 |
| "Προσπάθησα να του εμφυσήσω κάτι από τα πιστεύω μου..." |
Οι λιγοστοί συγγενείς και φίλοι που είχαν συνοδέψει στην τελευταία του κατοικία τον υπερήλικα Γιώργο Θαλασσινό, άρχισαν να κατευθύνονται προς το καφενεδάκι του Κοιμητήριου στον Κόκκινο Μύλο, όπου αναπαύθηκε ο εκλιπών. Εκεί βρέθηκε διαθέσιμος τάφος, εκεί τελέστηκε και η απλή κηδεία, σύμφωνα και με την τελευταία θέληση του θανόντα, ο οποίος δεν επιθυμούσε να επιβαρύνει την οικογένειά του με άσκοπα έξοδα. Ενώ ένα ψιλόβροχο ξεκινούσε να πέφτει από τον ουρανό, ο Αιμίλιος και η σύζυγός του, οι θετοί γονείς του ήρωά μας, ασχολούνταν με το να μοιράσουν τους καλεσμένους τους στα τραπέζια που τους αναλογούσαν. Το κατάστημα είχε χωριστεί στα δύο, αφού, ακριβώς δίπλα, μία άλλη οικογένεια παρέθετε τον δικό της «καφέ της παρηγοριάς», όπως συνηθίζεται να λέγεται αυτή η κοινωνική συνάντηση που ακολουθεί τις Χριστιανικές τελετές, για τον ύστατο αποχαιρετισμό όσων «αποδημούν εις Κύριον».