ΖΑΓΚΟΡ - ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Αφορά την περιπέτεια που δημοσιεύτηκε στα τεύχη 248-258. Ήταν φθινόπωρο του 1975, μαθητής της Β΄Δημοτικού, και νομίζω η ιστορία που με έκανε να λατρέψω το ΖΑΓΚΟΡ εξίσου με τον ΜΠΛΕΚ.

Η ιστορία ξετυλίγεται σε ένα πολύ παράξενο και μυστήριο μέρος, στο οποίο έχουν παρατηρηθεί εμφανίσεις περίεργων και μεταλλαγμένων ζώων. Την περιοχή αυτή επισκέφθηκε μια ομάδα από επιστημονικούς ερευνητές, φίλοι του Ζαγκορ, για να ανακαλύψουν ποιά είναι η αιτία αυτών των παράξενων μεταλλάξεων.



Κατά την διάρκεια των ερευνών τους θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα αποκρουστικό τέρας που εμφανίζεται αναδυόμενο μέσα από μια λίμνη. Ο Ζαγκορ αναλαμβάνει δράση αλλά υπάρχουν απώλειες από το γκρουπ. Κατορθώνει να το ακολουθήσει σε μια υπόγεια σπηλιά και να το θανατώσει αλλά προς μεγάλη του έκπληξη δεν μπόρεσε να βρει το πτώμα του.

Το τέλος της ιστορίας, ιδιαίτερα συγκλονιστικό, φανερώνει την αιτία όλων των μεταλλάξεων που συνέβαιναν στην περιοχή . Ένας επιστημονας αποσκίρτησε από την παρέα, με καθαρά εγωιστικούς και ιδιοτελείς σκοπους, να συνεχίσει την έρευνα του. Αυτό που ανακάλυψε ήταν πως το νερό ενός πηγαδιού έξω από την καλύβα που έμενε, ήταν μολυσμένο από μικροοργανισμούς που προκαλουσαν σοβαρές μεταλλάξεις σε οποιοδήποτε έμβιο ον έπινε από αυτό. Θύμα αυτου του νερού υπήρξε και ο επιστήμονας με το τραγικό απότελεσμα να μεταμορφωθεί στο τέρας της λίμνης και αργότερα ο θάνατος του απο την παρέα των συντρόφων του.

Για ένα παιδί της ηλικίας μου τότε, η όλη περιπέτεια ήταν ιδιαίτερα ανατριχιαστική αλλά άκρως ενδιαφέρουσα και απολαυστική. Διαβάζοντας την σήμερα μου δημιουργούνται σκέψεις στο μυαλό όπως τι θα συνέβαινε αν κάποιο μικρόβιο από εργαστήρια μικροβιολογίας διοχετευόταν στο δίκτυο ύδρευσης για κακόβουλους σκοπούς? Μήπως η περσινή γρίπη των χοίρων ήταν μια τετοια προσπάθεια για να θησαυρίσουν κάποιες φαρμακευτικές εταιρείες? Ο χρόνος θα δείξει.

O MΠΛΕΚ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Θα κάνω μια προσπάθεια , αν και δεν έχω σπουδάσει ψυχολογία ή πολιτικοκοινωνικές επιστήμες, να αναλύσω τον χαρακτήρα του αγαπημένου μας ήρωα μαζί με τους δυο αχώριστους φίλους του. Η τραγική διαπίστωση που κάνω είναι ότι σήμερα δυστυχώς χαρακτήρες με τέτοια συναισθήματα και ιδανικά σπανίζουν και θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι οι σημερινοί πολιτικοί άρχοντες δεν είχαν διαβάσει ποτέ ΜΠΛΕΚ. Αν το είχαν κάνει, δεν νομίζω ποτέ η Ελλάδα να είχε φτάσει σε αυτό το εξευτελιστικό σημείο με αποτέλεσμα τον παγκόσμιο χλευασμό. Και αμφιβάλλω επίσης αν είχαν διαβάσει ποτέ ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ.
Ο Μπλεκ, όπως παρουσιάζεται από τους δημιουργούς του, είναι απόλυτα αφοσιωμένος στον ιερό αγώνα που κάνουν οι καταπιεσμένοι αμερικανοί εναντία στην δυσβάστακτη και αιμοσταγή αγγλική Τυρρηνία. Εδώ θα ήθελα να προσθέσω, όταν στο παρελθόν ταξίδευα επαγγελματικά στο εξωτερικό σε χώρες που ήταν κάποτε κάτω από την αγγλική κυριαρχία, όλοι μου μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για τις πράξεις των άγγλων.
Ο ήρωας μας δεν είναι καθόλου φιλοχρήματος και αυτό φαίνεται από όλους τους θησαυρούς που συνόδεψε ή ανακάλυψε τους πρόσφερε για την ενίσχυση του αγώνα. Ποτέ δεν σκέφτηκε ή τόλμησε να κρατήσει κάτι για τον εαυτό του ή να βουτήξει έστω και λίγο το «δάχτυλο στο μέλι» ή καλυτέρα να κρατήσει μια μικρή προμήθεια για τον κόπο του, μιας και τα τελευταία 30 χρόνια η μίζα έχει καθιερωθεί με νόμο από τους πολιτικούς αφέντες μας. Οι τελευταίοι σίγουρα θα τον χαρακτήριζαν με την γνώστη λέξη που ξεκινά από μ την όποια την χρησιμοποιούμε όλοι μας καθημερινά.
Θα τολμούσα να τον παραλληλίσω με τον δικό μας ήρωα για την απελευθέρωση από τους τούρκους, τον Κολοκοτρώνη. Βρίσκω πάρα πολλά κοινά και μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας των αμερικανών και των γάλλων εκείνη την εποχή έδωσε την ώθηση και σε εμάς να ξεσηκωθούμε.
Η λέξη φιλία για τον Μπλεκ σημαίνει πολλά. Αμέτρητες φορές με κίνδυνο της ζωής του βοηθαγε τους φίλους του, τους κατατρεγμένους, ακόμα και εκείνους που σε κάποιες περιπτώσεις τον είχαν προδώσει ή πουλήσει για ένα σακούλι χρυσά νομίσματα. Η λέξη πατριωτισμός που στο λεξιλόγιο των εθνοπατέρων μας απουσιάζει και που τόσο έντεχνα και ύπουλα μας τον αφαιρούν μέσα από την συνείδηση μας, κυριαρχεί ολοκληρωτικά στην κάρδια του.
Η λέξη προδοσία, που τόσο συχνά στιγμιότυπα της εμφανίζονται από τα αρχαία χρόνια της ιστορίας της πατρίδας μας, αποτελεί προσβολή και όνειδος για αυτόν. Δεν υπάρχει συγχώρεση και οίκτος για τον προδότη, τον Εφιάλτη. Αλήθεια αυτές τις μέρες ο αμερικανοθρεμμενος πρωθυπουργός μας τι συζητάει με τον τούρκο Ερντογαν? Για τις επιπτώσεις της βιομηχανίας στην αλλαγή του κλίματος?
Τέλος η λέξη φιλότιμο που τείνει να εξαφανιστεί σήμερα από εμάς, ξεχειλίζει στην συνείδηση του . Σε περίπτωση λάθους αναλαμβάνει το χρέος να το διορθώσει. Δεν επιρρίπτει τις ευθύνες στους άλλους του τύπου «ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ» και ας μην μλα κανείς. Και τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω σε αυτό το πολιτικό παχύδερμο ότι ποτέ δεν έφαγα τίποτα μαζί του και ότι δεν είχα μια «θεία Αγλαΐα» να κληρονομήσω 60 ακίνητα.

