Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ

Στην τελευταία μας προπόνηση πριν τον αγώνα έδωσαν και πάλι το «παρών» οι ενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριες που δεν έλεγαν να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τον Τσάρλυ, σε σημείο που μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η κατάσταση. «Πως είναι δυνατόν να απέκτησε ξαφνικά τόση δημοσιότητα, με έναν μόλις δοκιμαστικό δίσκο που έκανε» αναρωτήθηκε εύλογα ο Μπλάκυ αν και οι δυο μας ήδη είχαμε σχεδόν αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε. Η ευχάριστη ωστόσο έκπληξη εκείνης της μέρας ήταν η εμφάνιση στο γήπεδο της Μπάρκλεϋ του στενού μου φίλου και διάσημου καλλιτέχνη Μάρτυ Μίλερ. Ο Μάρτυ δούλευε τότε στο γνωστό κλαμπ της πόλης «Κάθριν Χουήλ», το οποίο από ότι θυμόμουν ανήκε στις επιχειρήσεις «Σταρλάϊν» που ήθελαν να αποκτήσουν τον Τσάρλυ και να τον εντάξουν ως τραγουδιστή στο δυναμικό τους.
Καθώς αλλάζαμε μπαλιές με το Μάρτυ φρόντισα φυσικά να του ζητήσω τη χάρη να μάθει ότι μπορούσε για τον Σαρπ, ελπίζοντας να βρούμε κάτι που θα μας εξυπηρετούσε. Το βράδυ στο ξενοδοχείο η αγωνία μου είχε φθάσει στο κατακόρυφο, καθώς δεν είχα ακόμη νέα του Μίλερ. Φοβόμουν πολύ πως οι επιφυλάξεις που διατηρούσα για τον Τάμπυ ίσως να αποδεικνύονταν βάσιμες, αν και ο Μπλάκυ δεν ανησυχούσε πιστεύοντας ότι ο Μόρτον ήταν μια χαρά.
Την επομένη στα αποδυτήρια ήταν εμφανής η προσπάθεια του προπονητή μας να αντιμετωπίσουμε τη Μπάρκλεϋ ωσάν να ήταν η Ολλανδός αντίπαλός μας στην Ευρώπη. «Και οι δυο ομάδες έχουν ισχυρότατες άμυνες και κάνοντας αρχή από σήμερα θα δούμε που βαδίζουμε» είπε.




















Το ματς ξεκίνησε με τη Μπάρκλεϋ «ταμπουρωμένη» πίσω και εμάς να προσπαθούμε με πασίτσες να διασπάσουμε το αμυντικό της τείχος. Κάποια στιγμή ο Σλέϊντ παρασύρθηκε και επιχείρησε μόνος του τη διείσδυση, παρά τις εκκλήσεις μου να μην προχωρήσει! Έχασε τη μπάλα και ο αριστερός εξτρέμ της αντιπάλου μας έφυγε μπροστά, για να τον προλάβει με προβολή ο Λόφτυ λίγο πριν μπει στην περιοχή μας. Το γύρισμα του Πηκ προς τον τερματοφύλακά μας δεν ήταν άψογο, αλλά μία γρήγορη αντίδραση αρκούσε για να διορθωθεί η κατάσταση. Ο Τάμπυ εντούτοις δείλιασε και «κόλλησε» στην εστία του, δίνοντας την ευκαιρία στον κυνηγό της Μπάρκλεϋ να κερδίσει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα μας! Και ενώ όλοι υπέθεταν πως ο Τάμπυ είχε κάνει κακό υπολογισμό, εγώ ήμουν βέβαιος για το λόγο της ολιγωρίας του. Φοβόταν να συγκρουσθεί για να μην τραυματισθεί ξανά. Αυτό όμως μας είχε ήδη κοστίσει ένα γκολ! Φαινόταν καθαρά σε όποιον μπορούσε να «διαβάσει» τις κινήσεις του, ότι ο γκολκίπερ μας είχε δυστυχώς χάσει το θάρρος του..

Η Μπάρκλεϋ μετά την επιτυχία της σε βάρος μας αναθάρρησε και βγήκε μπροστά, πιέζοντας με τη σειρά της τη δική μας άμυνα. Ένα πολύ επικίνδυνο σουτ που ο Μόρτον κατόρθωσε να διώξει σε κόρνερ ήταν το άμεσο αποτέλεσμα αλλά ευθύς με την εκτέλεση φάνηκαν και πάλι οι αδυναμίες του. Δίστασε να κάνει την έξοδο, τζαρτζαρίσθηκε στη διεκδίκηση από έναν επιθετικό, έχασε τη μπάλα και μόλις που πρόλαβα να διώξω σχεδόν στη γραμμή το εξ’ επαφής σουτ που ακολούθησε. Κι αυτό το κατόρθωσα μόνο και μόνο γιατί περίμενα το νέο σφάλμα του, αλλιώς θα είχαμε δεχθεί και δεύτερο γκολ. Ο Τάμπυ έτριψε με αμηχανία τον αριστερό του καρπό, όταν τον ρώτησα αν όλα ήταν εντάξει. «Δεν είναι τίποτα σοβαρό Ρόϋ» μου απάντησε, χωρίς να με πείσει. «Καλύτερα να μη το ρισκάρουμε. Δε μπορείς να παίξεις με ένα χέρι» του είπα και παρά τις αντιρρήσεις του ζήτησα να αλλάξουμε φανέλες για να παίξω εγώ γκολκίπερ στη θέση του. Στον πάγκο ο Τόνυ Στορμ και ο Τάφυ Μόργκαν δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε, αφού ο τερματοφύλακάς μας έδειχνε να μην έχει κάτι αλλά εγώ γνώριζα πως δεν χρειαζόταν να ριψοκινδυνεύσουμε άλλο.




















