(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)
Ίσως πολλοί να
παραξενευτούν (εννοώ τους αναγνώστες του ιστολόγιού μας) με τις τελευταίες
αναρτήσεις μου εδώ, καθώς το δράμα που βιώνει η χώρα (με σχεδόν μια εκατοντάδα
νεκρούς και αγνοούμενους από τη φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική) θα
επέβαλλε μια «εκκωφαντική» σιγή, αντί για αρθρογραφία. Γεγονός είναι πάντως, ότι
προσωπικά βρίσκω σαν διέξοδο το γράψιμο προκειμένου να ξεχάσω την εφιαλτική
πραγματικότητα με το χαμό τόσων αθώων ψυχών, που δυστυχώς δεν γυρίζουν πίσω...
Ιδιαίτερα όταν η συγγραφή αναφέρεται στις μνήμες των «χάρτινων» ηρώων που όλοι
αγαπήσαμε και που σαν «φάρος» ελπίδας φωτίζουν τα βιώματα από τις καλοκαιρινές
διακοπές του παρελθόντος. Ας είναι λοιπόν αυτός ο συνειρμός, έστω και έμμεσα,
ένα αφιέρωμα σε όλους αυτούς τους συνανθρώπους που δεν βρίσκονται πια κοντά
μας, αρπαγμένοι στον όλεθρο από μια καταραμένη συγκυρία που τους χτύπησε ακριβώς τις στιγμές της
χαλάρωσης, όταν απολάμβαναν τα μπάνια τους ή τη δροσερή αύρα του ανέμου στις
παραθεριστικές (και όχι μόνο) κατοικίες τους...