ΑΕΡΟΜΠΟΛ!

Βασισμένη σε ένα φουτουριστικό παιχνίδι με μπάλα (κάτι μεταξύ μπάσκετ, μπόξ και αμερικανικού ποδοσφαίρου) είναι η σειρά αυτή, που διαδραματίζεται περί το (ακόμη και σήμερα) πολύ μακρινό έτος 2050. Η διαφορά από το ράγκμπι είναι πως οι αθλητές ίπτανται φορώντας κατάλληλες συσκευές, ενώ οι αντίπαλοι επιτρέπεται να καταφέρνουν ο ένας στον άλλο χτυπήματα “Kung Fu”, έως του σημείου αλληλοεξόντωσης (!)

Ο πρωτότυπος τίτλος του κόμικς “Harlem Heroes” έχει να κάνει τόσο με την σύσταση της πρωταγωνιστικής ομάδας (που είναι όλοι τους μαύροι), αλλά παραπέμπει και στους υπέροχους μπασκετμπολίστες-show men της εποχής (“Globetrotters”), που μάγευαν τον κόσμο με τις επιδείξεις τους.

Η υπόθεση του κόμικς αυτού (που ο πρώτος του κύκλος ολοκληρώθηκε σε 27 συνέχειες από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 1977) χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες τεσσάρων αθλητών, τριών σώων και αβλαβών και ενός ζώντα εγκεφάλου!
Έχοντας ως επικεφαλής τον περίφημο «Γίγαντα» - John“Giant”Clay (που φυσιογνωμικά θα έλεγα ότι θυμίζει τον σπουδαίο συν-επώνυμο Αμερικανό πυγμάχο Cassius Marcellous Clay Jr.), οι “heroes” προσπαθούν να ενισχύσουν την ομάδα τους -η οποία μετά από ένα τραγικό δυστύχημα έχει αποδεκατιστεί- με νέα μέλη.
Στόχος τους είναι να κατακτήσουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα Air Βall και μέσω της επιτυχίας τους αυτής να αποδείξουν ότι η μαύρη φυλή είναι ικανή για τα μεγαλύτερα κατορθώματα.
Στην πορεία τους όμως, θα έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρούς και συχνά τερατώδεις φυσιογνωμικά αντιπάλους (όπως ο ορκισμένος τους εχθρός Artie Gruber), που κάνουν ότι μπορούν για να τους κλείσουν το δρόμο.



Σαφέστατα επηρεασμένη από το κίνημα των «μαύρων πανθήρων» στις ΗΠΑ, η σειρά κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών από την πρώτη στιγμή, έως το «πύρρειο» τέλος.
Και σ’ αυτή τη δουλειά δοκιμάσθηκαν αρκετές εκδοχές τόσο στο σενάριο, όσο και στο σχεδιασμό. Η αρχική εργασία του Ισπανού εικονογράφου Carlos Trigo (που παρουσιάσθηκε μόνο στο οπισθόφυλλο του πρώτου τεύχους του “2000AD”) μάλλον κρίθηκε ανεπαρκής, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να παραχωρήσει ολοκληρωτικά τη θέση του στον απολαυστικό Dave Gibbons.