Πρόσεξα φυσικά να μη φάμε κάποιο άλλο «κοροϊδίστικο» τέρμα και με σχετική άνεση κράτησα την εστία μας ανέπαφη, είτε με πλονζόν, είτε με γρήγορες εξόδους, έως ότου το κέρδος μας από το ματς ήταν μία ανατροπή του Τράνζον μέσα στην περιοχή. Ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά να μου επιτρέχουν να χτυπήσω εγώ το πέναλτι, όπως και έγινε. Κατάφερα έστω και με τη βοήθεια του δοκαριού να σκοράρω και να ισοφαρίσω έτσι έναν αγώνα που είχε ξεκινήσει με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Τόνυ μας υποδέχτηκε αρκετά εκνευρισμένος, ζητώντας εξηγήσεις για όσα είχαν συμβεί και αυτό ήταν κάτι που περίμενα. Κουβεντιάσαμε για λίγο, αλλά δεν κατόρθωσα να τον πείσω πως ο Τάμπυ ήταν ανέτοιμος για το παιχνίδι με τη Ζίντεν, σε λίγες μέρες. Δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσουμε τον Τσάρλυ, όπως του πρότεινα, αλλά υπέθεσε ότι τα λάθη του Μόρτον ήταν συμπτωματικά. «Θα τον ξαναβάλω και με τους Ολλανδούς. Εξάλλου, έχει μεγάλη πείρα από τέτοιες αναμετρήσεις» επέμενε...

Το βράδυ της Τρίτης ,που βγήκαμε υπό το φως των προβολέων μπροστά στο κοινό μας, όλοι ήταν αισιόδοξοι. Ο κόσμος πίστευε ότι μπορούσαμε να κατατροπώσουμε τη Ζίντεν και να ξεκινήσουμε τις Ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις στο Κύπελλο Κυπελλούχων θριαμβευτικά! Στον πάγκο μας, ο Τσάρλυ είχε δηλωθεί αναπληρωματικός, αλλά το ανησυχητικό ήταν πως δεν είχε ακόμη αποφασίσει τι θα κάνει. Ήταν μάλιστα φανερό -σε όσους μίλησαν μαζί του εκείνη τη στιγμή- πως περίμενε να δει την εμφάνιση του Τάμπυ, για να κατασταλάξει αν θα μας άφηνε ή όχι, συνέδεε δηλαδή τη δική του πορεία με αυτήν της ομάδας μας, κάτι που φανέρωνε τη μεγάλη του ευαισθησία...
Οι φορμαρισμένοι αντίπαλοί μας θα έκαναν το παν για να τον βάλουν σε περισυλλογή, εκείνη τη μαγευτική φθινοπωρινή βραδιά που θα θυμάμαι για χρόνια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΑΧΗ 1969

Το πιο αγαπημένο από τα πολεμικά κόμικ.
Κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτέμβρίου του 1969, από τις εκδόσεις ΓΚΡΕΚΑ (Ν. Πάγκαλος).
230 τεύχη σε μηνιαία βάση, ασπρόμαυρο σε 132 σελίδες, 8 δρχ. Οι ιστορίες αυτοτελείς, βρετανικής προεύλευσης.
Η ίδια εταιρεία εξέδιδε και το εβδομαδιαίο ΔΡΑΣΙΣ.




















Πολλοί από εμάς διάβαζαν επίσης τα πολεμικά κόμικ του ΔΡΑΓΟΥΝΗ.
Τανκς, Εφοδος, Πόλεμος, Κράνος ήταν πολυ δημοφιλή και άντεξαν μέσα στο χρόνο. Μάλιστα ακόμη βρίσκονται σε τόμους στα περίπτερα. Νομίζω όμως πως η Μάχη αλλά και η Δράσις ήταν πιο καλόγουστα.
Η Μάχη δεν είχε σταθερή παρουσία στα περίπτερα ανά μήνα αλλά στα πρώτα χρόνια κυκλοφορούσε ..όποτε ήθελε. Μάλιστα από το 39 στο 40 τεύχος πέρασαν 6 μήνες. Μετά τα 2 χρόνια υπήρξε μια σχετική σταθερότητα.




















Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την προεύλευση των ιστοριών. Πρόκειται βέβαια για Βρετανικές ιστορίες, αφού εκείνη την εποχή τα ανάλογα περιοδικά έκαναν θραυση στο νησί.
Battle, Commando, Air Ace, War, Combat, Warlord, Frontline, War at Sea ήταν τα πιο γνωστά. Εχω την εντύπωση ότι τουλάχιστον στην αρχή, οι ιστορίες της Μάχης προερχόνταν από το Frontline της Fleetway. Το τεύχος 26 που βλέπετε παραπάνω είναι το νο 1 της Μάχης, ενώ το τεύχος 4 είναι το νο5 εξώφυλλο της Μάχης. Είχαν μάλιστα και τα δύο 132 σελίδες.




















Οπως βλέπετε και από εξώφυλλα πάνω και κάτω τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτων προέρχονταν από το εξαιρετικό Commando. Ενα περιοδικό θρύλος που κυκλοφορεί από το 1961 και συνεχίζει μέχρι σήμερα με το τεύχος 4.330. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν οι ιστορίες της Μάχης ήταν και απο εκεί. Ισως κάποιος φίλος μπορεί να το πιστοποιήσει και να δώσει φως στην προεύλεση των ιστοριών. Πιθανόν να εμπλέκεται και 3ο περιοδικό.




















Ζούμε σε μια εποχή που λείπει το συναισθηματικό δέσιμο με το περιοδικό. Λείπει αυτή η χαρά που είχαν οι προηγούμενες γενιές που λαχταρούσαν πραγματικά όταν πήγαιναν στο περίπτερο για να πάρουν το ολιγοσέλιδο, χάρτινο περιοδικό. Τα περιοδικά είναι πολυτελή, πολύχρωμα, πολυσέλιδα, αλλά η επιρροή τους στον πελάτη-αγοραστή και όχι στο αναγνώστη-φίλο κρατάει όσο ένα ξεφύλλισμα. Μερικά βιαστικά λεπτά. Η δική μας γενιά ήταν τυχερή, τουλαχιστον σε αυτό.

