Την Παρασκευή 30 Ιουνίου του 1972 ένα νέο κοριτσίστικο περιοδικό μεγάλου μεγέθους (διαστάσεων 20,5 Χ 28 εκατοστών), πήρε τη θέση του στα περίπτερα της χώρας. Το εξέδιδαν οι -γνωστές ήδη από την έκδοση του «Γκολ»- «Εκδόσεις 2001-Νίκος Δεληγιώργης & ΣΙΑ ΟΕ» και ονομαζόταν «Μανίνα», με υπότιτλο «το μοναδικό περιοδικό για κορίτσια». Η έδρα του βρισκόταν στην οδό Μενάνδρου 68, ήταν 20σέλιδο και κόστιζε δραχμές 3. Το Copyright ανήκε στο διεθνές πρακτορείο Τύπου I.P.C. London, Syndication International.
Διευθύντριά του περιοδικού ήταν η σύζυγος του εκδότη κα
Λίνα Δεληγιώργη, με διευθυντή σύνταξης τον
Κ. Μπαζαίο. Ο τίτλος που επελέγη είχε να κάνει είτε με την συνονόματη πρωταγωνίστρια της βασικής του εικονογραφημένης ιστορίας που ήταν «Η ζωντανή κούκλα της Λίνας», είτε με την
Μανίνα Μπαζαίου, που συμμετείχε στην ομάδα των συντελεστών της έκδοσης.
Οι σελίδες εναλλάσσονταν από ασπρόμαυρες σε διχρωμία και οι αρχικές ιστορίες ήταν τέσσερις: πλην της προαναφερομένης υπήρχαν “The Cat Girl”, “Jackie and the Wild Boys” (του Alberto Giolliti από το “Princess-Tina” comic) και το πολύ συγκινητικό “No tears for Molly”.
Από το δεύτερο τεύχος (εβδομάδα 7-14 Ιουλίου) στις περιεχόμενες σειρές προστέθηκε και η «Σκανδαλιάρα».
Έτσι λοιπόν οι Ελληνίδες κοπέλες αποκτούσαν πλέον το δικό τους «Μοντέρνο εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης για όλα τα κορίτσια» όπως χαρακτηριζόταν στο εσωτερικό του, όπου εκτός των εικονογραφημένων περιέχονταν και μερικά άλλα στοιχεία:
Μίνι αφιερώματα (συνήθως στη δεύτερη σελίδα, όπισθεν του εξωφύλλου) για κάποιους «σταρ» της εποχής (π.χ. τεύχος 2, Βίκυ Λέανδρος), ή -στο κάτω μέρος αρκετών σελίδων- κάποια ρητά ή αποφθέγματα σπουδαίων ανδρών (τα «διαμαντάκια»), σύντομες συμβουλές αστρολογικού χαρακτήρα, αλλά και αυτό- έπαινοι της σύνταξης για τα περιοδικά της εταιρίας.
Στο οπισθόφυλλο υπήρχε αρχικά η «σελίδα των ιδεών» με την «γκαρνταρόμπα της Μανίνας», μια χαρτοκοπτική που εισήγαγε τα κοριτσάκια στον κόσμο του γυναικείου ενδύματος!
Πριν ακόμη συμπληρωθεί χρόνος από την ημερομηνία κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους, είχαν ήδη προστεθεί οι στήλες «Μεταξύ μας» (που περιελάμβανε απαντήσεις της εκδότριας σε επιστολές), «Τα άστρα μιλούν σ’ εσάς» (εβδομαδιαίος ωροσκόπος), «Είναι δικό μου» (με ανέκδοτα αλλά και σκιτσάκια που έστελναν οι αναγνώστριες) και οι ιστορίες «Τουϊνγκυ Περλ, το κορίτσι λάστιχο» (κόμικς strip που δημοσιευόταν σε μικρά καρέ) και «Ένα κορίτσι χωρίς όνομα».
Ακόμη, στο τεύχος 43 προσφέρθηκε ένα εικονογραφημένο «Σήριαλ» 24 σελίδων, που χαρακτηριζόταν ως «το Λεύκωμα του δημοφιλούς καλλιτέχνη» David Cassidy.
Ήταν η απαρχή των ένθετων αφιερωμάτων που –κατά την επόμενη δεκαετία- θα έπαιρναν τη μορφή πλημμυρίδας στην ύλη του περιοδικού!
