"Bend it like... Roy"! "Το δίλημμα του Charlie" (4/13)

"Tiger comic" (13-7-1974)
Original artwork by Yvonne Hutton

(Διασκευάζει και σκιτσάρει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Μετά την συναρπαστική -όπως εξελίχθηκαν οι διακοπές μας- περιπέτεια στην Ισπανία, ήρθε η ώρα της επιστροφής στις γνωστές υποχρεώσεις. Θα ήταν Σεπτέμβρης του ’74 όταν αντιμετωπίζαμε ως Κυπελλούχοι Αγγλίας για το «Charity Shield» την Πρωταθλήτρια, η Bridgewall πρέπει να ήταν. Μπήκαμε στο Στάδιο, δεν ήταν το Webley σίγουρα, κρατώντας τα δύο κύπελλα που με τόσο κόπο είχαμε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά και σας διαβεβαιώνω ότι με ιδιαίτερη χαρά θα δεχόμασταν και ένα τρίτο, έστω και άτυπο. 

Εξάλλου μόνο και μόνο ο λόγος της θέσπισης του «super cup» που ήταν φιλανθρωπικός, αρκούσε στο να μας κάνει να ασχοληθούμε σοβαρά και με αυτό το τρόπαιο. Με το ξεκίνημα λοιπόν του ματς όλοι αναρωτιόμαστε αν θα τα καταφέρναμε εξίσου καλά και στο μεγάλο Ευρωπαϊκό κύπελλο, που μας περίμενε σε λίγο καιρό. Όλοι, εκτός από τον Charlie Carter που είχε δυστυχώς άλλα στο μυαλό του…   

Και είναι η ειρωνεία της τύχης, ο παίκτης που είχε την προηγούμενη χρονιά σχεδόν μόνος του αποκλείσει την Bridgewall σε εκείνο το μεγάλο ημιτελικό, να της χάριζε τον πρώτο τίτλο της νέας περιόδου! Περισσότερη απογοήτευση θα είχαν βέβαια οι πιτσιρικάδες οπαδοί του, ο επονομαζόμενος και «στρατός του Charlie» που είχαν κατασκηνώσει πίσω από τα goalpost, περιμένοντας ανυπόμονα να αποθεώσουν το ίνδαλμα τους. Αυτούς σίγουρα δεν θα ήθελε αν μη τι άλλο να τους απογοητεύσει πάνω απ’όλα ο τερματοφύλακάς μας και έπειτα εμάς τους υπόλοιπους.

Από τα πρώτα όμως λεπτά φάνηκε ότι η σκέψη του έτρεχε αλλού. Με το πρώτο επικίνδυνο σουτ των αντιπάλων μας έπεσε πολύ καθυστερημένα, η μπάλα του ξέφυγε και ανενόχλητος σκόραρε ένας παίκτης της Bridgewall νωρίς, νωρίς. 

Το άσχημο αυτό ξεκίνημα μας επηρέασε δυστυχώς όλους, καθώς η δικαιολογία του Charlie πως ήταν αφηρημένος δε μας αρκούσε και φυσικά όπως συνήθως γίνεται σ’αυτές τις περιπτώσεις, τα λάθη πολλαπλασιάσθηκαν. Λίγο μετά, ο Goeff Giles πιεζόμενος έξω από την περιοχή μας επιχείρησε ένα γύρισμα, όμως ο Carter αιφνιδιάσθηκε ξανά και δοκίμασε να διώξει άτσαλα με το πόδι. Θέλετε το αποτέλεσμα; Φυσικά και η μπάλα κατέληξε για δεύτερη φορά στα δίχτυα μας με καραμπόλα μάλιστα, ενώ οι οπαδοί της Bridgewall παραληρούσαν στις εξέδρες. Το χειρότερο όμως για τον Charlie ήρθε στην ανάπαυλα, όταν ακόμη και οι νεαροί φίλοι του τον αποδοκίμασαν, ενώ ο Tony του ζήτησε μέσα στα αποδυτήρια να δώσει εξηγήσεις για την απόδοσή του, ενώπιον όλων μας.