Το τελευταίο τεύχος ενός θρυλικού περιοδικού. Ωραίες εποχές.
Καλό διάβασμα σε όσους έχουν κάποια τεύχη. Με λίγη τύχη ακόμη και σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα τεύχη. Οχι τόσα όσο στα άλλα πολεμικά αλλά υπάρχουν.

Πηγές :
Greekcomics, Fleetway Frontline και πολλά βρετανικά σάιτ.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ανακοίνωση-Κάλεσμα σε συνάντηση



Αγαπητοί φίλοι…
Το “Club Φίλων Μικρός Σερίφης” και το “Μπλεκ Group” σας προσκαλούν στη συνάντηση των μελών τους, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, στις 11:30 το πρωί, στον φιλόξενο χώρο της “Λέσχης Φίλων των Κόμικς”, στο Μοναστηράκι (Αγ. Ειρήνης 5).
Η συνάντηση θα είναι ανοιχτή σε όλους, ακόμα και στα μη μέλη, που θέλουν απλά να μας γνωρίσουν.
Θα παρευρεθούν μέλη και φίλοι από την επαρχία, ενώ θα μας τιμήσει –για άλλη μια φορά- με την παρουσία του και ο συγγραφέας-εκδότης, Πότης Στρατίκης.
Όσοι φίλοι δεν γνωρίζετε πού ακριβώς βρίσκεται η “Λέσχη Φίλων των Κόμικς”, μην ανησυχείτε! Είναι πολύ εύκολο να την βρείτε: κατεβαίνετε στον σταθμό μετρό «Μοναστηράκι» και βγαίνετε από την έξοδο της οδού Αθηνάς. Στην απέναντι πλευρά και λίγο δεξιά, είναι ένας μικρός δρόμος, παράλληλος της οδού Ερμού. Αυτή είναι η οδός Αγίας Ειρήνης. Πενήντα μέτρα πιο πάνω βρίσκεται το κτήριο της Λέσχης.
Ελάτε για να γνωριστούμε, να μιλήσουμε για το αγαπημένο μας χόμπυ, να συζητήσουμε για τα μελλοντικά μας σχέδια, να ανταλλάξουμε περιοδικά…
Σας περιμένουμε…

Πλαφουτζής Παναγιώτης

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Πλησίαζε η ώρα που θα δίναμε τον πρώτο αγώνα για το νέο πρωτάθλημα και ο Charlie «πετούσε» κυριολεκτικά στις προπονήσεις. Απαλλαγμένος πια από το άγχος μετά και όσα του είχα πει δεν έδειχνε να ανησυχεί καθόλου για το μέλλον της ομάδας μας. Ο Blackie με πίεζε συνέχεια να του πω την αλήθεια για τον Tubby, όμως εγώ περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Είχα πάντα μια κρυφή ελπίδα να μας διέψευδε με την απόδοσή του ο Morton στο Σαββατιάτικο πρώτο παιχνίδι μας και να μη χρειαζόμασταν το «γάτο». Στην τελευταία προπόνηση μάλιστα δεχθήκαμε μια απροσδόκητη επίσκεψη, καθώς στα αποδυτήρια μας περίμενε ένας περίεργος τύπος. «Πέρασα να δω αν αποφάσισες Charlie» είπε και αμέσως αναγνώρισα στο πρόσωπο του τον καλλιτεχνικό πράκτορα Larry Sharpe, ένα γλοιώδες υποκείμενο που πάσχιζε να μας πάρει τον goalkeeper μας για να τον κάνει τραγουδιστή.




















Ευτυχώς που επενέβη έγκαιρα ο Tony γιατί ο απίθανος εκείνος “manager” είχε φέρει μαζί του ένα συμβόλαιο και λίγο έλειψε να βάλει μόνος του και την υπογραφή!!!
«Όχι εδώ! Εδώ μέσα είναι γήπεδο και ο κ. Carter έχει συμβόλαιο με το σύλλογό μας. Αν τον θέλεις για άλλη δουλειά να τον συναντήσεις αλλού» του είπε ξερά και τον απέπεμψε στα γρήγορα. Δεν είχα όμως καμμία αμφιβολία ότι σύντομα θα μας ενοχλούσε ξανά…

Την επομένη ημέρα βρεθήκαμε όλοι στα αποδυτήρια για το εναρκτήριο παιχνίδι εναντίον της ισχυρής τότε Castledean και ο Storme θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει συγνώμη από τον Charlie για τον απότομο τρόπο που είχε μιλήσει στον Sharpe. Ήξερα βέβαια πως δεν το εννοούσε, απλά προσπάθησε να ηρεμήσει τον τερματοφύλακά μας. Εκείνος εντούτοις δε φαινόταν να ανησυχεί καθόλου. Ειδικά μάλιστα όταν είδε και τους πιτσιρικάδες οπαδούς μας ξανά ξετρελαμένους μαζί του πέταγε στα σύννεφα. Κι εκείνοι όμως δεν παράλειψαν να του ζητήσουν σχεδόν ικετευτικά να μείνει στην ομάδα μας…

Σα να μην έφθανε αυτό, λίγο πριν το ξεκίνημα οι εξέδρες δονήθηκαν από τους ήχους ροκ μουσικής και η φωνή του Charlie αντήχησε μέσα απ’τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις του σταδίου. Τι είχε συμβεί; Απλά ο παμπόνηρος ατζέντης είχε εισχωρήσει στο καμαράκι ήχου, όπου ξεγελώντας τον υπεύθυνο πέτυχε να παιχτεί -έστω για λίγα λεπτά- ο δίσκος!

Ο Tony έσπευσε να διορθώσει αμέσως το κακό, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Πολλοί από τους νεαρούς που βρίσκονταν πίσω από την εστία του Carter είχαν αρχίσει να τον παροτρύνουν να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής! Μύλος… Φαντάζεστε τη συνέχεια. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε η νευρικότητα και η αστάθεια του, ενώ στην κερκίδα ο Sharpe σίγουρα θα έτριβε τα χέρια του…Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τι συνέβαινε και σε μία κραυγαλέα αδράνειά του, έπεσα πάνω στη μπάλα ακριβώς πριν περάσει τη γραμμή του τέρματός μας και παραχώρησα ένα κόρνερ.