Στο «Αγόρι» ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε τη σειρά σχεδιασμένη βασικά από το Gibbons και στα δύο τελευταία επεισόδια από τον M. Belardinelli.
Τολμώ εδώ να παρατηρήσω ότι στους “Harlem Heroes” οι δυο προαναφερόμενοι καλλιτέχνες έφθασαν σε υψηλότατα επίπεδα δημιουργίας και, κατά τη γνώμη μου, εκπλήρωσαν στο έπακρο τις σεναριακές επιταγές.
Η γραμμή του πρώτου βρήκε την ευκαιρία να μας χαρίσει εκπληκτικής ποιότητας αθλητικές αναπαραστάσεις και συγκρούσεις, ενώ ο δεύτερος κατέπληξε με την έξοχη (λεπτομερειακά) απεικόνιση, καθώς και την πειστική απόδοση συναισθηματικών προεκτάσεων. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι και οι δύο τους (όπως περίτρανα αποδείχθηκε και από τη δουλειά τους στο “Dan Dare”) θεωρούνται εκ των πλέον πετυχημένων, στον τομέα της science fiction τεχνοτροπίας.

Ωστόσο, πριν από αυτούς, είχαν δοκιμάσει την τύχη τους στη σειρά αυτή τόσο ο Barrie Mitchell (κατοπινός δημιουργός στο “Roy of the Rovers”), όσο και ο Ron Turner.
Τα κείμενα και οι διάλογοι του «Αερομπόλ» (σύμφωνα με τον ελληνικό τίτλο) φέρουν τη σφραγίδα του Mills και του Tully (ειδικευμένου στις sport ιστορίες).

Οι πρωτότυποι τίτλοι των ιστοριών ήσαν κατά σειρά “The Sport of Tomorrow”, “The Baltimore Bulls”, “The Siberian Wolves”, “The Montezuma Mashers”, “The Flying Scotsmen”, “Gorgon’s Gargoyles”, “The Bushido Blades” και “The Teutonic Titans”.

Οι Tully και Belardinelli (υπό την εκδοτική σκέπη του Bob Bartholomew) ήταν οι συντελεστές και του δεύτερου κύκλου του strip (1977-78) διαρκείας 40 επεισοδίων, που τιτλοφορήθηκε “Inferno” (για την Ελλάδα «Κόλαση») με κύριο πρωταγωνιστή τον “Jolly Green Giant”.
Επρόκειτο για ένα ακόμη πιο βίαιο παιχνίδι (του έτους 2078 μ. Χ.) που, όπως και το “Air Ball”, πρόσφερε δυνατές (ενίοτε φρικιαστικές) συγκινήσεις και αιματόβρεχτη δράση!

Πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι ήταν η άκρατη επιθυμία του Mills να ενοποιεί συλλήψεις από διάφορες ιστορίες σε ένα (φανταστικό) ενιαίο σύμπαν, εκείνη που οδήγησε στην εμφάνιση χαρακτήρων των “Harlem Heroes” στα “Inferno” και “Judge Dredd”.
Μια ακόμη (ανεπαρκής όπως αποδείχθηκε) συνέχεια της σειράς επιχειρήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 με κύριους συντελεστές τους Michael Fleisher και Steve Dillon, που δημιούργησαν 49 νέα επεισόδια, από το 1990 έως το 1995.

Το κυνήγι του θησαυρού

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο με θέμα το ΜΟΝΟΠΟΛΥ του Μπλεκ,που όπως είδα κάποια από τα παιδιά δεν το θυμούνται ή δεν το έχουν δει καθόλου,και μιας που έχω όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού είπα να σκανάρω όλα τα μέρη του παιχνιδιού και όποιος θέλει μπορεί να τα εκτυπώσει।

Υπάρχουν ακόμη και οι κανονισμοί του παιχνιδιού।http://http://rapidshare.com/files/424081896/__________-_________________________________________.rar66373KB

Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι η προσφορά αυτή του περιοδικού ήταν στα τεύχη 385-396 της πρώτης περιόδου και για όποιον αναρωτηθεί για τις εικόνες που βλέπουμε πάνω στο παιχνίδι από ποια περιπέτεια του Μπλέκ είναι,πρέπει να σας πω ότι είναι από το Μεγάλος Μπλεκ Ιουλίου 1971 με τίτλο Το μυστικό του γέρου Ινδιάνου.

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Το κλίμα στην έδρα των αντιπάλων μας ήταν φανταστικό. Αμέσως μόλις κάναμε την εμφάνισή μας στον αγωνιστικό χώρο οι Ολλανδοί οπαδοί «χάλασαν τον κόσμο» με τις ιαχές τους, αλλά εμείς δε φοβηθήκαμε, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που θα παίζαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Γνωρίζοντας ότι η Ζίντεν θα ξεκινούσε –αναγκαστικά- πολύ επιθετικά (αφού χρειαζόταν να μας βάλει δύο γκολ) κάναμε ότι ακριβώς δεν περίμενε. Δηλαδή φουλ επίθεση! Με τη σέντρα, έδωσα τη μπάλα δίπλα μου στον Τζάμπο Τράνζον και εκείνος τη γύρισε στον Τζίμυ Σλέϊντ, που ερχόταν με ορμή από την άμυνά μας. Όλοι πίστεψαν πως θα επιχειρούσε γέμισμα, όμως αυτός πάσαρε ακόμη πιο πίσω στο Μπάξτερ που με μία αστραπιαία τραβέρσα βρήκε στο αντίθετο άκρο της επίθεσής μας τον ήδη προωθημένο Ντέρυ και εκείνος την άνοιξε ακόμη περισσότερο, για τον Βέρνον Έλλιοτ. Η υπέροχη σέντρα του αριστερού μας εξτρέμ κατέληξε στην καρδιά της μικρής περιοχής, εκεί όπου ο Λόφτυ πήρε μια παλικαρίσια κεφαλιά από δυο μπακ της Ζίντεν και μου πρόσφερε έτοιμο γκολ. Έτσι, με ένα μονοκόμματο βολέ πάνω στην κίνηση ξετίναξα τα δίχτυα τους και βρεθήκαμε με «αέρα» δύο τερμάτων. Όλα κυλούσαν ιδανικά για μας, παρά τη μεγάλη πίεση που δεχθήκαμε στη συνέχεια. Οι Ολλανδοί, που κάθε άλλο παρά κατέθεσαν τα όπλα, γρήγορα βρέθηκαν σε θέση βολής, όμως η εξαιρετική εμφάνιση του Τάμπυ μας κρατούσε μέσα στον αγώνα.

