ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΗΡΩΑ…
Ήταν ένα βροχερό, χειμωνιάτικο πρωινό του 1962, όταν ο Μικρός Σερίφης κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα περίπτερα Αθηνών και περιχώρων. Το ημερολόγιο έγραφε Τρίτη 13 Νοεμβρίου 1962…
Το νεαρό Ελληνόπουλο έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στην Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Πλατεία Συντάγματος. Προχώρησε, όμως και παρακάτω. Κατέβηκε Θησείο, Πετράλωνα, έφτασε μέχρι Αιγάλεω και Χαϊδάρι. Και μετά γύρισε από τις φτωχογειτονιές του Περιστερίου, ανέβηκε Γαλάτσι, πήγε στις αραιοκατοικημένες περιοχές της Ηλιούπολης και της Αργυρούπολης. Κι αφού περπάτησε παράλληλα με την παραλιακή λεωφόρο, έφτασε στον Πειραιά, χώθηκε στην Αγία Σοφία και στα Μανιάτικα, πέρασε κι από την Παλιά Κοκκινιά…
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, συνάντησε χιλιάδες ανθρώπους. Γνωρίστηκε μαζί τους, έκανε παρέα σε φοιτητές και σε δασκάλους…
Αυτό, όμως, που τον ενθουσίασε περισσότερο ήταν η επαφή του με τα παιδιά! Τον αγάπησαν και τα αγάπησε, από την πρώτη στιγμή! Ένιωθαν μεταξύ τους πολύ όμορφα συναισθήματα… Έτσι, δεν μπορούσε να μην τα ξαναδεί… Γι’ αυτό και τους έδωσε την υπόσχεση πως, κάθε Τρίτη, θα έρχεται να τα συναντά!
Και όχι μόνο δεν ξέχασε την υπόσχεσή του αλλά δεν έπαψε να πηγαίνει στο ραντεβού τους, ακόμα κι όταν τα παιδιά εκείνα μεγάλωσαν κι έκαναν τα δικά τους παιδιά. Καινούριες γενιές γνώρισαν κι εκείνες τον Μικρό Σερίφη. Τα χρόνια μπορεί να περνούσαν, όμως εκείνος παρέμενε πάντα Μικρός. Λες και η νιότη του θρέφονταν από τη νιότη των μικρών του φίλων…
Φυσικά, δεν έχασε την επαφή του και με τα πρώτα εκείνα παιδιά που είχε γνωρίσει εκείνο το βροχερό πρωινό του 1962. Όχι. Εκείνος, άλλωστε, δεν κρύφτηκε ποτέ. Όποτε κάποιος μεγάλος ήθελε να τον συναντήσει, μπορούσε.
Όμως, οι καιροί άλλαξαν! Οι άνθρωποι, πια, έπαψαν να δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στα συναισθήματα και τις παλιές φιλίες. Κι ο Μικρός Σερίφης, ξεχάστηκε…
Μάταια πήγαινε στο καθιερωμένο ραντεβού της Τρίτης… Κάθε φορά συναντούσε όλο και λιγότερους…
Έτσι, θες από κάποια ξαφνική ασθένεια, θες από μια κακή στιγμή της τύχης, ένα πρωινό Τρίτης, ο καλός μας φίλος έμεινε στο σπίτι… Δεν πήγε στο ραντεβού…
Εκείνοι οι λίγοι που πήγαν, τον περίμεναν μάταια! Κι επειδή, όπως είπαμε, οι καιροί άλλαξαν, γρήγορα τον ξέχασαν κι αυτοί…
Τα χρόνια πέρασαν… Ο Μικρός Σερίφης, έπαψε πια να είναι Μικρός. Δεν είχε κοντά του τους μικρούς του φίλους για να του δίνουν κάτι από τη ζωντάνια τους… Έτσι, αναπόφευκτα, ο χρόνος άφησε και σ’ αυτόν τα σημάδια του…
Πριν λίγα χρόνια τον συναντήσαμε να πίνει καφέ στο μπαρ ενός γνωστού ξενοδοχείου της πρωτεύουσας. Δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκε που μας ξαναείδε! Το άλλοτε σπινθηροβόλο βλέμμα του, άστραψε ξανά! Όσο για μας, τι να σας πούμε… Αισθανθήκαμε πολλές ενοχές για όλα αυτά τα χρόνια που τον είχαμε ξεχάσει.
Έτσι, αποφασίσαμε να του δώσουμε εμείς, αυτή τη φορά, μια υπόσχεση: να τον συναντάμε όσο πιο συχνά μπορούμε για να μας διηγείται τις ιστορίες του!
Κι έτσι έγινε! Ο αγαπημένος μας ήρωας, ξαναέγινε αγαπημένος μας!
Μπορεί τον χρόνο να μην μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω, ωστόσο τίποτα δεν μας εμποδίζει να βλέπουμε ξανά τον Σερίφη μας Μικρό! Και πλέον, είμαστε εμείς αυτοί που επιζητούμε την παρουσία του… Γιατί, αν κι εκείνος είναι πια 49 ετών, έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας μεταδίδει μια τρομερή ζωντάνια και αυτοπεποίθηση!
Και αν και θέλουμε εμείς να του το πούμε, όταν τον κοιτάζουμε στα μάτια ακούμε εκείνον να μας το λέει καθαρά: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Για το http://www.mikrosserifis.blogspot.com/