Ο Charlie τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, σχεδόν έτρεμε. Να σκεφθείτε ότι έπεσε σαν αρχάριος στην παγίδα ενός αντίπαλου κυνηγού, «πιάστηκε» λεκτικά μαζί του κι όλα αυτά τη στιγμή που χτυπιόταν το κόρνερ. Όπως ήταν επόμενο, η μπάλα του ξέφυγε και δεχθήκαμε ξανά, πρώτοι γκολ!

«Λυπάμαι παιδιά. Καλύτερα να με αντικαταστήσετε» μου είπε με αληθινή απόγνωση, για να εισπράξει τα πολλά νεύρα μου: «Θα μείνεις στη θέση σου βλάκα! Μέχρι να αποφασίσεις τι θα κάνεις είσαι παίκτης της ομάδας και συγκέντρωσε την προσοχή σου στο ματς. Διαφορετικά θα σε ταράξω στο πρόστιμο!!!»


Ε, ήταν καιρός πια να του μιλήσουμε διαφορετικά για να συνέλθει από το λήθαργο. Και πράγματι στα επόμενα λεπτά ήταν ο παλιός Charlie που όλοι γνωρίζαμε. «Καθάρισε» με έξοδο μια επικίνδυνη σέντρα τροφοδοτώντας το Lofty και εκείνος με μια βαθιά μπαλιά με βρήκε αμαρκάριστο και ισοφάρισα το ματς. Συνεχίσαμε με λύσσα τις επιθέσεις αλλά η Castledean άντεξε.
Στα αποδυτήρια ο Tony ζήτησε για δεύτερη φορά από τον Carter να αποφασίσει άμεσα τι θα κάνει και βασικά αν θα παρέμενε ποδοσφαιριστής ή όχι.
«Δε μπορούμε να χάνουμε βαθμούς εξαιτίας σου» είπε. «Θα διαλέξεις τώρα το επάγγελμα που προτιμάς!».

Ο Τσάρλυ τα είχε εμφανώς χαμένα , δεν ήταν σε θέση να απαντήσει και τότε ήταν που θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω για να μην πάρει λάθος απόφαση, αν τον πιέζαμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή: «Δώσε του 48 ώρες προθεσμία να το σκεφθεί και αν πάλι δεν αποφασίσει τότε τον αποκλείεις από την ομάδα» πρότεινα στον Στορμ κάτι που δέχθηκε αμέσως, ενώ ο Τσάρλυ έσπευσε να με ευχαριστήσει για την ευκαιρία που του έδινα. Συνεχίζοντας την κουβέντα, τον ρώτησα τι είδους πρόταση του είχε κάνει ο Σαρπ. «Να αρχίσω μία περιοδεία σε διάφορα κλαμπ του βορρά» μου απάντησε. «Λέει ότι θα βγάλω 50.000 λίρες μέσα σε δύο χρόνια!». «Τώρα καταλαβαίνω γιατί έχεις μπει σε πειρασμό» αναγκάστηκα να παραδεχτώ. «Κατά βάθος όμως προτιμώ το ποδόσφαιρο» πρόσθεσε μελαγχολικά ο Κάρτερ. «Πως θα μπορούσα να αφήσω την καλύτερη ομάδα του κόσμου» αναρωτήθηκε τη στιγμή που βρισκόμασταν έξω από το γήπεδο και ετοιμαζόμουν να τον αφήσω στις σκέψεις του.





















Έξαφνα όμως, μια ομάδα από έξαλλα κοριτσόπουλα ξεπετάχτηκε από το πουθενά και τον περικύκλωσε ζητώντας αυτόγραφα! Ο Μπλάκυ, που με πλησίασε εκείνη τη στιγμή, είπε θυμάμαι: «Ο Τσάρλυ γίνεται δημοφιλής!» «Γνωρίζει τώρα τη λατρεία των θαυμαστριών του» διαπίστωσα κι εγώ με τη σειρά μου. «Με κάτι τέτοια όμως δε θέλει και πολύ για να πάρουν αέρα τα μυαλά του και δε θα έχει άδικο» καταλήξαμε και οι δυο μας. Δε θα λέγαμε βέβαια τα ίδια αν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι πραγματικά είχε συμβεί και ότι λίγο πιο πέρα (μόλις ο Τσάρλυ απομακρύνθηκε με το αμάξι του) τις κοπέλες περίμενε ο πανούργος μάνατζερ για να πληρώσει από μία λίρα στην καθεμιά για την ...παράσταση που έδωσαν! Βέβαια, μετά από όσα τουλάχιστον είχα δει, δε μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Επισκέφθηκα αμέσως στο γραφείο του (μαζί με τον Τόνυ) τον Μπεν Γκαλογουέϊ και του εξέφρασα τις ανησυχίες μου. Ο Μπεν αποφάσισε ότι ο Τσάρλυ θα έπρεπε να ξεκουραστεί και αυτό σήμαινε ότι θα επαναφέραμε στην πρώτη ομάδα τον Τάμπυ Μόρτον. Ωστόσο ο Τάμπυ είχε μείνει μακριά από τα γήπεδα για δύο ολόκληρες περιόδους, καθώς είχε σπάσει το πόδι του, πράγμα που με έκανε να είμαι αρκετά επιφυλακτικός για τις δυνατότητές του να αγωνισθεί ως βασικός τερματοφύλακας.