Ο Τσάρλυ Κάρτερ -που παρακολουθούσε από τον πάγκο- είχε μείνει άναυδος από τη μεγαλειώδη φόρμα του «ανταγωνιστή» του, έως τη στιγμή που μία δύσκολη φάση μπροστά στα καρέ μας είχε σαν αποτέλεσμα την ισοφάριση και τον τραυματισμό του Μόρτον! Οι Ολλανδοί οπαδοί στις κερκίδες πίστεψαν τότε πως ο δρόμος της πρόκρισης θα άνοιγε για τη δική τους ομάδα. Με συνεχείς ιαχές προσπάθησαν να μας ρίξουν το ηθικό, τη στιγμή που ο Τάμπυ έβγαινε υποβασταζόμενος εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ο Τόνυ είχε όμως δώσει ήδη την εντολή στον Τσάρλυ να βγάλει τη φόρμα του και να περάσει στο παιχνίδι. Τον θυμάμαι να βαδίζει αγέρωχα προς την εστία μας, όπου και πήρε ξανά τη γνώριμη θέση του έπειτα από αρκετό καιρό.
Ο Κάρτερ ήταν φανταστικός εκείνο το βράδυ. Οι εκτινάξεις του «έκοψαν τα πόδια» των αντιπάλων μας, ενώ στον πάγκο μας όλοι θριαμβολογούσαν και περηφανεύονταν πως διαθέταμε δύο εξίσου σπουδαίους τερματοφύλακες. Είχαμε φθάσει στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, όταν είδα τον προπονητή μας να κάνει προς εμένα και τον Μπλάκυ μία χαρακτηριστική χειρονομία με τις παλάμες του, δείγμα πως πίστευε ότι θα έπρεπε να περάσουμε στην επίθεση. Οκτώ παίκτες μας συνδυάσθηκαν γρήγορα –σύμφωνα με το σινιάλο-και με μία κάθετη μπαλιά βρέθηκα σε θέση βολής μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ένα χέρι με έσπρωξε από πίσω, χωρίς ωστόσο να ακούσω σφύριγμα του διαιτητή και «κουτρουβάλησα» με τη μπάλα να κυλάει μπροστά μου. Πριν ακόμη σηκωθώ, της έδωσα πεσμένος ένα «μυτάκι» και την έστειλα στη γωνία του γκολκίπερ της Ζίντεν, ο οποίος ούτε καν πρόλαβε να πλονζάρει. Τα πάντα είχαν τελειώσει. Σε 2-3 λεπτά ο διαιτητής σφύριξε το τέλος εκείνου του ματς, που μας έδωσε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.




















Φεύγοντας προς τα αποδυτήρια, όλοι αναρωτιόμαστε ποιον από τους δύο θα κρατούσε για βασικό τερματοφύλακα ο Στορμ, έως ότου είδαμε τον Τάμπυ να συγχαίρει τον Κάρτερ λέγοντάς του πως είχε αποφασίσει, κατόπιν παραίνεσης του τεχνικού μας, να αναλάβει προπονητής της εφηβικής ομάδας της «Ρόβερς» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον «γάτο», τον οποίο βέβαια θα αντικαθιστούσε όσες φορές υπήρχε ανάγκη. Δώσαμε τις ευχές μας και στους δύο τους και μπήκαμε ανακουφισμένοι λίγες ώρες αργότερα στο αεροπλάνο που θα μας γύριζε στην Αγγλία. Ο διπλός στόχος είχε επιτευχθεί. Ξανακερδίσαμε το γκολκίπερ μας και απαλλαχθήκαμε από το εμπόδιο της Ζίντεν, που ήταν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στη διοργάνωση.

Οι ιστορίες του Απτόσογλου

Ο Βύρων Απτοσογλου,μαζι με τόν Στέλιο Αμεμοδουρα είχαν φτιάξει και δημοσιεύσει μερικες ιστορίες του αγαπημένου μας Μπλέκ, οι οποίες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απο τις ιταλικές! Και ωραίο σενάριο έχουν αλλά και καλή εικονογράφηση.

Ο Δικαστής Dredd

Δικαστής ΝΤΡΕΝΤ/Judge Dredd(Απόσπασμα από το πόνημα των Νίκου Δημ. Νικολαΐδη-Γιώργου Πολ Παπαδάκη)

Η σειρά «Δικαστής Ντρεντ» (πρωτότυπος τίτλος “Judge Dredd”) είναι από τις πλέον επιτυχημένες που εμφανίσθηκαν στην Ευρωπαϊκή -αν όχι και στη παγκόσμια- σκηνή της «ένατης τέχνης» (όπως ονομάζεται το comics), την τελευταία τριακονταετία.
Ο χαρακτήρας αυτός, ήταν αποτέλεσμα έμπνευσης και συνεργασίας πολλών παραγόντων που ο καθένας τους συνεισέφερε από τη μεριά του στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του.
Ο μαυροντυμένος άτεγκτος υποστηρικτής του νόμου-όπως και εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Αγόρι»- ήταν μια φιγούρα που είχε το προηγούμενό της στον «Μονόφθαλμο Τζακ» (“One-Eyed Jack” σε σχέδιο του John Cooper), έναν ήρωα του “Valiant”, ουσιαστικά μια απομίμηση του Αμερικανού ηθοποιού (και σήμερα κορυφαίου σκηνοθέτη) Clint Eastwood, από τη σειρά ταινιών «Ο βρώμικος Χάρι» (“Dirty Harry”), των αρχών του ’70.

