Χτες το βράδυ, καθώς παρατηρούσα τις συνήθειες και τον τρόπο ζωης των παιδιών μου, έκανα μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Θέλησα να συγκρίνω την καθημερινότητα μου με το σήμερα και διαπίστωσα οτι η ζωή μας ήταν πολύ απλή, λιτή αλλά ανθρώπινη.
Δεν είχα computer ή κινητό τηλέφωνο αλλά ποτέ δεν ένιωσα μόνος μου. Η αλάνα της γειτονιάς μας ή οι ήσυχοι δρόμοι από αυτοκίνητα γύρω από το σπίτι μας κατά το απογευματάκι θα έσφυζαν από ζωή. Τα παιχνίδια που παίζαμε δεν είχαν ίχνος πονηρίας ή δόλου, δεν είμασταν καθόλου ανταγωνιστικοί σύμφωνα με την αμερικάνικη θεώρηση "Τhe first is first and the second is nothing". Δεν ακουγόντουσαν βωμολοχίες και η γνωστη λέξη που εκφράζει τον σύγχρονο νεοέλληνα ήταν άγνωστη για τα παιδιά του Δημοτικού.
Μασούσα τσίχλες ΑΝΤΑΜΣ, αυτές με την κίτρινη συσκευασία και με απλή γεύση μέντας, χωρίς πρόσθετες τεχνητές γεύσεις που συναντάμε σήμερα. Που και που, με λεφτά της γιαγιάς αγόραζα και τσίχλες - τσιγάρο στην ανάλογη συσκευασία, αυτές με το ροζαλί χρώμα.
Δεν κρύβω ότι έτρωγα γαριδάκια ΠΟΠΑΙ, αλλά δυστυχώς δεν είχα σιδερόμπρατσα αποτελέσματα.
Μάζευα κάποια εποχή αυτοκόλλητα ΤΑΡΖΑΝ από μια γκοφρέτα που υποσχόταν σαν δώρο ένα ποδήλατο και μια ποδοσφαιρική μπάλα( δώρα τόσο πολύ κοινότυπα σήμερα αλλά για μένα τότε ήταν ονειρεμένα). Ποτέ κανείς δεν τα κέρδιζε γιατί έλειπαν πάντα 2-3 συγκεκριμένα νούμερα. Λαχταρώ επίσης την γεύση της ΣΑΦΑΡΙ που συνοδευόταν με αυτοκόλλητα από στιγμιότυπα της άγριας ζούγκλας.
Το αγαπημένο μου παγωτό ήταν της ΑΣΤΥ, ξυλάκι με παγωτό φυστίκι, γεύση που σήμερα δεν μπορώ να την βρω πουθένα. Δεν μπορω να ξεχάσω την Νοτσιολα και Γκρατσιέλα της ΔΕΛΤΑ αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Αναμνήσεις τόσο μακρινές αλλά τόσο γλυκές και αθώες.
Εσεις θυμάστε ανάλογες συνήθειες από τα παιδικά σας χρόνια που ενδεχομένως να θυμίσουν και προσωπικές μου εμπειρίες που έχουν σβηστεί από το πέρασμα το χρόνου?