Στην πρώτη προπόνηση που ήρθε έδειχνε κεφάτος και σε φόρμα, εντούτοις ήθελα να βεβαιωθώ ότι δε θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Με την πρώτη ευκαιρία εξαπέλυσα εναντίον του έναν από τους «κεραυνούς» μου και εκείνος με μία καταπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε τη μπάλα! Και όλοι γνώριζαν ότι «δε χάριζα κάστανα» με τα σουτ μου... Πριν ακόμη σηκωθεί από το έδαφος έδωσα μια δεύτερη μπάλα στον Μπλάκυ για να σουτάρει ψηλά στην αντίθετη γωνία. Με ευκινησία αίλουρου και παρά τα κιλά του ο Τάμπυ πετάχτηκε και έδιωξε και πάλι το σουτ. Ήμουν πια σίγουρος τουλάχιστον για την αυτοπεποίθηση του τερματοφύλακά μας. «Έπεσες έξω Ρόϋ» μου ψιθύρισε ο Μπλάκυ. «Ο Τάμπυ ξεπέρασε τον τραυματισμό του». «Θα το δούμε αυτό, όταν παίξει σε κανονικό αγώνα» απάντησα. Αντίθετα, ο Τόνυ ήταν πολύ αισιόδοξος, συγχαίροντας τον Μόρτον για την απόδοσή του. «Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, παρά τα προβλήματα του Τσάρλυ, είναι ο αγώνας μας εκτός έδρας με τη Μπάρκλεϋ. Ύστερα αμέσως μας περιμένει η Ολλανδική Ζίντεν για το κύπελλο Κυπελλούχων» είπε, για να προσθέσει ότι και οι δύο αυτές ομάδες έχουν πολύ δυνατές άμυνες και πως σύμφωνα με την εκτίμησή του μόνο με φάουλ θα μπορούσαμε να σκοράρουμε.
Στη συνέχεια δοκιμάσαμε και μία κομπίνα. Οι περισσότεροι παίκτες μας προσποιήθηκαν τους Ολλανδούς αμυντικούς και εγώ μπήκα ανάμεσά τους, στο τείχος. Την τελευταία στιγμή έκανα στην άκρη και ο Λόφτυ με ακολούθησε ενστικτωδώς. Τότε ο Τζάμπο Τράνζον σούταρε με όλη του τη δύναμη στο άνοιγμα που δημιουργήθηκε, αλλά ο Τάμπυ ήταν και πάλι εκεί! Συνεχίσαμε για ακόμη μισή ώρα και στη συνέχεια φύγαμε για τα αποδυτήρια. Ο Τόνυ μου αποκάλυψε ότι θα έπαιρνε στην αποστολή για το Μπάρκλεϋ τον Κάρτερ, για να τον γλιτώσουμε έστω προσωρινά από την επιρροή του ατζέντη.

Την Παρασκευή έξω από το γήπεδό μας κατά την αναχώρηση έγινε πανζουρλισμός από αλαφιασμένα κορίτσια που του ζητούσαν αυτόγραφα. Ο Τσάρλυ έφθασε με το αμάξι του Σαρπ και από ότι ακούσαμε του υποσχέθηκε να του απαντήσει οριστικά όταν θα γύριζε, σε δύο ημέρες. Μέσα στο πούλμαν οι δύο γκολκίπερ μας έδωσαν τα χέρια και ο Τσάρλυ ευχήθηκε καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του, ενώ εμένα με έζωναν για άλλη μία φορά τα φίδια. Κινδυνεύαμε από τη μία να χάσουμε για πάντα τον έναν, ενώ είχα και σοβαρές αμφιβολίες για την αγωνιστική κατάσταση του άλλου.


Ευχόμουν όσο τίποτα στον κόσμο για το παιχνίδι μας με τη Μπάρκλεϋ, να μην αποδειχτεί εφιάλτης...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΠΛΕΚ - Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΥ

Μια από τις πιο γνωστές ιστορίες του αγαπημένου μας περιοδικού είναι αυτή που διαβάσαμε σε μόλις 3 τεύχη, από το 76 έως το 78 στο τέλος της χρονιάς του 1970. Ο Θησαυρός του Πορτογάλου, έγινε κλασσικός γιατί είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που ενθουσιάζουν το μυαλό ενός μικρού παιδιού. Σφικτή δράση, πειρατές, 2 κακούς το φανταστικό στοιχείο και για εναλλαγή ελάχιστους άγγλους.

Τεύχος 76, Ο Θησαυρός του Πορτογάλου, 2 Δεκεμβρίου 1970, δρχ. 2.
Η ιστορία αρχίζει όταν σε επίσκεψη των τριών μας ηρώων στον κυβερνήτη του Σαρλοτβιλ τους διαβάζει γράμμα του Αρχηγού των Πατριωτών - Κόνολλυ - στο Πόρτλαντ για βοήθεια σε όπλα και χρήματα για συνέχιση του αγώνα. Σε ένα χωριό λίγο πριν το Πόρτλαντ ο Μπλεκ προσπαθεί να σώσει έναν ναύτη με ξύλινο πόδι, από δύο άλλους ναύτες - τον Χοσέ και τον Μονόφθαλμο - οι οποίοι όμως τον πυροβολούν θανάσιμα. Λίγο πριν πεθάνει αποκαλύπτει στον Μπλεκ που έχει κρύψει το χάρτη όπου βρίσκεται το πλοίο και ο θησαυρός. Την ώρα που διαβάζει το χάρτη, οι δύο κακοί τον βγάζουν εκτός μάχης παίρνοντας τον χάρτη και ο Μπλεκ δεν έχει άλλη λύση απ΄τό να τους κυνηγήσει.

Τεύχος 77, Το Καράβι Φάντασμα, 9 Δεκεμβρίου 1970, δρχ.2.
Ο Μπλεκ κατορθώνει να τους αιχμαλωτίσει και πηγαίνουν στον κόλπο του ναυγαγίου όπου με την παλλίροια το πλοίο εμφανίζεται το βράδυ. Ενα τρομαχτικό γέλιο και η φιγούρα του Πορτογάλου με το γάντζο φαίνεται πάνω στο πλοίο. Ο Μπλεκ αποφασίζει να βουτήξει στο ναυαγισμένο πλοίο βλέπει τον Πορτογάλο να κάθεται με το θησαυρό και αφού σκοτώνει έναν καρχαρία παγιδεύεται από τον Πορτογάλο και τα καταφέρνει με μεγάλη δυσκολία να ανέβει στην επιφάνεια.

