Ωστόσο, οι συνεχείς προελάσεις του στο πρώτο ημίωρο, σκόνταφταν πάνω στον καλά δασκαλεμένο «ογκόλιθό» μας, το Λόφτυ Πηκ, που έβρισκε τον τρόπο να επεμβαίνει έγκαιρα και αποτελεσματικά. Οι έλληνες, παρόλα αυτά, φαίνονταν να διαθέτουν αρκετές εναλλακτικές λύσεις. Εφάρμοσαν ένα ακόμη έξυπνο τέχνασμα, στα πλάγια άουτ που κέρδιζαν κατά κόρον, όταν ένας χειροδύναμος μέσος τους έστελνε με φοβερό τρόπο τη μπάλα απευθείας στη μεγάλη μας περιοχή! Εκεί, καραδοκούσε ο σέντερ-φορ Παπούλας, έτοιμος να μας κάνει τη «ζημιά». Ευτυχώς που και γι’ αυτό το κόλπο τους, ήμουν προετοιμασμένος, έχοντας ενημερώσει τον Τσάρλι Κάρτερ να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για να εξουδετερώνει κάθε πιθανό κίνδυνο για την εστία μας.
Ένοιωθα πως μετείχα σε μια καλοδουλεμένη παρτίδα σκάκι, που εκτυλίσσονταν πάνω στο γρασίδι του υπέροχου «Χάμπτεν Παρκ». ΟΙ Σκωτσέζοι φίλαθλοι, που ήταν και οι πλειοψηφία στις εξέδρες, δεν είχαν πάρει το ματς στα ελαφρά. Χειροκροτούσαν βέβαια με θέρμη κάθε καλή ενέργεια εκατέρωθεν, σα γνήσιοι φίλοι του αθλήματος, ωστόσο δεν έπαυαν να είναι βρετανοί και σα βρετανοί σίγουρα κάποια στιγμή θα έγερναν προ ς το πλευρό μας. Αρκεί να τους αποδεικνύαμε ότι το αξίζαμε. Όμως η στιγμή που ο Βέρνον Έλλιοτ , ο Μέρβυν, ο Μπλάκυ ή εγώ θα κάναμε μια όμορφη ενέργεια δεν έδειχνε να φτάνει. Η ομάδα του Νιάρκου, μιας μικρής κωμόπολης της ηπειρωτικής Ελλάδας είχε κερδίσει εκείνη τις εντυπώσεις, κόντρα στους φημισμένους άσσους μας!
Πεισματωμένος για όσα συνέβαιναν, επιχείρησα μια κάθοδο μόνος μου, ξέροντας ότι οι αντίπαλοι κυνηγοί θα μάρκαραν πολύ στενά τους δυο μας εξτρέμ, ένα ακόμα χαρακτηριστικό του τρόπου παιχνιδιού των ελλήνων, που μου είχαν «ξεφουρνίσει» άθελά τους εκείνοι οι αγαθιάρηδες έξω από το γήπεδο. Καθώς λοιπόν δεν υπήρχαν περιθώρια να πασάρω, διείσδυσα λίγο πιο βαθειά και την κατάλληλη στιγμή πλάσαρα το γκολκίπερ του Αχιλλέα που έκανε μια βουτιά απελπισίας στα πόδια μου. Όμως ακριβώς πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή του τέρματος, πετάχτηκε σαν «από μηχανής Θεός» –για να θυμηθώ και λίγο από αρχαία ελληνική τραγωδία, που ήλπιζα να μη ζούσαμε εκείνο το βράδυ στη Γλασκώβη-ο δεξιός οπισθοφύλακας και έδιωξε με υπερένταση σε κόρνερ! Προφανώς είχε εντολές να καλύπτει τον τερματοφύλακά του. Να κάτι, που δεν είχα μάθει, σκέφτηκα…
Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε ισόπαλο 0-0, με το αουτσάϊντερ του Τελικού να έχει ζορίσει το φαβορί, δηλαδή τη Ρόβερς. Εγώ, ήμουν έντονα προβληματισμένος. Απέναντί μας βρισκόταν ένα ταχύτατο σύνολο παικτών, διψασμένων για διάκριση. Ήταν όλοι τους γηγενείς, κάτι που ενίσχυε τους δεσμούς μεταξύ τους και δυνάμωνε την προσδοκία τους να μας κερδίσουν και να γίνουν έτσι η πρώτη ελληνική ομάδα που θα έπαιρνε ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο! Κάθε επικίνδυνη προσπάθειά μας έβρισκαν το κουράγιο και διέθεταν τον τρόπο να την εξουδετερώνουν γρήγορα. Είμαστε υποχρεωμένοι να μοχθήσουμε πάρα πολύ για να πάρουμε τη νίκη, κόντρα σ’ αυτό το δύσκολο αντίπαλο.
Στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης προσπαθήσαμε να πάρουμε γρήγορα την πρωτοβουλία κινήσεων, αφού ήμουν βέβαιος ότι όσο η ώρα θα περνούσε, ο Αχιλλέας θα μας παραχωρούσε γήπεδο και οι φίλαθλοί μας θα αγωνιούσαν. Ένα τέταρτο της ώρας πριν το τέλος, τόλμησα μια αλλαγή, κάνοντας νεύμα στο νεαρό Σώου να σηκωθεί από τον πάγκο. Γύρισα το βλέμμα μου στον Πηκ δίνοντάς του εντολή να αποχωρήσει και εκείνος το έκανε με «βαριά καρδιά», κάτι που όλοι αντιλήφθηκαν. Ήταν ο καλύτερος αμυντικός μας, όμως τώρα έπρεπε να αντικατασταθεί από τον ξεκούραστο αναπληρωματικό μας. Βγήκε με εμφανέστατη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό του, ενώ δίπλα μου ο Μπλάκυ απορούσε με την κίνησή μου. «Πες στο Σώου να πάει στο αριστερό άκρο της άμυνάς μας και να μείνει διαρκώ ς εκεί» του είπα και πρόσθεσα χαμηλόφωνα μια ακόμα συμβουλή που όφειλε να μεταφέρει στον Κάρτερ. Ήμουν πεπεισμένος ότι οι αντίπαλοί μας θα έπαιζαν πλέον πιο επιθετικά, όπως και έγινε.
Η Μέλτσεστερ δέχθηκε τρομερή πίεση τα επόμενα λεπτά, καθώς ο Αχιλλέας που τώρα πια μη έχοντας τίποτα να χάσει τα έπαιζε όλα για όλα, είχε περάσει όλος μπροστά! Περίπου στο 80ο λεπτό, σημειώθηκε μια συνδυασμένη επίθεση στα καρέ μας και η μπάλα κόντραρε στο πόδι του Τζεφ Τζλαϊλς, παίρνοντας πορεία για τα δίχτυα μας. Ευτυχώς, παρότι αιφνιδιάσθηκε, ο Τσάρλι με μια εκπληκτική εκτίναξη στη δεξιά του γωνία, τη μπλόκαρε!
Κατόπιν, τροφοδότησε με ένα ισχυρό βολέ το κέντρο της δικής μας επίθεσης. Παρότι με μάρκαραν στενά, γνώριζα τι να πράξω. Με ένα γυριστό απευθείας κτύπημα έστειλα μια γόμα στο αριστερό μέρος της δικής μας γραμμής «πυρός», εκεί που έτρεχε τώρα σαν αλαφιασμένος ο Γκράχαμ Σώου. Μάταια τα μπακ τον κυνήγησαν (είχαν πια καταπονηθεί πολύ απ’ την υπερπροσπάθεια) και ο νεαρός μπήκε από αρκετά πλάγια θέση στην περιοχή, σουτάροντας με όλη του τη δύναμη…
Ο έλληνας «πορτιέρο» Κασσαβέτης κατάφερε με υπερένταση να διώξει αλλά ευτυχώς η μπάλα κύλησε στα πόδια μου. Έπιασε ένα από τους «κεραυνούς» μου και την έστειλα να αναπαυθεί στα δίχτυα, παρά τη δεύτερη προσπάθειά του αν αποκρούσει ξανά. Είχε προλάβει μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου να σηκωθεί!
Γίναμε όλοι ένα κουβάρι πανηγυρισμών και μόνο όταν οι υπόλοιποι είδαν το Λόφτυ να κάνει σαν τρελός κάτω από το στέγαστρο των αναπληρωματικών μας, αντιλήφθηκαν το σχέδιο που είχα εφαρμόσει. Με την αλλαγή του Πηκ, ο οποίος ήταν μιλημένος από μένα να παίξει το θυμωμένο, είχα ρίξει ένα «δόλωμα» που οι έλληνες παίκτες και ο τεχνικός τους το άρπαξαν! Τους είχα αναγκάσει να παίξουν πια με τους δικούς μας όρους.
Τώρα οι οπαδοί μας δεν κρατιούνταν στην εξέδρα και στα τελευταία λεπτά το κλίμα θύμιζε έντονα «Μελ Παρκ» Με συνεχείς ιαχές και τραγούδια, «πάγωσαν το αίμα» των ελλήνων, ώσπου ακριβώς πριν το σφύριγμα της λήξης σκοράραμε για δεύτερη φορά, με συρτό σουτ του Μέρβυν! (2-0).
Είχαμε ολοκληρώσει ονειρικά έναν Τελικό, γίναμε Κυπελλούχοι Ευρώπης για το 1975 και εγώ είχα κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τον ίδιο μου τον εαυτό!