Σ’ αυτές, πρωταγωνιστούσε ένας ιδιόρρυθμος αστυνομικός (Επιθεωρητής Κάλαχαν) που είχε το παρατσούκλι «βρώμικος», λόγω των σκληροπυρηνικών μεθόδων που χρησιμοποιούσε. Οπλισμένος με ένα 44άρι «μάγκνουμ», είχε μεταβληθεί σε αυτόκλητο τιμωρό του εγκλήματος παρακάμπτοντας τις περισσότερες φορές κάθε τυπική διαδικασία που θεωρούσε περιττή.

Ο Wagner προχώρησε λίγο παραπέρα και «έπλασε» έναν βίαιο άνθρωπο του νόμου, εξουσιοδοτημένο με απεριόριστη ελευθερία να καταδιώκει, να συλλαμβάνει, να δικάζει και ενίοτε να επιβάλλει επί τόπου ποινές (!) σε κάθε είδους εγκληματίες οι οποίοι δρούσαν σε μια φουτουριστική μεγαλούπολη ενός μελλοντικού παρηκμασμένου κόσμου, μιας Νέας Υόρκης του 21ου αιώνα.

Ο ίδιος ο Mills, είχε προηγουμένως εισάγει μια σειρά τρόμου (που παρουσίαζε βαμπίρ και περιείχε παγανιστικές προεκτάσεις) κάτω από τον τίτλο “Judge Dread”, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα να τη μεταφέρει στο υπό ίδρυση περιοδικό. Ωστόσο, το όνομα (με μια μικρή παραλλαγή) υιοθετήθηκε από τον Wagner που θέλησε έτσι να αποφύγει τη σύγχυση με τον ομώνυμο τραγουδιστή της μουσικής Reggae, ο οποίος γνώριζε μεγάλη δημοτικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με την επιλογή των Ιταλών Sergio Bonelli-Galleno Ferri που το 1961 απέρριψαν (και πολύ καλά έκαναν) το όνομα “Ajax” προκειμένου να μη συγχέεται με την επωνυμία του γνωστού ...απορρυπαντικού, καταλήγοντας στο “Zagor” για τη δική τους πασίγνωστη δημιουργία. (βλέπε «Ο Μπλεκ και οι ...άλλοι, οι χάρτινοι ήρωες του Στέλιου Ανεμοιδουρά», «Περιοδικός Τύπος» 2007).

Kαθώς ο Mills προσέγγιζε τον Ισπανό καλλιτέχνη Carlos Ezquerra (γεν. 1947 στη Σαραγόσα) που είχε εργασθεί για το “Battle Picture Weekly” εικονογραφώντας τις εξαιρετικές σειρές “Rat Pack” (1975), “Major Eazy” (1976-78) και “El Mestizo” (1977), ο Wagner του πρότεινε μια βάση για το σχεδιασμό. Αυτή ήταν το διαφημιστικό πρότυπο της ταινίας “Death Race 2000”, που έδειχνε ένα μοτοσικλετιστή να φορά μαύρο, δερμάτινο ένδυμα. Αν και ο Wagner δε συμφωνούσε με την τελική μορφή του ήρωα, εντούτοις ενέκρινε τη δουλειά του Ezquerra, ο οποίος προετοιμάσθηκε για να παρουσιάσει την εισαγωγική ιστορία του “Dredd” στο πρώτο τεύχος του “2000AD”, το Φεβρουάριο του 1977.

Όμως, διαφωνίες που ενέσκηψαν μεταξύ των Mills και Wagner, οδήγησαν τον δεύτερο σε (προσωρινή) αποχώρηση. Τότε ο Mills, διστακτικός να εγκαταλείψει την όλη ιδέα (προφανώς διότι θεωρούσε επιτυχή τη σύλληψη) ανέθεσε σε μια σειρά από άλλους συγγραφείς να βελτιώσουν το αρχικό σενάριο. Αυτό, έφερε σαν απόρροια η πρώτη ιστορία του “Dredd” των Wagner-Ezquerra (που προοριζόταν για δημοσίευση στο πρώτο τεύχος του νέου περιοδικού) να μη διαβαστεί από τους αναγνώστες παρά μόνο αρκετά χρόνια αργότερα, σε κάποια ετήσια εορταστική («Annual») έκδοση.


Ο σεναριογράφος Peter Harris ανέλαβε τώρα (πάντα σε συνεννόηση με τον Mills, που δεν άφηνε τίποτε στην τύχη) τη συγγραφή μιας άλλης ιστορίας. Σε μέσες-άκρες το story προέβλεπε τη σύλληψη από το Dredd ενός εγκληματία που είχε δολοφονήσει κάποιο δικαστή και τον εγκλεισμό του σε μια φυλακή-αποικία βαρυποινιτών.
Για τη μεταφορά του στο χαρτί, αυτή τη φορά επελέγη (κατόπιν εισηγήσεως του συν-εκδότη Cevin Gosnell) ο νεαρός καρτουνίστας Mike McMahon (“Slaine”, “ABC Warriors”), του οποίου η σχεδιαστική ικανότητα είχε σαφείς επιρροές από τη δουλειά των «πρωτοπόρων» Hugo Pratt (1927-1995, ο Ιταλός «πατέρας» του “Corto Maltese”), Joe Colquhoun (1926-1987, “Charley’s War”, “Roy of the Rovers”), Don Lawrence (1928-2003, “The Rise and Fall of the Trigan Empire”, “Storm”), Harvey Kurtzman (1924-1993, ο εκδότης του περίφημου “MAD” ) κ.α.