Ο Πορτογάλος που έχει τρελλαθεί μετά από 20 χρόνια, έχει μετατρέψει μια απόμακρη σπηλιά σε μικρογραφία πλοίου. Ο καθηγητής και ο Ρόντυ που την ανακαλύπτουν φυλακίζονται εκεί ενώ ο τρελλός κουρσάρος επίσης φυλακίζει τους δύο ναύτες που ο Μπλεκ έχει αφήσει ελεύθερους.

Τεύχος 78, Ο Τρελλός Κουρσάρος, 16 Δεκεμβρίου 1970, δρχ.2.
Ακολουθώντας ίχνη των 2 φίλων του, ο Μπλεκ ανακαλύπτει τη σπηλιά - πλοίο όπου ο Πορτογάλος τον απειλεί με κανόνι, ενώ οι υπόλοιποι είναι φυλακισμένοι. Καταλαβαίνοντας την τρέλλα του Πορτογάλου ο Μπλεκ προσποιείται και αναλαμβάνει υπαρχηγός του τρελλού. Την ώρα του ύπνου ο Μπλεκ του επιτίθεται αλλά ό Πορτογάλος που περίμενε την επίθεση, τον απωθεί και τον πυροβολεί με το κανόνι.

Ο Μπλεκ γλυτώνει την τελευταία στιγμή και τον βγάζει εκτός μάχης, ελευθερώνει τους υπόλοιπους και βλέπουν τον θησαυρό. Οι δύο ναυτικοί απειλούν τους φίλους μας και με μέρος του θησαυρού προσπαθούν να ξεφύγουν. Μια αγγλική φρεγάτα που άκουσε το κανόνι έχει πλησιάσει και οι δύο ναυτικοί σκοτώνονται από τα πυρά των άγγλων. Ο Μπλεκ και οι φίλοι με το θησαυρό, αναγκαστικά προσπαθούν να διαφύγουν από το βάθος της σπηλιάς ενώ οι άγγλοι επιτίθενται. Ο τρελλός Πορτογάλος ξυπνά και μπροστά στην επίθεση των άγγλων πυροβολεί με το κανόνι ώσπου ανατινάζεται μαζί με την σπηλιά και τους άγγλους.

Οι φίλοι μας διαφεύγουν με τον πολύτιμο για τον αγώνα θησαυρό κι εδώ τελειώνει άλλη μια περιπέτεια του ξανθού γίγαντα που έχει μείνει ζωντανή στη μνήμη μας μετά από 40 χρόνια.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Ρόϋ της Ρόβερς


Το δίλημμα του Charlie.

Μετά την συναρπαστική -όπως εξελίχθηκαν οι διακοπές μας- περιπέτεια στην Ισπανία, ήρθε η ώρα της επιστροφής στις γνωστές υποχρεώσεις. Θα ήταν Σεπτέμβρης του ’74 όταν αντιμετωπίζαμε ως Κυπελλούχοι Αγγλίας για το «Charity Shield» την Πρωταθλήτρια, η Bridgewall πρέπει να ήταν. Μπήκαμε στο Στάδιο, δεν ήταν το Wembley σίγουρα, κρατώντας τα δύο κύπελλα που με τόσο κόπο είχαμε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά και σας διαβεβαιώνω ότι με ιδιαίτερη χαρά θα δεχόμασταν και ένα τρίτο, έστω και άτυπο.
Εξάλλου μόνο και μόνο ο λόγος της θέσπισης του «super cup» που ήταν φιλανθρωπικός, αρκούσε στο να μας κάνει να ασχοληθούμε σοβαρά και με αυτό το τρόπαιο.
Με το ξεκίνημα λοιπόν του ματς όλοι αναρωτιόμαστε αν θα τα καταφέρναμε εξίσου καλά και στο μεγάλο Ευρωπαϊκό κύπελλο, που μας περίμενε σε λίγο καιρό. Όλοι, εκτός από τον Charlie Carter που είχε δυστυχώς άλλα στο μυαλό του…

Και ήταν τέτοια η ειρωνεία της τύχης, ο παίκτης που είχε την προηγούμενη χρονιά σχεδόν μόνος του αποκλείσει την Bridgewall σε εκείνο το μεγάλο ημιτελικό, να της χάριζε τον πρώτο τίτλο της νέας περιόδου! Περισσότερη απογοήτευση θα είχαν βέβαια οι πιτσιρικάδες οπαδοί του, ο αυτοεπονομαζόμενος και «στρατός του Charlie» που είχαν κατασκηνώσει πίσω από τα goalpost, περιμένοντας ανυπόμονα να αποθεώσουν το ίνδαλμα τους. Αυτούς σίγουρα δεν θα ήθελε αν μη τι άλλο να τους απογοητεύσει πάνω απ’όλα ο τερματοφύλακάς μας και έπειτα εμάς τους υπόλοιπους.


Απ' τα πρώτα όμως λεπτά φάνηκε ότι η σκέψη του έτρεχε αλλού. Με το πρώτο επικίνδυνο σουτ των αντιπάλων μας έπεσε πολύ καθυστερημένα, η μπάλα του ξέφυγε και ανενόχλητος σκόραρε ένας παίκτης της Bridgewall νωρίς, νωρίς. Το άσχημο αυτό ξεκίνημα μας επηρέασε δυστυχώς όλους, καθώς η δικαιολογία του Charlie πως ήταν αφηρημένος δε μας αρκούσε και φυσικά όπως συνήθως γίνεται σ’αυτές τις περιπτώσεις, τα λάθη πολλαπλασιάσθηκαν. Λίγο μετά, ο Goeff πιεζόμενος έξω από την περιοχή μας επιχείρησε ένα γύρισμα, όμως ο Carter αιφνιδιάσθηκε ξανά και δοκίμασε να διώξει άτσαλα με το πόδι. Θέλετε το αποτέλεσμα;
Φυσικά και η μπάλλα κατέληξε για δεύτερη φορά στα δίχτυα μας με καραμπόλα μάλιστα, ενώ οι οπαδοί της Bridgwall παραληρούσαν στις εξέδρες.
Το χειρότερο για τον Charlie ήρθε στην ανάπαυλα, όταν ακόμη και οι νεαροί φίλοι του τον αποδοκίμασαν, ενώ ο Tony του ζήτησε μέσα στα αποδυτήρια να δώσει εξηγήσεις για την απόδοσή του, ενώπιον όλων μας.