-«Εντάξει, θα σας τα πω όλα» είπε και έβγαλε από το ντουλάπι του μία κασέτα. «Τώρα θα δοκιμάσετε  μια μεγάλη έκπληξη». Έβαλε την κασέτα σ’ένα μαγνητόφωνο  και όλοι μας ακούσαμε τον ίδιο, σε μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία ενός pop τραγουδιού! («με λένε γάτο και μ’αρέσει να νιαουρίζω κοντά σου…» κι άλλες τέτοιες σαχλαμαρίτσες). Τα λόγια δεν άξιζαν βέβαια, όμως ο ρυθμός ήταν συμπαθητικός και η φωνή του Charlie επαγγελματική!!!

Ακούστηκαν πολλά θετικά σχόλια από τους περισσότερους συμπαίκτες μου, ενώ ο τερματοφύλακας μας μας εξηγούσε πως ούτε ο ίδιος γνώριζε για το κρυφό ταλέντο που διέθετε, έως ότου πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό και κέρδισε. Κάποιος manager που τον είχε ακούσει, τον έπεισε λοιπόν να υπογράψει συμβόλαιο. Εκείνο που άγχωσε τον Charlie ήταν ότι τον πίεζαν να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το τραγούδι, κάτι που δεν ήθελε ο ίδιος για να μη μας προδώσει…

-«Μη στεναχωριέσαι» του είπα ενώ βγαίναμε για το β’ημίχρονο. «Αν ακολουθήσεις τη μουσική, θα σε αντικαταστήσουμε με τον καλύτερο goalkeeper! «Εννοείς τον Τubby Morton;».  «Ακριβώς. Ο Tubby έκανε προπονήσεις και βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Ηρέμησε λοιπόν και συγκεντρώσου στο ματς».

Δεν ήταν αλήθεια φυσικά, αφού ο Τubby επηρεασμένος από τον παλαιότερο τραυματισμό του, απείχε πολύ ακόμη από τον γνώριμο εαυτό του. Αυτό δεν το είπα στον Charlie εσκεμμένα για να μη του δημιουργήσω περισσότερες τύψεις. Εξάλλου η Melchester είναι μεγάλος σύλλογος και η άκρη θα βρισκόταν με κάποιο τρόπο. Περιττό να σας πω πόσο διαφορετικός εμφανίσθηκε ο Carter στο δεύτερο μέρος του αγώνα. Μάλιστα από δική του μακρινή πάσα πέτυχα να μειώσω το σκορ, ενώ στη συνέχεια σημειώσαμε και δεύτερο τέρμα με τον Blackie, ισοφαρίζοντας σε 2-2. Ο τερματοφύλακας μας έδειξε τη μεγάλη του κλάση και στα τελευταία λεπτά, όταν με εκπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε ένα κοντινό σουτ-βολέ για να γνωρίσει έτσι την αποθέωση από το κοινό του!

«Ευτυχώς που τον ηρέμησες», μου είπε ο Gray για να προσθέσει «Δεν του είπες όμως όλη την αλήθεια. Ίσως τελικά αναγκασθούμε να παίξουμε στο Κύπελλο Κυπελλούχων χωρίς καλό goalkeeper!!!» Είχε δυστυχώς, απόλυτο δίκιο…

Πλησίαζε η ώρα που θα δίναμε τον πρώτο αγώνα για το νέο πρωτάθλημα και ο Charlie «πετούσε» κυριολεκτικά στις προπονήσεις. Απαλλαγμένος πια από το άγχος μετά και όσα του είχα πει δεν έδειχνε να ανησυχεί καθόλου για το μέλλον της ομάδας μας. Ο Blackie με πίεζε συνέχεια να του πω την αλήθεια για τον Tubby, όμως εγώ περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Είχα πάντα μια κρυφή ελπίδα να μας διέψευδε με την απόδοσή του ο Morton στο Σαββατιάτικο πρώτο παιχνίδι μας και να μη χρειαζόμασταν το «γάτο». 