Ωστόσο, ήταν η σχεδόν πανομοιότυπη με τον Ezquerra τεχνοτροπία που χαρακτήριζε μέχρι τότε την εργασία του, εκείνο το στοιχείο που βάρυνε στην τελική επιλογή. Η ιστορία δημοσιεύθηκε στο τεύχος 2 του περιοδικού (5-3-1977) και σύντομα φάνηκε πως ο Mac Mahon θα επέβαλλε τη δική του γραμμή στο σκίτσο, αφού στην πορεία του με τον Dredd καθιέρωσε ένα διαφορετικό στιλ. Πιο «αυστηρό» και με περισσότερη «γωνιώδη» προοπτική από εκείνο του προκατόχου του.
Ο εκνευρισμός του τελευταίου για την εκτόπισή του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, ωστόσο μετά την επάνοδο του Wagner ακολούθησε μακρά περίοδος αρμονικής συνεργασίας πολλών καλλιτεχνών που έδωσε ένα υπέροχο αποτέλεσμα, το οποίο σύντομα γνώρισαν και τα Ελληνόπουλα.

Μια πλειάδα δημιουργών μας χάρισαν έξοχες περιπέτειες του ήρωα. Ήταν εκτός των Mac Mahon, Ezquerra, οι Dave Gibbons (γεν. 1949, καλλιτεχνικός διευθυντής στο “2000AD”, κύριος σχεδιαστής της αναβίωσης του “Dan Dare” και στην πορεία βασικός συντελεστής στον τίτλο “Tornado” του IPC, αλλά και στις εκδόσεις “Doctor Who” και “D.C. Comics”), Ron Turner (1922-1998, γνωστός για τις δουλειές του “Thunderbirds”, “Stingray”, “Captain Scarlet and the Mysterons” στις εκδόσεις του παραγωγού Gerry Anderson και για το “Spinball Wars” στο “Battle Action”), Ian Gibson που χρησιμοποιούσε και το ψευδώνυμο “Emberton” (“Ace Trucking Co”, “Walter the Wobot”, “Robo-Hunter”), Brian Bolland (γ. 1951, του οποίου το ταλέντο στις σχεδιαστικές συνθέσεις τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους του “Dredd” ενώ είχαν προηγηθεί οι συνεργασίες του με τις εκδόσεις “DELL Comics” και “D.C”), Ron Smith (γ. 1924, σχεδιαστής του “Rogue Trooper” αλλά και του “King Cobra” που θαυμάσαμε στον «Μπλεκ»), Steve Dillon (“Escape from the Planet of the Apes”, ενώ μεταγενέστερες δουλειές του δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά “Warrior” και “Doctor Who”), Cam Kennedy (ο οποίος διακρίθηκε στις εκδόσεις “Marvel”, “D.C.” και “Dark Horse” με ιστορίες όπως τα “Star Wars”, “Punisher”, “Lobo”, “Batman”, “Dare Devil”), John Cooper (γ. 1942, “Thunderbirds”, “Captain Scarlet”, “Johnny Red”, “Striker” στην εφημερίδα “Sun”), Garry Leach (“M.A.C.H.”, “Marvelman” στο “Warrior”, “Hitman”), Colin Wilson (γ. 1949) κ.α.

Οι ιστορίες ήσαν βγαλμένες από την αστείρευτη φαντασία του Wagner (ο οποίος έγραφε χρησιμοποιώντας τα ψευδώνυμα “John Howard” και “T.B. Grover”) με την άξια συμπαράσταση του Alan Grant (αρχικά) και στη συνέχεια των Finley-Day (πασίγνωστος τόσο για την μετέπειτα δημιουργία του “Rogue Trooper”, όσο και για το εκπληκτικό “Fiends of the Eastern Front”), “Jack Adrian” (ψευδώνυμο του γεννημένου το 1945 Christopher Lowder), Malcolm Shaw, Charles Herring κ.α.
Ο κόσμος του Ντρεντ, όπως τον φαντάστηκαν οι δημιουργοί του το 1977, ελάχιστα διαφέρει θα λέγαμε, από τη σημερινή πραγματικότητα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων (“Mega-Cities”). Μπορεί να μη κυκλοφορούμε -ακόμη- με πτητικές συσκευές και να μη χρησιμοποιούμε ρομπότ, αλλά τα ουσιαστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά που περιγράφονται σ’ αυτόν τον κόσμο, υφίστανται.

Η παγκόσμια κοινωνία του 21ου αιώνα είναι μια κοινότητα ανέχειας και απομόνωσης, ιδιοτέλειας αλλά και άκρατου καταναλωτισμού.
Η μόλυνση, η μεταστροφή του κλίματος με την υπερθέρμανση του πλανήτη, το λιώσιμο των πάγων, η λειψυδρία της Αφρικανικής ηπείρου, ο υποσιτισμός, ο υπερπληθυσμός, η ανεργία και οι κοινωνικές αναταραχές, όλα θυμίζουν το εφιαλτικό σκηνικό του κόμικς (αν και σ’ αυτό οι συνέπειες της καταστροφής του περιβάλλοντος και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού είναι τεχνηέντως διογκωμένες και έχουν οδηγήσει σε φρικιαστικά επακόλουθα, περί το έτος 2030).

Από την άλλη, η απειλή των πυρηνικών όπλων, η βία (συχνά κρατική), η τρομοκρατία, η μισαλλοδοξία και η εγκληματική διαφθορά κυριαρχούν αναμφισβήτητα, με αποτέλεσμα ο μέσος, φοβισμένος πολίτης να αισθάνεται αδύναμος, παρακολουθούμενος σε κάθε του βήμα από «αόρατα» μάτια και εντέλει απροστάτευτος.