«Εντάξει, θα σας τα πω όλα» είπε και έβγαλε από το ντουλάπι του μία κασέτα. «Τώρα θα δοκιμάσετε μια μεγάλη έκπληξη».
Έβαλε την κασέτα σ’ένα μαγνητόφωνο και όλοι μας ακούσαμε τον ίδιο, σε μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία ενός pop τραγουδιού! («με λένε γάτο και μ’αρέσει να νιαουρίζω κοντά σου…» κι άλλες τέτοιες σαχλαμαρίτσες). Τα λόγια δεν άξιζαν βέβαια, όμως ο ρυθμός ήταν συμπαθητικός και η φωνή του Charlie επαγγελματική!!!

Ακούστηκαν πολλά θετικά σχόλια από τους περισσότερους συμπαίκτες μου, ενώ ο τερματοφύλακας μας μας εξηγούσε πως ούτε ο ίδιος γνώριζε για το κρυφό ταλέντο που διέθετε, έως ότου πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό και κέρδισε. Κάποιος manager που τον είχε ακούσει, τον έπεισε λοιπόν να υπογράψει συμβόλαιο. Εκείνο που άγχωσε τον Charlie ήταν ότι τον πίεζαν να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το τραγούδι, κάτι που δεν ήθελε ο ίδιος για να μη μας προδώσει…

«Μη στεναχωριέσαι» του είπα ενώ βγαίναμε για το β’ημίχρονο. «Αν ακολουθήσεις τη μουσική, θα σε αντικαταστήσουμε με τον καλύτερο goalkeeper! «Εννοείς τον Τubby Morton;». «Ακριβώς. Ο Tubby έκανε προπονήσεις και βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Ηρέμησε λοιπόν και συγκεντρώσου στο ματς».
Δεν ήταν αλήθεια φυσικά, αφού ο Τubby επηρεασμένος από τον παλαιότερο τραυματισμό του, απείχε πολύ ακόμη από τον γνώριμο εαυτό του. Αυτό δεν το είπα στον Charlie εσκεμμένα για να μη του δημιουργήσω περισσότερες τύψεις. Εξάλλου η Melchester είναι μεγάλος σύλλογος και η άκρη θα βρισκόταν με κάποιο τρόπο.

Περιτό να σας πω πόσο διαφορετικός εμφανίσθηκε ο Carter στο δεύτερο μέρος του αγώνα. Μάλιστα από δική του μακρινή πάσα πέτυχα να μειώσω το σκορ, ενώ στη συνέχεια σημειώσαμε και δεύτερο τέρμα με τον Blackie, ισοφαρίζοντας σε 2-2. Ο τερματοφύλακας μας έδειξε τη μεγάλη του κλάση και στα τελευταία λεπτά, όταν με εκπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε ένα κοντινό σουτ-βολέ για να γνωρίσει έτσι την αποθέωση από το κοινό του!




















«Ευτυχώς που τον ηρέμησες», έκανε σιγά ο Gray για να προσθέσει «Δεν του είπες όμως όλη την αλήθεια. Ίσως τελικά αναγκασθούμε να παίξουμε στο Κύπελλο Κυπελλούχων χωρίς καλό γκολκίπερ!!!»

Είχε δυστυχώς, απόλυτο δίκιο…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

El Jabato


El Jabato είναι ο ήρωας μιας σειράς ισπανικού κόμικ, που δημιουργήθηκε το 1958 από τον συγγραφέα Víctor Mora και σχεδιάστηκε κυρίως από τον Francisco Darnís. Το θέμα του El Jabato και το cast των χαρακτήρων ήταν παρόμοια με αυτά των άλλων σειρών που δημιουργήθηκε από τον Mora, κυρίως με τον Capitán Trueno, αν και ο El Jabato βρίσκεται στην αρχαία Ρώμη, ενώ ο Trueno ήταν ένας ιππότης, περιπλανώμενος στο Μεσαίωνα.

Αφορά τις περιπέτειες δύο πολεμιστών της Ιβηρικής, ο El Jabato και ο γιγάντιος, λαίμαργος Ταύρος, οι οποίοι λαμβάνονται από τα γενέθλια εδάφη τους από τα ρωμαϊκά στρατεύματα εισβολής. Ένας τρίτος χαρακτήρας είναι η Claudia, ένα κορίτσι από τη Ρώμη το οποίο τελικά ασπάζεται τον Χριστιανισμός και εισάγεται επίσης στην πρώτη έκδοση της σειράς.
Ένα τέταρτος χαρακτήρας που προστέθηκε στη συνέχεια ήταν ο Fideo de Mileto (Phideus της Μιλήτου), ένας πολύ μικροκαμωμένος Έλληνας ποιητής με τη λύρα του, που βασανίζει Taurus με ατελείωτες στίχους του, με την οποία αφηγείται τις περιπέτειες των φίλων του. Αργότερα, περισσότεροι χαρακτήρες προστέθηκαν: ένα αγόρι με το όνομα Τάι-Λι, μια τίγρη που ονομάζεται Bambu, και έναν πίθηκο που ονομάζεται Bongo.



Η σειρά ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στην Ισπανία, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της δικτατορίας. Η βασική σειρά είχε μια αδιάκοπη κυκλοφορία 381 τευχών, πριν αυτή επηρεαστεί από την ισπανική κρίση κόμικς που επηρέασαν τελικά όλους τους ισπανικούς τίτλους. Είχε επίσης μια πρόσθετη σειρά από περιπέτειες που δημοσιεύθηκε στο εσωτερικό του περιοδικού με τίτλο «El Capitán Trueno Extra", μεταξύ των τευχών 176 και 333.