Στην τελευταία προπόνηση μάλιστα δεχθήκαμε μια απροσδόκητη επίσκεψη, καθώς στα αποδυτήρια μας περίμενε ένας περίεργος τύπος. «Πέρασα να δω αν αποφάσισες Charlie» είπε και αμέσως αναγνώρισα στο πρόσωπο του τον καλλιτεχνικό πράκτορα Larry Sharpe, ένα γλοιώδες υποκείμενο που πάσχιζε να μας πάρει τον goalkeeper  μας  για να τον κάνει τραγουδιστή. Ευτυχώς που επενέβη έγκαιρα ο Tony γιατί ο απίθανος εκείνος “manager” είχε φέρει μαζί του ένα συμβόλαιο και λίγο έλειψε να βάλει μόνος του και την υπογραφή!!! «Όχι εδώ! Εδώ μέσα είναι γήπεδο και ο κ. Carter έχει συμβόλαιο με το σύλλογό μας. Αν τον θέλεις για άλλη δουλειά να τον συναντήσεις αλλού» του είπε ξερά και τον απέπεμψε στα γρήγορα. Δεν είχα όμως καμία αμφιβολία ότι σύντομα θα μας ενοχλούσε ξανά…

Την επομένη ημέρα βρεθήκαμε όλοι στα αποδυτήρια για το εναρκτήριο παιχνίδι εναντίον της ισχυρής τότε Castledean και ο Storme θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει συγνώμη από τον Charlie για τον απότομο τρόπο που είχε μιλήσει στον Sharpe. Ήξερα βέβαια πως δεν το εννοούσε, απλά προσπάθησε να ηρεμήσει τον τερματοφύλακά μας. Εκείνος εντούτοις δε φαινόταν να ανησυχεί καθόλου. Ειδικά μάλιστα όταν είδε και τους πιτσιρικάδες οπαδούς μας ξανά ξετρελαμένους μαζί του πέταγε στα σύννεφα. Κι εκείνοι όμως δεν παράλειψαν να του ζητήσουν σχεδόν ικετευτικά να μείνει στην ομάδα μας…

Σαν να μην έφθανε αυτό, λίγο πριν το ξεκίνημα οι εξέδρες δονήθηκαν από τους ήχους ροκ μουσικής και η φωνή του Charlie αντήχησε μέσα απ’τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις του σταδίου. Τι είχε συμβεί; Απλά ο παμπόνηρος ατζέντης είχε εισχωρήσει στο καμαράκι ήχου, όπου ξεγελώντας τον υπεύθυνο πέτυχε να παιχτεί -έστω για λίγα λεπτά- ο δίσκος! Ο Tony έσπευσε να διορθώσει αμέσως το κακό, αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Πολλοί από τους νεαρούς που βρίσκονταν πίσω από την εστία του Carter είχαν αρχίσει να τον παροτρύνουν να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής! Μύλος… Φαντάζεστε τη συνέχεια. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε η νευρικότητα και η αστάθεια του, ενώ στην κερκίδα ο Sharpe σίγουρα θα έτριβε τα χέρια του…Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τι συνέβαινε και σε μία κραυγαλέα αδράνειά του, έπεσα πάνω στη μπάλα ακριβώς πριν περάσει τη γραμμή του τέρματός μας και παραχώρησα ένα κόρνερ. Ο Charlie τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, σχεδόν έτρεμε. Να σκεφθείτε ότι έπεσε σαν αρχάριος στην παγίδα ενός αντίπαλου κυνηγού, «πιάστηκε» λεκτικά μαζί του κι όλα αυτά τη στιγμή που χτυπιόταν το κόρνερ. Όπως ήταν επόμενο, η μπάλα του ξέφυγε και δεχθήκαμε ξανά, πρώτοι γκολ!

«Λυπάμαι παιδιά. Καλύτερα να με αντικαταστήσετε» μου είπε με αληθινή απόγνωση, για να εισπράξει τα πολλά νεύρα μου: «Θα μείνεις στη θέση σου βλάκα! Μέχρι να αποφασίσεις τι θα κάνεις είσαι παίκτης της ομάδας και συγκέντρωσε την προσοχή σου στο ματς. Διαφορετικά θα σε ταράξω στο πρόστιμο!!!»