Εκεί είναι που η (ουτοπική) φιγούρα του Ντρεντ προβάλει σα μια ελπίδα σωτηρίας, έστω και αν όλοι γνωρίζουν πως δύσκολα θα έβρισκε χώρο έκφρασης στην αληθινή ζωή. Ο καταχρηστικά αμείλικτος (“Democracy is not for the people”) τιμωρός κάθε μορφής παρανομίας (“I am the Law”) είναι ένα υπερβατικό μοντέλο, απότοκος της ακατανίκητης επιθυμίας κάθε ανθρώπου που διψά για ισότητα και ισονομία, σε μια εποχή όπου τα πάντα γκρεμίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς.

Οι βασικοί χαρακτήρες του κόμικς (εκτός του Ντρεντ) ήσαν ο αδελφός του Rico, η ανιψιά του Vienna, η σπιτονοικοκυρά του Maria και το ρομπότ του (Walter the Wobot), ο προϊστάμενος των «δικαστών» (Chief Judge) Eustace Fargo, ο Joe Dredd, ο Judge Giant, η γοητευτική Cassandra Anderson, η (επίσης Chief Judge) Hershey και η ρομαντική Galen DeMarco.

Να τονίσουμε επίσης, ότι στη μία και μοναδική ταινία που παρήχθη μέχρις σήμερα (1995, σε σκηνοθεσία του Danny Cannon) με τον Sylvester Stallone να ενσαρκώνει το ρόλο, οι θεατές θα είχαν επιτέλους την ευκαιρία να δουν το πρόσωπο του ήρωα πίσω από την ψυχρή μάσκα του strip. Ωστόσο, παρά την παρουσία αρκετών ικανών ηθοποιών (Max von Sydow, Armand Assante, Diane Lane κ.α.) και παρά τα «εφέ» η ποιότητα του φιλμ ήταν μάλλον μέτρια και οι πολλοί θαυμαστές της σειράς απογοητεύθηκαν από το κινηματογραφικό εκείνο εγχείρημα.

Ανατρέχοντας στην επίσημη ιστοσελίδα του “2000AD”, κανείς μπορεί να απολαύσει καταχωρημένους τους τίτλους όλων των ιστοριών του Dredd με τα ονόματα των δημιουργών τους. Υπάρχουν επίσης κατά σειρά οι ημερομηνίες που δημοσιεύθηκαν στο βρετανικό περιοδικό από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, εντυπωσιάζοντας το νεαρό (και όχι μόνο) αναγνωστικό κοινό σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Το ματς ξεκίνησε και η Ζίντεν πέρασε αμέσως στην επίθεση.

Στον πάγκο μας, ο Τόνυ ήταν ανήσυχος αφού κατά βάθος είχε κι αυτός τις αμφιβολίες του για την κατάσταση του Τάμπυ, ωστόσο ο γυμναστής μας, ο Τάφυ Μόργκαν έδειχνε βέβαιος ότι δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα κάτω από τα γκολ-πόστ. Είχα απορροφηθεί αρκετά από τις σκέψεις μου, που δεν κατάφερα να αντιληφθώ εγκαίρως ότι ο σέντερ φορ των Ολλανδών, ο περίφημος Βαν Μάαφ θα επιχειρούσε τόσο νωρίς ένα ξαφνικό μακρινό σουτ, λες και γνώριζε για το πρόβλημα του Μόρτον! Και πραγματικά, η βολίδα που εξαπέλυσε λίγο έλειψε να καταλήξει στα δίχτυα μας, αφού η μπάλα την τελευταία στιγμή πήρε «φάλτσα» τροχιά και αιφνιδίασε τον τερματοφύλακά μας που για άλλη μια φορά δίστασε να πλονζάρει στα δεξιά φοβούμενος μη χτυπήσει το πόδι του. Ευτυχώς, παρακολούθησα τη φάση και κατάφερα με ένα «ψαλίδι» να μετατρέψω τον κίνδυνο σε κόρνερ. Από εκείνη τη στιγμή υποχρεωθήκαμε σε άμυνα με προεξάρχοντα το Λόφτυ που ευτυχώς για μας, κυριαρχούσε πλήρως στον αέρα. Στο ημίχρονο όλοι μας νοιώθαμε ανακουφισμένοι που το σκορ ήταν ακόμη στο 0-0 και ο Τόνυ έδειχνε πια αποφασισμένος να αντικαταστήσει το γκολκίπερ μας, όμως εγώ είχα ήδη σκεφθεί μια άλλη λύση. «Πρέπει να τον πείσουμε ότι δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται» είπα.




