Ας μην ξεχνάμε βέβαια σε ποια εποχή βρισκόμαστε. Εκείνο το καλοκαίρι -όταν πρώτο-εμφανίσθηκε η «Μανίνα», ήταν το έκτο κατά σειρά που οι Έλληνες βίωναν την αγκύλωση του δικτατορικού καθεστώτος. Ήταν μια παρατεταμένη περίοδος καταπίεσης και περιορισμών, τόσο για τη νεολαία που ασφυκτιούσε στα πανεπιστήμια και στο στρατό, όσο και για τους μεγαλύτερους που αναζητούσαν τρόπους πολιτικής έκφρασης ή –οι λιγότερο συνειδητοποιημένοι- την εκτόνωση στους «άρτους και τα θεάματα» που απλόχερα πρόσφεραν οι στρατοκράτες.
Ωστόσο, η λογοκρισία είχε, σχετικά, χαλαρώσει και οι συνταγματάρχες σχεδίαζαν μία σταδιακή μετάβαση σε μία πιο ήπιας μορφής διακυβέρνηση (για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα).
Άλλωστε τρία χρόνια νωρίτερα, οι λογοκριτές της χούντας είχαν επιτρέψει την έκδοση του δημοφιλούς «Μπλεκ», ενός Αμερικανού μεν ήρωα, που όμως αγωνιζόταν για ελευθερία και δικαιοσύνη. Η «Μανίνα» δεν επεδίωκε να επιφέρει τέτοιου είδους ανατροπές. Ήταν ένα καθαρά κοριτσίστικο έντυπο, το οποίο σύντομα θα συσπείρωνε γύρω του νεαρές κοπέλες (και ήταν πολλές) που δεν είχαν παρά ελάχιστες ευκαιρίες για διασκέδαση. Σε αντίθεση με τα αγόρια στα οποία η κοινωνία ήταν τότε πιο ανεκτική (πλην βεβαίως-βεβαίως των περιπτώσεων «τεντιμποϊσμού»), τα κορίτσια (κυρίως της επαρχίας) βίωναν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική.
Τις περισσότερες φορές δε μορφώνονταν, ενώ νωρίς-νωρίς μάθαιναν να επωμίζονται ή να μοιράζονται με τη μητέρα τους τα βάρη της πατρικής οικογένειας και –σύντομα- και της δικής τους. Ελάχιστες επίσης θα εργάζονταν στη συνέχεια ώστε να διαθέτουν οικονομική αυτοτέλεια. Ήταν απλά, εξαρτώμενες από τους άνδρες, ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Με εξαίρεση λίγα Σαββατιάτικα «πάρτι» και κάποιες εξόδους σε θερινά σινεμά (συχνά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός αυστηρού αδελφού ή εξαδέλφου) ελάχιστες άλλες διέξοδοι υπήρχαν για αυτές. Η «Μανίνα» λοιπόν, όσο κι αν φανεί υπερβολικό, τους πρόσφερε μια πιθανότητα να ταξιδέψουν έστω νοερά σε άλλους κόσμους, να ταυτισθούν με τις «χάρτινες» ηρωίδες και να αισθανθούν κι εκείνες, ξεχωριστές!
Φυσικά οι ξενόφερτες ιστορίες που δημοσίευε το περιοδικό διαπνέονταν από άλλα χαρακτηριστικά. Το πνεύμα τους ήταν πιο φιλελεύθερο και το «στόρι» δυναμικό και πρωτοποριακό. Ωστόσο, η επιλογή τους έδειχνε να έχει γίνει με γνώμονα (ή βάσει και με...) το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα. Διδακτικά-ηθικοπλαστικά μηνύματα, όπως η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια των «καλών» ηρωίδων ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Σταδιακά εντούτοις, η εκδότρια στόχευσε και κατάφερε να αποκτήσει μια πιο άμεση επαφή με τις μικρές αναγνώστριες, επενδύοντας στο χτίσιμο μιας προσωπικής σχέσης. Αυτό ήταν ένα σημαντικό κέρδος για την εξέλιξη του περιοδικού και ίσως σε αυτόν τον παράγοντα να οφείλεται η μακροβιότητα την οποία γνώρισε.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα περιοδικά που αγαπήσαμε" (Copyright: Νίκος Δημ. Νικολαΐδης-Γιώργος Πολ. Παπαδάκης)