Ε, ήταν καιρός πια να του μιλήσουμε διαφορετικά για να συνέλθει από το λήθαργο. Και πράγματι στα επόμενα λεπτά ήταν ο παλιός Charlie που όλοι γνωρίζαμε. «Καθάρισε» με έξοδο μια επικίνδυνη σέντρα τροφοδοτώντας το Lofty και εκείνος με μια βαθιά μπαλιά με βρήκε αμαρκάριστο και ισοφάρισα το ματς. Συνεχίσαμε με λύσσα τις επιθέσεις αλλά η Castledean άντεξε. Στα αποδυτήρια ο Tony ζήτησε για δεύτερη φορά από τον Carter να αποφασίσει άμεσα τι θα κάνει και βασικά αν θα παρέμενε ποδοσφαιριστής ή όχι.

«Δε μπορούμε να χάνουμε βαθμούς εξαιτίας σου» είπε. «Θα διαλέξεις τώρα το επάγγελμα που προτιμάς!». Ο Τσάρλυ τα είχε εμφανώς χαμένα , δεν ήταν σε θέση να απαντήσει  και τότε ήταν που θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω για να μην πάρει λάθος απόφαση, αν τον πιέζαμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή: «Δώσε του 48 ώρες προθεσμία να το σκεφθεί και αν πάλι δεν αποφασίσει τότε τον αποκλείεις από την ομάδα» πρότεινα στον Στορμ κάτι που δέχθηκε αμέσως, ενώ ο Τσάρλυ έσπευσε να με ευχαριστήσει για την ευκαιρία που του έδινα. Συνεχίζοντας την κουβέντα, τον ρώτησα τι είδους πρόταση του είχε κάνει ο Σαρπ. «Να αρχίσω μία περιοδεία σε διάφορα κλαμπ του βορρά» μου απάντησε. «Λέει ότι θα βγάλω 50.000 λίρες μέσα σε δύο χρόνια!». «Τώρα καταλαβαίνω γιατί έχεις μπει σε πειρασμό» αναγκάστηκα να παραδεχτώ. «Κατά βάθος όμως προτιμώ το ποδόσφαιρο» πρόσθεσε μελαγχολικά ο Κάρτερ. «Πως θα μπορούσα να αφήσω την καλύτερη ομάδα του κόσμου» αναρωτήθηκε τη στιγμή που βρισκόμασταν έξω από το γήπεδο και ετοιμαζόμουν να τον αφήσω στις σκέψεις του. Έξαφνα όμως, μια ομάδα από έξαλλα κοριτσόπουλα ξεπετάχτηκε από το πουθενά και τον περικύκλωσε ζητώντας αυτόγραφα! 

Ο Μπλάκυ, που με πλησίασε εκείνη τη στιγμή, είπε θυμάμαι: «Ο Τσάρλυ γίνεται δημοφιλής!» «Γνωρίζει τώρα τη λατρεία των θαυμαστριών του» διαπίστωσα κι εγώ με τη σειρά μου. «Με κάτι τέτοια όμως δε θέλει και πολύ για να πάρουν αέρα τα μυαλά του και δε θα έχει άδικο» καταλήξαμε και οι δυο μας. Δε θα λέγαμε βέβαια τα ίδια αν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι πραγματικά είχε συμβεί και ότι λίγο πιο πέρα (μόλις ο Τσάρλυ απομακρύνθηκε με το αμάξι του) τις κοπέλες περίμενε ο πανούργος μάνατζερ για να πληρώσει από μία λίρα στην καθεμιά για την ...παράσταση που έδωσαν!  Βέβαια, μετά από όσα τουλάχιστον είχα δει, δε μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Επισκέφθηκα αμέσως στο γραφείο του (μαζί με τον Τόνυ) τον Μπεν Γκαλογουέϊ και του εξέφρασα τις ανησυχίες μου. Ο Μπεν αποφάσισε ότι ο Τσάρλυ θα έπρεπε να ξεκουραστεί και αυτό σήμαινε ότι θα επαναφέραμε στην πρώτη ομάδα τον Τάμπυ Μόρτον. Ωστόσο ο Τάμπυ είχε μείνει μακριά από τα γήπεδα για δύο ολόκληρες περιόδους, καθώς είχε σπάσει το πόδι του, πράγμα που με έκανε να είμαι αρκετά επιφυλακτικός για τις δυνατότητές του να αγωνισθεί ως βασικός τερματοφύλακας. 