Με το που άρχισε το β’ ημιχρόνιο οι φίλαθλοί μας αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε καθώς παίζαμε πολύ συντηρητικά και κλεισμένοι στην άμυνά μας, γιατί φοβόμαστε μην υπάρξει νέο λάθος του Τάμπυ. Κάποια στιγμή ο αριστερός κυνηγός της Ζίντεν κατάφερε να σπάσει τον κλοιό μας και να βρεθεί απέναντι στην εστία μας, εκεί όπου ο γκολκίπερ μας θύμιζε...άγαλμα! Κατάλαβα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να παρέμβω και σαν σίφουνας ήρθα από πίσω του, έδιωξα με αστραπιαία προβολή τη μπάλα στα πλάγια και -από τη φόρα που εσκεμμένα είχα- έπεσα πάνω στον Μόρτον με όλη μου τη δύναμη. Σωριαστήκαμε και οι δύο κάτω και εκείνος έτρεμε μήπως έχει πάθει ζημιά στο πόδι του... Τον βοήθησα να σηκωθεί αμέσως λέγοντάς του «Το πόδι σου είναι μια χαρά, έπεσα πάνω του και δεν έπαθε τίποτα». Και καθώς οι Ολλανδοί εκτέλεσαν το πλάγιο άουτ, του έδειξα τη μπάλα που κατευθυνόταν από ψηλά προς το τέρμα μας, προσθέτοντας «Τώρα θα αποδείξεις σε όλους πως είσαι ο παλιός Τάμπυ Μόρτον, να η ευκαιρία σου, απέκρουσε τη σέντρα!».
Η στιγμή ήταν δύσκολη. Ο Τάμπυ, σαν να τον χτύπησε ρεύμα ζύγισε την κατάσταση, ενώ οι αντίπαλοι κυνηγοί καραδοκούσαν. «Δική μου» είπε και τινάχθηκε με απλωμένη τη γροθιά του διώχνοντας τη μπάλα μπροστά από το κεφάλι του Ολλανδού σεντερ φορ! «Είμαι εντάξει Ρόϋ, συνήλθα, το τζαρτζάρισμα μου έκανε καλό» φώναξε ανακουφισμένος. «Τώρα πια δε χρειάζεσαι τη βοήθειά μου» του απάντησα. Και πραγματικά, ο Τάμπυ έπαιζε πλέον με απίστευτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, εξουδετερώνοντας κάθε πιθανή απειλή για μας. Προς το τέλος μάλιστα, έκανε ένα φοβερό γέμισμα, η μπάλα αναπήδησε ξεγελώντας τον αντίπαλο σέντερ μπακ, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να πετύχω με κεφαλιά τρυπώνοντας ανάμεσα σε δυο μπακ ένα υπερπολύτιμο για μας γκολ! Και αν δεν ήμουν άτυχος λίγα λεπτά αργότερα όταν ένα ισχυρό σουτ που έδωσα πέρασε «ξυστά» από το δοκάρι, θα πηγαίναμε με άλλο «αέρα» στη ρεβάνς της Ολλανδίας.




















Τα παιδιά, παρά το «ισχνό» 1-0 με το οποίο τελικά νικήσαμε, είχαν ενθουσιαστεί, επευφημώντας και ενθαρρύνοντας τον Τάμπυ. Μάλιστα κάποιοι έφθασαν στο σημείο να πουν ότι δε θα τους πείραζε τώρα πια αν έφευγε από την ομάδα ο Τσάρλυ Κάρτερ...
Στα αποδυτήρια εξάλλου, ο Κάρτερ είχε ήδη ανοίξει συζήτηση με τον Σαρπ, που φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος. «Φαίνεται πως ο Τσάρλυ αποφάσισε να υπογράψει δισκογραφικό συμβόλαιο» παρατήρησε και ο Τόνυ Στορμ, αλλά την ίδια στιγμή τα πάντα άλλαξαν.
Με χαρά μου είδα εκείνη ακριβώς την κρίσιμη ώρα να «μπουκάρει» μέσα ο Μάρτιν Μίλλερ. «Είναι αυτός που περίμενα» είπα. Και στρεφόμενος στον Τσάρλυ «Πριν υπογράψεις, πρέπει να μάθεις κάτι» τον σταμάτησα, ενώ δίπλα του, ο Σαρπ κόντευε να εκραγεί! «Είχες υποσχεθεί ότι δεν θα προσπαθήσεις να τον επηρεάσεις» γρύλισε εκείνη η αλεπού, όμως η συνείδησή μου επέβαλλε να προστατεύσω τον Τσάρλυ από τη γελοιοποίηση. Ο Κάρτερ αναγνώρισε αμέσως τον καλλιτέχνη φίλο μου που εργαζόταν στην ίδια μουσική εταιρία με την οποία βρισκόταν και εκείνος σε διαπραγματεύσεις. «Μου πρότεινε και μένα συμβόλαιο συνεργασίας» είπε ο Τσάρλυ, αλλά ο Μάρτιν τον διέκοψε λέγοντας «Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο νομίζεις». Ο Μίλερ είχε ανακαλύψει ότι το προτεινόμενο συμβόλαιο περιείχε και μία παράγραφο όπου τονιζόταν πως θα μπορούσε η εταιρία να διακόψει ανά πάσα στιγμή τη συνεργασία, χωρίς καμία προειδοποίηση! «Μπορεί ξαφνικά να μείνεις άνεργος, ενώ ο κύριος από δω θα έχει βγάλει από σένα πολλά λεφτά» πρόσθεσε και αυτό έκανε τον Κάρτερ να βγει από τα ρούχα του! «Δε μου το είχες πει αυτό» ούρλιαξε από θυμό και άρπαξε τον Σαρπ -που ψέλλιζε «θα σου το έλεγα, τι έπαθες;»- από τα πέτα ρίχνοντάς τον μέσα στην πισίνα! «Τώρα θα τραγουδήσεις εσύ φίλε» φώναξε, ενώ οι υπόλοιποι είχαμε ξεκαρδιστεί από τα γέλια με το θέαμα.
«Δηλαδή δε θα μας αφήσεις» ρώτησα. «Όχι φυσικά, τώρα κατάλαβα πόσο ηλίθια φέρθηκα» απάντησε ο Τσάρλυ και έσπευσε να δώσει το χέρι του στον Τάμπυ. «Μην νομίζεις όμως ότι θα κρατήσεις για πολύ τη θέση, τώρα θα έχεις γερό ανταγωνισμό» τον πείραξε. Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από αυτόν «Μου αρέσει ο ανταγωνισμός Τσάρλυ». Και εγώ με τη σειρά μου σκέφθηκα «τρέμετε Ζίντεν, ποιος σας σώζει τώρα!»