετά Τόνυ! Έλα αμέσως στο γραφείο μου», διέκοψε το διάλογό τους ο Μπεν και καθώς οι δυο τους απομακρύνονταν όλοι είμαστε βέβαιοι πως ο γενικός μας μάνατζερ θα «τα έψελνε» στον προπονητή μας, επειδή είχε παρασυρθεί.

Σε λίγο ο Τόνυ επέστρεψε έξαλλος στα αποδυτήρια. «Ακούστε με όλοι καλά. Από αύριο αρχίζουμε διπλές προπονήσεις για τη ρεβάνς με την Κάρφορντ. Σήμερα, η απόδοσή σας ήταν για κλάματα!».

Και πράγματι, τις επόμενες ημέρες τους «έβγαλε το λάδι»! Ανεβοκατέβαιναν τα σκαλιά της κερκίδας σαν ορειβάτες και στις παρακλήσεις τους, έδινε εντολή για γρηγορότερο ρυθμό. Όποιος μάλιστα έκανε το λάθος να διαμαρτυρηθεί όπως ο Νόελ Μπάξτερ σε κάποια στιγμή, άκουγε για πρόστιμο!

Ήταν φανερό πως η παρεξήγηση μεταξύ του Μίλερ και του Στορμ θα έπαιρνε διαστάσεις και αυτό το είχα καταλάβει πολύ καλά, παρακολουθώντας τη σκηνή μαζί με τον Τάφυ. Τότε όμως ήταν που κατέφθασε η Πένυ, κρατώντας ένα βιβλίο στα χέρια της και λέγοντας ότι είχε βρει τον τρόπο να διορθώσει τα πράγματα!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)