Ο ΡΟΫ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ (συνέχεια)

Το κλίμα στην έδρα των αντιπάλων μας ήταν φανταστικό. Αμέσως μόλις κάναμε την εμφάνισή μας στον αγωνιστικό χώρο οι Ολλανδοί οπαδοί «χάλασαν τον κόσμο» με τις ιαχές τους, αλλά εμείς δε φοβηθήκαμε, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που θα παίζαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Γνωρίζοντας ότι η Ζίντεν θα ξεκινούσε –αναγκαστικά- πολύ επιθετικά (αφού χρειαζόταν να μας βάλει δύο γκολ) κάναμε ότι ακριβώς δεν περίμενε. Δηλαδή φουλ επίθεση! Με τη σέντρα, έδωσα τη μπάλα δίπλα μου στον Τζάμπο Τράνζον και εκείνος τη γύρισε στον Τζίμυ Σλέϊντ, που ερχόταν με ορμή από την άμυνά μας. Όλοι πίστεψαν πως θα επιχειρούσε γέμισμα, όμως αυτός πάσαρε ακόμη πιο πίσω στο Μπάξτερ που με μία αστραπιαία τραβέρσα βρήκε στο αντίθετο άκρο της επίθεσής μας τον ήδη προωθημένο Ντέρυ και εκείνος την άνοιξε ακόμη περισσότερο, για τον Βέρνον Έλλιοτ. Η υπέροχη σέντρα του αριστερού μας εξτρέμ κατέληξε στην καρδιά της μικρής περιοχής, εκεί όπου ο Λόφτυ πήρε μια παλικαρίσια κεφαλιά από δυο μπακ της Ζίντεν και μου πρόσφερε έτοιμο γκολ. Έτσι, με ένα μονοκόμματο βολέ πάνω στην κίνηση ξετίναξα τα δίχτυα τους και βρεθήκαμε με «αέρα» δύο τερμάτων. Όλα κυλούσαν ιδανικά για μας, παρά τη μεγάλη πίεση που δεχθήκαμε στη συνέχεια. Οι Ολλανδοί, που κάθε άλλο παρά κατέθεσαν τα όπλα, γρήγορα βρέθηκαν σε θέση βολής, όμως η εξαιρετική εμφάνιση του Τάμπυ μας κρατούσε μέσα στον αγώνα.

Ο Τσάρλυ Κάρτερ -που παρακολουθούσε από τον πάγκο- είχε μείνει άναυδος από τη μεγαλειώδη φόρμα του «ανταγωνιστή» του, έως τη στιγμή που μία δύσκολη φάση μπροστά στα καρέ μας είχε σαν αποτέλεσμα την ισοφάριση και τον τραυματισμό του Μόρτον! Οι Ολλανδοί οπαδοί στις κερκίδες πίστεψαν τότε πως ο δρόμος της πρόκρισης θα άνοιγε για τη δική τους ομάδα. Με συνεχείς ιαχές προσπάθησαν να μας ρίξουν το ηθικό, τη στιγμή που ο Τάμπυ έβγαινε υποβασταζόμενος εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ο Τόνυ είχε όμως δώσει ήδη την εντολή στον Τσάρλυ να βγάλει τη φόρμα του και να περάσει στο παιχνίδι. Τον θυμάμαι να βαδίζει αγέρωχα προς την εστία μας, όπου και πήρε ξανά τη γνώριμη θέση του έπειτα από αρκετό καιρό.
Ο Κάρτερ ήταν φανταστικός εκείνο το βράδυ. Οι εκτινάξεις του «έκοψαν τα πόδια» των αντιπάλων μας, ενώ στον πάγκο μας όλοι θριαμβολογούσαν και περηφανεύονταν πως διαθέταμε δύο εξίσου σπουδαίους τερματοφύλακες. Είχαμε φθάσει στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, όταν είδα τον προπονητή μας να κάνει προς εμένα και τον Μπλάκυ μία χαρακτηριστική χειρονομία με τις παλάμες του, δείγμα πως πίστευε ότι θα έπρεπε να περάσουμε στην επίθεση. Οκτώ παίκτες μας συνδυάσθηκαν γρήγορα –σύμφωνα με το σινιάλο-και με μία κάθετη μπαλιά βρέθηκα σε θέση βολής μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ένα χέρι με έσπρωξε από πίσω, χωρίς ωστόσο να ακούσω σφύριγμα του διαιτητή και «κουτρουβάλησα» με τη μπάλα να κυλάει μπροστά μου. Πριν ακόμη σηκωθώ, της έδωσα πεσμένος ένα «μυτάκι» και την έστειλα στη γωνία του γκολκίπερ της Ζίντεν, ο οποίος ούτε καν πρόλαβε να πλονζάρει. Τα πάντα είχαν τελειώσει. Σε 2-3 λεπτά ο διαιτητής σφύριξε το τέλος εκείνου του ματς, που μας έδωσε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.




















Φεύγοντας προς τα αποδυτήρια, όλοι αναρωτιόμαστε ποιον από τους δύο θα κρατούσε για βασικό τερματοφύλακα ο Στορμ, έως ότου είδαμε τον Τάμπυ να συγχαίρει τον Κάρτερ λέγοντάς του πως είχε αποφασίσει, κατόπιν παραίνεσης του τεχνικού μας, να αναλάβει προπονητής της εφηβικής ομάδας της «Ρόβερς» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον «γάτο», τον οποίο βέβαια θα αντικαθιστούσε όσες φορές υπήρχε ανάγκη. Δώσαμε τις ευχές μας και στους δύο τους και μπήκαμε ανακουφισμένοι λίγες ώρες αργότερα στο αεροπλάνο που θα μας γύριζε στην Αγγλία. Ο διπλός στόχος είχε επιτευχθεί. Ξανακερδίσαμε το γκολκίπερ μας και απαλλαχθήκαμε από το εμπόδιο της Ζίντεν, που ήταν από τις πιο επικίνδυνες ομάδες στη διοργάνωση.