Στην Ελλάδα την 1η Αυγούστου του 1975 κυκλοφορεί το περιοδικό Δυναμικό Αγόρι όπου η βασική του ιστορία ήταν ο Ελ Ζάμπατο. Ήταν δε τόσο σημαντική για το περιοδικό που όλα τα εξώφυλλα της σειράς τουλάχιστον μέχρι το τεύχος 60 είχαν αποκλειστικά μια σκηνή από αυτή την περιπέτεια.




















Ελ Ζαμπάτο: Ο Ζαμπάτο, σε αντίθεση με τον Τρουένο, είναι ένας Ίβηρας αγρότης ταπεινής καταγωγής που μάχεται κατά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Φυσιογνωμικά μοιάζει πολύ με τον Τρουένο, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η μορφή ήταν το πρότυπο-στερεότυπο της εποχής. Υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της ελευθερίας θα αγωνιστεί κατά της καταπίεσης των δικτατορικών κυβερνήσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του κόσμου. Ζει ως φυγόδικος και ενώ αρχικά συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους και καταλήγει μονομάχος στο Κολοσσαίο, στη συνέχεια ακολουθεί τα χνάρια του μεγάλου του «αδερφού», στον αγώνα κατά των τυράννων. Στην αρχή κυκλοφορεί γυμνός από τη μέση και πάνω, αλλά μετά τα καμπανάκια της λογοκρισίας αναγκάζεται να κλέψει μια πανοπλία που θα γίνει σήμα κατατεθέν του.
Ταύρος:Αντίστοιχο του Γολιάθ, ο Ταύρος είναι ο γιγαντιαίος φίλος του Ζαμπάτο, μόνο που η φιγούρα του δεν είναι καρικατούρα. Αντάρτης, αγρότης κι αυτός είναι ο αχώριστος σύντροφος του σε όλες τις μάχες, με πολύ πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά από τον Γολιάθ. Αγαπημένη συνήθεια εκτός από το φαγητό η καταστροφή της λύρας του Φηδεία. Θεωρείται ότι ο χαρακτήρας του εμπνεύστηκε από τον Ούρσο τον υπάλληλο του Λυγιά στο «Quo vadis».
Φηδείας της Μιλήτου:Η πιο διασκεδαστική φιγούρα της ιστορίας, εμφανίζεται στο 113ο τεύχος για να συμπληρωθεί η τετράδα. Είναι ένας Έλληνας κοκαλιάρης μουσικός που τραγουδά απαίσια και ήρθε στο κόμικ για να χαλαρώσει την πίεση της λογοκρισίας που απαιτούσε λιγότερη βία. Είναι εντελώς αδύναμος(ακόμα και η Κλαύδια παλεύει καλύτερα) αλλά αρκετές φορές εξουδετερώνει εχθρούς … με τη λύρα, είτε χτυπώντας τους είτε παίζοντας μουσική.
Κλαύδια:Η αιώνια νύφη, της ιστορίας είναι η πανέμορφη ρωμαία Κλαύδια, κόρη ενός σημαντικού συγκλητικού που έχει ασπαστεί το Χριστιανισμό. Ερωτεύεται τον Ζαμπάτο από το πρώτο τεύχος και τον βοηθά να ξεφύγει από τους συμπατριώτες της. Όπως η Ζίγκριντ, θα προκαλέσει την φρανκική λογοκρισία με το να μην παντρευτεί τον ήρωα, αλλά να συμμετέχει στις περιπέτειες σαν ισότιμο μέλος. Η απαγωγή της από όσους την επιθυμούσαν γίνεται αφορμή για την έναρξη αρκετών περιπετειών. Θα παραμείνει πιστή στο Ζαμπάτο παρόλο που δε θα την αποκαταστήσει ποτέ.



Η ιστορία αρχίζει στην Ισπανία που κυριαρχείται από τους Ρωμαίους. Στο πρώτο επεισόδιο ο Ζαμπάτο πιάνεται σκλάβος φθάνει στη Ρώμη, όπου πωλούνται με τον Ταύρο ως μονομάχοι για «άρτο και θέαμα» . Ο τίτλος του πρώτου κεφαλαίου είναι που ονομάζεται " Σκλάβος της Ρώμης."Καταφέρνουν να ξεφύγουν με άλλους σκλάβους και με το καθεστώς τους ως απόβλητοι, τους προσφέρεται η ευκαιρία να αναλάβουν μια σειρά από ταξίδια που θα τους παρέχουν χίλιες περιπέτειες, στις διάφορες τοποθεσίες. Άγνωστα νησιά, σεισμοί, δράκοντες, χαμένες πόλεις ... Έτσι, οι ήρωες επισκέπτονται μια σειρά από μυθολογικές τοποθεσίες: Το νησί της Kράαν, την Αφρικανική ζούγκλα, τη χώρα των Χετταίων, την Καρχηδόνα, τα Ρωμαϊκά τσίρκο, τη χώρα των Αμαζόνων, μια υποβρύχια πόλη, την Αίγυπτο των Φαραώ, τη Γαλατία των Δρυιδών (χωρίς το χωριό των τρελών), προϊστορικά τέρατα, Κίνα, Ιαπωνία, Νορβηγία, , ο μύθος των σειρήνων, και ούτω καθεξής μέχρι που περιορίζεται από την λογοκρισία η οποία αποτρέπει τις βίαιες σκηνές σε όλη την σειρά, πράγμα που πρόκειται να μειώσει το ενδιαφέρον μέχρι να σταματήσει να λειτουργεί.

Όλοι όσοι μεγάλωσαν στην δεκαετία του 70 σίγουρα γνωρίζουν καλά τον Ζάμπατο αφού αποκλείεται να μην διάβασαν το δημοφιλές Αγόρι όπου η ιστορία αυτή ήταν επικεφαλής για πάρα πολλά χρόνια.

Πηγές : Wikipedia - Greekcomics