Στην πρώτη προπόνηση που ήρθε έδειχνε κεφάτος και σε φόρμα, εντούτοις ήθελα να βεβαιωθώ ότι δε θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Με την πρώτη ευκαιρία εξαπέλυσα εναντίον του έναν από τους «κεραυνούς» μου και εκείνος με μία καταπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε τη μπάλα! Και όλοι γνώριζαν ότι «δε χάριζα κάστανα» με τα σουτ μου... Πριν ακόμη σηκωθεί από το έδαφος έδωσα μια δεύτερη μπάλα στον Μπλάκυ για να σουτάρει ψηλά στην αντίθετη γωνία. Με ευκινησία αίλουρου και παρά τα κιλά του ο Τάμπυ πετάχτηκε και έδιωξε και πάλι το σουτ. Ήμουν πια σίγουρος τουλάχιστον για την αυτοπεποίθηση του τερματοφύλακά μας. «Έπεσες έξω Ρόϋ» μου ψιθύρισε ο Μπλάκυ. «Ο Τάμπυ ξεπέρασε τον τραυματισμό του». «Θα το δούμε αυτό, όταν παίξει σε κανονικό αγώνα» απάντησα. Αντίθετα, ο Τόνυ ήταν πολύ αισιόδοξος, συγχαίροντας τον Μόρτον για την απόδοσή του. «Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, παρά τα προβλήματα του Τσάρλυ, είναι ο αγώνας μας εκτός έδρας με τη Μπάρκλεϋ. Ύστερα αμέσως μας περιμένει η Ολλανδική Ζίντεν για το κύπελλο Κυπελλούχων» είπε, για να προσθέσει ότι και οι δύο αυτές ομάδες έχουν πολύ δυνατές άμυνες και πως σύμφωνα με την εκτίμησή του μόνο με φάουλ θα μπορούσαμε να σκοράρουμε. 

Στη συνέχεια δοκιμάσαμε και μία κομπίνα. Οι περισσότεροι παίκτες μας προσποιήθηκαν τους Ολλανδούς αμυντικούς και εγώ μπήκα ανάμεσά τους, στο τείχος. Την τελευταία στιγμή έκανα στην άκρη και ο Λόφτυ με ακολούθησε ενστικτωδώς. Τότε ο Τζάμπο Τράνζον σούταρε με όλη του τη δύναμη στο άνοιγμα που δημιουργήθηκε, αλλά ο Τάμπυ ήταν και πάλι εκεί! Συνεχίσαμε για ακόμη μισή ώρα και στη συνέχεια φύγαμε για τα αποδυτήρια. Ο Τόνυ μου αποκάλυψε ότι θα έπαιρνε στην αποστολή για το Μπάρκλεϋ τον Κάρτερ, για να τον γλιτώσουμε έστω προσωρινά από την επιρροή του ατζέντη. 

Την Παρασκευή έξω από το γήπεδό μας κατά την αναχώρηση έγινε πανζουρλισμός από αλαφιασμένα κορίτσια που του ζητούσαν αυτόγραφα. Ο Τσάρλυ έφθασε με το αμάξι του Σαρπ και από ότι ακούσαμε του υποσχέθηκε να του απαντήσει οριστικά όταν θα γύριζε, σε δύο ημέρες. Μέσα στο πούλμαν οι δύο γκολκίπερ μας έδωσαν τα χέρια και ο Τσάρλυ ευχήθηκε καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του, ενώ εμένα με έζωναν για άλλη μία φορά τα φίδια. Κινδυνεύαμε από τη μία να χάσουμε για πάντα τον έναν, ενώ είχα και σοβαρές αμφιβολίες για την αγωνιστική κατάσταση του άλλου. Ευχόμουν όσο τίποτα στον κόσμο για το παιχνίδι μας με τη Μπάρκλεϋ, να μην αποδειχτεί εφιάλτης...

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)